Project Lightning

Nadat alle onderdelen twee lagen spanlak hadden gekregen, was het tijd om de Lightning weer in elkaar te zetten. Eerst bleek aan de onderkant van de rechter vleugeltip een deel van het tissue niet strak te zitten, ondanks bevochtigen en twee lagen spanlak. En daar moest de Amerikaanse kokarde komen, dus werd dit vak weer opengesneden, en een nieuw stukje tissue aangebracht en twee keer gelakt. Daarna werden de beide staartbomen op de vleugel geschoven, het stabilo er tussen geschoven en alles nauwkeurig nagemeten om te zorgen dat de hele constructie haaks was. Dat was gelukkig zo, blijkbaar heb ik dit 30 jaar geleden al goed gedaan. De onderdelen werden op de punten waar de vleugelliggers en staartboomschotjes op elkaar vielen, vastgelijmd. De stabilo / kielvlak verbindingen kregen een rupsje lijm. De kieren veroorzaakt door het vleugelprofiel worden bij dit model met papieren vormstukken opgevuld. Zoals ik eerder beschreef had ik die papieren onderdelen de vorige keer gebruikt, maar de resten bewaard en zo kon ik met de kopieermachine nieuwe onderdelen maken.

De open gebleven delen van de staartbomen konden toen bekleed worden. Dit moet vanwege de krommingen met stroken tissue gebeuren, die nauwkeurig opgemeten en uitgesneden worden. Hier is dit karwei bijna klaar, er rest nog 1 strook.

Toen die ook geplaatst was, kon het rompje tegen de onderkant van de vleugel gelijmd worden, weer met de schotjes op de vleugelliggers.

De lijm is hier nog aan het drogen, als dat klaar is kan de achterkant naar beneden worden gebogen en tegen de vleugel gelijmd. En dan moet ik toch eerst de cockpitinrichting inclusief het vermaledijde pilootje af maken!

 

Bij het controleren van de Lightning op problemen en ongerechtigheden viel mijn oog op twee plekken in het stabilo, waar ik blijkbaar iets te kwistig met de spanlakkwast had gewerkt. Want daar waren de onder- en bovenkant van de tissue bekleding aan elkaar geplakt. Op zich niet vreemd, met een zo dun stabilo. Ik heb op beide plekjes aan de onder- en bovenkant wat aceton aangebracht, en gelukkig werd ik twee keer beloond met een Ping! geluid waarmee de laagjes tissue zich weer scheidden. Je ziet alleen nog een verkleuring waar het plaatsvond, maar nadat het model geverfd is, zie je er er niets meer van.

Vervolgens weer een paar stappen verder gezet, het gaat goed! De achterkant van het rompje is van voor naar achter in twee stadia tegen de vleugel gelijmd (om te voorkomen dat de latjes zich zouden krommen). Ik had eerder al een pantserplaat en de rugleuning van de pilotenstoel van licht 1 mm balsa gemaakt, dus die konden eenvoudigweg op hun plaats worden gelijmd. De papieren passtukken gingen probleemloos tussen de vleugel en de romp. Aan de achterkant van de cockpit zorgde mijn extra detaillering ervoor dat het passtuk wat moest worden aangepast, dus dat is weer losgemaakt dankzij aceton aan een kwastje, en een nieuwe uitgesneden die beter paste. De voorruit paste echter prima volgens de vorm van de tekening. Ook de voorruit paste precies.

Nu nog het vermaledijde pilootje! En daarna het rompje verder bekleden en alle verse tissue van de staartbomen en het rompje bevochtigen en daarna spanlakken.

 

Mooi!
Kom je 6 april naar Velp?
Mooie plek om de eerste lucht-hopjes te maken....

 

Je bedoelt toch 13 april?

 

En 13 april

 

Beide dagen? Dat is nieuw voor mij. Ik weet niet beter dan wat ik gelezen heb:

Als er een dag is toegevoegd, had ik dat graag gehoord. Zoals het nu is heb ik op 6 april al iets anders. Jammer....

 

6 april is heel last minute toegevoegd gezien 1 van de vliegers op eigen houtje de hal heeft gereserveerd en gehuurd. We weten t zelf ook nog maar kort.

 

Het is eindelijk gelukt om genoeg inspiratie bij elkaar te schrapen om het pilootje af te maken. De buste is van piepschuim, zelfs van binnen uitgehold(!) en het figuurtje geverfd met olieverf.

Nog steeds niet moeders mooiste, maar duidelijk beter dan de Ork uit de Dauntless. Eenmaal in het model blijkt dat hij de verkeerde kant op kijkt.... niet met de geplande linkerbocht mee! De laatste stukje tissue zitten nu ook op de Lightning. Zodra de verf op het pilootje droog is (en dat duurt met olieverf wel even) kan de cockpitkap afgemaakt worden, het laatste tissue bevochtigd en gespanlakt en dan kan de kleur er op.

 

De olieverf op het pilootje is eindelijk gedroogd, zodat meneer met UHU Por op zijn plaatst kon worden gelijmd. Toen dat ook droog was kon ik de ontbrekende onderdelen van de cockpitkap, de achterruit en zijruiten op maat snijden en met UHU Hart op hun plaats lijmen, gevolgd door het eerder gemaakte bovenstuk. Vervolgens kon het laatst aangebracht tissue bevochtigd worden. Gelukkig droogde het mooi strak op! En daarna kwam het moment om het onderstel en de props met spinners er aan te hangen dan wel op te zetten, om eens te kijken hoe de Lightning er uit zou komen te zien.



Gewicht momenteel is 116 gram. Daar zal nog wel iets bij komen.... want na het spanlakken van de laatste stukken tissue is de volgende stap om allerlei details toe te voegen. Maar, het is een groot model dus misschien kan ie het hebben. Het zwaartepunt lig nu op de juiste plek, maar alle bijkomend gewicht zal achter het zwaartepunt toegevoegd worden, zodat er ook wel wat ballast in de neus zal moeten.

 

Het wordt weer een plaatje!

 

.
Inderdaad, wat wordt (is) ie mooi, prachtige kist!

Groeten, Ramses
.

 

De laatste dagen ben ik bezig geweest met het gewicht van de Lightning te verhogen! En dat wil je eigenlijk niet. Maar het is wel een schaalmodel, hè? Zonder al die nutteloze aanhangsels is het geen Lightning maar een sportmodel... Dus zitten er nu radiatoren en luchthappers op. Staat eigenlijk wel mooi....De onder- en bovenkant van de radiatoren zijn weer bekleed met papier.

Een veel nuttiger karwei is het afstellen van de propellers. Die had ik al in de spinners gemonteerd, maar dat was in 1e instantie op het oog, om te zien of ze het rompje raakten, en hoe het zat met het zwaartepunt. Dus nu de props weer losgehaald, om ze door middel van een mal in de juiste hoek te zetten. Dat was nog wel een probleem, want wat is de juiste hoek? Commerciële plastic props hebben meestal een bladhoek van 18 graden, evenals propellers van grotere rubbermotormodellen zoals Wakefields. Gemeten op het middenpunt van het blad, natuurlijk. Maar, op foto's van tweemotorige modellen is toch echt een grotere bladhoek zichtbaar. Daarbij komt nog dat de spoed meestal in mm. wordt aangegeven, of meer nog in inches, en ik beschik niet over de rekenkunde die nodig is om dat om te rekenen in de bladhoek. Gelukkig kwam ik twee artikelen tegen, in oude Aeromodellers, die nuttig waren. De eerste in een artikel over de bouw van een rubber aangedreven McDonnell XP-87 Moonbat, dat experimentele toestel uit de 2e Wereldoorlog waarvan de vleugel sterk doorloopt in de rompen. De ontwerper schrijft dat hij de bladhoek op 40 tot 45 graden zet. En dan was er een artikel van Lubomir Koutny, de Tsjechische expert uit de jaren '90, over de bouw van een 2 motorig MiG prototype, ook uit WO II. En die schrijft dat hij de linker prop 5 % minder spoed geeft, om een linkerbocht te garanderen. Dat was een eye-opener! Alles wat ik daarvoor had gelezen over de afstelling van tweemotorigen ging over meer domping op de linker motor! Dus dit gelijk maar toegepast. Ik had al een 40 graden mal, en heb gauw een 38 graden mal er bij gemaakt. De props gingen met het neusblok in de machineklem, die werd op de juiste hoogte geplaatst om bij de mal, die op een blokje hout gelijmd zit te passen, en de rechter propbladen konden gemakkelijk op 40 graden worden gezet.

Daarna konden de bladen van de linker prop met de tweede mal op 38 graden worden gezet.

 

Voor dat ik met het spuiten van de kleuren kon beginnen, moest ik de doorzichtige cockpitdelen afplakken. Dat was nog wel een dingetje, want het dunne plastic is zo zwak dat ik bang was dat plakband te sterk zou plakken, zelfs het fijne gele Tamiya plakband. Daarom kwam ik op het idee om spuitlijm te gebruiken, het spul wat je onder andere gebruikt om foto's vast te plakken. Zo had ik ook de Amerikaanse kentekens op de Dauntless gemaakt. Ik heb passende papieren sjabloontjes uitgesneden, die aan de onderkant ingespoten met spuitlijm, en op de ruiten geplakt. Op die zelfde manier heb ik de sjabloontjes voor de Amerikaanse kentekens uitgesneden en op de rompen en vleugel vastgeplakt. Ik was echter iets te snel en heb de eerst sjabloontjes al aangebracht voordat de lijm droog was, zodat de lijm wat moeilijk los liet n een residu achter liet.... Dit merkte ik bij het losmaken van de omcirkeling van het Amerikaanse kenteken op de bovenkant van de vleugel. Hier moest ik het gelakte tissue schoonmaken van dit residu, wat uiteindelijk redelijk goed ging met aceton. Nu lost aceton ook spanlak op, waardoor het tissue verzwakt en er onder andere een scheurtje naast de voorlijst ontstond, wat weer gerepareerd moest worden. Hierna kon het Neutral Grey van de onderkant worden gespoten. Door de ervaring met de spuitlak rijker geworden, gingen de sjablonen die ik uit papier had gesneden om de juiste afscheiding tussen het grijs en het Olive Drab te krijgen, er veel 'droger' op. Het zag er in ieder geval niet uit!

Maar, nadat het Olive Drab er op zat, leek het model toch opvallend veel op een vroege Lightning! Op een paar plekjes moest een beetje overspray met nog wat Neutral Grey worden aangepakt, maar dat viel eigenlijk erg mee.

Je ziet op de rompen bij de radiators donkere vlekken; dat waren opstaande randjes van tissue, die ik daarom met een beetje UHU Hart heb bewerkt om ze vast te plakken. Daar komen nog wolkjes Olive Drab overheen. Als het spuitwerk klaar kan kunnen de sjablonen van het cockpitglas, ik hoop van harte dat dit vlot gaat! Vervolgens kregen de banden een laagje antraciet, en de propellertips een laagje geel. De banden met een penseel, de tips met de airbrush.

Inmiddels ben ik ook vooruit aan het kijken naar de eerste trimvluchten. Ik wil de Lightning niet pardoes met opgedraaide rubbermotoren in de hal loslaten, eerst wil ik handstarts maken om te kijken hoe hij zweeft en het zwaartepunt bijstellen. De propellers zijn bij zulke handstarts te kwetsbaar. Daarom heb ik twee nep-neusblokken gemaakt, elk met een haak voor de rubbermotor, die op precies hetzelfde gewicht zullen worden gebracht als de neusblokken met de props.

 

Een regenachtige dag als vandaag is ideaal om eens door te pakken met de Lightning. Vanmorgen was het nog even droog, en dus kon ik wat laatste detailspuitwerk doen. Vervolgens moesten de sjablonen van de cockpitramen, maar dat was zoals ik vreesde: de spuitlijm had zich, doordat de sjablonen nat waren aangebracht, aan het plastic gehecht. Een treurig gezicht.

Gelukkig bleek de lijm in terpentine op te lossen (niet in wasbenzine, merkwaardig genoeg) zodat ik met wattenstaafjes de lijm en de vastgeplakte papierresten kon verwijderen. Helaas had de lijm het plastic deels ook aangetast en waren er bij het verwijderen van de plakzooi scheurtjes in gekomen, dus de ruitdelen zullen toch vervangen moeten worden. Behalve het PET bovenstukje natuurlijk! Ik ga dat doen nadat de Lightning is getrimd, want de ervaring leert dat je tijdens het invliegen wel vaker iets moet repareren.... Ik had vanmorgen ook de spinners olijfgroen kunnen spuiten, en de wielen aan de onderstelpoten bevestigd, dus kon de Lightning in elkaar gezet worden. Het zwaartepunt bleek, met props maar zonder rubbermotors iets te ver naar achteren te liggen. Het totaalgewicht was 128 gram.


De props bleken geschilderd en al elk 12 gram te wegen, en dus werden de nep-neusblokken met wat lood ook op 12 gram per stuk gebracht. De eerste handstarts ga ik zonder het onderstel doen. Daarom werd de Lightning zonder onderstel (wat trouwens 12 gram bleek te wegen) uitgebalanceerd tot hij precies op de hoofdligger vlak lag. Acht gram lood bleek hiervoor genoeg te zijn.

Hopelijk zullen de eerste zweefstarts uitwijzen dat het zwaartepunt hiermee goed ligt. In ieder geval zal er, als de rubbermotoren zijn gemonteerd, meer gewicht in de neus moeten, omdat er 23 cm. van elke rubbermotor achter het zwaartepunt ligt, en 10 cm. er voor. We zullen zien. De plaatsing van het onderstel zal hopelijk niet veel uitmaken voor het zwaartepunt. De hoofdwielen wegen samen 9 gram en zitten ongeveer 5 cm. achter het zwaartepunt; de neuspoot weegt 3 gram en zit ongeveer 13 cm. voor het zwaartepunt.

 

De afgelopen weken heb ik van een paar door de weergoden onopgemerkte rustige, droge momenten geprofiteerd om de Lightning buiten op het gras een paar handstarts te geven. En dat was bemoedigend. Het model vloog met een handstart mooi rechtuit, zonder duiken of pompen. Dus het zwaartepunt ligt goed! Alleen draaide het model vlak boven de grond opeens rechtsaf. En bij de laatste start ving de rechtertip bij de landing een graspolletje, met wat schade aan de tip tot gevolg. Ik heb zaterdag in Velp wat met Bruno gebrainstormd, en hij dacht dat het evenwicht om de langsas misschien niet goed was, oftewel de rechtervleugel iets zwaarder dan de linker. Bij uitproberen bleek dat het model iets vaker naar rechts zakte dan naar links, dus heb ik een miniem gewichtje aan de linkertip toegevoegd, totdat het evenwicht hersteld was. Nieuwe handstarts buiten wezen uit dat het naar rechts draaien een stuk minder was. Verder inspectie wees uit dat de linkertip iets meer negatieve tipverdraaiing heeft dan de rechter, wat tot het overtrekken van de rechter tip kan leiden. Dus ik ga ook nog een beetje stomen om dat gelijk te krijgen, en dan is het wachten op een volgend rustig en droog moment!

 

Nu de Lightning zo ver is dat de vliegproeven kunnen beginnen, moet er ook nog een manier worden gecreëerd om de motoren op te winden. Ik heb eerst twee motoren gemaakt van 4 strengen (dus 2 lussen) 3x1 mm balsa, 50 cm. lang. Van propas tot ankerbuisje achterin is een lengte van pakweg 35 cm, dus de motors zijn 1,5 x zo lang. Dit zullen waarschijnlijk te zwakke motoren zijn, dat zal moeten blijken. Om het model vast te houden terwijl de motoren gewonden worden, heb ik een duo-opwindhouder gemaakt, waarin het model op een constructie van latten in twee alu strips wordt gezet, met twee ankerpennen. De bedoeling is dat eerst de ene motor wordt gewonden, en er dan een kussentje onder die prop wordt gelegd om hem tegen te houden zonder beschadigen.
Ik had al gaatjes in de strips geboord voor de ankerpennen, maar dat bleek niet te kloppen, zo nauwkeurig heb ik de Lightning indertijd niet gebouwd! Ik moest dus zorgvuldig aftekenen op welke hoogten pennen zaten, om dan alsnog de gaatjes op de juiste plaatsen te kunnen boren.

Dit opwindhulpje is, vooral in vergelijk met die voor een eenmotorig model, nogal groot. Daarom heb ik hem zo gemaakt dat hij deels ingeklapt kan worden.

Er is nog een beetje meer ballast in de neus gedaan om het gewicht van de motors te compenseren.