De Berg is van Jan!

Oh mijn hemel.
Onze Bergoudste begint qua taalvaardigheid ook al wat in te boeten?
(Proef als in bespeur(neem waar)).

Van Hobbyist kan ik echter ook nog geen chocolade maken.
Daar zijn wel heel veel bonen voor nodig, en zijn wilsbekwame instemming natuurlijk.
Ik zie minstens één schier onmogelijke hindernis.

 

Er is een ernstige twijfel of het wel allemaal zuurstof is wat in de perslucht flesjes zit.
Met zijn eigen vulstation valt een pufje lachgas erbij niet zo op.

 

Het schiet allemaal wel op zo. De één geeft een verwijzing naar een wegnummer, dat al enkele tientallen jaren niet meer bestaat en de ander denkt een andere, niet-toepasselijke vertaling te moeten geven van Hobby's cryptogram. Zo wordt het wel heel erg snel Babylonisch.

 

Jij ziet er een cryptogram in.....

 

Babylonisch is op zich wel een redelijke oplossing dat dan weer wel, beter is Brabolonisch....

 

Nu ben ik best wel een ruimdenkend mens, maar om nu Brabolonisch beter te noemen gaat mij toch echt te ver. Wat mij betreft mag je het van alles noemen, maar natuurlijk niet 'beter'.

 

Uiteraard.Jij bent immers groot geworden in de jaren 60.

Wil je er over praten?

 

Ja hoor, wat wil je weten?

 

Alles behalve je pincode.

Om even een voorzetje te geven:
Hoe was het op Woodstock?
Hoe troubled was het water under the bridge?
Wat was en is nu jouw visie op al die power uit flowers en verwant bladafval.

Als tiener in de jaren 70 heb ik veel vruchten kunnen & mogen plukken die dankzij jouw generatie niet meer verboden waren.
(Voor de huidige tieners; sex was toen echt niet op ander halve meter)

 

Tja, mijn generatie ging de wereld verbeteren. Dat was het plan. Mijn aandeel daarin was uiterst bescheiden, maar ik heb zelf wel toendertijd een uiterst belangrijke levenservaring opgedaan, waarover ik nu kond zal doen.

Hier volgt een lang verhaal, bij voorkeur te lezen bij 'candlelight' en op de achtergrond een stemmig liedje van Janis Joplin (een berg herrie dus):

Deel1, het begin (opa vertelt):

Ik was een jongen uit de provincie, kwam uit een arbeidersgezin en bezocht in Utrecht de Rehoboth, een 'Kweekschool met den Bijbel'. Allemaal keurig netjes dus, al was ik wel vaak 'afwezig' en stond ik wel elke drie maanden in de kamer van de directeur omdat hij vond, dat ik naar de kapper moest. De man was een enorme kwezel, maar dat terzijde. Met bewegingen als Provo en witte-fietsenplannen had ik niets van doen, al vond ik ze wel machtig interessant.

We schrijven het jaar 1967, ik was 20 jaar en was net voor m'n akte geslaagd en moest nog een jaartje door voor m'n hoofdakte. In de periode van de zomervakantie en enkele weken daarna werd me de mogelijkheid geboden mee te doen aan een soort van uitwisselingsprogramma, waarbij je in de USA een paar maanden kon gaan werken in een vakantiekamp voor 'underpriviliged children', waarna je aansluitend gedurende een maand een 'hospitality tour' kon gaan volgen of op je eigen houtje wat kon gaan doen. De school gaf toestemming om de lessen hiervoor een paar weken te verzuimen. Dit soort vakantiekampen vond(vind) je veel aan de oostkust van Amerika en werden meestal geleid door Joodse organisaties.

Ik kwam terecht in Collegeville, een dorpje vlakbij Philidelphia en kreeg gedurende een periode van zo'n twee maanden elke twee weken 's avonds en 's nachts de verantwoordelijkheid over zo'n 10 tot 12 jongens van zo'n 11 á 12 jaar, allen afkomstig uit de grote stad. In het totaal waren er steeds zo'n 15 van zulke groepen ik het kamp, verdeeld over diverse leeftijden. Overdag hield je toezicht bij één van de vier activiteiten, die de kinderen konden kiezen. Eentje was altijd zwemmen, de andere waren boogschieten, kleien, kanoën en nog wat andere sporten. Uiteraard heb ik ook in de avonduren heel wat kampvuren bijgewoond en enge verhalen van collega-counselors aangehoord.

Aan het eind van de vakantie werd er onverwacht een federaal programma gestart, waarbij kinderen uit de achterbuurten van Philadelphia een week lang vakantie kregen aangeboden. We kregen twee van deze groepen achter elkaar. Als staf kon je hier op basis van vrijwilligheid aan meedoen, je kreeg er niet voor betaald. Nu was 1967 het FlowerPower jaar, dus ik had nogal wat hippies als collega en die bleven zo'n beetje allemaal. Ik dus ook. Twee aan twee kregen we toen zo'n twaalf zwarte jochies onder onze hoede, waarvan zo ongeveer de helft de eerste avond lag te janken om hun moeder. Alles was gigantisch eng. Daarna was je de eerste dag bezig om ze overal van het terrein te plukken omdat ze alles in één keer moesten zien. Onvoorstelbaar, dat je kinderen moet leren om zich een uurtje bezig te houden met een bepaalde activiteit voordat ze pas naar de volgende mogen en dat ze niet continu van de ene naar de andere mogen rennen omdat die ook leuk is. Uiteraard praatte je de hele dag met de kinderen en zo kreeg je in de loop van de week ongevraagd heel wat van hun thuissituatie te horen. Dat heeft mij heel wat doen nadenken over het leven. Ajaan Hirsi Ali kan wel beweren, dat de USA zo'n geweldig land is om als kleurling in op te groeien, maar dat was toen niet zo en is nog steeds niet zo. De achterstandswijken in de grote steden waren en zijn heuse ghetto's. Aan het eind van zo'n vakantieweek hadden we natuurlijk weer de helft van de jongens aan het janken omdat ze niet meer naar huis wilden.

Na afloop van de programma's moest ik nog terug naar New York om mijn verdiende geld op te halen, maar in het weekend was het kantoor van de organisatie gesloten. Daar slaap je dan voor $ 10 (fl. 36,50) op de 64e verdieping van een hotel in een kamer van iemand die het weekend weg is, loop je overdag over Broadway en vind je er geen zak aan. Aan mij zijn steden niet besteed. De ondergrondse heb ik me maar niet aan gewaagd want als je meerdere perrons onder elkaar hebt en geen flauw idee hebt hoe je moet zien waar al die dingen naartoe gaan ga ik liever lopen. Dat heb ik dan ook gedaan, zo'n 40 blocks, langs central parc, dat deed ik toen nog fluitend. Uiteraard ook weer terug en toen wél de ondergrondse in omdat op het laagste niveau de bus naar Philadelphia vertrok.

De volgende keer meer en om de aandachtige lezer niet langer in spanning te houden:
Deel 2: Berkeley en San Fransisco, FlowerPower, Hippie.
Deel 3: Hippies met zwarte jochies in de dierentuin.
Deel 4: De thuiskomst.
Deel 5 (facultatief) Epiloog en moraal.

 

Nu waarschijnlijk ook, maar dan maakt je zuurstof-installatie dat geluid. En je doet er iets langer over.
Maar dat zijn minor details natuurlijk.

 

Heb jij nooit geleerd beleeft te luisteren tot het einde van het verhaal?

 

Ach, een klein intermezzo op zijn tijd is nooit weg, maar je ziet mij geen 40 blocks meer lopen, da's namelijk enkele kilometers. Morgen begin ik aan deel 2, we houden de vaart er natuurlijk wel in.

 

Going to America.

Deel 2: Flower Power.

Toen ik met de bus terug was in Philadelphia overnachtte ik in het appartement van Robert, hoofdcounselor in het kamp, en zijn vriendin Diane. Dat wil zeggen, Robert was ingetrokken bij Diane en zij huurde het appartement samen met haar vriendin Donna. Ik mocht in Donna’s bed slapen want die was een paar dagen de stad uit. Niet dus! Toen ik de volgende ochtend wakker werd bleek ze er gewoon bij gekropen te zijn. Nu was Donna blond en bloedmooi, dus iedereen zal zich wel afvragen wat er toen gebeurde. Nou, niets!....De meesten zullen nu denken: SUKKEL en zo denk ik er nu ook over. Maar ja, ik was nogal verlegen, preuts en keurig opgevoed, dus ik zei alleen sorry en vroeg of ze het niet erg vervelend vond. Later is het wel goed gekomen met mij en Donna. Ze had wel ergens aan gezien, dat ik haar vreselijk leuk vond en ze had het alleen maar grappig gevonden, dat ik toch niets had geprobeerd. Later nam ze trouwens zelf het initiatief, zodat ik me niet meer hoefde te schamen.

Met Neil Steiger, een andere counselor uit het kamp, sprak ik af om naar het hart van de FlowerPower scene te gaan. Op een stand-by ticket reisden wij via Chicago naar San Francisco. Zo’n ticket kostte de helft van de prijs, maar je mocht alleen mee als er in het vliegtuig stoelen overbleven. Inmiddels kleedde ik me in een uiterst kleurig hippie-jasje, dat Rose (die er net zo uit zag als haar naam klinkt) had gemaakt en had ik me behangen met een houten kralenketting, zodat het leek alsof ik al helemaal tot de incrowd behoorde. Ook Neil zag er behoorlijk uit als langharig, werkschuw tuig, dus ook met hem zat het wel snor. Zo’n ding had hij trouwens ook op z’n bovenlip. Dat hippie-jasje heeft mijn duifje vele jaren later overigens ingelijst en dat hangt nog steeds bij ons op de overloop. Bij de tussenlanding in Chicago moest er worden bijgetankt en moest iedereen daarom het vliegtuig uit. Wij met z’n tweeën mochten daarna van een beambte niet meer terug. Dat werd een hele rel want het bleek, dat het vliegtuig werd opgehouden door het ontbreken van twee passagiers. Eenmaal aangekomen in San Francisco werden we ook nog eens opgewacht door een zestal agenten, maar dat bleek niet om ons, maar om een andere passagier te gaan.

Eenmaal op onze bestemming gearriveerd overnachtten we in het appartement van Mary-Ann in Berkeley. De steden SanFrancisco en Berkeley zijn met elkaar verbonden door de Bay Area Bridge, een dubbeldeks brug, die indertijd volledig op een cakewalk leek, zeker met de slagschepen, waarmee je daar over de wegen reed. Later is die brug dan ook ingestort en herbouwd.
Zowel op de campus van Berkeley University als in het central park van San Francisco was de hippie-scene volledig in gang en zag er net zo uit als op films en foto’s. Erg druk, overal veel clubjes jongelui en op allerlei locaties gratis muziekoptredens, de meeste van bedenkelijke kwaliteit, maar daar ging het niet om. Het was de sfeer, het maken van het v-teken met je vingers, het tegen jan en alleman roepen “peace man” en het dragen van bloemetjes in je haar. Als je dat laatste niet zelf regelde was er altijd wel één of andere griet, die dat ongevraagd voor je in orde maakte. In dezelfde tijd stond trouwens in Nederland ‘If you’re going to San Francisco’ op nummer 1 in de hitparade. Ikke trots want ik liep daar en dat konden niet veel Nederlanders me nazeggen.

Wat ik me vooral herinner is, dat je meestal op blote voeten liep, heel veel op blote voeten. Dat doe ik trouwens nog steeds graag. Ook was ik nogal populair omdat ik shag rookte (Samson). Het was een bezienswaardigheid, dat je je eigen sigaretten rolde en er werd ook veelvuldig gevraagd of ik dat net zo kon als cowboys. Nou, dat kon ik niet. Die konden dat blijkbaar met één hand en rolden dan hun saffie op hun dij. Nou zul je daar wel een paard voor nodig hebben, maar dat heb ik nooit onderzocht. Uiteraard was mijn vaardigheid ook zeer nuttig voor het rollen van joints, dus ik heb nogal wat rol-les gegeven en overal hand- en spandiensten verleend. Waar ze het allemaal vandaan haalden weet ik niet, maar er werd veel gerookt, zowel door de dames als door de heren. Ondanks dat er overal erg veel politie aanwezig was heb ik nooit gemerkt, dat daartegen werd opgetreden, ze stonden echter altijd wel met argusogen naar mijn kunsten in het draaien van shaggies te kijken. Aan de vrije seks waardoor die tijd beroemd is geworden heb ik niet echt deelgenomen. SUKKEL zullen er wel weer een heleboel denken en ze hebben achteraf gezien gelijk. Zoals ik al schreef was ik echter een keurig opgevoede jongen, dus ik hield het bij zoenen, veel zoenen en wat schuchtere handtastelijkheden. Liefhebsters waren er genoeg. Bij Neil lag dat heel anders, maar die hoefde er ook nooit moeite voor te doen. Die had altijd wel één of andere griet (of meerdere) achter zich aan rennen. Ik weet niet wat het was met die jongen, hij vond dat allemaal heel vanzelfsprekend.

Intussen was het tijd om eens te gaan denken aan de terugreis naar Nederland. Van de drie vliegtuigen bleken er al twee volgeboekt, dus ik kon nog met de derde mee óf een week later met 10 deelnemers met een gewone lijnvlucht, alles vanaf New York airport. Dat werd dus het laatste en ik stuurde daarop een telegram naar huis, dat het wat later zou worden. De laatste dagen deden we nog wat aan sightseeing. Je moet tenslotte een keer over de Golden Gate Bridge zijn gereden en route 1, langs de kustlijn van California is gigantisch mooi en ja hoor, ook daar werd Neil weer door één of andere schoonheid opgepikt. We sliepen die dagen trouwens gewoon langs de weg, dat was geen enkel probleem. Douchen deed je in die tijden sowieso niet elke dag, een beetje ijskoud zeewater over je gezicht was genoeg. Het kan maar een paar weken zijn geweest, dat we in de FlowerPower scene zijn geweest, maar het voelde aan als maanden. Heel erg intens dus en heel erg genieten.

De volgende keer deel 3. Terug naar Philadelphia, naar Donna en naar de Philadelphia Zoo.

 

Na jouw memoires zal ik ook eens proberen een jeugdverslag te maken.
Al kan ik, bij lange !, niet in jouw (bofkont) schaduw staan.

 

Ik verwacht dat Jan ook niet zit/staat te wachten dat je achter hem gaat staan.

 

En bovendien loop je het risico dat je door Donna en/of Duifje aan de kant wordt gemept.

 

Tja, als ik naga wat ik in m'n leven allemaal aan bijzondere dingen heb meegemaakt kun je me best een gelukspiessertje noemen. D'r gingen ook heel wat dingen mis, maar je onthoudt natuurlijk alleen de leuke dingen.

Maarre, m'n verhaal is nog niet af, morgen volgt er meer.

 

Going to America

Deel 3, Philadelphia Zoo.

We vertrokken weer met het vliegtuig vanuit San Francisco nadat Neil afscheid had genomen van z’n laatste aanbidster en eenmaal terug in Philadelphia werden mijn koffers meteen naar Donna’s kamer gebracht. Dat was blijkbaar zo van tevoren afgesproken en beleefd als ik ben zei ik daar maar niks van. De komende tijd was ik voor het eerst van mijn leven intens verliefd en het zou nog vele jaren duren voordat me dat weer zou overkomen. Voor haar was het vermoedelijk alleen maar een interessant intermezzo. We konden vooral urenlang met elkaar babbelen over van alles en nog wat, dus ’s ochtends samen wakker liggen nam nogal wat tijd in beslag. Het was echter een kort leven beschoren, want ik had nog een krappe week voordat mijn vlucht vertrok.

Intussen hadden collega-counselors uit het kamp besloten, dat het voor de donkere kindertjes een leuke afsluiting van de vakantie zou zijn om een dagje naar de dierentuin te gaan. Een donkere counselor en een paar ouders zorgden er voor, dat de meute bij de dierentuin werd afgeleverd en de anderen zorgden voor het vertier. Uiteraard moest ik daaraan ook meedoen, dus ik een dagje mee, dat was leuk. Het kostte echter wel heel wat geld en daarvan had ik niet zo veel meer. Met z’n vijven moesten we de entree voor onszelf en tien jochies betalen, wat voer voor de beestjes kopen en een souvenirtje voor hun moeder. Uiteraard kregen we wel wat groepskorting , maar toch. Nu ging ik toch niets anders meer doen, dus ik maakte zo’n beetje m’n laatste centen daaraan op.

Eenmaal in de dierentuin hadden we aan de jochies niet zo veel omkijken meer. Die waren op onbekend terrein, vonden het allemaal machtig interessant, maar hielden ons scherp in de gaten. Met het publiek was dat wat anders, die hadden nogal wat commentaar en dienden ook klachten in bij het personeel. Die hadden al eerder zulke groepen voorbij zien komen en wisten hoe de vork in de steel stak en gaven geduldig uitleg. Nu waren we natuurlijk ook een bezienswaardigheid. De volwassenen liepen bepaald niet in een driedelig pak en de meesten hadden in geen maanden een kapper gezien. Ik uiteraard ook niet. En dan met zo’n grote groep donkere jochies, die ons allemaal ‘uncle’ noemden, dat was raar. Maar goed, aan het eind van de dag werden de mannekes weer netjes opgehaald en ik kon me gaan voorbereiden op m’n terugreis. Nu zul je wel denken, dat het verhaal ten einde is, maar thuis zien te komen bleek ook nog een heel avontuur te zijn.

Volgende keer deel 4, going home.