BlackHorse Spitfire MK IX BH136 2000mm

En ze heeft gevlogen, succesvol. Vanavond waren de condities ideaal: nauwelijks tot geen wind, zonnig, niet teveel publiek (was al naar huis om voetbal te kijken).
Het zwaartepunt was goed gemarkeerd door Hans, maar zoals gewoonlijk leg ik het voor de maiden iets meer naar voren.
Dat voelde ik onmiddelijk bij het opstijgen: ik moest haar van de grond lostrekken, en initiële klim was redelijk vlak (schaal, feitelijk).
Model trok wel redelijk naar links, moest constant bijsturen, maar precies alleen als ik gas gaf. Zal de P-factor wel zijn, ben zo'n grote props niet gewoon op een model.
Vliegt voor de rest prachtig, zeer stabiel en voorspelbaar.
Na enkele rondjes besloot ik toch maar tijdig te landen. Eerste poging was te hoog aangevlogen, nog een rondje gedaan, tweede poging was nog beetje te hoog, maar nog voor de helft van de baan mooi aan de grond gezet.
Wat ik echter niet verwachtte, was dat die nog zo ver ging uitrollen. Er is op het einde van onze piste een gracht, en daar ging ie dus net over, maar 1 landingspoot bleef hangen, en is dus afgebroken. Makkelijk te herstellen.
Na een 3 à 4-tal minuten vlucht had ik nog 70% batterij over. Klinkt goed.
Dus: maiden 99% gelukt, tot en met een goede landing. Nu een drankje om te vieren.

 

Regenweer, plak-weer.
Ik dacht dat dit een makkelijker reparatie ging zijn, maar zoals altijd draait het iets anders uit.
Zo zag het er uit na "de gracht"-encounter:

Gebroken steunplaat, moet relatief makkelijk te vervangen zijn, dacht ik.
Het vergde wat peuter, boor en breekwerk om de gebroken steunplaat eruit te krijgen

Zo te zien heeft dit model al eens een vrij harde landing moeten doorstaan ooit, want dit is duidelijk niet het originele materiaal van de kit.
Aan de vleugelwortel zijde zat nog wel een en ander vast met epoxy, en dat moest er uit. De gebroken steunplaat herstellen was geen optie, zou nooit meer zo sterk zijn.
En dus de flexibele as op de Dremel gezet, en boren maar....

Een zich top de situatie voor het boor- en sloopwerk:

Halfweg....

Maar daarna begon het denkwerk pas. Hoe ga ik dit vervangen?
Het grootste probleem is dat de gaten in de vleugelribben niet in mekaars verlengde liggen, en aldus kan je niet gewoon een sterke ligger gaan inlijmen, maar een gedeeltelijk platform.
Het volgende probleem is om de nieuwe steunplaat gemonteerd te krijgen, met 2 uitsteeksels die in de gaten van de vleugelribben moeten komen.
Ik besloot om dat in meerdere lagen van triplex te maken, met de naad tussen beide helften versprongen:


Ik was zeer bang voor de uitlijning van de beiden landingspoten, maar gelukkig zorgen de beschikbare gaten in de vleugelribben hier voor.
Onder aan deze triplex sandwich, komt dan nog een plaatje met de blinde moeren, die de boel nog eens stevig (maar niet té stevig, er moet een zwak punt zijn dat begeeft bij impact) bij mekaar houdt.
Na heel wat droog oefenen om deze triplex onderdelen te monteren, heb ik ze met 30-minuten epoxy gelijmd, en met het montageplaatje van de retract netjes opgelijnd tijdens het uitharden

Voor de volgende vlucht wil ik ook nog wat motor naar richtingsroer programmeren, om het sterke naar links trekken bij gas wat tegen te werken.
En mechanisch moet het hoogteroer ook nog wat omhoog bijgesteld in neutraal.
Bijna terug klaar voor de strijd.

 

Retract bevestiging vleugel.

Bij mijn eerste Spitfire had ik dit zelfde probleem.
Had een landing die iets harder was als normaal, of er zat een gat in ons veld.
Dus ook bij mij brak de retract unit uit de vleugel.
Het hout wat ze gebruikt hebben is niet van al te beste kwaliteit voor het gebruik in de vleugel als retract bevestiging punt.
Ziet er goed uit, en hopelijk weer snel luchtwaardig.

Grts Hans

 

Ik heb de maiden voledig op video, maar het model is alleen echt goed te zien bij de landing. Ik heb het stuk van de twee landingspogingen er dan maar uitgeknipt.
Zoals je kan zien landde ik vrij ver op de baan, gezien de lange uitloop na de landing. Het stukje van de overrun staat niet op video, omdat ik omhoog keek van frustratie/verrassing (camera staat op mijn pet)

 

Side trust tijdens start.

Voor de volgende vlucht wil ik ook nog wat motor naar richtingsroer programmeren, om het sterke naar links trekken bij gas wat tegen te werken.

Vlieg deze kist met een Benzine en Elektro motor.
Bij beide moet ik tijdens de start richting compenseren, maar dat is in mijn ogen vrij normaal bij een warbird tijdens de start.
Tijdens de vlucht merk ik in ieder geval niets dat de kist na links trekt, alleen tijdens de start.
Een mix zou ik niet prefereren, maar dat is mijn mening.
Groet Hans

TAKING OFF :-
Your Spitfire now faces INTO THE WIND. Be prepared to move your right foot forward for FULL RIGHT RUDDER to counteract swing effect from the Merlin engine. RELEASE BRAKE lever on the control column. OPEN THROTTLE gently to about 4lbs of boost. Push CONTROL COLUMN gently FORWARD, from the back position towards the middle, and at about 40 m.p.h. the tail end will lift up to level the plane. (Moving the control column too far forward could force the nose down and damage the propeller blades).
Now travelling along the airfield, working both RIGHT AILERON control together with RIGHT FOOT rudder pedal, will keep the Spitfire STRAIGHT on line. Push the THROTTLE FORWARD to increase power. The TAIL has now LIFTED OFF the ground, so pull CONTROL COLUMN BACK a touch. Racing across the ground EASE THROTTLE FORWARD TO the GATE for full power. Over the bumps and now at 85 m.p.h. plus, the Spitfire rises into the air. Hold steady the control column and feel the lift as the plane becomes airborne.
Do not start to climb before a speed of 140 mph is reached. Remember that a normal rate of climb is achieved at 185 mph up to 13,000 ft.

As this is all HAPPENING TOGETHER, EASE OFF RIGHT RUDDER as soon as the plane lifts off the ground.

ref: https://www.key.aero/forum/historic-aviation/74484-supermarine-spitfire-take-off-and-landing-guide

 

Het is niet anders dan bij een echt vliegtuig, daar moet je ook richtingsroer geven bij de start. Bij een Cessna voel je dat nauwelijks, maar hoe meer vermogen (hoe meer spoed van de prop en hoe meer stuwkracht), hoe meer compensatie je moet geven. Heb ooit ook met een echt oude Piper Cub gevlogen (bouwjaar 1947 denk ik), die moest je zelfs nog aanzwengelen met de hand, had geen startmotor. Daar heb ik de taildragger techniek van opstijgen geleerd: stick in de buik, gas erop, staartwiel tegen de grond houden tot je genoeg airspeed hebt zodat je rudder effectief wordt, dan staart omhoog laten komen, en een tijdje later stijgt die wel eens op. Die Cub had ook geen flaps, moest je in sideslip trekken om hoogte te verliezen. Echt een ervaring om als groentje mee te maken.
Maar terug naar de Spitfire; ik heb gevonden hoe het kwam dat ik problemen had bij het opstijgen, ook al gaf ik vol richtingsroer rechts: de uitslag van het richtingsroer stond beperkt op 40%, en dat had ik niet gezien. Daarom kreeg ik hem ook niet na de landing in het hoge gras gestuurd bij het uitrollen...telemetrie toont aan dat ik wel degelijk richtingsroer heb gegeven, maar dus veel te weinig.
Ik zal ook het gas er nog wat zachter moeten inbrengen bij het opstijgen (zoals bij de echte, lol), dat zal ook helpen voor de tracking.
Het landingsgestel is er ook klaar voor, de esthetische afwerking is voor de winter


Invasion stripes staan ook nog op het programma, want mijn avondvlucht bewees dat ik het moeilijk begin te krijgen om de oriëntatie juist in te schatten, zeker als ik onder de bomenlijn kom.
Daarnet nog even het hoogteroer mechanisch bijgeregeld, zodat mijn trim op de zender terug neutraal is.

 

Vandaag eindelijk de gelegenheid gehad om een tweede vlucht te doen. Vrije tijd, droog weer, nauwelijks wind.
Redelijk vroeg naar het vliegveld gereden, rustig de Spit gemonteerd, alles nog eens getest, alles leek goed in orde, ook bij het taxiën.
Het opstijgen heb ik nog steeds niet goed onder de knie, ik liet me nog wat verrassen, maar het kwam uiteindelijk nog goed. Op de video ziet het er akeliger uit dan het was.
Ik moet echt wel de hoek van de motor wat bijstellen, want ik krijg het model moeilijk in de hoogte getrimd. Telkens ik gas geeft gaat hij omhoog, als ik dan bijtrim en de gas los, komt de neus weer omlaag.
Zal hem ook ineens wat meer naar rechts bijstellen.
Na 4 minuten vlucht al eens een landingspoging gewaagd, en die ging ineens goed. Tot de wielen de grond raakten. Model ging direct op de neus, tot mijn grote verbazing. Toen ik probeerde te taxiën, gebeurde net hetzelfde. Verrekte retracts. Ik had vorige week al terug eens, tijdens statische testen, de rechtse retract moeten demonteren om de speling weg te halen. Maar nu bleek (zie einde van de video) was de oorzaak van het op de neus gaan direct gevonden: de ganse poot van het landingsgestel kan van links naar rechts bewegen als de benen van een yoga lerares.
Gelukkig is mijn vervangende retract intussen in het land (moest deze bij de verzend chinees bestellen om dezelfde te vinden). Later ga ik ze misschien vervangen door betere kwaliteit, maar die zijn best duur.
Wel frustrerend dat het na 1 vlucht was afgelopen, hopelijk komt die saga met de wielen snel goed.
Na 4 minuten vlucht zat er nog meer dan 60% in de batterijen, wat zeer goed nieuws is.

 

Hoogte roer setup

Bij mijn beide Spitfires gebruik ik mijn gear switch als dual rate switch voor mijn hoogte roer.
Zie de foto's.
Als ik nu naar mijn hoogte roer kijk zie ik nu dat hij een beetje diep getrimd staat, dat zou beteken dat ik het Cg nog iets naar voren zou moeten leggen, maar ik laat het zo.
Bij mijn elektro heb ik ook nog een gyro erin.

Groet Hans

de foto's zijn van mijn elektro Spitfire.
Elevator neutral

Elevator full up gear down

Elevator full up gear up

 

Bij de Spit zowiezo vul up geven tijdens het taxien, om druk op de staart te houden (zoals bij de meeste tail draggers)

 

Zonder "up" duurt het taxiën nooit erg lang
Ter info, ik gaf wel degelijk up tijdens het taxiën.
Het op de neus gaan bij de landing was puur te wijten aan problemen met het landingsgestel. Ik vermoed dat een van de plastic ringen, die rond de landingspoot zitten om de deuren aan vast te schroeven, tussen het wiel en de poot zijn gedraaid. Ik had de deuren verwijderd om problemen met het gras te vermijden, maar nu is het een ander soort probleem geworden. Makkelijk op te lossen.
Intussen ben ik systematisch de verschillende oorzaken van speling op het landingsgestel aan het wegwerken.
Een nieuwe retract is nog steeds niet aangekomen, zit vermoedelijk nog vast bij de douane. De retract vervangen gaat het overgrote deel van de speling wegnemen: zowel op de "trunnion" (het draaidende deel waarop de poot is bevestigd) als op de 10mm pin zit overdreven speling met de oude retract.
Een andere bron van speling is de wiel-as, een M5 bout van 40mm, die om te beginnen niet helemaal doorheen de poot gaat (sinds de nieuwe wielen, die iets breder zijn). Bij een lokale ijzerwaren handel vond ik langere bouten, waardoor ik met een extra moer de bout strak tegen de poot kan vastschroeven.
Aan de buitenzijde moest ik echter een paar afstandsringen (van een propeller) toevoegen, omdat het deel van de bout zonder draad te lang is.


Met deze bouten heb ik lengte over, en kon ik dus een moertje toevoegen:

Waar ik tevoren het ganse wiel met as (bout) kon bewegen t.o.v. de poot, zit dat nu muurvast en solide, terwijl het wiel nog vlot en vrij kan draaien.
Ter afwerking ga ik nog de originele "wieldeksels" aanpassen zodat ze netjes passen op de nieuwe wielen. Nu zit er nog een randje aan, dat in de oude velg paste, waardoor er nog een spleet is.

Ik heb ook de motor instelhoek wat aangepast, zodat die nu iets meer naar rechts en naar onder gericht is, dat zou het al makkelijker moeten maken om het toestel getrimd te krijgen.

 

Was niet zo blij met het vorige resultaat, en heb wat geëxperimeneerd met 3D printen van een wieldeksel, iets dichter bij het originele 4-spaaks wiel van de Mk IX

Nu er nog een realistischer kleurtje aan geven.

 

Vandaag bericht gekregen dat mijn retracts al voorbij de douane zijn geraakt. Nu nog tot bij mijn deur, en we kunnen bijna gaan vliegen. Gelukkig (?) is het vandaag en morgen toch niet echt vliegweer voor de Spit, dat helpt om geduld te hebben.
Intussen de wieldeksels nog een voor- en achtergrondkleurtje gegeven, en dat scheelt qua uitzicht

Uiteraard weer niet lang genoeg geduld geoefend alvorens ik ze met mijn vingers aanraakte, en dus heeft CSI alvast wat bewijsmateriaal als mijn model ooit verkeerd terecht komt.
En mijn Spitfire moet niet langer onbemand rondvliegen, dankzij 3D printing

George moet nog wel de juiste kleurtjes krijgen om er wat minder pips uit te zien, maar das iets voor de winter. Hij mag in afwachting toch al wat meevliegen.

 

Retracts zijn eindelijk toegekomen, die zijn te voet uit China gekomen denk ik.
Maar wat een verschil! Die oude was echt helemaal op.
Om een idee te krijgen van de speling op die oude retract: ik heb de 10mm pin van de nieuwe even in de opening van de oude retract gestoken:

Dat verklaart hoe die hele landingsgestel poot centimeters in alle richtingen kon bewegen. Ik had dat wel tijdelijk opgelost door wat blik rond die pin te stoppen, maar na elke landing of taxi verschoof dat dan weer, en kon de boel terug open.
Heb intussen de nieuwe retract aan die kant al vervangen, en daar zit nu minder dan een cm speling op. De contramoer van de wielas heb ik nu ook aangetrokken, waardoor het wiel niet meer kan kantelen.
Nu zou het opstijgen en het landen al wat eleganter moeten kunnen, want dat begon frustrerend te worden.
De andere poot is nog redelijk OK, die retract laat ik nog even zitten. Ik moet alleen die wielkas ook nog even verlengen om het iets grotere wiel te kunnen huizen.
Momenteel staat de wind hier totaal verkeerd voor een volgende poging, maar vanavond zou die moeten heel wat minder zijn. Alles staat klaar.

 

En George zit ook op z'n werkplek, maar hij is wat te klein uitgevallen als ik het nu zo zie.
Maar we gaan niet discrimeren, kleine George mag alvast vliegen.

 

En George heeft 2 prachtige vluchten gedaan. Het vervangen van die retract maakt een wereld van verschil bij opstijgen én landen. De motor instelhoek is al beter, maar kan nog wat meer naar rechts gebruiken.
Landingen zijn eigenlijk makkelijk, zolang je de juiste naderingssnelheid hebt. Bij mijn eerste landingspoging vavavond was de snelheid een tikkeltje te hoog, en ik ging heel ver landen. Effe doorstarten, en bij de volgende poging was het perfect. Geen enkele neiging meer om op de neus te gaan, heel de weg terug getaxiëd zonder probleem.

 

Gisteren nog enkele geweldige vluchten kunnen doen met de Spitfire. Na de eerste (onnodige) zenuwen begin ik er nu echt van te genieten.
En ik ben niet alleen; de complimenten vliegen harder in het rond dan de Spitfire, wanneer deze op het terrein is.
Dankzij alle werk aan het landingsgestel (vooral de wielen en de wielas) is opstijgen geen loterij meer, maar krijg ik het steeds beter onder de knie.
Ik heb enkele screenshots van de video's die ik maakte verzameld, om een impressie tegeven van hoe mooi dit model wel niet is.
Klaar voor de start (let niet op de datum, die stond verkeerd op de camera):

Een "belly pass"

Een go around, met mooie schaduw op de grond:

Eens de naderingssnelheid goed, is het landen van dit model een stuk makkelijker dan je zou denken:


Nu het landingsgestel in orde is, is taxiën een waar plezier, begeleid door de "grom" van de motor:

Het begint echt wel te kriebelen om hier een sound system in te stoppen, dat zou het plaatje helemaal àf maken.

 

Hoi

Fijn om te lezen dat je de Spitfire nu eindelijk in orde hebt en kunt genieten van het voortreffelijke vliegbeeld van deze kist.
Heel veel mooie vluchten gewenst.

Groet Hans

 

Bedankt Hans, dat komt zeker goed.
Als ik het nu allemaal op een rijtje zet, zat het probleem bij de wielas.
1) ik had een wiel dat stuk ging tijdens taxi tests. Ik heb de wielen dan vervangen door iets grotere, maar die waren ook iets breder.
2) daardoor was de oorspronkelijke wielas feitelijk iets te kort geworden, waardoor er daarop teveel speling zat
3) in combinatie met de speling op de retract, zorgde dat ervoor dat een of beide wielen tegen de landingsgestel poot konden aanlopen, wat een remmend effect had.
Ik vermoed ook dat mijn uitstapje in de gracht op ons terrein de speling van die retract heeft erger gemaakt, waardoor het niet meer werkbaar was om daar zo mee te vliegen.

En ja, deze Spitfire doet alle hoofden draaien, zowel op de grond als in de lucht.

 

Bij dit slechte weer blijven zelfs de vogels aan de grond, en is er dus tijd om wat werkjes te doen die ik had uitgesteld.
Om te beginnen moest de spoed van de propeller verminderd worden, want bij volgas trok de motor ruim over de 3000W. Allemaal goed als je alleen bij het opstijgen volgas geeft, maar tijdens wat acro gebeurt dat ook wel eens.
Op het gevoel een driekwart toer aan de stelschroef gegeven, en kijk eens aan, kon niet veel beter:

De motortesten waren dan ook ineens een goede gelegenheid om de batterijen te ontladen
Ik moest ook opnieuw de gas eindpunten opnieuw instellen voor de ESC, wil ik niet elke keer opnieuw het gas hoeven te calibreren voor elke vlucht.
Een volgend aandachtspunt zijn de wielen. Weeral? Ik had de originele wielen vrij haastig vervangen door goede 4-duims wielen, maar die blijken nu toch wel net iets te groot, en klemmen echt in de wielkassen. Dat blijft niet goed komen, denk ik dan. Ik vond redelijk betaalbaar, in NL dan nog wel, een setje 3-duims wielen, dezelfde maat als de originele, maar dan in metaal en met bronzen lagers.
De vleugelbuis dan tenslotte, vertoont nabij het midden sporen van iets dat me niet echt lekker zit.

Aan de binnenzijde is er niks te zien, het is dus niet echt een breuk, maar toch vreemd.
Om die reden heb ik nog niet echt acro gedaan met de Spit, ook al lijkt deze buis voldoende sterk op het eerste zicht (en na een paar simpele statische testen), maar als er 1 onderdeel is dat ik niet wil zien falen, dan is het dit wel. Vervangen dus.
Bij dezelfde winkel vond ik voor minder dan 8 Euro een vervangende 25mm vleugelbuis, en daarvoor kan je het dan niet laten.
Ik had ook een paar weken geleden al een nieuw speeltje geïnstalleerd, wat niet echt pure luxe is op modellen van deze grootte: een rb-30. Een soort Powerbox-kloon van Frsky, zeg maar.

Deze bevat 2 BECs, waardoor dat je 2 batterijen rechtstreeks kan aansluiten, er is voorzieningen om 3 ontvangers aan te sluiten, bevat stroombeveiliging op de eerst 16 kanalen, en heeft zelfs een stabilisatiesysteem aan boord. Met behulp van een magneetje schakel je het model aan of uit. Voordeel is dat je niet altijd de ontvangerbatterij moet afkoppelen, maar, zoals ik net mocht ondervinden, als je die een aantal dagen aangekoppeld laat (vergetelheid), wordt ze volledig leeggetrokken :-(
Het extra handige aan dit apparaatje is dat je het mbv Bluetooth en een app op de smartphone kan configureren indien je wil, wat handig is op het terrein.
Ik heb er sindsdien terug een viertal vluchten mee gedaan, en ook de gyro uitgetest. Die laatste is dan handig om het grote koppel van motor en schroef te compenseren tijdens de vlucht. Wel eerst helemaal uittrimmen zonder gyro, bij half gas bijvoorbeeld. Vliegt nu écht op rails.

 

Intussen heeft de Spitfire nog een vlucht gehad, en de wijziging aan de propeller spoed hebben heel gunstige gevolgen: 1) het opstijgen gaat een stuk makkelijker en 2) er zijn merkbaar minder trillingen en motorgeluid bij volgas.
Maar bij de landing heb ik me weer als een beginneling laten vangen. Na een zeer mooie vlucht, met wat meer acro en mooie low-passes, kwam ik bij de eerste nadering duidelijk te hoog binnen. Er stond ook redelijk wat zijwind, waardoor ik ook nog eens naast de baan ging terechtkomen. Doorstarten dus.
Bij de tweede poging zat ik nog wat te hoog, maar ik dacht dat ik dit wel goed ging krijgen. Maar de Spitfire bleef maar in grondeffect doorgaan, en toen die eindelijk de grond raakte had ik mijn beslissing al veel te lang uitgesteld, en ging die dus weer diezelfde gracht in als bij de maiden. En nu was de andere poot aan de beurt om vernield te worden...ik kon mezelf echt wel voor het hoofd slaan.
Ditmaal is de schade iets ernstiger dan bij de maiden: een van de ribben is gebroken, en de bovenste indekking is stuk



Hier ga ik even mijn tijd voor nemen om dit degelijk te fiksen.
Het voordeel van de grotere schade is wel dat ik nu beter bij de te herstellen delen kan. De originele (nouja) delen verwijderd:

Nu komt het erop aan om een nieuwe support voor de retract op maat te maken, en die goed in te passen alvorens ik de gebroken rib herstel. Want eens de rib er inzit, kan ik de support niet meer op zijn plaats brengen.
Ik heb eerst een mal gemaakt in zogenaamd foamboard, omdat dit makkelijk te bewerken is (hobbymes) en toch redelijk stijf is.

Daarna een eerste passing

Daarna was de uitdaging om de juiste positie van de retract te markeren, zodat ik die later uit de definitieve support (in dubbele laag triplex) te zagen

Eenmaal ik tevreden was met de mal, ben ik begonnen met die na te maken in triplex, voorlopig in 1 laag, zodat ik de passing van de retract exact goed kan krijgen alvorens ik de tweede laag aanbreng en de rib herstel

De 3" wielen bleken echt te klein, en dus heb ik 3,5" wielen besteld. Daar zijn 2 minieme problemen mee: 1) ze hebben kogellagers, waardoor ze veel te goed ronddraaien (ze moeten eerder wat afremmen) en 2) de banden zijn bedoeld voor op jet-modellen.
Gelukkig passen de banden op de originele wielen op deze velgen, waardoor ze er na een transplantatie al wat meer schaal uitzien:

Als ik dan nog eens de 3D-geprinte wieldeksels aanbreng, kom ik weer dicht bij schaal:

Nu is het een kwestie van geduldig de positie van de retract correct te krijgen, en dan kan ik terug beginnen opbouwen. Geduld is een schone zaak, en belangrijk in een geval als dit.