Problemen met landen

Beste,

Inmiddels een vijftig tal vluchten gemaakt met mijn 2.30 cm spanwijdte PT-22 met 3 cilinder, 65 cc stermotor.
De helft van de landingen zijn maar zo zo.
Dat wol zeggen dat het toestel makkelijk terug veert van de grond met de nodige gevolgen van dien.
Heb alles al geprobeerd, snel binnen komen , langzaam, met of zonder flaps, maar voor de helft van de landingen gaat het mis.
Op die momenten dat het goed gaat doe ik voor mijn gevoel niets anders als op de momenten dat het niet goed gaat.
Het toestel is over gemotoriseerd en weegt daardoor circa een kilo zwaarder dan volgens de opgave.
Opstijgen en vliegen doet ie met je ogen dicht!
Wat doe ik fout, hebben jullie tips?

Mvg,

Pascal.

 

Kijk nog eens kritisch naar het zwaartepunt van het model. Wellicht kun je dat nog iets naar voren brengen. Dus wat lood in de neus en nog eens proberen.

 

Het zwaartepunt licht zelfs nog iets te ver naar voren, heb nog lood in het staartstuk moeten plaatsen.

 

Vuistregel voor de plaats van de wielassen t.o.v. het zwaartepunt is ~15° naar voren t.o.v. loodrecht er onder.
Ga je verder naar voren dan zal, bij aanraking met de grond, er een achterover gericht moment op het zwaartepunt werken.
De kist komt dan in een positie waarbij de vleugel weer draagt, komt los, zakt door, raakt opnieuw de grond, enz. Het kangaroo effect....
Een workaround KAN zijn het inbrengen van een betere demping in het onderstel.

 

Dit is interessant, ga ik mij in verdiepen, het landingstoestel veert erg goed denk niet dat dat nog verbeterd kan worden.

 

Nee, het moet juist minder veren.
Het moet wel snel inzakken, maar daarna niet terug stuiteren.
Dat doe je met bewegingsdempers. (net zoals in de vering van je auto, alleen kleiner)
En aangezien het een groot, zwaar model is, verbaast mij dit niet.

 

Ik heb nog even op You-tube gekeken, maar ook daar zie je op de paar spaarzame filmpjes die er zijn , niet een nette landing.
Zou het dan toch aan het toestel liggen, ik ga eens kijken of de wielen verder naar achteren gebracht kunnen worden.

 

Oke, verkeerd opgevat, maar wat voor vering moet je dan toepassen?
Nu zit er een stalen veer in, hoe meer deze wordt ingedrukt hoe krachtiger deze terug wil.

 

Vorige week bij het oldie treffen in Bocholt heb ik een behoorlijk aantal grote kisten goed bekeken tijdens het landen.
Wat mij opviel is dat er twee soorten landingsmethodes gebruikt worden.
1 de kist in laten dalen en voor dat landing afvangen met het hoogte roer.
2 de kist op de juiste snelheid en niet steil binnen laten komen tot hij de grond raakt en dan de staart om;laag met het hoogte roer.
Nr 2 geeft een veel rustigere landing en ziet er ook meer schaal uit.

 

Bovenstaande lijkt me meest zinvol om op te concentreren. Zelf vlieg ik nog niet zo lang. M'n zender heeft veel toeters en bellen en ik heb de roer uitslagen variabel gemaakt. Daarmee kan ik de uitslagen b.v. 50% verminderen voor een rolkrans.

Eerst ging ik dan weer landen met volle uitslag tot m'n beschikking. Inmiddels niet meer, want met maar 50% uitslag laat ie zich veel beter (= preciezer) sturen. Bij het landen met zacht opvangen erg prettig.

Misschien voor jou ook een optie om mee te experimenteren?

Groet Q

 

Alleen, als je met je hoogte roer je staart naar de grond “duwt”, vliegt het stabilo dus nog.
Goede kans dat de hoofdvleugel nog voldoende lift heeft.. kans bestaat op een spontane sprong omhoog, instant stall, plof.

Ik heb zelf ook een toestel wat een stevig verend onderstel had, wilde inderdaad nogmwel eens opspringen
Dit toestel “vlieg ik tegen de grond”, waarbij ik probeer de stall te vermijden, beetje vlot binnen te komen
Met elevator vlak ik de landing uit, waardoor hij rustig tegen de grond komt.
Nr 1 eigenlijk..

Dit toestel heb ik ondertussen een tweede 5mm verenstaal gegeven in het landingsgestel, sindsdien is het gedrag bij landingen wel verbeterd


Hoe zit jouw landingsgestel?
Enkel stuk verenstaal, of 2 losse poten met een wokkel?
Zo’n enkel stuk kun je een dubbel verenstaal op zetten
Zo’n wokkel kun je een houtje in doen, waardoor de wokkel zijn werking grotendeels verliest (en dus minder veert)

 

Wat ik zag bij nr 2 is dat de kist op het moment dat de wielen aan de grond komen de kist net niet meer vliegt. Ongeveer dezelfde snelheid als op het moment dat bij opstijgen de staart los komt. Vergt natuurlijk wel wat oefening/ervaring.
Teus noemt het een plaklanding..

Overigens het waren allemaal tail-dragers.

 

Bij een taildragger ligt het zwaartepunt achter het landingsgestel. Je kunt daarmee op twee manieren landen:
1. Rijdend op de de hoofdwielen, dan moet je hem heel zachtjes neerzetten zonder dat de staart naar beneden zakt, gas dicht zodat de snelheid afneemt en de staart langzaam laten zakken. Doe je dat te snel dan zal hij weer gaan vliegen. Dat gebeurt dus ook als je hem te hard neer zet; doordat het zwaartepunt achter de hoofdwielen zit zal de staart naar beneden bewegen als je hard de grond raakt.
2. Een driepuntslanding. Dan vang je de kist vlak voordat hij de grond raakt af, de snelheid neemt dan af en als je de neus omhoog houdt zakt hij naar beneden en komt op alle wielen tegelijk aan de grond.

Bij een kist met een neuswiel ligt het zwaartepunt vóór de hoofdwielen en zal hij als je hem hard aan dek zet juist voorover kiepen, op het neuswiel. Die gaat dan dus niet meer omhoog.

 

Een voorlijk zwaartepunt verhoogt de minimale landingssnelheid onnodig.
Doe daar éérst maar eens wat aan, want dat maakt écht merkbaar verschil: hoe sneller je binnenkomt, hoe meer de vleugel toch nog lift op kan wekken, en dan kom je dus nét ná de eerste stuiter in de problemen (kist komt vliegend binnen, raakt de grond, neus wipt op, stuitert op, flink versterkt door de lift die de vleugel opeens extra opwekt, en overtrekt vlak na die stuiter, en vanaf daar is het een ongeleid projectiel met nog veel te veel snelheid).
De oorzaak van die snelheid ligt in dat het hoogteroer niet voldoende authoriteit heeft om de neus omhoog te houden, en het toestel dus begint te duiken. Hierdoor heb je op het laatste kritieke moment van de landing de daalsnelheid niet onder controle, en dát veroorzaakt de stuiter

Zwaartepunt op de juiste plek, kun je zodanig langzaam vliegen, dat je de kist vlak boven de grond kunt uitflaren tot er onvoldoende lift over is om te blijven vliegen. Dit vergt wat oefening, maar als je het goed doet, raak je dus de grond precies op het zelfde moment dat de lift "op" is... de eventuele stuiter blijft beperkt omdat er minder lift is, en je hebt tot het laatste moment de daalsnelheid onder controle.

Wielen verplaatsen, neuswiel vs taildragger, het maakt allemaal wat uit, helpt allemaal een klein beetje, maar niets helpt zo goed als het zwaartepunt op de goede plek hebben!!!

Heb je dat goed, dan zijn boterzachte landingen eerder regel dan uitzondering, en met een verbazend lage vliegsnelheid.

Een goede oefening is niet om touch and goes te doen, maar om te proberen langzaam op 10 cm hoogte boven het veld te blijven. Steeds langzamer, net zo lang, tot je alleen nog maar het gas verder dicht hoeft te trekken om te landen.

 

Helemaal met brutus eens! Zijn laatste opmerking is ook precies zoals een "echte" taildragger geland wordt.
Vooral wanneer je voor het eerst met zo'n vliegtuig gaat vliegen zijn veel mensen bang om de snelheid zo ver te verlagen en blijven ze veel te snel vliegen. Wanneer je dan in staat bent om het vliegtuig "boterzacht" op de grond te zetten zal het goed gaan maar als je iets te hard de grond raakt stuitert het weer omhoog.
Als aanvullende oefening kan je ook op veilige hoogte zo langzaam mogelijk gaan vliegen. Zo leer je hoe je het model bij heel lage snelheid onder controle kan houden en dat is lastiger dan je misschien wel denkt.
Zak je te veel dan moet je niet meer up gaan geven maar een tikkie meer gas! Geef je meer up dan zakt de snelheid nog verder en ga je alleen maar sneller zakken, geef je nog meer up dan overtrekt de vleugel en kom je naar beneden, wel ongecontroleerd helaas. Klimt het model dan moet je niet minder up geven maar het gas juist ietsje dicht. Geef je minder up dan zal de snelheid oplopen en dat wil je nu net niet.
Vlieg je te langzaam waardoor het model erg instabiel wordt dan moet je eerst iets minder up geven. Dan zal het model sneller gaan vliegen maar ook iets zakken. Door dan een tikkie meer gas te geven zal het vliegtuig weer op dezelfde hoogte blijven vliegen. Het klinkt voor velen vreemd in de oren maar met het hoogteroer regel je de snelheid waarmee je vliegt en met het gas de hoogte waarop je vliegt.
Bij het maken van bochten moet je ook het richtingsroer gebruiken. Alleen met de rolroeren sturen zal de luchtstroom om de vleugel te veel kunnen verstoren en dat vergroot de kans op overtrekken. Maak de bochten ook niet te steil!
Met deze oefeningen kan je het gedrag van je model goed leren kennen wat bij het landen heel goed van pas kan komen. Zo kan je langzaam binnen komen met een klein beetje gas er op. Vlak boven de grond het gas dicht zet het model dan op de grond en de kans stuiteren is dan veel kleiner. Blijft natuurlijk staan dat het landingsgestel "de klap" goed kan opvangen. Veert het te veel of verkeerd dan stuitert het model veel sneller en moet je nog preciezer landen en zal dit veel minder vaak perfect verlopen.

 

Probleem wat ik heb, is dat ons veld niet zo groot is.
Als ik echt netjes 10 cm boven de grond ga vliegen, gas dicht doe, toestel zo laat zakken, zit hij al ver over het veld heen en dan vliegt hij nog 5 cm hoog.
Ik kan ook van beide kanten niet ver en laag aankomen.
Dus moet wel wat steiler omlaag, waardoor je dus ook weer wat snelheid oppikt.
Daarnaast zit je nog met de turbulentie rond ons veld, waardoor aankomen op stall grens niet handig is

Ik kom dus een tikkie vlotter binnen, elevator half of vol up (ligt aan toestel), vlieg de wielen tegen de grond, daarna laat ik de elevator los.
Gemiddeld raken de wielen op 30 meter de grond, op 60 tot 90 meter staat het toestel stil.
het veld is 90 meter lang ;-)

Nu is dit mijn methode voor mijn wat grotere/zwaardere kisten.
Er zijn ook een rits toestellen die vlot snelheid verliezen en zo, die kun je wel op de Brutus manier neerzetten.
met trainers lukt het ook wel.
Die zware dingen van mij regelmatig niet


Maar zo heeft ieder veld regelmatig zijn eigen bijzondere dingetjes...

 

Een full-size benadering van het probleem: eerst landen op 1 van de hoofdwielen. Die vering is onvoldoende om de kist weer te laten stuiteren, en voldoende om de landingssnelheid te doen afnemen.

 

Ook dat is prima op te vangen, met 1" minder spoed op je prop.
Als ik met de Big Lift of de Spacewalker het gas helemaal dicht trek, kan ik vrij steil binnen komen zonder echt snelheid op te pikken, en ik kan nog steeds op 10 cm boven de baandrempel binnen komen. Het vergt echter wel wat meer "point and shoot" (goed mikken).
De BigLift is weliswaar een lomp traagvliegend ding, maar de Spacewalker is best wel vlot (geen racekist, maar gewoon een vlot sportkistje).
Ik kan er een 13 x 8 op zetten, en dan word hij snel, maar is hij bijna niet te landen. Met een 14 x 6 is hij vlot genoeg, en opeens uitstekend neer te prikken.

Maar wat ik omschreef, die 10 cm boven de baan vliegen, moet je niet opvatten als een manier om te landen, maar als een manier om die landing te oefenen....
Landen doe je door met het gas zodanig te werken dat je (binnen de grenzen van het mogelijke) de door jouw gewenste daalhoek aan houd, en tóch boven de baandrempel op 10 cm hoogte zit. Want zoals Ernst al opmerkte: snelheid controleer je met hoogteroer, daling met het gas. Als je dus te hard binnenkomt, heb je met het hoogteroer gewerkt in plaats van met het gas...
En dat kan dus ook op jullie veld, vooropgesteld, dat je set-up daar wel op berekend is (dus een niet al te grote propellerspoed).

 

Ik zit hier natuurlijk zachtjes te grinniken...

Bij F2B begint de beoordeling van de landing bij het doorsnijden van het vlak op ooghoogte, ook mag de motor dan niet meer draaien (bij electro is windmilling met 2 of 3 rpm toegestaan).
Kortom, 1 kans en dat is het dan. Wil je dat oefenen dan moet je er ook een complete vlucht voor plakken. Is mij al lang best....
Maar F2B is doorgaans een factor preciezer te vliegen dan de meeste RC kisten, vandaar dat gegrinnik.

Boven gras is het eigenlijk nooit een probleem, dat is een zachte, dempende mat.
Mijn huidige kist, de Blitz, heeft relatief lange pootjes en staat dus net zo relatief ver achterover, een beetje zoals veel fullsize aerobatics kisten.

Bij de start moet je bewust de staart omhoog brengen, anders vlieg je al na een aanloop van 1 meter.
Bij de landing zet je hem eerst op de wielen en meteen na touch houd je met 'down' de staart omhoog, zodat de kist nog even blijft doorrijden op de hoofdwielen. Na een paar meter zakt de staart en weer een paar meter verder sta je stil.
Op asfalt of beton moet die touch boterzacht zijn, anders ga je zo weer 10cm de lucht in en nog eens en nog eens....
Nadeel is wel dat hooguit het NK of een enkele buitenlandse wedstrijd boven verhard terrein worden gevlogen, dus veel gelegenheid om dat te oefenen heb je niet. Toch waren mijn landingen op het NK dit jaar aangenaam goed genoeg. Geluk? Wie zal het zeggen...
Hier de voorganger van de Blitz, de geëlektrificeerde Blue Pearl, vlak voor een driepuntslanding op het WK 2006. De spreekwoordelijke kat in het spreekwoordelijke bakkie.
Dit model liet zich veel makkelijker afvangen door de andere geometrie van het onderstel. Niet beter of slechter, maar anders...

 

Dat heb ik vorig jaar gemerkt. Mijn eerste landing van direct raak hij stond in een keer stil. Zat wel een gat in de grond....