De Geo Chavez Memorial flight ( en andere TFA expedities)

Toch nog vrij mistig. Mooi bezig heren.

Gr Rob

 

Goed nieuws.
De eerste overtocht is goed verlopen. De landing was om de geplande tijd 12.00 uur. Er was even wat onzekerheid tot een uur of 1 was er geen contact met de boot en het landingsteam.
Klein detail tijdens de landing viel de motor uit. Oorzaak na 105 minuten vliegen was de tank leeg.
Op 18.00 stijgt de kist op voor de terugtocht.

 

Het kan verkeren.
Na 65 minuten is de motor van de Olson afgeslagen.
Ernst heeft in een strak gestuurde actie de kist vlak bij de boot in het water geland.
De kist is uit het water gevist. Mooie actie Ernst.
Dit kan gebeuren.... Het is bewezen dat het mogelijk is om een modelvliegtuig van Calais naar Dover te vliegen vanaf een boot.
Heren piloten de thuisblijvers zijn trots op jullie. Geweldige prestatie !

 

Gefeliciteerd jongens...ook voor de volgers is het bere spannend...je probeert toch in te beelden hoe de situatie zich voltrekt.

 

Bere spannend. Ja, zeker toen ik een de vraag van Henk kreeg, die mij via SMS op de hoogte hield, of ik wat van de piloten gehoord had.
Er was al meer dan een uur na de geplande landing geen contact meer geweest met de piloten.
Dan ga je toch ff denken wat kan er aan de hand zijn.

 

Well done , zelfs de noodlanding is perfect verlopen .
Weer een knappe prestatie van de vaste kern van TFA !!
Grtjs

 

Het was een geweldige dag zo goed als alles ging goed maar natuurlijk zijn altijd kleine hikjes zo ook nu weer. Tijdens de vlucht naar Dover heeft het bootteam het rustig aan gedaan omdat de verwachting was dat het landingsteam meer tijd nodig had om op de plaats van bestemming te komen. Toen wij (het landingsteam, Bruno en ondergetekende) het model overnamen van het bootteam moesten we een stukje lopen om bij het gekozen landingsterrein te komen. Helaas stopte de motor er mee voor we op die plek waren en moest ik het model landen waar we waren. Er was gelukkig een geschikte plekje en de landing verliep naar omstandigheden goed. Het landingsgestel zit met elastieken onder de romp en die braken. Helaas sloeg het landingsgestel toen een klein gaatje in de bodem van het model. Dat was alles, o nee, een soldering van het landingsgestel was ook los.
De start later in de middag gaf ook problemen, "logistieke" problemen. Bijna 45 minuten later dan gepland gingen we de zee op.
Met een behoorlijke vaart tussen de 18 en 20 knopen (33 to 37km/u) gingen we het kanaal over. Dat verliep op "rolletjes" beter gezegd op vleugeltjes.
Maar helaas op ongeveer 1km uit de kust en ongeveer 2,5 bij het landingsteam vandaan stopte de motor. Nog voordat de kist het water raakte stopte Olivier de boot en kon ik (ja ik weer) de kist op minder dan 5 meter van de boot heel rustig in het water zetten. Minder dan 3 minuten later was hij aan boort.
Helaas voor het landingsteam maar zij kwamen nu niet aan de beurt.
Morgen ga ik weer naar huis en zal ik de foto's die ik heb gemaakt uitzoeken en in m'n album zetten. Ik zal dan ook een uitgebreider verslag maken. Nu is het bedtijd want zo'n dag vraagt meer van je dan je misschien denkt. Ach wat zeur ik nu, ik ben gewoon een "ouwe man", maar ik heb wel iets prachtigs mogen meemaken.

 

Leuk tussenverslag Ernst! Ben benieuwd naar de fotos.

 

Heel fijn voor de thuisblijvers om het via de social media te kunnen volgen. Ik ben niet zo'n figuur die de hele dag op zijn telefoon zit te turen. Maar gisteren wel. Felicitaties aan alle deelnemers en vooral aan Henk. De stuwende kracht achter deze operaties. Als ik iets kan doen om de Olson weer vliegklaar te krijgen ben ik beschikbaar.

 

Heel erg fefeliciteerd mensen, met deze mooie prestatie. En natuurlijk veel geleerd, en daarvoor was deze excercitie ook bedoeld.

 

Aankomst met de Olson in Dover

 

Hallo allemaal,

We zijn wee boven water zullen we maar zeggen..EN we hebben weer internet en MBF!!!

Vanmorgen ( nog in Blériot Plage) om 7.30 h opgestaan en aan het werk met de Olson.. Eerst maar eens de brandstofcan/pomp er aan gehangen en zie daar...nog ongeveer 1 liter in de tank!!
Maar waarom was die motor dan toch afgeslagen?

Zoals jullie al uit de mooie berichtgevingen konden opmaken hadden we op alle fronten een optie genomen op een expeditie met drama...heel veel drama. Want als alles op rolletjes gaat is er eigenlijk niets aan. En zo paste het slot van de terugvlucht ook helemaal in het schema....een motor die er nog een schepje bovenop deed. We weten nog steeds niet waarom die is afgeslagen en eerdaags gaan we eea onderzoeken..ontsteking? onderkoeling? We komen er wel achter..
De kist is ondertussen weer schoon...vanmorgen in alle vroegte een soppie er bij..de tuinslang er op en maar spoelen. De apparatuur was al afgeschreven...dat is standaard procedure voor een dergelijke expeditie en uiteraard komt er weer allemaal nieuw spul in.

Jongens wat een mooie reportages en beelden zien we nu al en er komt dus nog meer.

Tot slot: Grote dank aan het TFA team op locatie en thuis...wat een inzet en enthousiasme!!! En zonder alle hulp van B&W Sangatte Blériot Plage, P&O, Olivier Focke, CAA UK en MVC Bloobirds Dover zijn dit soort kwajongens streken niet uitvoerbaar. Allemaal 1000 x dank!!
Oh ja...wil ik nog eens een keer naar Dover...dan ga ik met de Black Pearl want met zijn twee 225 pk motoren op bijna volgas en al dat spattende schuim, 7 meter wind en schuimkopjes op het water was dit het ultieme wild water varen in The Channel....toch Bruno en Ernst??

 

Een paar shots van de start op het strand achter de camping bij Blériot Plage gemaakt door Hanneke:

Guy Allemand de Burgemeester van Sangatte Blériot Plage wou er natuurlijk bij zijn...




De lokale kranten op locatie...mocht ik een krant te pakken krijgen...




De zender check....doet alles het...de piloten sturen vanaf de Black Pearl (die op 300 meter uit de kust ligt)...Ja alles doet het...EN... toen het Ferry team vanuit de haven van Calais op 3,5 km afstand....zal niet gaan dachten we...MAAR we hadden niet alleen prima verbinding met de walkies maar zelf de roeren deden het... Goed "geserviced" die apparatuur van ons. DANK Jan v Mouwerik !!!...

 

The First Aviators vliegen het kanaal over.

Het was allemaal gepland en eigenlijk was alles ook geregeld. De vergunningen, of bewijs van geen bezwaar, waren er. De sponsoring was rond en het was wachten op een geschikt weekeinde. Het weer kunnen we namelijk (gelukkig) niet aan onze wil onderwerpen.
Toen P&O ferry's de lijst met deelnemers had gekregen en de tickets wilde uitgeven werd de boekingsafdeling teruggefloten door de securtiy afdeling, het vliegtuig besturen vanaf het achterdek kon niet gebeuren, te gevaarlijk werd geoordeeld.

Daar zaten we toen, maar Henk gaat niet zo snel bij de pakken neerzitten en na overleg met de mensen in Blèriot Plage kwam er toch een oplossing. Een vriend van één van die mensen heeft een stevige zeewaardige boot waarmee hij mensen meeneemt voor vistochten. De boot heeft twee 225pk Honda Vtec buitenboordmotoren en kan met een “gangetje” van ongeveer 20kn (~38km/uur) over het water. Hij was bereid om die tocht te maken als wij de brandstofkosten voor onze rekening zouden nemen. We zeiden direct JA nog niet realiserend dat dit een stevige rekening zou zijn, die buitenboordmotoren zijn echt dorstig! Toen we die kosten hoorde werd het even wit rond mijn neus, hoe krijgen we dat bij elkaar???
Gelukkig bleek dit een veel kleiner probleem dan verwacht en binnen een dag hadden we dat geld bij elkaar. Helaas kwam er toen een ander probleem tevoorschijn. De boot lag nog op het droge na de winter opslag en moest de inspectie voor het te water laten nog ondergaan. Olivier, de eigenaar/schipper van de boot heeft zijn best gedaan en vrijdag lag de boot in het water en kon gebruikt worden.
Maar….. weer een probleem, één van de motoren werkte niet goed. Vrijdag avond is Olivier nog tot laat bezig geweest om de oorzaak te vinden. Hij vond de oorzaak: de brandstofdrukmeter gaf af en toe vreemde signalen waardoor het motor management systeem het gas dicht trok. Met maar één motor was het onwaarschijnlijk of we het zouden halen!
Zaterdag morgen is hij met de boot in de haven gaan rondvaren en bleef de motor probleemloos lopen. Om ongeveer 12.00uur gaf Henk het groene licht, WE GAAN er voor.

Nog even wat eten, de spullen in de auto, alles nog een keer nalopen en dan rijden. De rit naar Calais verliep zonder problemen. Alleen op de rondweg van Antwerpen wat oponthoud omdat een auto op de linkerrijbaan een wiel was verloren. De vertraging bleef beperkt tot zo’n tien minuten.
Tegen de avond was ik bij Henk op de camping. Rond 18.30u gingen we met de hele groep naar een brasserie om lekker te eten en alles nog eens goed door te spreken.
Er worden 3 teams gevormd, het startteam, Henk v H, Max, Hanneke en Ellie. Het bootteam Ruud, Jan, Henk B en Olivier de schipper. Het landingsteam, Bruno en Ernst.

Zondag morgen om 7.00u opstaan en ontbijten. Om 8.30u moesten we bij de ferry zijn, afvaart om 9.30u. Het boot team moest voor 8.30u de haven uit zijn in verband met het tij dus zij moesten ook op tijd opstaan en naar de jachthaven gaan.
Eenmaal aan boord van de ferry hebben we even het achterdek opgezocht om de porto en eventueel de zenders uit te testen. Het startteam was al op het strand en de boot lag vlakbij hen. We zette de porto aan en konden het gesprek tussen de beide teams luid en duidelijk horen en verstaan. Toen even uitgeprobeerd of ze ons ook konden horen. Dat was geen enkel probleem wij waren door hen ook heel goed te horen en dus te verstaan. Toen de grote truc, zouden de zenders het ook doen, de afstand was toch ruim 3,5km en wij stonden aan boord van een groot stalen schip met nog wat bebouwing en duinen tussen ons en de beide teams. Eerst mijn zender geprobeerd en werkelijk waar de besturing werkte uitstekend zonder enige merkbare storing. Toen de zender van Bruno, helaas die werkte niet. Op zich misschien niet zo vreemd, ik heb een echte oude FC18 bouwjaar 1991. Het zendvermogen is het maximaal toegestane vermogen en de antenne is zo ideaal mogelijk afgestemd. Bruno zag het niet zo somber in, zijn (veel modernere) zender zou het prima doen als het model dichterbij zou zijn.

De ferry vertrok 5 minuten te laat en toen was de boot met het model al onderweg. Zij zouden het rustig aan doen zodat wij voldoende tijd hadden om de landingsplek te bereiken. Gelukkig stonden we in de rij die als eerste van de boot mocht dus waren we heel vlot aan land en konden we naar de landingsplek. Helaas miste Bruno een afslag en kwamen we in de binnenstad van Dover terecht. Gelukkig was ik daar vaker geweest en konden we toch vrij snel een route vinden naar de landingsplek. Die route is veel korter dus mogelijk hebben we zelfs tijd gewonnen.
Bij de parkeerplek langs de weg aangekomen stonden daar al drie mensen van de lokale vliegclub The Bloobirds op ons te wachten. Tony, Paul en nog een derde persoon wiens naam ik helaas kwijt ben. Zij hebben ons geholpen om een juiste plek te vinden boven op de kliffen. Daarna wachten op de boot met het model.

Het boot team had het model van het startteam overgenomen en ging op weg naar Dover. Er was echter een probleem en dat was mist. Het was die ochtend behoorlijk mistig maar het zicht leek ons toch ruim voldoende. Helaas was de mist wat hoger behoorlijk dichter. De vliegers moesten heel scherp opletten en niet te hoog gaan om het zicht op het model niet kwijt te raken. Hoe dichter bij Dover des te beter werd het zicht en ongeveer halverwege was de mist zo goed als weg.

Wij stonden op de kliffen met verrekijkers de horizon af te turen om de boot te vinden. Dat viel niet mee, er vaart zo veel rond en het meeste daarvan is wel heel erg groot. De kleine bootjes bleken steeds weer lokale vissers te zijn. Ook voeren er loodsboten, een reddingsboot en een enkele plezierboot rond.
Na een half uurtje kregen we contact via de porto maar de boot zagen we nog niet. Het duurde toen nog zeker een minuut of tien toen één van de Bloobirds leden de boot dacht te zien. Dat bleek te kloppen maar het model zagen we nog niet. Gek genoeg hoorden we regelmatig de motor van het model wel! Ik heb nu een heel stevige zoomlens (600mm) op m’n foto camera en via die lens ontdekte ik het model vrij laag boven het water vlak voor de boot. Toch duurde het toen nog zeker 10 minuten voordat we het model met het blote oog voldoende konden zien om het over te kunnen nemen.

Bruno pakte zijn zender en startte de overdracht. Helaas pindakaas maar hij kreeg geen controle over het model. De boot nam het weer over en Bruno controleerde snel alles. De zender leek toch echt goed te werken. Nog een poging en weer geen contact.
Ondertussen had ik mijn zender gepakt en hebben we daarmee geprobeerd. Geen problemen en direct controle. Nu zo snel mogelijk het model landen want hoeveel benzine zat er nog in? Het model was al bijna 105 minuten in de lucht! Het landingsveld wat we hadden gekozen lag een stukje verder op dus daar moesten we naar toe lopen. Links en rechts van mij liep iemand om in de gaten te houden waar ik liep.
We waren ongeveer halverwege toen de motor er mee stopte. Ik moest het model daar en dan landen! Links naast het pad was een met kort gras begroeide helling, dat was de enige veilige mogelijkheid. Hopelijk zou het model niet terug rollen van de helling af. Gelukkig gebeurde dat niet maar tegen een helling op landen zorgt wel voor een hogere “daalsnelheid”. Het model kwam dus vrij hard op het landingsgestel terecht. Dat landingsgestel zit met elastieken vast en de achterste elastieken braken bij de landing. Het landingsgestel sloeg naar achteren en maakte daar een gaatje in de dunne rompbodem. De schade aan het model was beperkt tot dat gaatje in de romp en een losgebroken soldering van het landingsgestel.

Er was ondertussen het nodige publiek en heel wat mensen wilden graag weten wat wij daar nu aan het doen waren. De meeste wilden eigenlijk niet geloven dat we het model vanaf het strand bij Blèriot Plage (Calais) naar Dover hadden gevlogen. Maar er waren ook een paar mensen die ons feliciteerden met de geslaagde vlucht.

Na het uit elkaar halen van het model alles in de auto en wachten tot iedereen in Engeland was. Twee leden van de Bloobirds hebben het startteam van Blèriot Plage bij de ferry opgehaald en naar de verzamelplek gebracht. Correctie: Ze hebben het bootteam van de boot in de jachthaven opgehaald! Bruno en ik zijn nog even wezen kijken bij het monument op de plek waar Louis Blèriot in 1909 is “geland”. In de bosschages achter het Dover Castle vlak bij een grote parkeerplaats is dat monument te vinden. Leuk om dat ook eens gezien te hebben.
Daarna naar de verzamelplaats in st. Margrets bay, het restaurant “The Coastguard”. Daar hebben we gegeten en de briefing voor de terugtocht gedaan.

Voor de terugvlucht zal het landingsteam bestaan uit Max, Henk B, Hanneke en Ellie. Het bootteam is Henk v H, Bruno, Ernst en Olivier de schipper. Het startteam is Jan en Ruud. Het landingsteam moest al vrij snel naar de ferry om op tijd op het strand te staan om het model over te nemen voor de landing. Het bootteam en het startteam hadden meer tijd om op de plek te komen, de start van het model in Dover was gepland voor 17.45u.

We lagen ruim op tijd voor de kliffen en moesten toen wachten tot het model de lucht in zou gaan. Vanaf de boot kon ik met de telelens het model op de startplek zien staan, Jan en Ruud lagen lekker op hun rug in het zonnetje te wachten tot het tijd was.

De boot dreef langzaam dichter naar de rotsen en we konden het startteam niet meer zien. Toen het bijna starttijd was hebben we via de porto contact proberen te maken met het startteam maar geen antwoord! Wat verder uit de kust gevaren en wat meer naar het zuidwesten maar nog geen contact. Pas om ongeveer 18.00u riep Ruud ons op met de mededeling dat ze niet van die plek mochten starten van de eigenaar van het terrein! Dat hele terrein is van de National Thrust, de Engelse Staatsbosbeheer. De kustwacht had hen daar gezien en had de National Thrust gewaarschuwd. De ambtenaar vond het allemaal prachtig en op zich vond hij het geen enkel probleem als we de nodige vergunning hadden. Die hadden wij, dachten we, en Ruud liet die zien. Prima dat de luchtvaart autoriteit de vergunning had verleend maar die geld niet voor de National Thrust. Hij vond het jammer dat het kantoor op zondag gesloten was anders had hij nog even die vergunning geregeld. Maar nu was het inpakken en een andere plek zoeken!
Ruud had een plannetje, de spullen werden langzaam in de auto geladen en toen de ambtenaar tevreden was en wegging hebben ze snel de motor gestart en het model opgegooid. Hoewel snel…. Het starten wilde niet erg lukken en pas toen ze de startmotor weer uit de auto hadden gehaald lukte het.

Al met al was het 18.25u toen we op de boot het model over konden nemen. Henk v H was de eerste die het model bestuurde en met de gashandels van de boot helemaal in het vooronder gingen we met ruim 35km/u over het water. Na een poosje nam Bruno het over van Henk, zijn zender werkte ondertussen prima, het HF module was niet goed in de zender gedrukt en maakte dus geen contact. De zender werkte uitstekend en Bruno heeft het model prima bij de boot weten te houden. Weer een poosje later was het mijn beurt en heb ik het model ook mooi bij de boot weten te houden. Op een bepaald moment gingen we vrij dicht voor een flinke vrachtboot langs en had ik het idee dat het model er bijna overheen ging. Om zeker te zijn heel voorzichtig wat hoger gegaan maar toch weer niet te hoog want daar werd het zicht weer slechter!
Henk nam het weer van mij over en daarna Bruno weer. We waren nog een ruime 2km uit de kust en zo’n 4km bij het landingsteam vandaan toen ik de controle van Bruno over nam. We maakte ons op voor het laatste stukje en de overdracht naar het landingsteam. Bruno was even naar binnen gegaan om z’n zender weg te leggen en Henk zat naast mij het model in de gaten te houden.
Olivier vertelde dat we 1km uit de kust waren en nog 2,5km te gaan tot het landingsteam. Op dat moment verloren we hoogte dus gaf ik wat gas bij maar er gebeurde niets. “Je kan beter wat hoger gaan Ernst” zei Henk. Helaas Henk maar dat zal niet lukken, de motor staat stil, was mijn antwoord. Bruno kwam naar buiten en wilde net zeggen dat ik wat hoger moest gaan toen hij hoorde wat ik tegen Henk zei. Hij draaide zich om en vroeg Olivier direct te stoppen. Ondanks die hoge snelheid ligt zo’n boot snel stil en kon ik het model aan de rechterkant, de luwte kant, van de boot voorzichtig in het water zetten. De “landing” was op nog geen 5m naast de boot en de wind dreef de boot zo naar het model toe. Binnen 3 minuten hadden we het model aan boord en was de reis verder over.

Helaas voor het landingsteam voeren wij met hoge snelheid langs en konden zij onverrichte zaken weer terug naar de camping.

Op de vlucht naar Dover had het model 105 minuten gevlogen, even lang als in Zwitserland. Daar hadden we nog 100cc benzine over toen we geland waren, nu was het op. Op de terugvlucht hebben we 75 minuten gevlogen toen de motor stopte, de tank zou eigenlijk niet leeg kunnen zijn geweest. We gaan proberen uit te zoeken wat daar de oorzaak van is geweest. We waren expres zo snel naar de overkant gevaren om voldoende brandstof in het vliegtuig te hebben. Op de heen vlucht heeft de boot langzaam gevaren en heeft het bootteam rondjes rond de boot gevlogen omdat het model wel voldoende snelheid moet hebben om in de lucht te blijven. Op de terugreis konden we naast de boot blijven vliegen en hebben we eigenlijk met dezelfde snelheid gevlogen als op de heenreis. Toch stopte de motor, was de tank echt leeg?
Henk heeft het ondertussen gecontroleerd, er zat nog zowat een liter benzine in de tank dus is de motor om een andere reden afgeslagen. Waarom, dat blijft nog even een mysterie?

We danken hierbij de vele mensen die ons hebben geholpen. P&O ferry’s voor de overtocht naar Dover en terug. Olivier, de schipper, verdient ook een pluim hij heeft een belangrijke bijdrage geleverd aan het succes. Ook dank aan de mensen van The Bloobirds in Dover. Hun veld ligt vlakbij en zal volgend jaar de landingsplek voor de halve schaal Blèriot XI zijn. Het is nu echt de bedoeling dit op de 110 jarige verjaardag van de oversteek van Louis Blèriot met dat model te herhalen. Voor die gelegenheid was dit een zeer waardevolle ervaring zoals die vergunning van de National Thrust.
Ook onze sponsoren en de mensen “achter de schermen” die ik niet bij name ken, allemaal onze hartelijke dank.

De foto’s die ik heb gemaakt ga ik vanavond uitzoeken en in een album zetten, zodra dat klaar is zal ik hier een link plaatsen.
Het is wel een lang verslag maar er is ook zo veel gebeurd.

 

Nou, ik heb aan het verhaal van mijn 'maatje' Ernst weinig toe te voegen, in ieder geval dat ik onze samenwerking als bijzonder prettig heb ervaren.
Moet ook wel, twee van die electronicapeuteraars onder elkaar .
Dat van die module... stom, stom, stom .
Kortgeleden tijdens het restaureren van de Antic met de 2,4 GHz module de ruwe servoinstellingen gemaakt en daarna de 35 weer teruggezet, maar naar nu blijkt, niet goed. Hier wreekt zich, dat ik zelf geen PCM 35 Futaba ontvanger heb. Wel een 2,4, maar daar hadden we nu even niets aan....

Het bleek dat die Futabamodules echt op het laatste stukje van de pennetjes zitten. Toen we bij onze pleisterplaats waren, nog een keer de ontvanger aangezet, (toen pas ) intuitief nog eens op de module gedrukt en... KLIK!!!
Hij sprong op zijn plaats en meteen contact.. Nou ja, er zijn erger dingen. Hoewel....
Terug heb ik heerlijk zitten sturen op het bankje aan stuurboord, Henk en Ernst zaten liever op de 'achterbank'.
Hier wat van mijn plaatjes met mijn telefoon, niet te vergelijken met het semiprof spul van Ernst, dus jullie hebben nog wat beters tegoed.
Dit was het beoogde landingsterrein, of wij maar even de ideale plek wilden uitkiezen. Liefst nog voor de auto weg, Upper Road.

Een beetje dichterbij.

We stonden ongeveer midden in de rechthoek, tussen die twee parallelle paadjes.
En zoals Ernst al vertelde, was daar dan toch ineens de kist, die na mijn twee mislukte overnamepogingen perfect door Ernst werd overgenomen en in no time waren we boven de vaste wal.
Zo kwamen we aan:

Straight in, zowat over ons hoofd en Ernst draaide de kist al iets in de richting van wat het circuit moest worden.
We konden dan zien of de oplijnrichting geen crosswind zou opleveren.
Maar nog voordat we één keer 'boe' hadden kunnen roepen werd het akelig stil in de lucht, dat was bij het rode kruisje.
Dat goede raad niet altijd duur hoeft te zijn, bleek uit het feit dat toen ik riep: "niet te ver downwind gaan', Ernst dit (uiteraard) ook zelf al had bedacht en de kist uiterst zachtjes tussen de grassprietjes ( wintertarwe?) bij het gele kruisje parkeerde. Van rood naar geel was in een oogwenk gebeurd en tijd om ons echt ergens druk over te maken is er niet geweest. Ik wist in de portofoon niet veel beters uit te brengen dan "The eagle has landed"...
Nadat we het model hadden gedemonteerd en in de auto geladen zijn we nog even naar het Blériot Memorial gegaan.
Bijzonder dat de weide, waar (ook ) hij het onderstel er onderuit vloog nu een bos is met middelgrote bomen:

Vergelijk die foto met de mensen menigte met dit verstilde relief in natuursteen:

Tja, en nadat we de lunch hadden genoten werd het tijd voor de terugtocht,
Wij ( Ernst, Henk van H. en ik) voeren uit en kozen strategisch positie aan de voet van de cliffs:

Het duurde maar en het duurde maar (Ernst heeft al uitgelegd hoe dat kwam), maar daar verscheen in eens een figuurtje op de cliff top, die vroeg door de porto of we hem konden zien zwaaien en ja hoor....
Je zou van beneden af niet zeggen dat dit de boomlange Ruud was, maar inderdaad.
Je ziet hem bij de gele pijl.

En toen ging het ineens razendsnel, Ruud gooide ( !!!) de kist en Jan stuurde hem linea recta naar zee.
Hij leek met de snelheid van een startende F16 op ons af te komen, dus even snel handelen en daar had Henk de controle al.
Schipper Olivier duwde de gashandles naar voren en wij gingen bijna achterover.
Maar we waren op weg!
We losten elkaar met regelmaat af, hier Ernst 'in control' en Henk die zit te genieten dat hij zo'n stel medegekken bij elkaar heeft weten te brengen.
Dat mag nog wel eens gezegd, hij is DE perfecte 'peoples manager', die iedereen op het juiste moment op de toppen van hun kunnen weet te krijgen.
Eerlijk is eerlijk, ik heb zelden geconcentreerder gevlogen dan op dat bankje in de boot. Maar het IS me toch een belevenis!

Hier is het model duidelijk rechts van de boot:

En dan zagen ze dit:

Let vooral op die haak die 5 minuten voordat we 'landfall' zouden maken, zo'n belangrijke rol zou spelen in het redden van de kist.
Toen Ernst zijn tweede 'voorzorgslanding' ( copyright HenkB. ) van de dag maakte waren we er in no time naast en terwijl ik de zenders van Ernst en Henk aanpakte zaten zij al in het gangboord op hun knieen te vissen met die haak.
Toen Henk als eerste beet had, heb ik, achter hen staand, de stok overgenomen en uit allemacht getrokken terwijl zij de drenkeling binnenboord sjorden.
Ondanks deze 'kleine' tegen(in het water)valler overheerst een gevoel van
"WE HEBBEN HET GEDAAN MET Z'N ALLEN"

Ik geef hierbij het woord aan de andere collega expeditieleden...

 

Fantastisch avontuur en mooi verslag mannen, proficiat !

Groeten, Ralf

 

Een album met foto's die ik heb gemaakt vindt je door DEZE link te volgen.
Er missen natuurlijk foto's in de reeks maar ik kan niet overal tegelijk zijn en niet tegelijk vliegen en fotograferen.

 

Helaas Bruno maar ik moet je toch tegenspreken. Het was net even anders.
We stonden iets verder naar het westen bij het gele kruisje toen we de kist overnamen. Bij de kleine gele pijltjes zijn twee "klaphekjes" waar we door zijn gegaan. Het model volgde de rode lijn.
We waren op weg naar het beoogde landingsterrein bij het groene kruis, dat is redelijk vlak. We waren vlak bij het tweede hek (het blauwe kruisje) toen de motor stopte. De Olson was ongeveer bij het rode kruis.
Ik was tegen de wind in gegaan om zo ook met een stil staande motor nog wat ruimte te hebben. Dat bleek dus hard nodig.
Met een beetje eivormige bocht kreeg ik de Olson netjes tegen de wind in en zette hem in het gras bij de rode stip aan de grond.

Landingsroute Kanaal Oversteek door Ernst Grundmann geplaatst op 9 apr 2018 om 23:50

 

IMG_0180 door HBZWEEF geplaatst op 10 apr 2018 om 13:48

Nog 1 groepsfoto tegoed. Hanneke heeft zich verstopt .

 

Dat de Olson eerst giert en dan pas gaat rollen komt doordat er alleen met het richtingsroer wordt gestuurd. De vleugel heeft geen rolroeren en een vrij behoorlijke V stelling. Door die V stelling gaat het model rollen wanneer je het met het richtingsroer laat gieren.
Ja, achteraf waren we met z'n drieën wel heel erg met het model bezig en niet met ons zelf. Gelukkig was de zee behoorlijk rustig en konden we eigenlijk zonder gevaar (in ieder geval geen groot gevaar) het model uit het water "vissen".