Over de zin van balanceren laat ik me even niet uit. Meestal hebben aerodynamische aspecten (verschillen in verdraaiing, verschillen in vleugelprofiel) een grotere invloed dan het verschil in gewicht.
Heb je het ideale model, beide vleugels aerodynamisch gelijk, dan pas komt verschil in overtrek en vlieggedrag boven drijven door onbalans in de vleugels.
Wat hier de meest toegepaste oplossing is, is de lichtste vleugel voorzien van een stukje lood in de tip zodat deze in evenwicht is. En inderdaad, statisch is de vleugel dan in balans.
Stel ik heb een vleugel met een heel zwaar middenstuk, de andere vleugel met een licht middenstuk. Leg ik ze per stuk op de weegschaal, blijkt er bv 30 gram verschil tussen te zitten. Loodje aan de tip van de lichtste vleugel van bv 5 gram, en alle is in even wicht. Tot je gaat vliegen, dan blijkt bij overtrekken of loopings vliegen dat het model toch altijd over één vleugel wegvalt.
Ga je dan thuis bepalen waar het zwaartepunt van elke vleugel ligt, dan blijkt daar verschil tussen te zitten. Ga je G-tjes trekken met je model, of verander je de vliegsnelheid, komt dit tevoorschijn.
Om dit te voorkomen:
-beide vleugels separaat wegen (bv links 500 en rechts 530 gram)
-loodje knippen te grootte van het gewichtdverschil (bv 30 gram)
-vleugels aan elkaar zetten
-loodje over de lichtste vleugel schuiven tot de gehele vleugel in evenwicht is
-loodje op deze plaats inbouwen in de vleugel
Zo stop je er wel wat meer gewicht in, maar het vlieggedrag wordt voorspelbaarder (alhoewel, altijd over de linker tip wegvallen is ook voorspelbaar!
)
