stunthenk
PH-SAM
Gister hoorde ik dat Martin de Vos in november is overleden. De meesten van jullie zullen hem niet kennen. Hij was een getalenteerd modelbouwer, motorenverzamelaar en kunstenaar, maar hij heeft een moeilijk leven geleid. Ik leerde Martin in 1974 kennen, toen ik in Groningen ging studeren. Anja, één van mijn klasgenoten zei: hé, mijn vriendje doet ook aan modelvliegen! Het bleek dat Martin ook sportmodellen interessant vond, en vooral de dieselmotortjes die er bij hoorden. We hebben samen vaak gevlogen op de weilanden ten noorden van de stad, en zijn ook samen naar de KNVvL Sportmodellenwedstrijd op Terlet geweest. Dat waren nog eens tijden! We hadden geen cent te makken en geen eigen vervoer, dus dat ging met de trein naar Arnhem en met de bus naar Terlet.
Hij had toen al weer een andere vriendin, (achter hem in beeld) dat kon bij Martin vlot gaan. Martin had gouden handen, kon zijn modellen erg mooi afwerken, maar ertoe komen om iets af te maken, viel niet altijd mee.
In 1978 gingen we samen liftend naar de WK lijnbesturing in Engeland (nog steeds geen cent...)
Allerlei avonturen beleefd, beroemde piloten in actie gezien, en erg veel regen in een lek tentje...
In 1980 verhuisde ik uit Groningen en probeerde het contact aan te houden, maar Martin ging steeds meer een wat apart leven leiden, waarbij het gebruik van stoffen die niet zo bevorderlijk voor de gezondheid zijn, meer en meer een (hoofd)rol ging spelen. Ook het dagritme van hem in zijn (weer) nieuwe vriendin werd nogal bizar. Als je bijvoorbeeld in de middag op bezoek kwam in het flatje bij de Heerenweg kon het zijn dat ze pas uit bed kwamen, maar even zo gemakkelijk dat ze net op punt stonden te gaan slapen. Hij bleef zich wel als kunstenaar ontwikkelen, hij maakte prachtige objecten uit zijde, messingbuis en staaldraad (modelbouwermaterialen, natuurlijk) waarmee hij nog samen met andere kunstenaars heeft geëxposeerd. Nog weer later was hij veel bij een vriendin en kunstenares in het dorpje Wehe den Hoorn.
De laatste keer dat ik Martin ontmoette was hij naar de Staka gekomen, het bere-gezellige lijnbesturingswedstrijdje wat PP van der Meer jarenlang in Stadskanaal heeft georganiseerd (vandaar de naam Staka). Hij was toen meegereden met Tom ten Brink, die speciaal daarvoor via Groningen was omgereden. Martins gezondheid was toen al niet zo best, maar hij kon nog steeds met gemak mijn Super Tigre G-2015D aan de praat krijgen, niet één van de meest gemakkelijk startende motoren!
Martin is naar wat ik hoor na een ziekbed overleden, waarbij hij is verzorgd door een man die hij, vanuit de goedheid van zijn hart in huis had genomen toen deze man dakloos was geworden.
Martin laat een grote motorenverzameling na, veel NIB (nieuw in de doos) waarvoor momenteel een nieuw tehuis wordt gezocht.
Zijn overlijden doet me verdriet, maar ook het feit dat door zijn levensstijl we uit elkaar zijn gegroeid. Het was toch erg gezellig samen, in de jaren '70, als alles mee zat.
Hij had toen al weer een andere vriendin, (achter hem in beeld) dat kon bij Martin vlot gaan. Martin had gouden handen, kon zijn modellen erg mooi afwerken, maar ertoe komen om iets af te maken, viel niet altijd mee.
In 1978 gingen we samen liftend naar de WK lijnbesturing in Engeland (nog steeds geen cent...)
Allerlei avonturen beleefd, beroemde piloten in actie gezien, en erg veel regen in een lek tentje...
In 1980 verhuisde ik uit Groningen en probeerde het contact aan te houden, maar Martin ging steeds meer een wat apart leven leiden, waarbij het gebruik van stoffen die niet zo bevorderlijk voor de gezondheid zijn, meer en meer een (hoofd)rol ging spelen. Ook het dagritme van hem in zijn (weer) nieuwe vriendin werd nogal bizar. Als je bijvoorbeeld in de middag op bezoek kwam in het flatje bij de Heerenweg kon het zijn dat ze pas uit bed kwamen, maar even zo gemakkelijk dat ze net op punt stonden te gaan slapen. Hij bleef zich wel als kunstenaar ontwikkelen, hij maakte prachtige objecten uit zijde, messingbuis en staaldraad (modelbouwermaterialen, natuurlijk) waarmee hij nog samen met andere kunstenaars heeft geëxposeerd. Nog weer later was hij veel bij een vriendin en kunstenares in het dorpje Wehe den Hoorn.
De laatste keer dat ik Martin ontmoette was hij naar de Staka gekomen, het bere-gezellige lijnbesturingswedstrijdje wat PP van der Meer jarenlang in Stadskanaal heeft georganiseerd (vandaar de naam Staka). Hij was toen meegereden met Tom ten Brink, die speciaal daarvoor via Groningen was omgereden. Martins gezondheid was toen al niet zo best, maar hij kon nog steeds met gemak mijn Super Tigre G-2015D aan de praat krijgen, niet één van de meest gemakkelijk startende motoren!
Martin is naar wat ik hoor na een ziekbed overleden, waarbij hij is verzorgd door een man die hij, vanuit de goedheid van zijn hart in huis had genomen toen deze man dakloos was geworden.
Martin laat een grote motorenverzameling na, veel NIB (nieuw in de doos) waarvoor momenteel een nieuw tehuis wordt gezocht.
Zijn overlijden doet me verdriet, maar ook het feit dat door zijn levensstijl we uit elkaar zijn gegroeid. Het was toch erg gezellig samen, in de jaren '70, als alles mee zat.
