Het was droog met een vlagerige 4-5 Bft, sub optimaal om de afstelling (die door de neerhalerreparatie volledig ongedaan was gemaakt) opnieuw te doen.
Bij wijze van proef 63 gram lood op de neus met een ontsierend stuk duct tape; de spiegel komt nét niet los, maar je ziet wel een verandering in het vaarbeeld; met méér neus in het water, wordt het wenden nog lastiger, zeker met veel wind is het alsof je een botsauto tegen de kant laat schuren om door een vlaag tóch overstag te gaan, niet geweldig dus, gewicht op de neus. Als je dit wilt, de balans meer naar voren, dan moet de bulb verplaatst worden.
Verder gezeild zonder het neuslood, dan komt de neus aan de wind uit het water, een gevolg van het volle voorschip, ziet er indrukwekkend uit.
Het wenden was marginaal beter, maar met zoveel wind remt de tuigage de boel regelmatig af tot stilstand en is het een gok welke kant de boeg uit valt, na het achteruit drijven.
Relatief vlakke zeilen doen het ook bij zoveel wind niet voor de Hurricane, na het aanpassen van de bolling van fok en grootzeil liep de boot een stuk beter en lukten de wendingen ook vaker.
In deze configuratie verdween mijn frustratie geleidelijk en heb ik nog genoeglijk gezeild tot het donker werd en de wind inkakte.
Toen kon ik geen voortgang t.o.v. de wal meer maken door de trek van het afstromen.
Over de bladeren in het water moet je niet zeuren, als je in de herfst gaat zeilen terwijl de bomen nog niet kaal zijn...
Groeten, Jan.
