In afwachting van carbon hebben we maar even een proefmodelletje gemaakt. Dit was een HLG/CLG met een spanwijdte van zo'n 40 cm, dus kleiner dan het origineel. De staartvlakken zijn iets vergroot voor betere stabiliteit buiten. Het gewicht was (vliegklaar) 4,80 gram, wat mij redelijk goed lijkt bij een 40 cm span.
Vanavond hebben we hem even uitgeprobeerd op ons veel te klein vliegveldje in de buurt (ik ben twee keer in de boom geraakt met mijn andere CLG's). Hij zweeft, vanuit een trage handworp, geweldig. Nog nooit een zweefvlieger zo lang op gelijke hoogte zien rondcruisen! Op een klein briesje bleef hij maar in de lucht, 30 cm boven het gras. Dan wat meer omhoog gooien, ging nog steeds goed. Toen probeerden we hem te katapulteren, eerst erg zacht. Op de een of andere manier blijft hij altijd maar aan de katapult hangen of vliegt hij er zelfs tegen. Dit is de eerste keer dat ik dit voorheb. Heel vreemd.
Dan maar terug naar het werpen. Vanaf dit moment trok hij altijd met zijn neus scherp naar beneden, hoe ik hem ook gooide. Het was alleen nog aan het hoge gras te danken dat hij nog heel was. Maar erger nog was dat hij bij het lanceren de onmogelijke gewoonte had om scherp naar links te rollen, met een crash tot gevolg. Het vreemde was dat er niets aan de trim veranderd was. De vleugels en de staartvlakken waren niet verdraaid, en hij zweefde nog altijd even mooi als tevoren, maar lanceren bleek onmogelijk. Op de koop toe brak er een vleugel af bij een van mijn wanhoopspogingen. Ik snap niet hoe het komt dat een vliegtuig, tegen alle wetten van de aerodynamica in, zo constant dit kan doen.
Weet er iemand wat er met deze kleine zwever aan de hand is? Ik begin onderhand al lichtelijk depressief te worden...
