Billy the Kid zei:
Het verschil is dus dat ik beweer dat je door veel oefenen de benodigde veldruimte voor een turbine model aanzienlijk kunt verkleinen, maar dat je nooit veilig op de zelfde postzegel kunt landen als minimaal nodig voor het zelfde model met propeller aandrijving. Billy denkt dus van wel.
Het probleem van een veel tragere gasrespons is dat je nooit op tijd kunt reageren op plotselinge veranderende wind omstandigheden. Je had dan al gas moeten geven voor je die windvlaag aan voelde komen.
Bijkomend probleem is dat de vertraagde gasrespons niet altijd hetzelfde is. Als je onder een grotere daalhoek moet binnen komen omdat je b.v. over een bomenrij moet aanvliegen kun je niet anders dan even helemaal op idle te vliegen. Op idle is de uitlaatgas temperatuur beduidend hoger en is de accelleratie van de turbine daarna veel trager, afhankelijk van het aantal seconden dat de turbine op idle stond en de buitenlucht temperatuur en luchtvochtigheids gehalte van de dag.
Het lijkt misschien een hoop gezeur dat gedoe over het verschil in landen met een turbine kist, maar ik wil graag voorkomen dat iemand met een voor zijn veld ongeschikt model bij de eerste de beste landing in de sloot
terecht komt.
Beschikt je club niet over een groot veld, dan is het raadzaam om een turbine model te bouwen dat ook van een kleiner veld veilig gevlogen kan worden ondanks de turbine aandrijvings eigenschappen.
In Helchteren mooi voorbeeld van gezien:Big Boomerang van Alan Cardash.
Het model overtuigde niet alleen door uitstekende korte baan eigenschappen(Ja, Billy, die met een prop aandrijving nog extremer zouden zijn.) maar ook door de indrukwekkende aerobatic mogelijkheden waar menige Extra jaloers op kan zijn. De bekwame piloot liet een hele serie "blenders" en "waterfalls" zien die je alleen van fun flyers verwacht.
Ondanks het plompe uiterlijk eindigde dit niet schaalmodel op een verdiend hoge plaats in het eindklassement.
In dat geval maakt voor de benodigde landingsruimte de aandrijvingsvorm echt niks uit.
