De Berg is van Jan!

Going to America

Deel 4, going home.

Het was dus weer tijd om terug naar Woerden in Nederland te gaan want ik woonde nog bij m'n ouders. Het afscheid was emotioneel, tenminste van mijn kant. Ik beloofde te schrijven. Dat mocht. Ik deed dat ook, meerdere keren. Zij niet.
Hoe laat m'n vliegtuig vertrok weet ik niet meer, maar het was in ieder geval nog donker en het vertrok op tijd, het landde echter niet op Schiphol, maar op Luxemburg airport. Dat had niemand ons verteld en erger nog, blijkbaar had ook niemand vervoer geregeld. Dat werd dus bellen en de eindconclusie was, dat we met z'n allen een busje konden huren. Dat kostte slechts $10 de man en bracht ons dan naar Utrecht. Ik had slechts één klein probleempje, zo veel geld had ik niet meer. In dollars was alles zo'n beetje op en aan Nederlands geld had ik ook maar een zielig beetje, dat niet in de buurt kwam van $ 10. In die tijd deed een dollar nog fl. 3,65. Dat werd dus lenen, maar niemand was bereid dat te doen. Ze lieten me dus staan, de eikels.

Met m'n twee koffertjes slenterde ik daarop maar naar de vertrekhal want daar was het flink druk. Er was daar ook een groep hippies en de ogenschijnlijke leider van het groepje zeulde een kleurig beschilderd surfbord mee. Uiteraard een zeer nuttig artikel als je in Luxemburg bent. Hij had ook een ruime voorraad rookwaren bij zich, vandaar dat iedereen achter hem aan liep. We gingen dus met z'n allen naar buiten voor een rookpauze. Toen we na geruime tijd terugkwamen was er nogal wat consternatie gaande. Wat was het geval? De meeste van die mensen sliepen al meerdere nachten in die vertrekhal en wachtte op stand-by tickets om terug naar Amerika te gaan. De hippies ook. Er waren zelfs complete gezinnen bij met tamelijk jonge kinderen. Ik schat de aantallen op zeker zo'n 60 á 70, maar het kunnen er ook meer zijn geweest.

De luchthaven autoriteiten hadden besloten, dat dat slapen niet langer was toegestaan, hadden een bus laten voorrijden en sommeerde de mensen in te stappen. Ze zouden dan naar Luxemburg stad worden vervoerd en daar los gelaten. Dat werd natuurlijk niet opgevolgd en er werd gebeld met de Amerikaanse ambassade. En verhips, niet zo lang daarna en al wat later op de avond verscheen er een functionaris. Die vroeg natuurlijk eerst of het allemaal Amerikaanse staatsburgers betrof, wat natuurlijk ook door mij instemmend werd beantwoord. Hij ging vervolgens een behoorlijke tijd aan het bellen en aan het overleggen. Na afloop sprak hij het volk toe: ze mochten die nacht nog blijven waar ze waren en de volgende dag had hij een vliegtuig geregeld om ze allemaal in één keer naar New York te vliegen. Dat was daadkracht tonen en blijkbaar had hij die bevoegdheid ook. Nu was het ook een onmogelijke situatie, want al die mensen op stand-by tickets weg krijgen had vermoedelijk nog weken geduurd. Idioot ook, dat zoiets zomaar kon.

In ieder geval bleef ik die nacht in de vertrekhal pitten en de volgend ochtend ging ik liftend proberen thuis te komen. Eerst kreeg ik een lift van een Franstalig echtpaar en halverwege België een lift van een tamelijk jonge kerel. Ik kwam tot ergens in Antwerpen en had toen nog genoeg geld om een buskaartje naar Breda te kopen. Ik mocht met Nederlands geld betalen en ik had eindelijk Nederlandse bodem bereikt. Met m'n laatste dubbeltjes belde ik naar huis wat aldaar behoorlijke hilariteit opleverde. M'n moeder zei, dat ik maar naar de politie moest gaan en dat deed ik dan ook.

Op het politiebureau aangekomen werd eerst gevraagd of ik soms van huis was weggelopen en nadat ik m'n hele verhaal had verteld werd er naar huis gebeld of dat allemaal klopte. Vervolgens haalde de politieman een tientje uit z'n portemonnee waarmee ik een treinkaartje kon kopen en hij gaf z'n adres waar ik dat naar terug kon sturen. Het waren toen wel andere tijden, maar dat was ook toen formidabele service.

's Avonds laat kwam ik in Woerden aan en werd door m'n zwager van het station gehaald. Wat bleek? M'n telegram was nooit aangekomen, de organisatie wist ook niet te vertellen, dat er 10 mensen zouden nareizen en had ook geen idee waar ik was gebleven. Ik was dus een week zoek geweest, tot grote ongerustheid van een ieder. Want, zoals ik al eerder heb geschreven, ik was een keurig opgevoede jongen, die zoiets niet zomaar zou doen. Ook op school moest ik tekst en uitleg geven. Bij de directeur. Die mij naar de kapper stuurde. De man was een kwezel.



Deel 5, de epiloog kan wat korter zijn:

Het jaar daarop haalde ik m'n hoofdakte en in lichting 69-1 mocht ik daarna 18 maanden Hare Majesteit dienen. Woodstock ging intussen voorbij. Nog vóórdat ik in 1970 m'n eerste baantje als leraar AVO-vakken in Zwolle begon ben ik nog een keer terug geweest naar Philadelphia en aansluitend ook een week bij Nederlandse vrienden in Michigan. In Philadelphia logeerde ik weer bij Robert en Diane. Donna was inmiddels uit beeld en uit m'n hart. Robert was counselor geworden in een afkik-kliniek en ik heb toen heel wat van zijn groepsgesprekken en die van een collega van hem mogen bijwonen. Van alle ellende-verhalen, die ik toen heb gehoord is niets blijven hangen, maar de verhalen van die kleine mannetjes staan me nog steeds bij. Vooral omdat je weet, dat er van de meesten niet veel terecht zal zijn gekomen, domweg omdat ze praktisch geen kansen hadden.

 

En Donna lag nog jaren lang 's nachts hete tranen te schreien... de arme meid. Welke counselor heeft haar opgevangen? Nou? Nounounou?

 

Je zou eens moeten weten wat ik allemaal aan Donna heb geschreven. Ik was bereid om te emigreren, te gaan omscholen, te gaan samenwonen, te trouwen, you name it. Ik was dus stevig tot over m'n oren 'in love'. Nee, die hete tranen werden alleen door mij geschreid. Er kwam nooit bericht terug.
Wat er van haar geworden is weet ik niet. Nadat ze haar studie had afgerond zegde ze volgens Diane het appartement op en verdween met de noorderzon (of een andere windstreek).
Met diverse vrienden heb ik nog jarenlang gecorrespondeerd en ik ben ook nog meerdere keren 's ochtends vroeg gebeld als ze een feestje hadden, waarvan ze vonden dat ik ook even moest meedoen. Maar ja, zoiets verwatert en stopt op een ogenblik. Ook het vakantiekamp is ergens in de 70er jaren gesloten.

 

Nou ja zeg! Christian, kan het nog botter? Loopt er hier iemand z'n diepste zieleroerselen bloot te geven, en is het enige wat jij kan verzinnen een stupide smilie met blabla-tekst. Zo doen we dat niet op de Berg! Dit is niet bergiaans afplassen. Zwak. Een ander weoord heb ik er niet voor. Wellicht is 'slapjes' een goed equivalent, maar ja, dat zou ook te maken kunnen met jouw niet getrouwde toestand.

 

Ik zocht er één die gaapte maar die was er niet! Dus het volgende beste alternatief was inderdaad deze

 

Vaak is zwijgen beter dan spreken (of typen in dit geval).

 

Mooi zo, we zullen de functies binnen de MBFB-bedrijfsbrandweer maar eens om te beginnen voor een maandje omwisselen. Die draai om de oren komt nog wel eens een keer. Is 't ie nou helemaal........in ieder geval heeft-ie blijkbaar alles wel helemaal gelezen.

[edit]Nu brak voor mij twee jaar later een periode aan van sportauto's (Lotus, Ferrari) en speedboten en speelde ik met de gedachte ook daar eens wat over te schrijven. Dat doe ik nu maar niet want als daarmee iemand me zo op m'n ziel trapt wordt het geheid een opname.[/edit]

[edit2]Die huwelijksfoto om op de schoorsteenmantel te zetten hoef ik t.z.t. nu ook niet meer. Dat komt trouwens goed uit, want die hebben we al 25 jaar niet meer.[/edit2]

[edit3]Ik kan niet eens zeggen dat ik boos ben, wel heel erg teleurgesteld en verdrietig[/edit3]

[edit4]Bij nader inzien ben ik ook boos, pisnijdig zelfs. Gevoelloze lullo![/edit4]

 

Voor wat betreft edit2 tot en met 4 kan ik je alleen maar gelijk geven.
Maar het is zeer spijtig als we (= ieder behalve de blaag) het verdere verhaal moeten ontberen.

Nu is het een kleine moeite deze blaag voor te dragen om een tijdje in een hoekje op het forum te worden geparkeerd.[optie 1]
Het vervolg plaatsen ( wellicht het gehele verdere Bergepos) in het veteranenforum. En wordt voor Botter een zeer lange uitsluiting [optie 2]


Ik wil nog een derde optie bieden; het tonen van goede wil;
Slechts 50 keer de zin typen; "Ik zal voortaan geen gevoelloze lullo meer zijn".

Copy/paste (enkel in de kleur "zwart") is gewoon toegestaan, echter;
De eerste letter van de eerste zin geef je de kleur rood en je zoekt de bijbehorende ASCII-code op.
De waarde van deze ASCII-code vermenigvuldig je met het vierde priemgetal en dat deel je door het zesde priemgetal.
De uitkomst is de positie van de volgende "letter" in de regel en je geeft deze weer in de kleur rood. Indien de uitkomst het aantal mogelijke posities in de regel overschrijdt dan dien je de positie verder te tellen in tegenovergestelde richting net zolang tot het past in de regel.
Voor elke volgende regel geldt de uitkomst (ASCII waarde) van deze "letter" als beginwaarde voor de volgende bepaling.

 

Nou meneer nog niet wakker.

Deel 5 heeft meneer Jan al gepost, deze staat in de posting van deel 4, maar dan helemaal achteraan.

Dus voordat je begint te roeptoeteren, nu heeft Jan nog lezers.
In het Veteranenforum, de enige activiteit daar is de wekelijkse bingo.

 

Als je mij bedoeld, ik ben elke dag zo rond 05.00h wakker. Ook in het weekend.
Als iemand iets zegt of voorstelt wat je niet direct kunt volgen hoef je dat niet gelijk als roeptoeteren te benoemen, je kunt ook om uitleg vragen.

Over wat er in het veteranenforum wordt besproken heeft hobbyist natuurlijk helemaal geen weet van.
Maar ik pleit er zeker voor dat Botter/Christan die 50 regeltjes gewoon netjes uitwerkt.

Mag jij ook voor hem doen, mits hij de uitwerking "quote" en zijn instemming geeft.

 

Ja en, wat boeit mij dat nu.
Het gaat er voor de omgeving om qua sfeer en gemoedstoestand, met welk been je er uit bent bent gestapt.
Zoals de laatste postings zijn geschreven is dat vandaag zeker niet het goede been geweest.
Dus daar is nog wel wat verbetering in te behalen, dus ga je best eens doen.

En met die keutelruimer/spuitgast wil ik niets van doen hebben, laat dat ook duidelijk zijn!

Ik ben blij toe, om niet tot dat kliekje te behoren.
Oh ja wat is eigenlijk het criterium om toegang te krijgen tot die bejaardensoos?

 

@Vale Ouwe,
We kunnen onze brandweermannen natuurlijk ook gewoon samen met elkaar in een conversatie zetten met jouw opdracht er bij. Eens zien wie het eerst om hulp komt roepen of om pleisters komt vragen.

Voorlopig draag ik het schrijfgerei voor (jeugd)herinneringen even over aan een ander. Ik ben een beetje leeg. Zulke verhalen op papier zetten vergt wat meer van je dan je zou verwachten. Er komen namelijk nogal wat emoties naar boven borrelen. Niet over een mislukte liefde, daar was ik 50 jaar geleden al wel overheen, maar wel over de laatste twee weken werken in het vakantiekamp. Dat staat nog steeds akelig dichtbij, al zijn de desbetreffende mannekes inmiddels ook al de 60 jaar voorbij. Het was echter wel een levensles, die me mens maakte.

 

Jongens het spijt me! Wat een drama joh.. ik kan even niet de tijd vinden om 50 strafregels te schrijven maar zal ze in m'n hoofd 50x uitspreken. En zal Jan meenemen in m'n gebed straks bij het slapen. Goed?

 

Oh Lala.

 

Ja, niet oh lala, maar oe lala, dat stukkie dat daar vooraan op het rooster ligt. His Pufness had dat ook en Burpmans heeft ook nog verteld hoe het heette maar dat ben ik vergeten. Dat was smerig lekker, dus dat lijkt me wel wat voor het weekend. Maarre, hoe heet dat nou? Niet T-bone, da's voor kakkers en spare ribs zijn aan mij niet besteed en worstjes en spiesjes komen me de strot uit, dus zo'n lekker lappie moet het worden......of twee.

 

Nee het is "Oh Lala", let op de hoofdletters.
Zij met die botox kont heet Lala, dus ik heel verbaasd van wat zien ik, ik zie Lala.
Dus werd het. "Oh Lala"

Dat stuk vlees, zou zomaar een biefstukje kunnen zijn, bereid in low en slow.