Ik baseer me op de vliegmechanica van LB & RC modellen in het algemeen, rekening houdend met de optredende verschijnselen bij extreme invalshoeken.
Het verhaal gaat uiteraard over Basic Carrier Deck, want dat is toch wat we hier vliegen?
Maar ga je naar een grotere invalshoek, dan komt inderdaad steeds meer je vectorthrust om de hoek kijken. Tot het bij 90 graden helemaal prophangen is geworden. Spreek je ook niet meer van overtrokken vlucht, de vleugel doet dan helemaal niet meer mee. Je hoogteroer is dan een straalrichter geworden inplaatsvan vleugelinvalshoekbepaler.
Wellicht is een duwprop binnen een ring met daarachter een of meer hoogteroeren een effectieve methode om (met minder vermogen!) beter controle te houden.
Omdat je met een carrier model (naar mijn idee
) geen rugvlucht of andere kunstvluchtfiguren hoeft te vliegen loont het waarschijnlijk om een asymmetrisch profiel te gebruiken.
Als het niet verboden zou zijn, lijkt me daarop een experiment met automatische slats (zoals de ME-262) ook een mogelijk bruikbare poging om het verschil in langzaam/snel op te schroeven.
Omdat je geen ~5 minuten hoeft te vliegen, kom je waarschijnlijk weg met een motor die minder langdurige betrouwbaarheid hoeft te hebben dan bijvoorbeeld voor F2B. Lees: je kunt -in een kortere tijd- meer vermogen stoken voordat de boel structureel te heet wordt. Dit is wel iets om in de gaten te houden, als je magneten te heet worden is het vlot gedaan met het ding.
En toch is het de vraag of het allemaal zo moeilijk moet. Ik zie uit mijn ooghoeken steeds een zekere Belg vrij moeiteloos hoog eindigen. En die heeft low-tech tot een kunst verheven.
Nou, we hebben het er zaterdag wel verder over...
Alweer een mythe doorgeprikt.....