Vaudtje

Discussie in 'Lijnbesturing' gestart door CL carrier, 23 mrt 2020.

  1. CL carrier

    CL carrier In Memoriam

    Lid geworden:
    5 jun 2014
    Berichten:
    254
    Hay;

    Goedemiddag;

    Om een of andere reden heb ik tijd om de boel een beetje op te ruimen, en toen kwam ik dit tegen, zie de bijlage.
    Ook heb ik weleens het verkeerde handvat op gepakt in een combatwedstrijd, 12 Volt gezet op een gloeiplug enz.
    Ben ik de enige met dit soort dingen?

    MVG

    Max
     

    Bijgevoegde bestanden:

  2. janhein

    janhein PH-SAM

    Lid geworden:
    10 aug 2003
    Berichten:
    1.958
    Locatie:
    Rottevalle
    je kist opgooien en op het moment van los laten de ontvanger schakelaar uitzetten met je vinger .
     
  3. Rhelie

    Rhelie Forum veteraan

    Lid geworden:
    16 sep 2004
    Berichten:
    11.829
    Locatie:
    Nootdorp
    Je kist opgooien met het verkeerde model in de zender waarbij de uppie de downie is.
     
  4. Bruno van Hoek

    Bruno van Hoek Vriend van modelbouwforum.nl PH-SAM Forum veteraan

    Lid geworden:
    23 aug 2002
    Berichten:
    10.694
    Locatie:
    Almere, MVA (ex-Daedalus Amsterdam)/ PH-SAM/F23D
    Nee hoor Max...

    Het SSS (Sudden Stupidity Syndrome) treft ons allen, vooral als we er niet op bedacht zijn....:confused::D
     
  5. CL carrier

    CL carrier In Memoriam

    Lid geworden:
    5 jun 2014
    Berichten:
    254
    Nou Bruno;

    Zo makkelijk kom je er niet vanaf.....................
    Ik kan mij iets herinneren.....
    Ga jij met de billen bloot of doe ik het voor je?
    Ghe ghe......
     
  6. Bruno van Hoek

    Bruno van Hoek Vriend van modelbouwforum.nl PH-SAM Forum veteraan

    Lid geworden:
    23 aug 2002
    Berichten:
    10.694
    Locatie:
    Almere, MVA (ex-Daedalus Amsterdam)/ PH-SAM/F23D
    Alles wat (mij) daarover bekend is staat al op het forum.
    Een kwestie van goed zoeken dus.
    Een stuk of vijf verschillende gebeurtenissen, dus je kunt even vooruit....:rofl:;)
     
  7. stunthenk

    stunthenk PH-SAM

    Lid geworden:
    7 feb 2006
    Berichten:
    1.215
    Locatie:
    Amersfoort
    Eh... een geheugensteuntje? De gebeurtenis rond het (zo nodig moeten van?) solderen van RVS lijnen?
     
  8. CL carrier

    CL carrier In Memoriam

    Lid geworden:
    5 jun 2014
    Berichten:
    254
    RVS en solderen............
    Die houden we tegoed.
    Nee Henk, waar ik het over heb is nog veel erger. En erg traumatisch.
     
  9. Bruno van Hoek

    Bruno van Hoek Vriend van modelbouwforum.nl PH-SAM Forum veteraan

    Lid geworden:
    23 aug 2002
    Berichten:
    10.694
    Locatie:
    Almere, MVA (ex-Daedalus Amsterdam)/ PH-SAM/F23D
    Ze komen allemaal aan bod, nog even geduld, ben in overleg met mijn uitgever.

    Uiteraard krijgen we van jullie ook een bloemlezing van je grootste blunders, want voor wat hoort wat....:D
     
  10. Bruno van Hoek

    Bruno van Hoek Vriend van modelbouwforum.nl PH-SAM Forum veteraan

    Lid geworden:
    23 aug 2002
    Berichten:
    10.694
    Locatie:
    Almere, MVA (ex-Daedalus Amsterdam)/ PH-SAM/F23D
    De Suffe Streken Synopsis (Bruno’s Bijzondere Blunders):

    De ½ A uursrace

    Toen op de oude locatie in Utrecht -van vóór de SUL/TACU- nog LB werd gevlogen deden daar ook eens een stel jonge Deadalussers mee met de uursrace.
    Een uur lang teamracen met, in ons geval, een 1,5 cc Webra als aandrijving.

    Ik had uit een plankje 8 mm beuken een ‘crutch’ gefiguurzaagd, met heel veel verlichtingsgat zodat er haast geen hout meer over was, behalve waar de motor aan de rest van de kist vastzat. Licht en toch sterk.
    Op vrijdagavond het laatste laagje spanlak, zodat de kist ‘zaterdagochtend op locatie kon worden ingevlogen. Dat verliep zonder problemen.

    Toen de wedstrijd…. We waren als eerste weg, maar binnen een ronde diende zich het eerste probleem aan, de kist kwam niet meer los. Gelukkig was een extra stap naar binnen voldoende om een botsing met de volgende pitman te voorkomen.
    Na een halve ronde dan toch airborne, al was het moeizaam. Ik begreep er niets van.
    Een ander team was ook opgestegen, maar had nog helemaal geen gang, dus er moest ingehaald worden.
    Dat werd lastig want het model vertikte het om hoger te vliegen dan één meter.
    Goede raad was duur, dus ben ik maar onderdoor gevlogen en voor de andere piloot langs. Nu hadden we het geluk dat de andere twee teams al behoorlijk wat ervaring hadden, zij merkten onmiddellijk dat hier iets niet klopte en vlogen uiterst defensief. Kortom, geen botsingen.

    Wel werd ons model steeds onstabieler en begon meer en meer in hoogte te variëren, wat alleen met hevige halen aan het handvat nog te beheersen leek.
    Totdat na 9 ronden de motor uitgetikt werd tegen het asfalt en het model knarsend tot stilstand kwam.

    Achteraf bleek de triplex horn (model Suppi, MiniDominator) niet geschikt voor dit steviger werk, want het gat was gewoon doorgesleten. Het hoogteroer hing er dus een beetje doelloos achteraan te flapperen, maar deed verder niets meer.
    Die 9 ronden zijn, achteraf gezien, best nog een knap eind geweest.

    Preflight check?

    Samen met een vliegvriend een stuk of zes keer zijn model laten opstijgen en meteen weer crashen. Wij geloofden vast dat dit door een te kleine reikwijdte werd veroorzaakt.
    Zes keer het model weer geplakt, RC minutieus nagelopen om daarna weer reddeloos tegen de vlakte te gaan. Een seconde of wat ging het goed, maar steeds zodra er gestuurd werd was de controle helemaal weg en rolde het model ondersteboven de grond in.
    Steeds weer gecontroleerd of alle roeren werkten, ook met volgas lopende motor, met ingeschoven antenne 60 m reikwijdte. Geen probleem en toch: opstijgen, bonk…..
    De zevende keer: Up? Up! Gas open? Gas open! Rolroer links? Rolroer l… Het linker rolroer gaat naar beneden, dus dat zou goed moeten z… Nee, dat is FOUT!!!.

    Motor en servopot omgekeerd aangesloten, weer opgestegen en de eerste probleemloze vlucht gemaakt…..
    Ezel, steen, 6x, I rest my case.

    Het grijze olifantje.

    Omdat mijn Nobler met Fox 35 vanwege een gewicht van 1450 gram niet zo fijn (understatement) meer vloog, wilde ik ‘promoveren’ naar een grotere kist met een SuperTigre G21/46.
    De keuze van het ontwerp was snel gemaakt: het werd een grote Trianic, alleen helemaal ‘rechtgetrokken’. Als dit zou lukken kon ik later altijd nog met elliptische vormen aan de slag gaan.
    Dit was ook mijn eerste model met een schuimvleugel:

    De truc om dit licht te houden was zeer licht schuim en ook licht balsa te gebruiken.
    Dat lukte volledig, het model was voor de afwerking, compleet met motor , tank en alles: 1280 gram.
    De afwerking was experimenteel, geen papier met spanlak, kleurlaag en fuelproofer.
    Mijn (net nieuwe) zwager was carrosseriebouwer en leverde kunstzinnig verantwoord, goed spuitwerk af. Zilvergrijs metallic met neon oranje voorlijsten en zwarte trim.
    We hebben met zijn spullen experimentjes gedaan om de lichtste afwerkmethode te ontdekken.
    5x5 cm stukjes 2 mm balsa, afwerken en die nadien één voor één wegen.

    Verrassenderwijs kwam een gespoten epoxyplamuur, afgeschuurd en dan met 2K autolak als winnaar uit de bus, nog voor tissue, spanlak, etc..

    Dus een paar dagen later was mijn kist vliegklaar.
    Hij voelde wel wat gewichtig, maar dat moest verbeelding zijn. Toch maar even op de weegschaal. 1850 gram… Zes ons: Au!…

    Latere post mortem inspectie leerde dat het gebruik van de droogkamer (~30°C) de doorslag had gegeven.
    Bij het teststukje dat bij kamertemperatuur was verwekt lag de epoxy vrijwel bovenop het balsa en werd nagenoeg weer geheel weg geschuurd.
    Tijdens het verwarmen werd de epoxy dunner en zoog diep in het balsa om daar nooit meer uit te komen.

    De kist was sloom, trok hard -deed het zelfs prima in harde wind en/of turbulentie– maar was op geen enkele manier precies te sturen.

    Het einde kwam al binnen twee jaar, tijdens een stunt demo.
    De connectors aan het handvat waren het type met de kogelkoppeling – van messing.
    Bij het insturen van de driehoekige loops gaf de koppeling in de up-lijn de geest.
    In plaats van achterover draaide de kist voorover en verdween deels onder het gras. De rest lag er in snippers omheen.

    Twee, toen nieuwbakken, stuntvliegers hebben alles bij elkaar geraapt en onderzocht.
    Het jaar daarna vlogen ze me al links en rechts voorbij en het duurde zes jaar voordat ik weer een beetje mee kon komen.

    Het verhaal van de gesoldeerde RVS lijnen.

    In navolging van de trend moest ik ook maar eens aan de RVS lijnen, er zat inmiddels een 10 cc motor in het model dat ooit met een SuperTigre G21/46 was begonnen, dus better safe than sorry...
    Omdat ik gevlochten oogjes gebruik (mits goed gemaakt, aanzienlijk beter bestand tegen vermoeidheidsbreuken dan die met gekrompen buisjes) zocht ik ook hier een manier om de oogjes tegen loswerken te verzegelen.
    Bij Laystrate (vertind 3x 0,1mm staal) is het simpel, na het omwikkelen met wat 0,1 mm koperdraad soldeert men de binnenkant van het oogje en alleen daar, want je wilt dat het langs de kabel gevlochten deel soepel blijft. Zo heb je een geleidelijke overgang van star naar soepel.
    RVS laat zich wel solderen, maar alleen met een speciaal vloeimiddel, wat zich gelukkig prima liet wegspoelen. En een teststukje kwam er prachtig uit, dus tot zover niks aan de hand….

    Toen vliegen, dus. Eerst een lijntrekproef, bijna het handvat uit handen van de helper getrokken. In het programma aangekomen bij de driehoekige loops: 1x up, klimmen naar de top, nog een keer up, schuin naar beneden richting derde hoek, laatste keer up: pats, psssieuw, bonk, krak, stilte…..
    De up-lijn brak op 30 cm van het handvat, het model dat al in de hoek zat, draaide braaf terug en verdween, 60° ondersteboven achteruit vliegend, onder het maaiveld.
    Bij latere inspectie bleek het uiteinde van de afgebroken kabel door en door zwart geoxideerd. Wat heel gek was, want ik was daar nooit met vloeimiddel in de buurt geweest.
    Later de plek waar ik de soldeerwerkzaamheden had gedaan nog eens bekeken.
    Inderdaad, op zo’n 30 cm afstand, spatjes vloeimiddel van nog geen mm groot teruggevonden. En dat belandt dan 30 cm verderop, op een kabel van 0,38 mm.
    Hoeveel pech kan een mens hebben?

    De Trianic .35

    Ik vermoed dat Max hier op doelde.

    Toen ik mijn eerste model voor een ST G21/46 aan het bouwen was, wilde ik die motor al vast inlopen. Toen ik dit besprak met de SuperTigre Stunt expert van onze club, Bert Metkemeijer, merkte hij op dat dit eigenlijk best wel vliegend kon gebeuren.
    Zo had hij nog een model waarmee hij niet mee vloog, uitgerust met een ST 35, die dezelfde cartermaat had, dus dat kreeg ik mee.

    De 46 in dit model (de oer-Trianic) gesleuteld en aan het werk.
    Na een vlucht of 10 begon ik die motor een beetje te snappen, heel wat anders dan mijn Fox 35….
    Kortom, alles prima en wat later ging deze motor in de nieuwe kist die, weliswaar iets groter, maar ook veeel zwaarder, toch niet zo goed vloog als de Trianic. Nou ja, al doende leert men.

    De Trianic ging daarna weer terug naar Bert en vandaar door naar Max, die ook eens F2B wilde proberen, wat hem gezien zijn combat vliegkunsten prima zou moeten lukken.

    Fast forward, 2 jaar later, mijn G21/46 model -het Grijze Olifantje- was gesneuveld door een wartelbreuk en ik vloog weer even met mijn oude Fox 35 Nobler.

    Toen kwamen de NK en ik vroeg Max of ik die met de Trianic mocht vliegen, want ik had wel zin om eens even flink uit te delen, wat met de Nobler never nooit meer zou lukken.
    Max, goedzak die hij is, vond dat prima, want hij zou zelf toch niet meevliegen.

    En inderdaad, de Trianic deed het goed, maar ik moest wel even wennen aan het gedrag van de kleine SuperTigre .35

    Eerste vlucht was wat krap afgesteld, dus het ging allemaal wat vlug en dus minder precies. Tel daar bij op dat de motor ruim zeven minuten liep waardoor ook nog eens de landingspunten verloren gingen. Kortom, dat moest beter en vooral rijker.

    De tweede vlucht was met een rondetijd van tegen of over de zes seconden een toonbeeld van relaxte precisie. Ik zag de beloning in de vorm van een vorstelijk aantal punten al in het verschiet.
    Had ik toch buiten de acht boven het hoofd gerekend.
    Hoewel het nauwelijks waaide kwam de Trianic, op 45°, ondersteboven tegen de wind in vliegend, vrijwel tot stilstand. Dan verdwijnt ook alle lijntrek.

    Tergend langzaam stak het model de neus naar binnen en dook, als in slowmotion, de grasmat in.

    Einde Trianic, einde wedstrijd...
    --------------------------------------------------
    En dan nu de volgende pesrsoonlijke top-5, wie volgt?
     
    Laatst bewerkt: 24 mrt 2020
    HansH en janhein vinden dit leuk.
  11. CL carrier

    CL carrier In Memoriam

    Lid geworden:
    5 jun 2014
    Berichten:
    254
    Nou Bruno; 't zit een beetje anders.
    Ik lag daar in het gras met 40 graden koorts en een knoepert van een angina.
    Dat had ik niet gewild maar een ontsnapt aangetrouwd familielid moest weer terug naar de instelling.
    Ik weet nog precies wat ik gezegd heb toen het motorgeluid in een keer ophield, "O Bruno".
    Wat wel duidelijk werd bij het open gespatte model; Bert Metkemeijer was een ongelofelijk goede bouwer.
     
  12. stunthenk

    stunthenk PH-SAM

    Lid geworden:
    7 feb 2006
    Berichten:
    1.215
    Locatie:
    Amersfoort
    Ik was er bij, en volgens mij was de gebreide groene muts de oorzaak....
     
  13. Bruno van Hoek

    Bruno van Hoek Vriend van modelbouwforum.nl PH-SAM Forum veteraan

    Lid geworden:
    23 aug 2002
    Berichten:
    10.694
    Locatie:
    Almere, MVA (ex-Daedalus Amsterdam)/ PH-SAM/F23D
    Foei, wat een onwetenschappelijke benadering....:rofl:
    Maar waar blijven die andere bloemlezingen? :zoeken:
    Terugkrabbelaars?:oops::D
     

Deel Deze Pagina