Allereerst gefeliciteerd met je debuut op je eerste WK!
Dan het verhaal:
Voor mij allemaal heel herkenbaar, spullen die altijd prima functioneerden, maar er ineens hele eigen opvattingen op na beginnen te houden....
EK 2003 was voor mij zo'n drama, ST 60 volkomen van slag: van de spreekwoordelijk zeer voorspelbare motor tot onhandelbaar kreng in 2 vluchten tijd.
Toen de reservemotor eenmaal in het model zat had ik te weinig tijd over om de boel weer goed op elkaar in te stellen en door het missen van mijn trainings ( =gewenning aan de lokale omstandigheden) vluchten. Af door de zijdeur.
Ik zie aan de mensen, die in de uitslag om jou heen staan dat je het er meer dan goed vanaf gebracht hebt. Dat is ont-zet-tend knap op je eerste WK ever...
Over organisatie (in het algemeen, niet deze WK, ik was er immers niet bij) kan ik kort zijn, mijn oordeel is meestal harder dan dat van de meeste collega-vliegers.
De enige EK's en WK's waar organisatie en terrein een voldoende scoorden waren voor mij 1978 en 2004. De rest was onder de maat en bij vlagen domweg gevaarlijk voor de modellen (waar honderden uren werk in zitten). Dan doet het volstrekt niet ter zake of iedereen datzelfde gevaar loopt. Het deugt gewoon niet.
Dat piloten hun CIAM vertegenwoordiger(s) niet harder porren om daartegen stelling te nemen, blijft mij verbazen. Als ronduit schokkend heb ik ervaren, de zelfs woedende reacties toen ik mij daar eens in voorzichtige bewoordingen over uitliet.
De lijst met 'near misses' is schier eindeloos, van de gevallen waarin het toch echte schade kwam kan ik desgevraagd voorbeelden geven.
Langzaam begint voor mij een patroon zichtbaar te worden van oorzaak en gevolg.
Naar mijn mening is de hoofdfactor, dat de meeste organisatoren experts zijn in teamrace en/of speed, maar geen idee hebben wat voor kunstvlucht het verschil maakt tussen een woest gevecht om het model heel te houden en het vliegen van een programma op W- en EK niveau. Kortom, aan welke minimumeisen moet een terrein voor F2B voldoen?
Onwillekeurig dringt zich de vergelijking met het hardrijden op de schaats op. Wie goed is, valt niet. (If you believe that, you'll believe anything)
Maar als het dan toch gebeurt, is het wel fijn als men niet onder de kussens doorschuift en met een dubbele enkelbreuk een of twee seizoenen is uitgeschakeld. Als het al ooit goed komt....
Daarnaar gevraagd, vindt iedereen het logisch dat een wedstrijdorganisator zich moet houden aan de I.S.U. regels die een veilige baan moeten garanderen.
Als men dit vergelijkt met F2B, dan zou men bij de I.S.U. doodleuk verklaren dat iedereen evenveel kans loopt op een paar gebroken enkels, dat het dus heel eerlijk is en de deelnemers niet zo moeten zeuren....
Waarom de CIAM in deze zo'n slappe houding laat zien is me een raadsel.
Hoewel de hoofdoorzaak van mijn (tijdelijke?) terugtreden uit de F2B wedstrijdsport ligt in drukte op het professionele en semi-professionele vlak, heb ik mij toch ook wel eens afgevraagd waarom ik in vredesnaam zonodig moest meedoen aan een W- of EK 'model heelhouden', terwijl ik toch echt had getraind voor precisie kunstvlucht, wat mijn definitievan F2B is....
Wat dat betreft is ons eigen NK een schoolvoorbeeld van hoe het
wel zou moeten, (die paar auto's die dan zonodig weer net een paar meter bovenwinds van de stuntcirkel moeten worden geparkeerd even buiten beschouwing gelaten
)
Komend NK zal ik er hoogst waarschijnlijk niet bij kunnen zijn, mijn bezigheden elders hebbende.
Maar wie weet zoemt er volgend jaar weer zachtjes iets F2B-achtigs op 21m50 van mijn rechterhand...
