stunthenk
PH-SAM
Na het plezier en de frustraties van mijn Comet bouwdoosjes vond ik het tijd worden om de lat nog weer hoger te leggen! Misschien wordt het niets.... Maar ik had een paar jaar geleden een paar CO2 motortjes gekregen van iemand die zei er nooit meer iets mee te zullen doen, waaronder een paar heel kleine. En ja, na zo'n gulle gift is het natuurlijk niet goed dat ik er niets mee zou doen! De Gasparin G10 had al op de proefbok aangetoond dat ie prima liep, maar er was een Peanut nodig om hem te kunnen gebruiken, andere modellen waren gewoon te groot! Even ter herinnering, de Peanut VV schaal klasse gaat om modellen met een maximale spanwijdte van 13 inch, 33 cm. dus.
Een ander punt was dat ik in een oude Aeromodeller twee tekeningen had gevonden van Peanut modellen van de hand van Emanuel Fillon, een meester bouwer van een vorige generatie. Eén ervan, de Caudron Luciole, trok mij zeer aan. Het was een tweedekker, ook een uitdaging. Wat zoeken op het internet leverde foto's op van een gerestaureerd exemplaar, in kleuren van de Vrije Fransen in de 2e Wereldoorlog.
Verder zoeken op het internet leverde de originele Franse tekening op, die dus door Aeromodeller was overgenomen en vertaald. Daar stonden in het Frans nog wat aanwijzingen op die niet op de Engelse versie stonden.
De Gasparin proefpassen op de tekening leverde op dat die goed moest kunnen, inclusief het 12,5 cm bijbehorende propellertje. Want het propje voor de rubbermotor was 14 cm, en de pootjes van het onderstel passend verlengd. Dus nadat diverse andere projecten waren afgerond of aan de kant gezet was het tijd om met de bouw te beginnen.
Ik besloot eerst met een eenvoudig onderdeel te beginnen, het stabilo. Helaas had meneer Fillon het stabilo in schaal getekend, dus niet plat maar opgebouwd! De omtrek was wel plat, dus dat eerst maar in elkaar gelijmd. Ik had een mooi kwartiers plankje 1 mm uit mijn voorraad gezocht, van een voor mij harde kwaliteit: 31 gram voor een standaard plankje. Dat leek mij perfect voor 1x1 latjes. Ik had ook nog een plankje van 19 gram, meer geschikt voor ribbetjes en zo. Dus met de lijstensnijder een latje 1x1 en een latje 1x3 (voor de achterlijst) uitgesneden en de omtrek met verdunde UHU Hart in elkaar gelijmd.
Vervolgens heb ik een stuk van het lichtere plankje tot 0,6 mm afgeschuurd voor de ribben. De ribben moesten tussen de voor- en achterlijst worden gelijmd, daarvoor moest de omtrek ondersteund worden door stukjes 1,5 mm balsahout. Als de ribben droog waren, moesten de twee 1x1 liggers in de openingen in de liggers worden gelijmd, één kant tegelijk, natuurlijk.
Het gebruik van verdunde UHU Hart heeft twee voordelen: het is lekker licht, en als je iets verkeerd hebt gelijmd, bevochtig je de lijmverbinding met een penseel met aceton, en het gaat weer los. Het nadeel is dat je niet lekker achter mekaar door kunt werken zoals met cyano, alles moet steeds tot de volgende dag drogen.
Gesterkt door de ervaring dat met zulk fragiel materiaal best te bouwen is, ben ik maar verder gegaan met de rompzijkanten. De bovenste langslat moest recht blijven, daarom heb ik een recht latje 3 mm balsa op de tekening gespeld om hem tegenaan te kunnen zetten. Het onderste latje moet gebogen zijn, maar dat is met deze dikte een fluitje van een cent. Bij het inlijmen van de dwarsverbindingen merkte ik dat ik de latjes met een pincet om hun plaats moest zetten. Dat was voor mij bij balsa een primeur. Maar uiteindelijk was zo'n rompzijkantje niet moeilijk. De volgende dag de spelden losgehaald, het zijkantje van het plasticfolie losgemaakt en het plasticfolie vervolgens over het zijkantje heen gelegd, waarna de spelden weer in hun gaatjes terug gezet konden worden, en de tweede zijkant bovenop de eerste kon worden gebouwd.
Inmiddels was het stabilo ook droog, en kon de achterlijst voorzichtig dunner worden geschuurd, en van uithollingen worden voorzien. Bij het originele vliegtuig werden die veroorzaakt doordat de achterlijst een staaldraad was, die door het spanlakken van de linnen bekleding vervormd werd. En toen gaf de speciaal voor deze bouw aangeschafte micro weegschaal een heel bemoedigend gewicht aan!
Wordt vervolgd.
Een ander punt was dat ik in een oude Aeromodeller twee tekeningen had gevonden van Peanut modellen van de hand van Emanuel Fillon, een meester bouwer van een vorige generatie. Eén ervan, de Caudron Luciole, trok mij zeer aan. Het was een tweedekker, ook een uitdaging. Wat zoeken op het internet leverde foto's op van een gerestaureerd exemplaar, in kleuren van de Vrije Fransen in de 2e Wereldoorlog.
Verder zoeken op het internet leverde de originele Franse tekening op, die dus door Aeromodeller was overgenomen en vertaald. Daar stonden in het Frans nog wat aanwijzingen op die niet op de Engelse versie stonden.
De Gasparin proefpassen op de tekening leverde op dat die goed moest kunnen, inclusief het 12,5 cm bijbehorende propellertje. Want het propje voor de rubbermotor was 14 cm, en de pootjes van het onderstel passend verlengd. Dus nadat diverse andere projecten waren afgerond of aan de kant gezet was het tijd om met de bouw te beginnen.
Ik besloot eerst met een eenvoudig onderdeel te beginnen, het stabilo. Helaas had meneer Fillon het stabilo in schaal getekend, dus niet plat maar opgebouwd! De omtrek was wel plat, dus dat eerst maar in elkaar gelijmd. Ik had een mooi kwartiers plankje 1 mm uit mijn voorraad gezocht, van een voor mij harde kwaliteit: 31 gram voor een standaard plankje. Dat leek mij perfect voor 1x1 latjes. Ik had ook nog een plankje van 19 gram, meer geschikt voor ribbetjes en zo. Dus met de lijstensnijder een latje 1x1 en een latje 1x3 (voor de achterlijst) uitgesneden en de omtrek met verdunde UHU Hart in elkaar gelijmd.
Vervolgens heb ik een stuk van het lichtere plankje tot 0,6 mm afgeschuurd voor de ribben. De ribben moesten tussen de voor- en achterlijst worden gelijmd, daarvoor moest de omtrek ondersteund worden door stukjes 1,5 mm balsahout. Als de ribben droog waren, moesten de twee 1x1 liggers in de openingen in de liggers worden gelijmd, één kant tegelijk, natuurlijk.
Het gebruik van verdunde UHU Hart heeft twee voordelen: het is lekker licht, en als je iets verkeerd hebt gelijmd, bevochtig je de lijmverbinding met een penseel met aceton, en het gaat weer los. Het nadeel is dat je niet lekker achter mekaar door kunt werken zoals met cyano, alles moet steeds tot de volgende dag drogen.
Gesterkt door de ervaring dat met zulk fragiel materiaal best te bouwen is, ben ik maar verder gegaan met de rompzijkanten. De bovenste langslat moest recht blijven, daarom heb ik een recht latje 3 mm balsa op de tekening gespeld om hem tegenaan te kunnen zetten. Het onderste latje moet gebogen zijn, maar dat is met deze dikte een fluitje van een cent. Bij het inlijmen van de dwarsverbindingen merkte ik dat ik de latjes met een pincet om hun plaats moest zetten. Dat was voor mij bij balsa een primeur. Maar uiteindelijk was zo'n rompzijkantje niet moeilijk. De volgende dag de spelden losgehaald, het zijkantje van het plasticfolie losgemaakt en het plasticfolie vervolgens over het zijkantje heen gelegd, waarna de spelden weer in hun gaatjes terug gezet konden worden, en de tweede zijkant bovenop de eerste kon worden gebouwd.
Inmiddels was het stabilo ook droog, en kon de achterlijst voorzichtig dunner worden geschuurd, en van uithollingen worden voorzien. Bij het originele vliegtuig werden die veroorzaakt doordat de achterlijst een staaldraad was, die door het spanlakken van de linnen bekleding vervormd werd. En toen gaf de speciaal voor deze bouw aangeschafte micro weegschaal een heel bemoedigend gewicht aan!
Wordt vervolgd.
