De Berg is van Jan!

Volproppen.. volproppen...., daar was geen "toetoet treintje" voor nodig hoor.
Daar was ik al mans genoeg voor. En kennelijk redelijk onschuldig omdat de maag enkele uren later weer begon te knorren.

Ik zou zeggen; zet wat voerbakjes klaar voor de kleine en laat haar zelf kiezen.

 

Ongetwijfeld, Brinta de grovere variant is beton.

 

Jaja... Bespaar mij even de frustraties van "Chinees", dankuwelalstublieft.

Als er bij mijn ouderlijk huis "rijst" gegeten werd, was dat witte rijst met boter (nou ja... margarine) suiker en kaneel. De eerste hapjes nog wel weg te werken, (onder het motte: "Honger maakt de blauwe bonen zoet") maar als de suiker spaarzamer werd en de kaneel ook, en de boter naar beneden was gesmolten, werd het best wel een droge hap.
Maar ja... In de winter van '63 waren de aardappels dusdanig duur dat het voor mij pa en ma, met één modaal salaris, maar 6 kinderen een tikje te duur werd om aardappels te eten.
Piepers werden dus alleen op zondag genuttigd. Door de week was het menu weken lang: rijst - macaroni - rijst - soep - macaroni enz. De macaroni werd 'op smaak gebracht' met een scheut Maggi. Punt.
Een en ander gecombineerd met 'groenvoer' uit blik. Bruine bonen of zo.
Enfin, een paar jaar later ging mijn oudste broer in militaire dienst bij de Marine. En maakten wij kennis met het fenomeen dat rijst ook gecombineerd kon worden met groenten en vlees en het dan plotseling 'nasi' heette. Mijn moeder vond op haar beurt dat niet te vreten (Zelfs de blauwe hap bij de Marine niet!!) dus als mijn moeder uit logeren ging aten wij 'Nasi'.
Huhuh...

Een blik Suzi Wan, een plak ham erop en een gebakken ei met de dooier kapot.
Voor 5 personen; Moeder weg, oudste broer (tevens grootste vreetzak) in dienst en één zus intern in de 'Hunkerbunker'. (Verpleegstersflat van het ziekenhuis waar ze werkte; hoe dat gebouw aan die naam kwam werd mij pas jááááren later duidelijk, maar dat terzijde...)
'Nasi' dus.
Het was in ieder geval beter te hachelen dan de witte rijst met boter, suiker en kaneel, totdat mijn pa met een klein potje op de proppen kwam en in een uiterst genereuze bui zei:
"Dat is voor de smaak; mag je best wel wat van op doen. Maar wél alles opeten."
Niet gehinderd door enige kennis van de Aziatische keuken deden mijn jongste broer en ik een gulzige greep in dat potje, met als gevolg dat wij even later met onze monden beurtelings onder de koude kraan hingen. Hielp ook niets, maar we moesten wel ons bord leeg eten. Dat zoete thee het effect van Sambal grotendeels teniet deed, was ons toen nog onbekend.

Enfin, een aantal jaren later, ik zat al in dienst, hebben wij onze pa grondig teruggepakt.
Als hij ergens niét van hield was het vis. Hij rook het om vijf uur 's middags al als mijn moeder om twaalf uur een lekkerbekje had gekocht. En dan was het huis te klein.
Enfin, op een gegeven moment gingen mijn ouders een weekje op vakantie en twee van mijn broers en ik zouden twee dagen voordat mijn ouders terugkwamen, óók op vakantie gaan.
Niet helemaal 'per ongeluk' hebben we de dag voor ons vertrek een portie kibbeling gekocht, dat lekker zitten opsmikkelen in de huiskamer en vervolgens de verpakking netjes in de (open) prullenbak in de keuken gegooid.
Volgens mijn moeder was mijn pa drie dagen niet te genieten geweest...

Moraal van dít verhaal:
als je een kuil graaft voor een ander, doe dat vooral gemechaniseerd.

 

De jeugd jaren vergeten? Mijn brein gaat terug tot ongeveer mijn 5e levensjaar.
Owkee in de afgelopen jaren is daar niet heel veel bij gekomen.
Ik was laatst jarig, en er kwam zowaar een jaartje bij.

 

Vanaf mijn 6/7e kwamen we te wonen in een rijtjeshuis ipv de flat..... de twee buurvrouwen toevallig gelijk jarig met mijn vader, maar dat terzijde. De ene was best wel Hollands de ander Indonesisch.... dat betekent een klein keukentje met 3 gasfornuizen, 4 ovens en ontelbare pannetjes en andere meuk. De geuren die daar 24/7 vandaan kwamen kreeg je best honger van. Mijn pa had ontdekt (of ergerde er zich aan) dat de buurtjes hun tuin niet echt bij hielden, er was geen schutting behalve de eerste 2 meter. Op een goede dag heeft hij toch maar wat werk verricht aan de andere kant, wat aan het einde van de middag resulteerde in 2 stapel setjes van elk 4 pannetjes dat door de man des huizes over de inmiddels gesnoeide struiken overhevelde onze kant op..... en meestal zat daar nog een tasje bij met kruidige koek achtige onderdelen en divers strooisel.... met natuurlijke de zelf gemaakte saus waar je ook metaal mee kan smelten.... Kort en goed, mijn vader was wekelijks druk bezig in de jungle van de buren, wij gewend aan “pittig” eten en geleerd dat rijst eigenlijk dient als bijgerecht en niet als hoofdgerecht (lees vulling).... bijkomend voordeel rijst werkt uitstekend tegen schoorsteenbrand in de slokdarm (dus geen zoete thee). Mijn vader en ik hebben wel altijd volgehouden dat een koud biertje ook werkt.... en er standaard door ons aan het menu werd toegevoegd... (Indonesisch bier of rijstwijn..... laat maar....)

Moraal: van tuinieren krijg je dorst.

 

Mijn flarden van herinneringen gaan terug tot begin kleuterschool.
Het schoolpleintje, klaslokaal, het "strafkeukentje" met de schoenendoos vol gekleurde en gestreepte draadjes, het verschil tussen leuke en minder leuke lotgenoten.
Maar ook het onvrijwillig opgehokt worden was een nieuwe fase, waar ik eigenlijk nooit aan heb kunnen wennen.

Ik weet niet waar de uitdrukking vandaan komt; Dat ging er in als boter en suiker.
Maar daar zal vast niet die duffe rijst met kaneel mee bedoeld worden.
Veel te vaak stond dat op het menu (1x is al te veel).

Op de middelbare school had ik een vriendje, die van huis uit was grootgebracht met de Indonesische keuken.
Yep zo'n dagelijks meerdere uren bemande keuken met overal potten en pannen en schaaltjes wel of niet op het vuur.
Leuke avonturen beleeft en heel vaak heerlijk mee mogen eten. Waarvoor nog altijd dank.

Dat vriendje heeft maar 1x bij ons thuis meegegeten (dat rijst, kaneel, boter en suiker "gerecht", hoewel wel helemaal niet zijn bordje leeg.

Moraal van dit verhaal; ook gezelligheid heeft een grens.
Ofwel; als het niet binnen te houden is kan het er nooit gezelliger op worden.

En dan zijn we dus weer terug bij; Olvarit.

 

Dat was bij ons af en toe op de boter en de kaneel na, rijstepap en de suiker was bruine suiker.
En dan niet als hoofdgerecht, maar als nagerecht.
Enne oh ja de rijst was gebroken rijst, net zoals de gebroken erwtjes in de erwten soep.

Mijn moeder kookte bijna elke dag een 3 gangen diner soepje vooraf, hoofdmaaltijd met altijd een stukje vlees en toetje achteraf.
De keren dat ze niet kookte, was ze ook niet thuis en kregen we nasi of bami uit blik of een kliekje van de dag ervoor.
Koken kon mijn vader niet, maar opwarmen wel.

Ik ben niets te kort gekomen, en de rest van het gezin ook niet.
Van de Olvarit naar;

 

Iedereen al terug van het paas eieren zoeken? of wachten we nog op Jan?

 

Er staan er nog een paar bij het brunchbuffet van Wok. Die wordt niet meer bijgevuld, dus het zal wel opschieten. Dan nog even uitbuiken en dan zijn ze vanavond wel aanspreekbaar gok ik. En zolang het sneeuwt komen ze toch niet naar buiten, dus als je iemand wil spreken moet je naar de Wok

 

Kan iemand hier even opruimen?

 

Ben je helemaal toeterlampion?

 

Mijn hemel...
Weten jullie niet eens waar je je etenswaren opbergt na thuiskomst van boodschappen doen?
Ik heb voor eieren gewoon een vaste plaats. Al jaren...
Die plaats, niet de eieren.

 

De inhoud van je schuurtje?
Wat een bende heb je er weer van gemaakt.
Doe dat maar mooi zelf.

 

Hobby.... dit soort verblijven noemen ze een “werkplaats”...... genoeg werk namelijk.

Opruimen maakt het niet altijd beter, zeker niet met

 

Opruimen??? Nee joh. Eens in de 7 jaar heb je die spullen weer nodig. Gewoon netjes wegleggen en opbergen.

 

Dat is dan meer een klusje voor Jan, die weet precies hoe een werkplaats werkt.

Roelof_l
Ik heb spulletjes wat vlotter nodig dan eens in de 7 jaar, maar het is niet zo'n bende als bij die vale.
Kan ook niet, heb nl geen schuurtje.