Er is een tijd geweest in de autowereld, dat het laden van NiCd-accu's door velen tot een soort mystieke wetenschap werd verheven. Sofpulse-, hardpulse-, continu-, reflex- en formeringslading waren machtig interessante issues en velen konden uiterst deskundig over deze materie leuteren. Ook het ontladen per cel en het met gigantische stromen ontladen van de accu's behoorden tot deze 'very-hip-items'.
Het enige voordeel, dat deze hype ooit heeft gebracht is, dat fabrikanten als o.a. Corally en GM gepushte en gematchte cellen zijn gaan produceren. Als je deze matching machines ziet en hoort, wat deze met cellen doen en er aan meten om gelijksoortige bij elkaar te sorteren, laat je het wel uit het hoofd om dit zelf te gaan imiteren met zelf-geknutselde toestanden. Bij GM (tegenwoordig bij Graupner) is er zelfs een aparte werkruimte, waar alle celletjes stuk voor stuk aan een of andere toestand hangen, waarmee ze ontladen, geladen en gemeten worden.
Het ontladen van NiCd- en NiMH-cellen tot een exact gelijk spanningsniveau heeft alleen zin als je ze daarna met een eveneens gelijke laadcurve gaat opladen en dit lukt uiteraard niet zonder geavanceerde apparatuur. Het risico, dat cellen zouden ompolen als er te diep ontladen wordt, heb je met een ontlading tot 0,9 Volt per cel niet (tenzij de accu niet meer tof is), dus dit is ook geen argument om cellen apart te ontladen. Dus: gewoon het gehele pakket in z'n geheel ontladen tot zo'n 0,85 Volt per cel is een prima methode en dat doen de huidige (computer)laders dan ook allemaal braaf...
