Modelvliegen en ouder worden.....

Inmiddels draai ik zelf al 71 jaar "rond" met deze planeet. De tand des tijds wordt, of is al lang, merkbaar. Je bent gewoon geen 20-30-40 meer.
Ouder worden heeft zijn weerslag in bezigheden, kijk naar (lichamelijke) topsporten, bij veel van die takken ben je met 35 al "afgeschreven". Maar een heleboel andere dingen kun je nog veilig/acceptabel tot hogere leeftijd volhouden, bijvoorbeeld op een aangepast niveau.

Zelf ben ik naast gepassioneerd modelvlieger/bouwer een gepensioneerd verkeersvlieger nog altijd actief in de sportvliegerij, alhoewel ik daar binnen niet al te lange tijd ook afscheid van ga nemen, niet alleen vanwege de leeftijd, het wordt ook steeds duurder, tja, wat niet eigenlijk. En je weet, vroeg of laat moet je tóch afscheid nemen van de meeste (de leukste?) dingen... Dat is helaas een keiharde realiteit.

In mijn (sportvlieg)club op Hilversum ben ik actief in alle zaken rond de "seniore" vlieger, ik schrijf er ondermeer ook over in het clubblad. Daarbij ga ik uit van mijn eigen situatie. Dus niet als iemand die alles in een boekje heeft gelezen. Ik probeer de zaak buiten de emotie te houden want dat het gevoelsmatig ligt, dat is wel iets wat zeker is.
Ik denk dan steeds aan mijn schoonvader, die nadat hij spookrijdend (gelukkig langzaam en in de stad, niks gebeurd) door de politie van de weg was geplukt, nog bijna een jaar heel boos was dat het papiertje van hem was afgenomen en hij wilde steeds terug naar het gemeentehuis, het terug te halen!

Het lijkt me zinvol daar eens een draadje over te beginnen, op voorwaarde dat het zo goed als kan emotieloos gaat, gewoon zakelijk en realistisch.

Uitgangspunt is iets anders dat wat jullie misschien verwachten, het gaat er niet over hoe en wanneer en door wie je te "verboden" wordt onze hobby uit te oefenen, maar HOE kun je nog veilig langer doorvliegen, tot het punt dat je ZELF zegt, en nou stop ik er mee. En niet dat denigrerende gevoel krijgt, aan de kant gezet te zijn. Het HOEFT ook niet steeds over modelvliegen te gaan, in het dagelijks leven merk je zelf al wel dat je niet meer bent zoals die jonge god van vroeger.

Eerste tipje van mijn eigen "sluier" : enkele jaren geleden ben ik gestopt met motorrijden. Nooit ongelukken gehad, het ging nog goed, maar ik wilde ZELF die beslissing nemen EN op tijd. En geen gruwelijk video geval worden op de IC van een groot ziekenhuis.
Dus de motor te koop gezet, was binnen twee dagen weg en ik heb nooit meer in spijt terug gekeken. WEL naar de fijne herinneringen van mooie ritten die ik met een vriend en zelfs echtgenote, die ook zelf reed, prachtige ritten gemaakt heb. Mijn prachtige leren jas heb ik wel gehouden, dat wordt zeker een erfstuk!

Bij interesse ga ik hier mee verder.
Richard

 

Leuk initiatief. Als jonge god van 58 ;-) begrijp ik nu al wat je bedoelt. Ik hoor nog lang veilig deze RC hobby te beoefenen.
Hetzelfde had ik met roeien, dat was "mijn" sport. Ik vond het geweldig, skiffen, 2-zonder, 4-en en 8-en. Allemaal goed, trainen voor wedstrijden. Tot het niet meer ging. Een ortho-manueel arts moest de zaak (letterlijk met hamer en beitel) weer recht zetten. Erg jammer. Vooral afscheid nemen van je team, dat viel wel zwaar maar je moet verder.
Daarna RC weer opgepakt en dit hoop ik nog lang te doen dus laat maar komen die tips en tricks om hier (ik hoop) veilig oud mee te worden.

 

Je begint al goed, alhoewel de aanleiding niet leuk is, zo vroeg al met je favo sport te moeten stoppen. Je bent dus al vroeg "ervaringsdeskundige" en je bent dus al min of meer voorbereid/gehard op de toekomst.
Idd, en dat is meteen één al van de punten van belang: je neemt niet alleen afscheid van je hobby maar tevens ook van het bijbehorende sociale netwerk. Want als je bvb nooit meer op de club komt, dan droogt die bron van plezier sneller op dan spanlak.
Die hardheid, het (h)erkennen dat je ooit met iets moet stoppen kan je wapenen tegen die tijd, werk er naar toe. Op tijd alternatieven te zoeken en weer verder gaan. Niet lopen jammeren, of achterom lopen te mutsen, pakken wat je kan. Stel je realistisch op, laat dat niet aan anderen over.
Goed ook dat je het niet over gewoon RC vliegen hebt, maar over VEILIG vliegen spreekt. Daar kunnen we wel aan werken de komende tijd, maar dat moet je ZELF doen. Al twee sterren verdiend met je bijdrage!

 

Naar mijn idee zou je tot zeer hoge leeftijd kunnen blijven modelvliegen.
Alleen op een gegeven moment zal je je moeten gaan aanpassen aan je leeftijd.
Ten eerste de snelle of vol aerobertics modellen zijn misschien niet meer handig om mee te vliegen.
Op een gegeven moment misschien alleen de goedmoedige langzame zwever.
Maar als je bij een beetje leuke club hebt waar je vliegt, en mensen zijn bereid om de oudere vlieger te helpen..
Tegenwoordig heel goede leerling/leraar koppelingen met zenders mogelijk.
Bij de club waar ik vlieg zijn er diverse oudere vliegers, sommige wel over de 80.

 

Herkenbaar ben nu 58 en ben op mijn 55e gestopt met nachtdiensten draaien.
Nu meer vrije tijd en na 40 jaar weer begonnen met modelbouw. Eerst een partij plastic bouwdozen boten, motoren, vliegtuigen, trucks en nu overgestapt op mijn eerst rc houten jacht van tekening.

 

Ik ben nu ongeveer 2 jaar geleden gestopt. Niet omdat ik te oud ervoor wordt, maar omdat de ogen niet meer zijn wat het moet. Na die vleesetende bacterie kwam er ook nog enkele netvlies loslatingen en staar operaties bij. In mijn linkeroog 2 keer een netvliesloslating waarbij de 2de keer het netvlies is vast gelazerd op de gele plek. Dat is het centrum van het zicht. daardoor is het zicht in het centrum van het linkeroog vervormd. In het rechteroog ging het goed, maar daar is ook het hoornvlies beschadigd door die vleesetende bacterie. En het oog is toen enkele keren door alle zwellingen in het gezicht zwaar in de verdrukking gekomen. De oogbol is daardoor iets vervormd. Daarnaast sluiten de oogleden nog niet helemaal wat ook zorgt voor uitdroging van het oog. Daar gebruik ik nu overdag elke 2 uur plasmaserum druppels voor en voor de nacht een oogzalf met een horlogeglas verband. Beide ogen kunnen niet meer tegen fel licht. Zeer zeker als ik tegen de lucht kijk. een zonnebril helpt daar dan niks tegen. Bij autorijden gaat dat nog goed, maar ook daar zal over een tijd een eind aan komen. Zodra ik merk dat ook dit niet meer verantwoord is stop ik direct. Ik hoop echter dat ik toch zeker nog tot tenminste aan mijn pensioen (nog 3,5 jaar) nog kan blijven doen.

Voor nu ben ik weer aan het wachten op een nieuwe operatie om die oogleden te kunnen sluiten. Weer huid verplaatsen en nu kijken waar ze die huid vandaan halen. Dit gaat weer in Beverwijk in het brandwondencentrum gebeuren. Alleen weet ik nog niet wanneer. Dit is geen spoedgeval, dus rustig afwachten. Zal wel net na de passen zijn, net zoals vorig jaar.

Maar ik krijg ook steeds meer last van het PTSS wat ik er gratis bij kreeg. Dit wordt veroorzaakt door het constante gevecht met de zorgverzekeraar en die I$%#@ten van zorginstituut Nederland en het ministerie van volksgezondheid. Ben nu bezig met de ombudsman voor de zorg om toch alles geregeld te krijgen.

Al dit kost enorm veel energie, energie die ik soms te kort kom nu. De naweeën van die vleesetende bacterie infectie spelen nu na bijna 10 jaar nog steeds mee. Zware vermoeidheid, concentratie problemen, korte termijn geheugen slecht en noem maar op. Relaxen en tot rust komen is er niet echt bij.
meer lees voer over die bacterie ne de gevolgen ervan
https://www.facebook.com/groups/NecrotiserendeFasciitis/permalink/7271250356288064/
Ik hoop dat die link werkt, die facebookgroep is een besloten groep.

 

Theo, ja, daar heb je natuurlijk geen geluk mee, zo vroeg al ernstige oogproblemen te hebben. Dat is verder ook de realiteit van het ouder worden. Je kunt er van alles bijkrijgen wat het vliegen óf moeilijker maakt, of zelfs totaal onmogelijk. Ik had geluk, een jaar of twee kreeg ik een snel voortschrijdende staar in één oog. Naar de Bergman kliniek gegaan en binnen een paar weken was het gefikst. Niet voor te stellen hoe goed zo'n operatie is. Niks van gevoeld, duurde maar 9 minuten en de dag erna, toen de dop er af mocht, zag ik weer zoals ik 18 was. Ongelofelijk. Prachtige blauwe kleuren en van de bomen op 150m kon ik de blaadjes aan de bomen zien. Sindsdien met modelvliegen ook helemaal geen problemen meer. Want als je je model niet goed kunt zien, dan raak je onzeker. Dus als je brildragend bent, zorg dat je ook een goede hebt.

Ked, dat bedoel ik, als de wil er is (van twee kanten!) dan kun je met hulp nog best een tijd doorgaan. Misschien eerst iemand die gewoon naast je staat. Al was het maar om mee te kijken om desnoods aanwijzingen te geven. Volgende stap, die "buddy" die het model voor je start en landt, en jij op veilige hoogte kunt rondvliegen. Dat haalt voor de vlieger ook de spanning er af en kun je nog genieten. En last but not least, alles "aan de kabel".
Maar idd ook je modellenkeuze is belangrijk. Ik vlieg nog met jets, dat gaat nog goed, maar ik pas mijn vliegstijl wel aan, ik doe geen dingen die ik jongere vliegers wél zie doen. Dat trek ik niet meer. Beetje stress is kan geen kwaad, maar het moet niet de lol overschaduwen, dan ben je verkeerd bezig. Maar je moet er wel voor open staan, voor die opties. Pokhouterig zeggen dat je het nog wél kunt, dat geeft spanningen in een club. Ik heb daar helaas slechte voorbeelden van gezien, maar dat geldt ook voor een stuk jongere vliegers, die hun vliegcapaciteiten onderschatten en gevaarlijke crashes maakten.
Voor mezelf hoop ik wel dat indien ik niet meer vliegen kan, ik nog wel bouwen kan, dat is voor mij ook 50% van de hobby.
Ik verschil wel van mening dat je tot hoge leeftijd zou kunnen vliegen, dat hangt van een heleboel zaken af. Het zal niet iedereen gegund zijn om dat veilig tot echt hoge leeftijd te kunnen doen. Ik heb ook nog nooit gehoord van iemand van 100 die nog zou vliegen, dus ergens is er wel een leeftijd dat iedereen wel gestopt is.

Vervolg: je ziet vaak ouderen minder gaan vliegen, te druk, geen zin, die ene wolk, koud, paar druppels regen, beetje wind. Kortom de hele winter vliegen ze niet, en in het voorjaar grote moeite om uit het dal te kruipen. Je moet proberen net zoveel te vliegen als je vroeger deed, en liever nog iets méér!

Ik ben 25 jaar geleden aan het sleepvliegen begonnen, vanuit niks. Nu vliegen slepers, ik ook, met gemak nog 50 sleeps op een dag en bij lange na niet onder perfecte weerscondities. Met soms zeer zware zwevers er achter En het slepen is sowieso altijd al anders dan een gewoon vluchtje alleen met je kist.
Dus de basis is nog goed, van de andere kant, je moet je ook niet rijk rekenen. Niet altijd is een grote vliegervaring een GARANTIE dat je ook tot latere leeftijd goed blijft vliegen. Je moet kritisch op jezelf blijven.
Met het slepen heb je altijd wel een goede stok achter de deur, de zwevers die hun (soms zeer kostbare) modellen aan jou toevertrouwen, zijn ook erg kritisch en als het niet lekker gaat, dan krijg je dat je horen of halen ze hun kist uit de wachtrij, als jij aan het slepen bent....is gelukkig nog niet bij mij van toepassing... Maar ooit gaat dat ook komen.

 

Tja ik zal hier eens aansluiten... 77 jaar inmiddels, in mijn leven allerlei vliegsporten gedaan (parachutespringen, zweefvliegen, vooral 40 jaar deltavliegen, even geroken aan schermvliegen, van mijn 12e tot mijn 18e modelbouw en -vliegen, later ruim voor mijn pensioen daarmee herbegonnen en dat probeer ik te blijven doen. Maar, net zoals ik er vroeger plezier in had nieuwe software te leren gebruiken wat me inmiddels eigenlijk niet meer lukt, is het heeel erg moeilijk om bijvoorbeeld mijn onlangs gekochte nieuwe zender te snappen.
Beide ogen inmiddels gelaserd, beetje prostaatproblemen, kortom ik mag niet mopperen, ik heb best nog een leuk leven, het is gewoon aanpassen.
Dat ik stopte met deltavliegen was een combinatie van factoren; leeftijdsgenoten die stopten, het gesjouw ging me tegenstaan, maar ik voelde me ook minder zeker. De laatste jaren mijn wedstrijdtoestel gewisseld voor een trainer, dat hielp maar de onzekerheid (en de foutjes) kwamen uiteindelijk terug.
Een goede oude vliegvriend is inmiddels aan het dementeren, een grote foto van hem onder zijn delta hangt op zijn kamer. Herinneringen...

 

Ik ben in 1992 begonnen met RC-modelvliegen. Rond 1970 vrije vlucht en daarna tientallen jaren niets.
Ik heb nog steeds veel plezier met bouwen en vliegen. Nu ik 71 ben, heb ik aan een handvol mooie vluchten per dag genoeg. Ik ben kieskeuriger geworden over het weer. Ook vanwege mijn knieën. Vergeleken met 15 jaar geleden. Maar dat komt ook omdat ik als gepensioneerde ook doordeweeks tijd heb. En ik maak ook graag foto's en video's. Of lees graag op forums. Of ik spreek ook graag af om te kletsen/praten/praat/roddelen.
Je wordt rustiger naarmate de jaren verstrijken!!!

 

Bart, je roert een volgend punt goed aan. BLIJF bezig en ga vernieuwingen niet uit de weg. Zeker 5 jaar geleden opnieuw met heli's (er naast) gaan leren vliegen. Alhoewel ik 15(?) jaar ook al wat gedaan had, toen met methanol, nu uiteraard elektro. Aerobatics krijg ik niet gedaan, ik kom niet verder dan een stall turn en naar me toe hooveren durf ik niet. Het gewone hooveren, tot ongeveer 120 graden vanaf rechtuit gaat prima, en ook "vrij" vliegen, dat is voor vaste vleugel vliegers niet zo moeilijk om te leren. Na ik in het begin de nodige dingen kapot gevlogen heb, daar leer je wel sleutelen van... de laatste jaren al zeker honderden vluchten gemaakt, zonder crashes. knock knock.

2 jaar geleden met JETI begonnen en ik probeer er zoveel mogelijk uit te halen, de leercurve was wel langdurig en vlak, ik moet alles goed opschrijven anders ben ik het een maand later vergeten bij de programmering van een volgende kist. Er is overal hulp, een goed forum, vele video's beschikbaar. Je moet er gewoon meer tijd in stoppen dan je vroeger deed. Het is ook best ingewikkeld geworden allemaal en dat ligt niet alleen aan mij. Maar geef niet op, train je harses dat ze weer aan het werk moeten, iets nieuws te leren. Net als een spier, als je die niet belast, sterft hij af. Dus laat het knarsen daarboven.

Verleden jaar mijn C1 rijbewijs gehaald vanwege "obesitas" van mijn camper! . Echt een boel tijd in gestopt, met video's mijn theorie weer op pijl gebracht en met 5 lessen mijn rijstijl aangepast aan het rijden van zwaarder spul. Zouden alle ouderen moeten doen, met name die het hardst roepen dat ze dat niet nodig hebben omdat ze nog zóóó goed kunnen rijden, die éérst! . Je hebt ongemerkt toch verkeerde dingen aangeleerd. Zo remde ik altijd dusdanig af bij een rotonde, dat ik pas nét na de eerste 90 graden, op de goede snelheid zat, maar dan wel óp de rotonde zat te schakelen. Ging allemaal wel, maar hoort niet zo.
Ik vond het allemaal zó leuk dat ik een proefles gemaakt heb met een grote truck van 35T of zo. Vond dat echt kicken!

Maandje geleden een andere auto gekocht, tot voor kort reed ik altijd met ouwe busjes (voor de hobby!), ik vond een radio er in al luxe, haha! Nu een moderne Toyota van 2 jaar oud, gloednieuw voor mij. Heb me eerst helemaal suf gelezen in het manual van 250 pagina's, daarna "droog" oefenen in de garage en dan de weg op en ermee werken. Steeds na terugkeer weer wat nakijken wat ik nog niet helemaal snapte. Het zal wel een beetje beroepsdeformatie zijn, een vliegtraining gaat ook zo. Ik voel me niet happy als ik iets moet bedienen/besturen, waar ik niet "los" op ben.

 

En het ziet er zo uit. Zelfs op een hellingvliegvakantie als dat mogelijk is.

 

Over C1 gesproken , 1 van de eerste dingen die je leert is dat je auto klaar moet zijn voor de bocht . Ik ben dus vanaf de fiets in de vrachtwagen begonnen .
Het ouder worden begint al veel eerder ,zo rond je 30 nemen je reactie vermogens al af .
Niet noemenswaardig maar gaat alles al minder worden .
Nieuwe technieken leren altijd leuk ,hoort bij mijn werk .houdt me ook scherp .
Maar wat je ook doet ,genieten is nog altijd de belangrijkste factor van deze hobby . Sommigen beschouwen presteren als belangrijkste factor,maar ook die zullen de ogen open gaan . Veel elkaar helpen in real life is leuker dan solo het internet op duiken .
Bouwen doe ik nog steeds leuker ouderwets met hout . Ik neem ook graag tegenwoordig de moeite om iets goed te doen ,dan het is zo wel goed . Het mag af , het moet niet af .

 

Ha Richard even mijn ervaring als vrijwilliger.
Sinds bijna 3 jaar doe ik vrijwilligerswerk in een senioren flat cq verpleegtehuis.
Smaandags in de technische dienst en donderdags als creativiteit begeleider van de mannen.
Het is dus een flat waar je als gezonde senior kan gaan wonen.
En tot het overlijden kan blijven.
Nu klinkt dat zwaar maar dat valt erg mee.
Dit even ter intro.
Wat wij vaak zien dat mensen te laat komen en hun draai niet meer kunnen vinden en soms eenzaam zijn.

Als mensen eerder komen kunnen ze medebewoners leren kennen en daar hun kenniskring nog opbouwen.
Daarnaast zijn er 150 vrijwilligers actief waarvan een aantal bewoners zelf.
Dan heb je het over: koper en metaal scheiden, kranten rondbrengen, oude kranten ophalen.
Karton en papier scheiden.
Banden plakken lampjes vervangen en of ophangen.
Een groente tuintje onderhouden.
Mensen naar de eetzaal brengen die wat minder geheugen hebben.
Mensen naar een huisarts brengen of andere ritjes.
Een ellenlange lijst.
Mensen zijn vaak gezellig met elkaar bezig.
Niets moet en is echt vrijwillig.
Mensen blijven zich nuttig voelen.
Zulke huizen zijn er bij mijn weten heel weinig.
Waar je dus gezond in kan thuiszorg kan krijgen daarna eventueel op verschillende niveaus dagbesteding en daarna eventueel de verpleegafdeling.

Zelf ben ik nu pas met de oudjes begonnen met eenvoudige model huisjes te bouwen met een groepje van max 6 mannen.
We willen een dorp gaan bouwen.

Het is een heel lang verhaal geworden geloof ik
Wat ik eigenlijk wil zeggen is als je ouder wordt gaan dingen minder makkelijk of helemaal niet meer.
Maar als je positief in het leven staat komen en weer andere mooie dingen voor terug.
Maar nogmaals wacht niet te lang om een stapje terug te doen en lekker in een senioren flat te gaan wonen of hoe je het ook wil noemen.
Ik zeg niet dat je dat nu al moet doen.
Zelf stond ik daar altijd afwijzend tegen over.
Maar nu ik daar rond loop denk ik, wat zou dat mooi zijn om er nog samen heen te kunnen gaan.
Ik had altijd het gevoel dat zoiets een gevangenis was en de mensen er niet meer uit kwamen.
Maar die mensen gaan ook nog lekker naar Italië op vakantie of waar dan ook heen.

De andere kant zien we dus ook.
Mensen die veel te lang in hun huis zijn gebleven.
Getopt en gezwoegd tot de kinderen eigenlijk te laat zeggen ouders het gaan niet meer.
Dan komen ze alsnog en dan zie je dat je oude bomen niet meer moet verpoten.
Het is trouwens een christelijk huis wat zeker niet nieuw meer is maar wel gezellig
Het heet Huize Winterdijk in Gouda

 

Hi Bert, wat een ongelofelijk positieve reactie. Ik waardeer de inzet van vrijwilligers (onbetaald) die dat zo maar even doen en hun tijd "opofferen".
De mensen nog zinvol werk aanbieden wat ze het gevoel geeft nog mee te draaien.
Je hebt helemaal gelijk met dat je bijtijds moet kiezen. Maar dat is, ook voor mij, ongelofelijk moeilijk. Ik zou mezelf nog niet kunnen voorstellen zonder een modelbouwruimte. En nog een boel andere dingen die ik op dit moment nog belangrijk vind. Niet in de laatste plaats een auto.... Maar wie weet denk je er over 5 jaar, of misschien wel 10 als je dat haalt, de kaarten heel anders liggen. Krampachtig vasthouden aan wat je nu hebt, en kunt, getuigt niet van realisme.
De meesten die me kennen weten dat mijn voorliefde ligt bij grotere toestellen. Ze vliegen beter, zijn beter te zien, je kunt er meer mee doen. Maar vroeg of laat lukt je dat sjouwen er mee niet meer. Dat zou ik heel erg vinden dat los te moeten laten. Maar goed, met 71, ik hoop dat me nog wat jaartjes gegeven zijn.
Ik ben nu al wel aan het afstoten (de motor destijds was het begin) en onlangs hebben we nog iets groots weggedaan, waar we ook veel fijne herinneringen aan hebben gehad. En hoe pijn het ook doet, het geeft ook een gevoel van vrijheid, minder sores aan je kop.

 

veilig vliegen, communicatie, (gezonde) eigenwijsheid, lol zijn de belangrijkste uitgangspunten

Ik weet voor een feit dat iedere modelvlieger redelijk eigenwijs is.
overtuigd van de eigen mening over hoe iets werkt.
Meestal ook erg leergierig als ze even iets niet weten, of merken dat er een verdieping in hun eigen kennis mogelijk is
Dit is leeftijd onafhankelijk.
maar: probeer niet iets te vertelleen waar ze het niet mee eens zijn, dan ben je verkeerd aangesloten

Het is mij opgevallen dat met het ouder worden, en vooral wanneer lichaam en/of geest er mee ophoudt, deze eigenwijsheid tegen gaat werken
of de communicatie bereikt de interne computer niet.
in hun jongere jaren voorvechter van veiligheid en extra lessen voor iemand die regelmatig crashte
maar zelf niet inzien dat ze per vliegdag 3x hun toestel uit de struiken moeten halen.
per jaar 5 of meer toestellen moeten vervangen of moeten repareren vanwege normale vliegperikelen

Er is een categorie die dit wel merkt, en op tijd stopt/veranderd
Gelukkig de meesten.
de lastige categorie maak je ook mee, degene die het niet ziet. Die zijn moeilijk.
op een bepaald punt moet je wel de communicatie aangaan, zo'n persoon proberen op een correcte manier te overtuigen van hun echte kunnen...

Die persoon moet dit wel correct doen natuurlijk. anders gaat meteen de rem erop
Uit de irritatie sferen, in de veiligheidsfeer, en in de sfeer wat diegene WEL kan

Het is een hobby, ook een hobby waarin redelijk wat gepensioneerden opeens bij komen
Persoonlijk probeer ik in de instructiefase al erin te slaan dat veiligheid 1 is.
Als je merkt dat het niet lekker vliegt, omdat je gewoon met de knuppels staat te harken, stop op tijd.
lukt een landing niet, lekker belangrijk. rondvliegen en opnieuw.
liever veilig dan crash omdat "iemand" (wie eigenlijk?) het een signaal van zwakte vind. of zoiets.
jij gaat met het wrakhout naar huis, heeft niemand verder een boodschap aan. maar je bent wel in 1 keer geland/gecrasht
je had ook door kunnen vliegen, was hij nog heel geweest.
liever een deuk in het ego, dan een deuk in de kist. zolang het maar geen deuk in een persoon is.

zolang de communicatie er maar is.
wij hebben er ook 1 in de club die het nog niet helemaal doorheeft.
qua mensen is er geen gevaar, maar landen is wel een echt probleem aan het worden
eens zien hoe we die plaat voor het gezicht zachtjes een beetje weg kunnen halen...

 

Hoho Richard zo dacht ik dus ook.
Je heb gewoon een eigen parkeerplaats, ja een vaste waar niemand anders op staat.
Er zijn 3 kamer flats waar je, als je kleiner gaat vliegen nog lekker kan bouwen.
Een camper kan je elders in een stalling stallen en nog gewoon gebruiken.
Ik dacht ook erg bekrompen, maar dit zijn dus gewone flats.
Ik wist voor mijn ouders er in gingen ook van het bestaan niet af.
Op de 7de staat een boorkolom een slijpmachine en een cirkelzaag.
Haha nee daar zou ik wel oud willen worden.
Wil je in de zaal eten, dan ga je in de zaal eten.
Wil je eten thuis bezorgd, dan wordt dat bezorgd.
Wil je lekker zelf koken, dan doe je dat.
Wil je naar de supermarkt, dan kan je er lopend heen.
Anders laat je het thuis bezorgen, of beneden in het winkeltje, wat ook weer door vrijwilligers draaiend wordt gehouden.
Nee ik had er een heel verkeerde kijk op.
Ik wil je niet in zo'n flat stoppen hoor, haha, begrijp me niet verkeerd.
Ik hoop je te laten zien, dat je als je wat ouder wordt soms wat moet laten schieten, maar andere deuren weer open kan laten gaan.
En even mezelf als voorbeeld en stel me even kwetsbaar op.
Ik heb tot mijn 40ste jaar vrijstaand gewoond.
We hadden een ruime tuin een zwembad.
Vanwege mijn psygische beperking liep ik tegen een muur.
Alles moest, verven, de tuin, het zwembad.
Als ik ging vliegen voelde ik me schuldig omdat ik de energie niet meer had om het nodige onderhoud te doen.
Je weet misschien nog wel hoe fanatiek ik met vliegen was, ook dat ging te veel energie kosten.
In 2010 heb ik mijn huis verkocht en ben in een hoekhuis gaan wonen.
Weinig onderhoud gelukkig wel uitzicht op de polder.
Nu moet er niets meer, maar mag ik dingen.
Afgelopen 2 jaar hebben we met een groep vrijwilligers een orgel wat door onze kerk was aangekocht, volledig gerestaureerd en een totaal nieuw front gemaakt onder super visie van een orgelbouwer.
Geloof me daar zitten echt veel uren in.

Zo is hij nu en ook ooit gebouwd


Zo was hij verminkt door onze kerk gekocht.

 

Zo, wat een vakwerk en een passie, (had ik bijna een heidens karwei gezegd maar dat past ff niet )
Er is dus ook nog genoeg te doen, ook al ben je een fervent modelvlieger en bouwer, de wereld houdt daar niet op, maar je moet er wel voor open staan.
Ik heb al eerder gezegd, het is niet alleen de hobby zelf maar ook het sociale netwerk wat welke activiteit dan ook met zich meebrengt en als ik het zo zie dan heeft Bertus daar een fijne tijd beleefd, samen een groot project tackelen en perfect afleveren. Echt mijn petje af.

Wat "Student" aanhaalt zijn de lastige "gevallen" voor besturen en veiligheids commissies en dat is echt niet alleen in modelvliegclubs, ook zweefvliegclubs en sportvliegclubs kennen dit probleem maar al te goed, Mensen tegen zichzelf, maar ook de omgeving beschermen tegen de verslechterende vlieghand, teruglopende reactiesnelheid en zicht/gehoor, minder goed 3-dimensionaal kunnen denken. Snel overvoerd worden indien er zich afwijkende situaties voordoen. En dat absoluut niet willen accepteren noch inzien. Bekende gebruikte uitvluchten zijn de situatie als oorzaak geven, "anderen" de schuld geven, zichzelf vergoelijken zoals: het viel wel mee, ik had het echt wel gezien. Noem maar op.

Het betreft niet zelden mensen die al sinds hun jeugd vliegen, vroeger wedstrijdvlieger zijn geweest of iets anders en zich ongelofelijk verdienstelijk gemaakt hebben voor de club of de hele hobby. Heel veel gebouwd en gevlogen hebben. Maar de realiteit gebiedt te zeggen dat een grote vliegerervaring niet altijd helpt, misschien wel een tijdje maar de "aftakeling", rotwoord maar ik weet ff niks anders, haalt uiteindelijk iedereen in. En dan nog even niet denken aan de bekende 'seniore" aandoeningen die je zelfs soms al op vroege leeftijd kunt oplopen en die je in betrekkelijk korte tijd je onbekwaam maken om een model te besturen, hoe graag je dat ook zou willen.

Hoe ga je daar als bestuur mee om, dat is heel lastig, zoals "student" al terecht aanroert, goede communicatie is daarbij cruciaal. Beter te vroeg dan te laat. Maar het kunnen pijnlijke gesprekken zijn, zeker in het begin. Belangrijk aspect moet zijn dat het vliegveiligheid betreft en niet een soort persoonlijke vete tussen voorzitter of wie dan ook van het bestuur, en de betrokken vlieger(s).
Bespreek de problemen zonder emoties, en kom met voorstellen die begeleid doorvliegen mogelijk maken en niet meteen de sabel er over. Voorstellen waar we het al eerder over gehad hebben, zoals assistentie met het vliegen.
Het alternatief is in de sportvliegerij soms dodelijk. Er zijn echt (met name in de USA) in de geschiedenis honderden doden gevallen die glashelder voortkwamen uit vliegers die veel te lang waren doorgevlogen. En ongelofelijk ondoordachte beslissingen hebben genomen, die ver vooraf al duidden op een niet te vermijden crash. En daar soms onschuldige familieleden zoals echtgenote, kinderen en kleinkinderen, de dood mee in sleurden.

Nou HOEFT een crashend model niet altijd een gevaar voor de omgeving te zijn, maar als het voorkomen had kunnen worden, was dit een onnodige crash en dus risico. En als er gevlogen wordt op een manier, waar de aanwezige collega modelvliegers zenuwachtig van worden, dan is er echt iets aan de hand en MOET je als bestuur je verantwoordelijkheid nemen.

 

Het ligt ook heel gevoelig.
Maar als ik eerlijk ben naar jou, zie jij zelf in wat je wel en niet kunt, dat is al een groot voordeel.
Ik denk dat afspraken maken met je naasten ook belangrijk is.
Ik heb dat met mijn vader ook gedaan.
Toen het rijden minder werd heb ik op een gegeven moment gezegd dat we er mee moesten stoppen.
Hij reed toen alleen nog naar de supermarkt.
We zijn daarna zolang het nog ging lekker samen gegaan.
Ik heb misschien wel makkelijk praten met mijn 53 jaar.
Maar als je zou stoppen (en wie zegt wat het juiste moment is, dat weet je altijd achteraf pas) en je heb wat anders gevonden, is dat makkelijker dan als je in een gat valt.
Zoek er wel op tijd naar zou ik zeggen.

Dit is het model werk wat ik met de oudjes doet.
De oudste is 92 jaar die nog leuk mee doet.

 

Ik heb mijn zoon Thomas achter de hand, die kan prima vliegen! Hij vliegt al sinds jaar en dag al mijn nieuwe modellen in. Of dat nou grote slepers zijn of jets. Ik heb dan stress na twee jaar bouwen en een boel €€€€€ wat daar omhoog gaat. Ik sta er naast, kan evt trimmen en advies geven bij problemen. Ik ben niet zo iemand wat je vaak ziet, nou IK heb hem gebouwd en IK ga hem invliegen. Ik vind dat fout macho gedrag. Dus staan ze daar met trillende vingers en stijf van de zenuwen, en gaat het nogal eens mis. Ben daar gemakkelijk in, het minste risico is dat Thomas vliegt. Na een paar vluchten, als alles goed verloopt, vlieg ik hem. Met nauwelijks zenuwen. Echt het veiligste. Vermoedelijk wordt dat later ook mijn buddy als het minder met me gaat..Maar niet iedereen heeft zo'n zoon....maar bij elke club zijn er wel vliegers waar je je model aan zou willen toevertrouwen. Dat moet je al helder hebben, als je in de "senioren" regionen komt. Bereid JEZELF dus al voor, wacht niet tot het je aangezegd wordt.

 

even een opsteker richard, had jou nooit al 71 gegeven !!