Ballast
Zo gezegd, zo gedaan. Een relaas over onze tocht naar Vercelli. Die begon op woensdagmiddag 6 april, met onze Vivaro bus die nu een beetje verder is ingericht voor dit soort ondernemingen. Ik zal hier niet verder over uitweiden, zeker niet omdat figuren zoals Bas B liever een gedetailleerder verslag van de wedstrijd zien. In dit geval kun je beter niet verder lezen want ik ben daar ook niet zo sterk in, net trouwens als coachen.
Na de eerste nacht heerlijk geslapen te hebben ergens in Duitsland, deze keer geen Look-a likes gezien bij het vertrekken van de camping. Wel nog even gehad over die verhalen die het vorig jaar heeft opgeleverd.
De bus rijdt als een zonnetje, in Duitsland eigenlijk niet gemerkt dat daar heuvels zitten dus meteen in Zwitsrland de eerste beste bergpas gereden, ook een eitje met zijn 150 PK. Niet voor Helle die allemaal vrij brede beren op het weggetje zag.
Bij de afdaling ging het haar al een stuk beter en zo viel ons op dat de Zwitsers bijzonder talentloos de restauranten weten te benoemen. Denk aan Restaurant zum Löwen, Restaurant zum Kreuz, Restaurant zum weissen Rössli, en dat ieder dorp weer.
Na een lange rit kwamen we in Locarno waar we uitgenodigd waren bij Gregor Kistler om daar in zijn Motel te overnachten en te dineren en ontbijten.
Gregor was ook in Malden aanwezig, samen met Roland Börder die de dag erop zou komen.
Zij hebben op vrijdag nog in de bergen staan soaren, wij gingen richting Vercelli maar dan de toeristische route, zo kan je een rit van 2 uur uitrekken tot 5 uur.
Vercelli, de Tsjechen waren er al, zaten stevig aan het bier. Vorig jaar waren ze sterk in Vercelli met een 2-de, 4-de en 7-de plaats. Dit zou ze nog aardig nekken in het verdere verloop van de wedstrijd, niet dat ze nu aan het bier zaten maar omdat ze dit wisten vol te houden tot aan de zondagmiddag en toen was het te laat.
De zaterdag van de wedstrijd.
De wedstrijd begint met een lunch en daaran zijn we gaan vliegen, 5 groepen, 42 deelnemers.
Ogenschijnlijk weinig wind en daar liet ik me weer verleiden met te weinig ballast te vliegen. Er is weinig wind maar het blies alle kanten op, dus toch turbulent en door deze stommiteit heb ik bij “oplopend” weer de laatste tijd niet gehaald, te weinig ballast en vluchten uit de daalgebieden kon niet meer.
Dat het een moeilijke dag was blijkt wel uit de scores die hopelijk iemand al heeft ontdekt (graag een linkje).
De Zweden vlogen met een nieuw model, zo op het oog hetzelfde model maar het profiel scheen dunner te zijn. Na een paar ronden begreep ik dat ze hier slechts voor hun plezier waren en dat het resultaat minder telde………………
Warm was het, vreselijk warm, 30 graden zeker, sterke bellen waar in die groep iedereen makkelijk wegvloog en de groep daarna iedereen er uitzakte met tijden van 60-65 seconden. Een lange lastige dag waar ik na 5 rondes op plaats 15 stond.
S’ avonds een heerlijk banquet die pas om 9 uur begon in een veel te warm lokaal, maar lekker was het zeker.
Zondag, de start om 9 uur, een dag met meer wind en ik had me voorgenomen sowieso zwaar te vliegen, no matter what. Dit heeft me echt geholpen, zelfs vanaf 5 meter de 4 minuten bij 1234 weten te scoren. Toen die verrekte oplopend weer kwam was de wind wat gaan liggen en heb ik toch maar weer 50 gram geballast, weer fout. Ik zat bij de 1.45 gevangen in een gebied waar ik niet uitkwam. Met 100 gram had ik door kunnen denderen. Gelukkig wist niemand het te halen, mazzel.
De 10-de plaats was het hoogst haalbare. De Zweden hadden wel een heel origineel cadeau voor mijn 55-ste verjaardag, alle WK-teamleden bleven op gepaste afstand van me in de ranglijst. Slechts hun teammanager wist voor me te eindigen.
Met wat minder pech had het beter gekund maar met wat minder geluk ook veel minder.
Marc Werth, de winnaar, Paolo Rota nummer 2 en een Zwitser genaamd Roland Rösti nummer 3. Deze laatste komt uit het F3B en was al het geheimzinnige gedoe binnen F3B meer dan zat en is heugelijk verrast over de openheid en behulpzaamheid van andere deelnemers/coaches. Toen Helle hem hielp coachen heb ik hem nog aangeraden niet te veel te luisteren naar Helle wat meteen resulteerde in een streper.
De risottorijstvelden om het veld stonden helaas nog droog maar dit weerhield de organisatie er niet van om iedere deelnemer 1 kilo van deze lekkernij uit te reiken.
Een geslaagde wedstrijd voor ieder die aanwezig was, zelfs voor onze hoerenloper…………
Na de wedstrijd weer richting Zwitserland en na de boel neergezet te hebben zijn we vanwege mijn verjaardag uit gaan eten. Deze keer in Restaurant ZUM KOTZEN.
Loet
Geen foto's, we zitten op de camping en hebben een langzame verbinding
