Project Perth

Dat ziet er allemaal mooi uit! Hebben jullie misschien ook nog wat foto's van het schuif/stel systeem voor de leadouts aan de vleugeltip?

 

Plaatje 2mm triplex met sleuf en blokje met messing buisjes en moertje, zie verder fig 4 in de uitleg van Claus Maikis op:

Controlsystem

 

Voor de verstelbare leadouts gebruik ik een plaatje 3mm multiplex, 10 mm hoog en pakweg 12 cm lang, met een sleuf van 3mm breed er in uitgezaagd. Aan de uiteinden 10 mm vol laten, want daar wordt het plaatje in het model gelijmd. Dan maak ik 2 plaatjes 2mm alu, 10 bij 15 mm, met één gat van 3mm diameter, hierin lijm ik een messingbuisje, 3mm buitendia en 12mm lang, en één gat met M3 er in getapt. Deze plaatjes worden in de 3mm brede sleuf in het triplex plaatje geschroefd. Als ringetje aan de boutkant gebruik ik een 3-punt punaise (met de puntjes afgebroken) omdat een gewoon M3 ringetje te klein is. Als je ze hebt kun je natuurlijk ook M3 carosserie ringen gebruiken.
De hele boel wordt in de vleugeltip gelijmd, met aan één kant een 10x10 balsa latje om het min of meer evenwijdig met de buitenste rib te monteren. De balsa ribben in de tip en het uiteinde van de ligger worden zorgvuldig op het triplex gelijmd om te voorkomen dat de boel los raakt (hè, Martijn?).
Zie foto.

Op de foto zijn de uiteinden van de lead outs naar binnen geschoven, weer de vleugel in. Dit is om het bekleden gemakkelijker te maken. Na het bekleden wordt de sleuf open gesneden en de uiteinden van de lead outs weer naar buiten getrokken met het kopje van een fietsspaak o.i.d.
De vleugeltip wordt opgebouwd uit 3 lagen balsa. De middelste laag is 5mm, met een uitsparing voor de leadouts. In de zo ontstane sleuf lijm ik 1mm triplex plaatjes om doorslijten door de lead outs tegen te gaan.

 

Hij is af! Geheel vliegklaar, met een Super Tigre G51, een RevUp 12x5 prop (ingekorte 13x6 omdat die meer bladoppervlakte heeft, dat geeft meer lijntrek bovenin dan een standaard 12x5) en een Irvine 51mm spinner. Gewicht schoon aan de haak 1630 gram, vrijwel identiek aan zijn oudere broer, de Tiger II. Dus de nieuwe constructie heeft niet meer gewicht gekost, daar ben ik erg blij mee. Nu nog een dagje met wat beter weer afwachten voor de eerste proefvluchten.

Als naam heb ik Nairana gekozen. Dit is een soort roofvogel uit Tasmanië (OK, dat is nog steeds enige duizenden mijlen van Perth vandaan, maar wel in Australië). Daarnaast was de Nairana een Engels escorte vliegdekschip wat na de 2e Wereldoorlog door de Koninklijke Marine is overgenomen, en de naam Karel Doorman heeft gekregen. Dus er is ook een Nederlandse verbinding met de naam. Deze eerste KD is trouwens na een paar jaar omgeruild voor een grotere Engelse carrier, die ook de naam Karel Doorman kreeg. Dit schip werd veel bekender.

De afwerking van het model heeft overigens nogal wat ellende opgeleverd. Ik had de kleurlak met spuitbussen opgebracht, en de blanke 2K acryl lak reageerde daar slecht op. Op sommige plekken wilde deze lak mooi aanliggen, op andere plekken wilde de lak niet uitvloeien en kreeg je een oneven laag, een soort massa van fish eyes (fish eyes is de Engelse benaming voor een plekje waarvan de ondergrond een spatje vet bevat en waar de lak niet op wil hechten. Huidvet is meestal de schuldige). Ik had de kleurlaag afgenomen met siliconen verwijderaar, dus dat er vet was overgebleven was erg onwaarschijnlijk. Na droging was de lak op veel plaatsen niet glad opgedroogd, maar had sinaasappelhuid gevormd. Kortom, iets om beroerd van te worden.
De schuldige is zonder meer de spuitbuslak (natuurlijk in combinatie met de 2k lak) want het model van Bruno, in de zelfde week gespoten met basis kleurlak, had veel minder last van een oneven oppervlakte.
Afijn, er zat niets anders op dan de oneffenheden weg te schuren met korrel 1200, nat gebruikt, waarbij ik natuurlijk erg moest oppassen dat ik niet door de blanke lak heen schuurde, want dan was de oppervlakte niet meer brandstofbestendig. Daarna de lak met Commandant 4 en tenslotte met Commandant 5 gepoetst. Tot onze verbazing bleek het niet mogelijk om de blanke lak terug te poetsen tot volledige helderheid, er blijft altijd een lichte melkwitte zweem zichtbaar. Het oppervlak voelt ontzettend glad aan... Helaas heeft deze ellende drie weken vertraging in het project opgeleverd. Van een afstandje zie je het gelukkig niet, dus de jury zal er ook niets van merken...

 

Hoi Henk,

Mijn complimenten.
Ik hoop hem snel in het echt te kunnen aanschouwen.
Balen van de lak.
Misschien is dit een mogelijke oplossing voor een toekomstig project.
2K HOOGGLANS Blanke Lak in Spuitbus SPRAYMAX * HIGH SOLID * @ CROP: de Non-Paint, Autolakken & Paint specialist!

Groet Robert-Jan

 

Tja, ik zou het liefst van de spuitbussen af raken... Met een spuitbus kun je niet zo mooi dun spuiten als met een verfpistool of airbrush, en je kunt de mate van verdunning niet kiezen en het is minder beheersbaar. Ik heb op de website die je aangeeft gekeken, er wordt blijkbaar positief op de lak gereageerd. De reacties zijn echter allemaal van spuiters van motorfietsen, die natuurlijk niet geïnteresseerd zijn in het gewicht van de lak. Ik zou graag weten of de 2K lak in deze spuitbussen ook per pot te koop is. Weet iemand dat?

 

Mooi dat eindgewicht, met deze spanwijdte moet dat zeer goede hoeken opleveren.

Lakken is en blijft een lastige fase in de realisatie van een stunter. Bij mijn Little Roar heb ik een vergelijkbaar drama meegemaakt.

De combinatie spanlak-spuitbus-savelkoels twee componentenlak is een lastige om te verwerken. We moeten op zoek naar een nieuwe set van materialen vanwege de wijzigingen die om milieu en gezondheids redenen zijn toegepast op verf.

Ik zoek het meer in de richting van de airbrush verf, daar is veel ervaring in het mooi afwerken van spuitwerk. Nu moet het bij ons erg licht zijn, een dikke laag high solid verf is dan snel teveel.

Spuitbussen zou ik het liefst vermijden, verf is agressief en slecht te corrigeren.

Bij de airbrush specialisten zijn ook blanke lakken te verkrijgen in 1K en 2K, eigenlijk zouden we daar eens een workshop moeten doen.

 

Vandaag met het mooie weer buiten maar een fotootje genomen van de vliegklare Nairana. Het is een zoekplaatje: wat is het verschil met de eerdere foto?


Vervolgens een familie foto met z'n oudere broer, de Tiger 2. Welke is de mooiste?

 

Hoi Henk,

Goed bezig. Mooi model.
Ik vind het mooier als de cockpit wat meer naar achteren zit.
Bedoel je het zwarte richting roer?

Groet Robert-Jan

 

Richting roer is blauw waardoor blauwe lijn onder het kielvlak nu doorloopt

 

Erik wint de zoen van de juffrouw. Ik zag toen de boel af was, dat ik per ongeluk een deel oranje had gespoten wat blauw had moeten zijn. Echter, met de eerder beschreven lak compabiliteitsproblemen was het niet eenvoudigweg een kwestie van de blanke 2K en de oranje spuitbuslak er af schuren; dat lukte nooit helemaal vanwege de zachte balsa ondergrond. En pogingen om de blauwe spuitbusverf over de resten van de blanke 2K lak heen te spuiten had alleen maar akelige ribbel effecten ten gevolge. De oplossing (werkelijk!) kwam in de vorm van Revell Paint Remover, bedoeld om verf van plastic modellen te verwijderen zonder het oppervlak te beschadigen. Omdat onze verf wat harder/heftiger is dan verf voor plastic modellen, had ik 2 á 3 lagen nodig, maar uiteindelijk liet alle verf zich verwijderen tot op het tissue. Geweldig! En het wit gelakte deel, wat niet verwijderd hoefde te worden, was gemakkelijk af te plakken, en de verfverwijderaar kroop ook niet onder het plakband. Er waren dus slechts enkele lagen spanlak op het kale deel nodig, gevolgd door het onvermijdelijke schuren met korrel 600, en het kielvlak uiteinde kon weer worden afgeplakt om blauw te worden gespoten. Daarna nog twee dunne laagjes 2K blank over het hele onderdeel en voilá!

 

Er beginnen zich nu toch duidelijke 'huisstijlen' af te tekenen.

Zie je donkerblauw met wit en rode trim, dan zeg je: 'Janssen!'



En zie je er op toe dat de collega's voorzichtig zijn met je nieuwe spullen.
Het venijn zit bij dit laatste model inderdaad in de staart,
alhoewel hij maar een heel klein beetje gromt en al helemaal niet bijt....


Is de basiskleur turquoise en de trim rood met wit, dan kan dat alleen maar spul van van Hoek zijn....
Een kleine bloemlezing uit de afgelopen 43 jaar:



En is het -zoals hiervoor gezien- tegenwoordig wit, donkerblauw en oranje, dan heeft daarmee een zekere de Jong de intentie om aan de tegenstanders in de wedstrijd een flink pak slaag uit te delen:

Tot zover de theorie….
Waren we er net van overtuigd dat de oorzaak van al het gedoe in de spuitbus lakken zat, blijken zelfs met compatibele basiskleuren, zoals in dit geval turquoise, ook hele rare dingen te gebeuren. De geschuurde flaps in de laatste foto met turquoise verzetten zich hevig tegen een nieuwe glanslaag. Leek nog het meest op een handje zand wat in de verse laklaag was gestrooid....uppydogeyes::-(
Geluk bij een ongeluk dat zowel Henk als ik niet meer voldoende haar hebben om uit het respectievelijke hoofd te trekken.

Zal uiteindelijk wel goed komen, maar deze winter was een echte hindernisrace....:bad-words:

 

Zoals oplettende lezertjes nog weten, was het mijn uitgangspunt dat ik het model wilde bouwen met handgereedschap, zonder gebruik te maken van gedraaide of gefreesde metalen onderdelen. Afijn, de eindconclusie moet zijn: HET GAAT NIET! Bij ongeveer de 60e vlucht ging de buitenvleugel bij het afvangen uit de wingover opeens zijn eigen koers volgen. Na de landing, en het oprapen van het vrijgevochten onderdeel, bleek dat de onderste beuken motordrager kapot was gegaan. daarop was meteen de bovenste triplex tong afgebroken.

Zoals op de foto te zien is, is het uiteinde van de beuken drager, achter de alu bus, er uit geschoten. Dit betekent dat de drager te kort was, of van het verkeerde materiaal. Vlak voor de fatale laatste vlucht had ik de onderste buitenste vleugelbout vastgedraaid, en daarbij iets gevoeld wat ik -achteraf dus juist- heb geinterpreteerd als het losbreken van de epoxy waarmee de zelf gemaakt messing M4 moer aan de beuken drager gelijmd zat. Ik maakte me daar op dat moment geen zorgen over, omdat ik dacht dat ik altijd via de opening van de binnenvleugel erbij zou kunnen.
Nadat ik eerst bedacht had dat ik een soort hoesjes van alu over de uiteinden van de beuken vleugeldragers kon maken, zodat het hout niet meer uit kon breken, heb ik, in overleg met onze metaal bewerkende experts, toch maar voor geheel alu dragers gekozen. Hans Visser heeft ze naar de oorspronkelijke maat gefreesd. Hierbij zijn de dragers dus te groot en dan ook te zwaar; in alu moeten ze van kleiner formaat kunnen zijn. Iets voor het volgende model.
Met een soldeerbout werd de epoxy, waarmee de beuken dragers aan het triplex rompschot zaten, verruïneerd, waarna de dragers er met enige moeite uit kwamen, en konden worden vervangen door de nieuwe alu exemplaren. Op het balsa van de rompzijkant, in de opening, zijn zwarte sporen te zien van de soldeerbout...

Daarna kwam nog het trieste karwei van het vervangen van de triplex tong in de buitenvleugel. Het doet altijd zeer om in zo'n mooie afwerking te gaan snijden.

Vervolgens is de triplex tong vervangen door een nieuwe van de zelfde afmetingen

en werd de boel weer netjes dicht gemaakt en opnieuw afgewerkt.
En nu maar hopen op een vroeg voorjaar voor de nieuwe testvluchten!

 

Op de website van het centrum-hout.nl geven ze voor Duits Beuken een treksterkte van 18 N/mm en een afschuif sterkte van slechts 4 N/mm. Dit in tegenstelling tot veel andere materialen waar de afschuif sterkte 0,6 * de treksterkte is. Hout blijkt dus erg slecht tegen afschuiving te kunnen.

De conclusie te kort is dan ook juist voor dit materiaal, wil je de schuifsterkte verhogen dan moet de ligger verder doorsteken, in dit geval zo rond de 20mm.

Voor triplex heb ik geen gegevens kunnen vinden.

 

De nieuwe vleugeldragers zijn dus uit alu, en noodgedwongen van de zelfde afmetingen als wijlen de beuken dragers. Welke maat zouden alu dragers mogen zijn? Zou 10x5 voldoende zijn?

 

10x5 is voldoende. Het hart van het gat moet dan minimaal op 7mm van het einde zitten anders gaat het op dezelfde wijze fout als met de houten liggers.

De ligger van 10x5 met een M4 bevestiging is effectief maar 6x5mm breed voor de treksterkte. De middelste 4mm doet niet mee, om het gewicht verder omlaag te brengen kun je nog een rijtje gaatjes op de hartlijn boren van 4mm in het deel wat in de romp zit.

 

Ik hanteer voor de ligger in aluminium een dwarsdoorsnede van +/-20 mm2, de staafjes in de romp zijn 6mm uitwendig en M3 aan de binnenkant (21mm2). De bussen in de vleugel eerst rond 8 met een gat van 6 en mijn laatste variant vierkant 8 met een gat van 6mm, de ribbels waar het binddraad in zit zijn 8mm diep (22mm2). De ligger zit met een M3 boutje vast, het schijfje onder de boutkop is 6mm dia en heeft een dikte van 3mm, (56mm2). Het boutje zelf is van een hoge kwaliteit, in dit geval 8.8 en kan 300 kg aan. Dit niet alleen vanwege de treksterkte maar ook om de slijtage van de binnenzeskant tegen te gaan.
Blijft over een constructie om de krachten netjes naar de vleugel te leiden. De aluminium blokjes zitten vast aan vuren 8x2 liggers en de liggers zitten met twee triplex plaatjes van 50x50x1,5 aan elkaar vast, deze plaatjes zijn onderdeel van de constructie en mag je niet weglaten. Zonder deze plaatjes blijft de constructie niet heel.

 

De Nairana heeft weer gevlogen! Ondanks de kou, maar daar heb ik wat op gevonden. Mijn probleem was altijd dat ik onder de 10 graden C zulke kouwe jatten krijg, dat ik niet meer netjes kan sturen. Ik heb nu een mof bedacht, die over het handvat gaat, en waar de lijnen naar buiten uitsteken. Gemaakt van een gebreid mutsje! Naar het handvat lopen, hand in de mof steken, handvat in de mof vastpakken en vliegen. Bevalt goed, heerlijk warme handen! Nu weer even wachten op een droge dag met niet te veel wind.
De Nairana heeft in ieder geval zijn eerste 3 vluchten van na de revisie overleefd. Wat meteen opviel is dat hij gevoeliger is dan de Tiger II, en dat herinner ik me niet zo sterk van afgelopen zomer. In ieder geval thuis de afstelling wat tammer gemaakt; de flap- en hoogteroer hoorns zijn van 30 mm naar 32 mm gegaan. Kijken wat dat oplevert.

 

Je Nobler trok ooit twee sporen in de sneeuw totdat het staartwieltje er een spoor tussen trok. Met koud weer is brandstof in het voordeel, een accu wil dan geen stroom afgeven. Al kan een dieseltje dan erg gemeen doen.
Fijn dat de boel weer vliegt.

 

Ik dacht dat dat mijn Tomboy was, met die geinproviseerde ski's, in de sneeuw in de winter van '79.... Toen we ingesneeuwd zaten op de boerderij aan de Wolddijk.
Maar, toen ik vorige week vrijdag aan het vliegen was, trof ik ook Peet op het veld aan; hij was RB electro pylon rossen aan het oefenen, vanwege de wedstrijd in het weekeinde. Hij vertelde dat hij een accu warmhoud box had geconstrueerd en gebruikte. Consequentie was wel dat zijn kinderen die dag binnen moesten blijven want hij had de bolderkar geleend om al de zware zooi naar het veld te zeulen....