Bouwverslag Westland Whirlwind Mk.I ⇨ 137Sqn | Plt.Off. E. Musgrave

.
Hier aangekondigd en hierbij de start van m'n nieuwe project, een schaalmodel van de Westland Whirlwind Mk.I

Als basis voor de bouw gebruik ik de "exact scale" tekeningen van Harold A. Osborne:



Ik heb een 30% opgeblazen versie van de originele tekeningen besteld bij Ken Kehlet in de USA:

YL - 47A Westland Whirlwind
A very clean WWII twin engine British fighter
(2) .60 - .75 two stroke or (2) .80 - .150 four stroke engines
96" span, 897 sq. inch
.

Gegevens model:

Schaal: 1/5.5
Spanwijdte: 2.48 meter
Lengte: 1.74 meter
Aandrijving: (2) Saito .120

.
Bij Jan Hermkens heb ik zes boeken over de Whirlwind besteld en reeds ontvangen. Van internet heel veel plaatjes gedownload en nog een paar aardige bronnen voor informatie gevonden.

Ik heb ook de uitvoering gekozen, het wordt de P7102 P-SF "Comrades In Arms" van 137 Sqn gevlogen door Plt. Off. E. Musgrave:



De middelste van onderstaande drie Whirlwinds:



De originele P-SF:



Plt.Off. E. Musgrave bij zijn P-SF:



Plt.Off. E. Musgrave in zijn P-SF:



Er zijn veel tekeningen te vinden van de Westland Whirlwind. Op dit exemplaar is wat van de constructie opbouw te zien:



Volgens verschillende bronnen is deze 3-view tekening de meest accurate van alle Whirlwind 3-views:



Wat foto`s van originele Whirlwinds

De P6997:



De P6969:



De P7048:



En een foto van een mooi rc-schaalmodel van de P7094:



De tekeningen heb ik zeer waarschijnlijk volgende week binnen. Ik ben van plan de Whirlwind mooi schaal te maken met veel detaillering en zo accuraat mogelijk. Het zal waarschijnlijk een langlopend project worden die in ieder geval zeker niet zo snel zal gaan als recente projecten van me.

Ik wil ook m`n Chippy nog afmaken voor komende winter dus de start van dit project zal rustig aan gaan, maar het begin is er!

Groeten, Ramses
.

 

dat word een mooi project
het is een model wat je niet vaak zien
maar het is wel een mooi toestel

 

Is de bovenste met dat klaverblad en rood-wit geblokte kielvlak-kegel niet mooi? ... dat rood-wit geblokte geeft het net even wat kleur.

 

Dat wordt een mooi project Ramses !
Clubgenoot vliegt er ook een elektrisch met een spanwijdte van ca. 1,9m.
Hele fraaie kist!
Krijg je de Saito 1.20 geheel verscholen in de cowl?

Ga je volgen, succes met de bouw

Groeten, Ralf

 

.
@ Jeroen: Thanks!
@ Henri: Die is zeker ook mooi, en dat rood/wit geblokt geeft `m zelfs een brabants tintje... maar ik heb de meeste informatie over de P-SF en aangezien ik die ook erg mooi vind gaat die het worden.
@ Ralf: Bedankt! Heb je een foto van die Whirlwind, en weet je van welke tekening die is gebouwd? Als de bouwtekeningen zijn aangekomen kan ik je vertellen of de Saito`s helemaal in de kap vallen of uitsteken, maar ik denk dat ze wel iets aan de onderzijde zullen uitsteken.

Groeten, Ramses

 

Westland Whirlwind Informatie

.
Omdat de Westland Whirlwind een vrij onbekende kist is, heb ik een stuk tekst over de Whirlwind vertaald naar Nederlands. Voor degene die meer over de kist willen weten:
__________________

Westland Whirlwind

Type: Zwaar gevechtsvliegtuig
Nationale herkomst: Verenigd Koninkrijk
Fabrikant: Westland Aircraft Limited
Eerste vlucht: 11 oktober 1938
Introductie: Juni 1940
Uit dienst: Oktober 1943
Hoofdgebruiker: Royal Air Force
Geproduceerd: 1940 - januari 1942
Aantal gebouwd: 116

De Westland Whirlwind was een Britse tweemotorig zwaar gevechtsvliegtuig ontwikkeld door Westland Aircraft Limited. Het was de Royal Air Force`s eerste eenpersoons, tweemotorig, met kanonnen bewapend gevechtsvliegtuig, en een tijdgenoot van de Supermarine Spitfire en de Hawker Hurricane. Het was een van de snelste vliegtuigen in dienst, toen het zijn eerste vlucht maakte in 1938 en was veel zwaarder bewapend dan alle andere jagers. Echter, langdurige ontwikkelings problemen van de Rolls-Royce Peregrine motoren vertraagde het hele project en slechts een relatief klein aantal Whirlwinds werden gebouwd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er slechts twee RAF squadrons uitgerust met de Whirlwind en werd ondanks het succesvolle gebruik als jachtbommenwerper uit dienst genomen in 1943.

Achtergrond

The Whirlwind is ontwikkeld voor de RAF in het midden van de jaren 30, na de uit dienst treding van de meeste tweedekker jagers. De toegenomen aanvalssnelheden creëerden kortere tijden voor het vuren op doelen, en er werd besloten om de vuurkracht dat kan worden geleverd te verbeteren. In plaats van twee geweer-kaliber machinegeweren, waren er nu zes of acht nodig. Een kannon, zoals de Franse 20mm Hispano-Suiza HS.404, die explosieve munitie kan afvuren, bood een ander type van zware vuurkracht en specificaties werden afgegeven voor een ontwerp van een gevechtsvliegtuig welke vier kanonnen kon dragen.

Een probleem voor ontwerpers in de jaren 30 was dat de meest wendbare gevechtsvliegtuigen over het algemeen vrij klein waren. Deze vliegtuigen hadden een beperkt vliegbereik voor defensieve operaties. Een meermotorig gevechtsvliegtuig bleek de beste oplossing maar een gevechtsvliegtuig groot genoeg om een grotere hoeveelheid brandstof te kunnen dragen zou manoeuvreerbaarheid inleveren. Duitsland en de Verenigde Staten waren bezig met vrij identieke ontwerpprogramma's, wat resulteerde in de Messerschmitt Bf-110 en de Lockheed P-38 Lightning.

De eerste specificatie voor een 'high performance' met kanonnen uitgeruste eendekker was F.5 / 34, maar de geproduceerde vliegtuigen werden ingehaald door ontwikkelingen door Hawker en Supermarine.

Ontwerp en ontwikkeling

Westland Whirlwind prototype L6845 c.1940

De Royal Air Force dacht dat een experimenteel vliegtuig bewapend met 20mm kanonnen dringend nodig was en Air Ministry specificatie F.37 / 35 werd uitgegeven in 1935. De specificatie riep op tot een eenpersoons dag- en nacht jager bewapend met vier kanonnen. De topsnelheid moest minstens 64 km/u groter zijn dan die van de toen huidige bommenwerpers - minimaal 530 km/u op 4,570 m hoogte.

Acht ontwerpen van zware gevechtsvliegtuigen uit vijf bedrijven werden ingediend naar aanleiding van de specificatie. Boulton Paul bood de P.88A en P.88B (twee gerelateerde eenmotorige ontwerpen); Bristol de eenmotorige type 153 en de tweemotorige Type 153A; Hawker bood een variant van de Hurricane; de Supermarine 312 was een variant van de Spitfire en de Supermarine 313 een tweemotorig ontwerp met vier kanonnen in de neus en mogelijk nog twee vuurmonden door de spinners; de Westland P.9 had twee Rolls-Royce Kestrel K.26 motoren en een dubbele staart.

Wanneer de ontwerpen in mei 1936 werden beschouwd, waren er twee 'probleem' punten – de zorg dat een tweemotorig ontwerp minder wendbaar zijn dan een eenmotorige ontwerp en dat ongelijke terugslag van kanonnen in de vleugels minder nauwkeurig vuur zou geven.

Hoewel Supermarine's inspanningen werden begunstigd door hun eerdere succes met snelle vliegtuigen en de belofte van de Spitfire die proeven onderging, waren zij noch Hawker in staat om een aangepaste versie van hun eenmotorige ontwerpen snel genoeg te leveren. Westland die minder werk had was verder gevorderd in het project en werd gekozen, samen met de P.88 en de Type 313 voor een bouwopdracht. Een contract voor twee P.9s werd geplaatst in februari 1937 en ze werden verwacht te vliegen medio 1938. De Boulton Paul P.88's werden besteld in december samen met het Supermarine ontwerp F37 / 35, maar beide werden afgelast in januari.

Westland's ontwerpteam, onder de nieuwe leiding van Teddy Petter (die later de Engels Electric Canberra, Lightning en Folland Gnat ontwierp) ontwierp een vliegtuig dat bestond uit state-of-the-art technologie. De magnesium monocoque romp is een 'buis' met een T-staart, hoewel zoals oorspronkelijk bedacht, het ontwerp gekenmerkt werd door een dubbele staart. Wanneer echter de grote Fowler-flap werd neergelaten ontstond grote turbulentie over de staartvlakken. Het horizontale staartvlak werd zo hoog mogelijk verplaatst uit de weg van de verstoorde luchtstroom. De gekozen motoren waren Rolls Royce K.26`s, later omgedoopt Peregrine, met interne uitlaat en toonaangevende vleugelrand radiatoren om de luchtweerstand te verminderen. Het casco werd volledig gebouwd van duraluminium. De piloot zat hoog in de romp onder een van 's werelds eerste full bubble-cockpits, terwijl de lage en naar voren geplaatste vleugel zorgde voor superieure zichtbaarheid. Vier 20 mm kanonnen werden in de neus gemonteerd; de vuursnelheid van 600 patronen/minuut maakte het een de zwaarst bewapende jachtvliegtuigen uit zijn tijd. De verwachtingen waren zo hoog voor het ontwerp dat het “top secret" bleef voor een groot deel van zijn ontwikkeling, maar het was al wel in de Franse pers genoemd.

Het eerste prototype (de L6844) vloog op 11 oktober 1938, de bouw had vooral vertraging opgelopen als gevolg van de nieuwe functies en ook de late levering van de motoren. Het werd geleverd aan RAE Farnborough aan het eind van het jaar. Verdere “Service Trials” werden uitgevoerd bij Martlesham Heath. Het prototype bleek uitstekende vliegeigenschappen te bezitten en was erg makkelijk bij alle snelheden te vliegen. De enige uitzondering was de gebrekkige controle tijdens het opstijgen, die het verhoogde hoogteroer noodzakelijk maakte. De productie orders waren afhankelijk van het succes van het testprogramma. Vertragingen veroorzaakt door meer dan 250 aanpassingen aan de twee prototypes hebben ertoe geleid dat een eerste productie-order voor 200 vliegtuigen werd vertraagd tot januari 1939.

De Whirlwind was vrij klein, maar iets groter dan de Hurricane in de totale omvang, maar kleiner in termen van frontaal oppervlak. Het landingsgestel was volledig intrekbaar en het gehele vliegtuig was erg "schoon" met weinig openingen of uitsteeksels. De radiatoren zaten verwerkt in de vleugelneuslijst. Deze aandacht voor het stroomlijnen en de twee 885 pk Peregrine motoren gaven de Whirlwind een snelheid van ruim 580 km/u, dezelfde snelheid als de nieuwste eenmotorige jagers.

Maar er waren ook problemen. Het vliegtuig had een beperkt bereik, minder dan 300 mijlen gevechts radius, waardoor het als escortejager minder geschikt was. Lastiger nog waren de voortdurende tegenslagen van de Peregrine motor. Het was oorspronkelijk de bedoeling om een van Rolls Royce belangrijkste ontwerpen te worden, maar de Rolls Royce Merlin bleek uiteindelijk veel belangrijker te worden. De Rolls Royce Peregrine motor werd gedegradeerd tot een secundaire status en ontwikkelingen geannuleerd. De eerste levering van Peregrine motoren aan Westland vond pas plaats in januari 1940.

In 1940 werd begonnen met de montage van 20 mm kanonnen op de Supermarine Spitfire, dus aan de "kanonnen bewapende" eis werd inmiddels ook voldaan, en tegen die tijd werd de rol van escortejager steeds minder belangrijk omdat het RAF Bomber Command zich beperkte tot nacht-bommenwerper missies. De belangrijkste kwaliteiten die de RAF zocht in een tweemotorig zwaar gevechtsvliegtuig waren actieradius en draagkracht, waarbij de Bristol Beaufighter net zo goed (of zelfs beter) presteerde dan the Whirlwind.

Ontwikkelings- en leveringsproblemen van de Peregrine motoren, samen met een aantal vliegende ongevallen en de hoge landingssnelheid van de Whirlwind (dat het aantal vliegvelden waarvan het kon opereren beperkte), had als resultaat dat de Whirlwind productie werd beëindigd in januari 1942 na de voltooiing van slechts 116 vliegtuigen.

Operationele geschiedenis

Het eerste squadron dat de Whirlwind ontving was 25 Squadron, gevestigd op North Weald. Het 25 Squadron was volledig uitgerust met radar uitgeruste Bristol Blenheim IF nachtjagers. Squadron Leader KAK MacEwen vloog de prototype Whirlwind L6845 van Boscombe Down naar North Weald op 30 mei 1940. De volgende dag werd het gevlogen en geïnspecteerd door vier eskader piloten, en de volgende dag werd het geïnspecteerd door de Secretary of State for Air, Sir Archibald Sinclair, en Lord Trenchard. De eerste twee productielijn Whirlwinds werden in juni door 25 Squadron voor nachtvliegen getest. Er werd toen echter besloten om No. 25 Squadron opnieuw uit te rusten met de tweepersoons Bristol Beaufighter nachtjager, want het was al een succesvol operationeel nacht eskader.

In plaats daarvan werd besloten tot het eerste Whirlwind squadron, het 263 Squadron te Grangemouth Schotland na rampzalige verliezen in de Noorse campagne. De eerste productie Whirlwind werd aan 263 Squadron geleverd aan zijn commandant, Squadron Leader H. Eeles op 6 juli. De levering ging traag, met slechts vijf operationele Whirlwinds voor het 263 Squadron op 17 augustus 1940. Het eskader werd tijdelijk aangevuld met Hawker Hurricanes. Ondanks de Battle of Britain en de daaruit voortvloeiende dringende behoefte aan gevechtsvliegtuigen bleef het 263 Squadron in Schotland - Air Chief Marshall Hugh Dowding, die belast was met RAF Fighter Command, verklaarde op 17 oktober dat 263 Squadron niet kon worden ingezet in het zuiden, want "er was geen ruimte voor 'passanten' in dat deel van de wereld"...

De eerste Whirlwind werd afgeschreven op 7 augustus, toen Pilot Officer McDermott een klapband kreeg tijdens de start in de P6966. Desondanks wist hij het vliegtuig in de lucht te krijgen. De vluchtcontrole adviseerde hem over de gevaarlijke toestand van zijn onderstel, en landen in een dergelijke toestand werd zeer gevaarlijk geacht. PO McDermott sprong uit het vliegtuig tussen Grangemouth en Stirling.

263 Squadron werd met de Whirlwind in december 1940 operationeel verklaard en werd verplaatst naar de zuidelijker gelegen RAF basis Exeter. De eerste activiteiten bestonden uit konvooi patrouilles en anti E-boot missies. De eerste Whirlwind overwinning vond plaats op 8 februari 1941, toen een Arado Ar-196 watervliegtuig werd neergeschoten. Hierna had het Squadron veel succes met de Whirlwind tegen vijandelijke Junkers Ju 88s, Dornier Do 217s, Messerschmitt Bf 109's en Focke-Wulf Fw 190s.

Het eskader voerde ook af en toe ook dag-bommenwerper escort missies uit met de Whirlwinds. Toen ze deel uitmaakten van de escorte van 54 Blenheims op een low-level raid tegen de centrales in de buurt van Keulen op 12 augustus 1941, gingen door de relatief korte actieradius van de begeleiders met inbegrip van de Whirlwinds, tien Blenheims verloren.

De belangrijkste rol voor Whirlwinds van het eskader werd echter luchtaanvallen op lage hoogte, “cross-channel sweeps” tegen gronddoelen en o.a. havens. De Whirlwind bleek een match voor de Duitse jagers op lage hoogte, zoals blijkt op 6 augustus 1941, toen vier Whirlwinds tijdens een “anti-shipping sweep” werden onderschept door een groot eskader van Messerschmitt Bf 109's. Er werden drie Bf 109's vernietigd zonder eigen verliezen.

Een tweede Whirlwind eskader, 137 Squadron werd gevormd in september 1941. Dit eskader was gespecialiseerd in aanvallen tegen spoorweg doelen. In de zomer van 1942 werden de Whirlwinds van beide Squadrons voorzien van rekken om twee 250 of 500 ponds bommen te kunnen vervoeren, en kregen de Whirlwinds de bijnaam: “Whirlibombers”. Deze Whirlibombers ondernamen “low-level cross-channel sweeps”, en vielen locomotieven, bruggen, scheepvaart en andere doelen aan.

Van 24 oktober tot 26 november 1943, voerden Whirlwinds van 263 Squadron verschillende grote aanvallen uit tegen de Duitse blokkade Münsterland. Maar liefst 12 Whirlwinds namen op een moment deel aan een duikbombardement en dropte hun 250 ponds bommen op het doel. De aanvallen werden opgewacht door zeer zwaar luchtafweergeschut, maar vrijwel alle bommen vielen op minder dan 500 meter van het doel. Slechts een Whirlwind ging verloren tijdens de aanvallen.

Einde operationele inzet

De laatste Whirlwind missie door 137 Squadron vond plaats op 21 juni 1943, toen vijf Whirlwinds het Duitse vliegveld bij Poix aanvielen. Een Whirlwind (P6993) was niet in staat om het doel te vinden en in plaats daarvan bombardeerde deze een trein ten noorden van Rue. De stuurboord gashendel liep vast in volledig open positie. De Whirlwind maakte een noodlanding in een veld naast de RAF basis Manston, en het vliegtuig was compleet afgeschreven, hoewel, zoals bij veel andere crash landingen met de Whirlwind, de piloot ongedeerd uit het wrak stapte.

263 Squadron, het eerste en laatste squadron die met de Whirlwind vlogen, vloog zijn laatste Whirlwind missie op 29 november 1943. De Whirlwinds van het Squadron werden vervangen door Hawker Typhoon`s in december van dat jaar. Op 1 januari 1944 werd de Whirlwind officieel verouderd verklaard.

Experimentele conversies

Een Whirlwind werd getest als nachtjager in 1940 met 25 Squadron, terwijl het eerste prototype werd getest met een bewapeningsconfiguratie van twaalf 0.303 machinegeweren. Een andere Whirlwind werd voorzien van een enkel 37 mm kanon.

Evaluatie

De prestaties van de Peregrine motor viel tegen op hoogte, zodat de Whirlwind bijna uitsluitend gebruikt werd op lage hoogte, waar hij het goed kon opnemen tegen de Bf-109. Hoewel de Peregrine een veel-verguisde motor was, bleek het achteraf eigenlijk betrouwbaarder te zijn dan de lastige Napier-Sabre motor die werd gebruikt in de Hawker Typhoon, de opvolger van de Whirlwind.

In de grond-aanvalsrol blonk de Whirlwind uit, het bleek zowel een uitstekende bombardementsplatform als zeer duurzaam te zijn. De aanwezigheid van een tweede motor betekende dat veel ernstig beschadigde Whirlwinds in staat waren om terug te keren van gevaarlijke bombardementen boven bezet Frankrijk en België met een motor knock-out.

De Wervelwind werd geprezen voor zijn overlevingskansen tijdens noodlandingen en andere ongevallen. De plaatsing van de vleugel en motoren voor de cockpit zorgde ervoor dat het vliegtuig een groot deel van de schade opving, terwijl de cockpit grotendeels intact bleef. Als gevolg hiervan konden veel piloten ongedeerd weg lopen van vliegtuigen die volledig waren afgeschreven, een zeldzame gebeurtenis in de 'jaren 30 tijdperk' vliegtuigen.

Alle piloten die dit vliegtuig vlogen waren enthousiast over de kist in de lucht. Het enige gebrek van de Whirlwind was zijn hoge landingssnelheid. Vanwege het lage productieniveau werd geen herontwerp van de vleugel overwogen.

De Whirlwind werd gekenmerkt door zijn hoge vuurkracht, eerste klas snelheid en klim prestaties, uitstekende wendbaarheid en een tot dan toe onovertroffen uitzicht. De Wervelwind was, in zijn tijd, sneller dan de Spitfire, met lichtere laterale controle, en werd beschouwd als een van de mooiste "twins" ooit gebouwd.

Varianten

P.9 prototype

Eenzitter tweemotorig gevechtsvliegtuig prototype. De twee prototypes (de L.6844 en de L.6845), kunnen worden onderscheiden van latere productie exemplaren door de spatborden boven de wielen (hoewel het eerste productie exemplaar (de P.6966 dat ook had), en het uitlaatsysteem. De L.6844 had een kenmerkende neerwaartse knik aan de voorzijde van de pitot buis. De L.6844 had tegenovergesteld draaiende motoren, maar de L.6845 had dezelfde kant op draaiende motoren net als de latere productie exemplaren.

Whirlwind I

Eenzitter tweemotorig gevechtsvliegtuig, 400 besteld, 2 prototypes & 114 productie vliegtuigen, totaal aantal Whirlwinds gebouwd: 116

Whirlwind II

Eenzitter tweemotorige jachtbommenwerper, uitgerust met bommenrekken, bijgenaamd "Whirlibombers". Ten minste 67 conversies gemaakt van de originele Mk I jager.

Inzet

Royal Air Force

No 25 Squadron RAF testte drie Whirlwinds tussen mei en juli 1940
No 263 Squadron RAF tussen juli 1940 en december 1943
No 137 Squadron RAF tussen september 1941 en juni 1943

US Navy

Een Whirlwind (de P6994) werd verzonden naar de VS voor studies in juni 1942 en overleefde daar tot minstens eind 1944.

'Survivors'

Na zijn uit dienst treding in december 1943, werden op een na alle van de overgebleven Whirlwinds naar de 18 Maintenance Unit gestuurd bij Dumfries Schotland, waar ze werden gesloopt. De enige uitzondering, de P7048 werd bewaard door Westland, en werd op 10 oktober 1946 een civiel bewijs van luchtwaardigheid verleend, met de registratie G-AGOI. Het werd een korte tijd gevlogen voordat het in 1947 werd gesloopt.

In oktober 1979 werden de resten van Whirlwind P.6966, de eerste Whirlwind die verloren ging, teruggevonden in de buurt van Grangemouth door liefhebbers in een opgravingsgroep. De twee Peregrine motoren werden gewonnen, evenals vele stukken van de vliegtuigromp.

De Whirlwind Fighter-project is begonnen met het bouwen van een full-scale replica Whirlwind in 2011, met de bedoeling om het in ongeveer vier jaar tijd op te bouwen tot een functioneel maar niet vliegend exemplaar.

Specificaties

Bemanning: Een piloot
Lengte: 9,83 m
Spanwijdte: 13,72 m
Hoogte: 3,35 m
Vleugelopp.: 23,2 m²
Airfoil: NACA 23017-08
Leeg gewicht: 3.777 kg
Beladen gewicht: 4.707 kg
Max. startgewicht: 5.202 kg
Motoren: 2 x Rolls-Royce Peregrine I vloeistofgekoelde V12-motor van elk 885 pk op 3.050 m met 100 octaan brandstof
Propellers: 2 x De Havilland constant speed propeller
Propeller diameter: 3,28 m

Prestaties

Maximale snelheid: 580 km/u op 4.570 m
Landingssnelheid: 153 km/u (flaps down)
Bereik: 800 km tot 1.288 km
Gevechtsradius: 150 km tot 240 km
Plafond: 9.240 m

Bewapening

Kanonnen: 4x Hispano 20 mm kanonnen met 60 rondes per vuurmond
Bommen: 2x 250 pond (115 kg) of 500 pond (230 kg) bommen
__________________

Ik volg het "Whirlwind Fighter-project" op facebook en via hun website. Het project heeft veel bruikbare informatie. Jammer dat ze de Whirlwind niet vliegwaardig maken maar een 1:1 Whirlwind is ook te gek!

Groeten, Ramses
.

 

Aardig stukje typewerk!

Deze:
WESTLAND WHIRLWIND

Heb er helaas geen foto's van.
Opbouw is ingedekt blauw schuim voor de romp en gondels.

Groeten, Ralf

 

.
Oke, bedankt Ralf. Dat zijn andere tekeningen dan ik ga gebruiken, de foto op de traplet site van het model ziet er goed uit. Ben erg benieuwd naar de tekeningen van Harold A. Osborne!

Het typen heb ik google translate laten doen... Daarna alleen veel tekst aanpassen omdat er eigenlijk maar weinig van klopt qua zinsopbouw en vertaling.

Groeten, Ramses

 

.
De Westland Whirlwind is blijkbaar een geliefd onderwerp van tekenaars en schilders want er zijn ondanks dat het een vrij onbekende kist is heel veel tekeningen en schilderijen van te vinden:













Groeten, Ramses
.

 

Die met die witte neus is ook wel heel gaaf !



Groeten, Ralf

 

.
Dat vind ik ook Ralf! Volgens mij hebben meerdere Whirlwinds tijdelijk zo`n witte neus en witte strepen op de vleugels gehad. Dat zijn trouwens geen zwart/witte Normandië strepen, de Whirlwind was al ruim uit dienst voordat de landing in Normandië plaats vond. Ik ga eens kijken of de P-SF dat in die periode ook heeft gehad. Staat `m erg goed!



HIER een linkje naar het Whirlwind Fighter Project
"Recreating a majestic fighter of WW2"



De bouw van een 1:1 Westland Whirlwind!

Groeten, Ramses

 

Gaat ''ie'' weer hoor

Gaaf project , ga ik volgen.

Veel succes Ramses !

Cheers,

Bart

 

.
Bedankt Bart, ik heb er alvast veel zin in! Dit project wordt m`n "labour of love" project!


"De twee-motorige Westland Whirlwind was vrij klein, maar iets groter dan de een-motorige Hawker Hurricane in de totale omvang, en zelfs kleiner in termen van frontaal oppervlak!"

Ter vergelijking hieronder drie afbeeldingen van een Westland Whirlwind met een andere kist in exact dezelfde schaal.

De Westland Whirlwind Mk.I en een Messerschmitt Bf-109F:



De Westland Whirlwind Mk.I en een Republic P-47 Thunderbolt:



De Westland Whirlwind Mk.I en een Bristol Beaufighter:



Groeten, Ramses
.

 

toch wel jammer dat de echte maar kort geproduceert is
ik denk dat als het toestel wel was doorontwikkeld het makelijk mee had gekunt met de spitfire
bv betere en zuinigere motoren met meer vermogen
en een andere vleugel met een beter draagvermogen hadden het toestel goed kunnen doen
het basis consept was vrij goed en nog redelijk vijlig voor de pilot ook
maar de spit kreeg alle eer toebedeeld
zelfs ten koste van de haweker hurrigane
die in de begintijd zeker net zo een grote rol speelde

ik vind het een mooi toestel dus een abotje

 

.
Dank je Jeroen!

Wat ik ook cynisch vind, is dat de betrouwbaarheid van de Napier-Sabre motoren van de opvolger van de Whirlwind (de Hawker Typhoon), nog onbetrouwbaarder bleken dan de Rolls Royce Peregrines in de Whirlwind...

Groeten, Ramses

 

.
Twee filmpjes over de Westland Whirlwind:

Westland Whirlwind | 263 Squadron RAF
(geluid komt als ze gaan vliegen bij 2 min.)




The Whirlwind Project



Groeten, Ramses
.

 

ook een abootje
nu efkes filmpjes kijken!

 

Je kunt echt merken dat we richting de herfst gaan!

En geabonneerd.


jan.

 

Deze heb je zeker al?

HPA - Builders' Plan Gallery

 

.
Hoi Wouter,

Inderdaad, maar toch bedankt!

Ik heb nu deze acht boekjes over de Westland Whirlwind:



Vanochtend met de post dit boekje ontvangen uit Engeland, de officiële "Pilot`s Notes" van de Air Ministry - Air Publication 1709A en wat extra aanzichten en tekeningen:



De Air Publication 1709A:



Met daarin o.a. meerdere grote foto`s van de cockpit van de Whirlwind, met tekst en uitleg erbij:



... en terwijl ik dit type gaat de deurbel en staat de pakjes-bezorgdienst voor de deur met de BOUWTEKENINGEN uit de USA!!

Die ga ik maar eens uitvouwen en genieten!

Groeten, Ramses
.