Misschien bij sommigen bekend, maar dan: niemand verteld mij ook eens wat. Ik ben al een tijd op zoek naar een betrouwbare eenvoudige landingsmethode voor mijn kleine vliegende vleugels op lastige hellingen zoals de Maasvlakte. Mijn laatste expirimenten leken de goede richting, maar nu schuift iemand me een artikel over Peter Wick onder mijn neus die nu twee jaar eerder eigenlijk met dezelfde maar dan uitgekristalliseerde oplossing komt. Hij noemt het Wag Stall landing: het komt er op neer dat hij gebruik maakt van het zogenaamde dofijnen of wipkippen oftewel wag stall. Hij trekt in de landing langzaam hoog, uiteindelijk met een uitslag die voor normaal vliegen te hoog is, de kist begint te onduleren (of geef het een naam) en komt in een stijle zakvlucht. Ikzelf doe dit op een veerbelaste schakelaar die de mixer vertraagd inzet. Moet in mijn geval nog de juiste afstelling vinden maar het begint er bij mij ook op te lijken. Simpel en effectief. (dus niet lachen als iedereen dit al wist en toepast) Hij heeft meerdere flmpjes op Vimeo, maar deze is het duidelijkst.
mooi goede tnx, ga onthouden voor als ik eens zoiets heb. wat ik al wel weet, is dat met sommige RES achtige kisten zonder spoiler (retro kisten en zo), als men voor de landing net te hoog binnen komt (niet nog een rondje kan en ook niet ver wil lopen om te halen) men met hoogteroer de kist bijna kan gaan overtrekken, maar men net voor de stall "exact" genoeg mindert. dan lijkt het ook net of men de spoiler uitschuift. (zelf ook gebruikt/getest)
Mijn motor trainer ( wot 4 ) waar ik mee leerde vliegen zakte met motor af en langzaam hoogte geven als een baksteen zonder in stal te gaan of over een tip weg te vallen. Je moest wel van het richting roer afblijven
De methode met vliegende vleugels is mij ook bekend, @Peter Den weet het, maar is ook afhankelijk van het zwaartepunt. Het werkt alleen met een stabiliteitsmarge van > 3%, dan kan je in de dolfijn mode komen. Bij lagere stabiliteitsmarges waar ik normaal vlieg met vliegende vleugels zal je direkt overtrekken, zonder dat de neus periodiek weer naar beneden gaat. E.e.a. is ook afhankelijk van de helling/landingsplek. en de windsterkte daar. Ik vlieg meestal bij windsterkten boven die waar PD vliegt. Vaak gaat een vv bij mij in de deep stall. Soms kom ik laag onder mij over het strand op me af en trek up vóór de helling om er snelheid uit te halen en kwak hem dan met iets bocht boven op de helling. Voordeel van goede schuimpjes, met balsa (carbon) modellen zou ik het niet durven.
Grappig, wat je hier beschrijft is precies wat 1:1 deltavliegers wel doen als ze willen toplanden op een berg waar geen platte top voorhanden is. Laag en snel recht op de helling af, omhoog de helling volgen tot de gang er voldoende uit is, en dan stallen. Heb het zelf 1x geprobeerd en dat ging niet zonder schade, maar zie het anderen wel eens doen en dat is soms indrukwekkend. Zijn ook leuke filmpjes over, probeer "fly on the wall landing".
Aanvulling: ook voor mijn staart hellingkisten ben ik aan het zoeken en momenteel lijkt de volgende methode het voor mij te gaan worden: Op dezelfde voornoemde veerbelaste schakelaar heb ik een mixer die beide aileroms omhoor zet en hier achteraan vertraagd zwaar up voor het hoogteroer in laat komen. Geeft tot nu toe na wat afstellen van de timing een hele mooie stijle stabiele zakvlucht. Dit betwijfel ik nog even: als je die dingen van Peter Wick ziet vliegen lijken die ook met een hele kleine stabiliteitsmarge te vliegen. Ik blijf testen maar tot nu toe zijn de resultaten heel bemoedigend. (en een deep stall is misschien ook wel goed genoegvoor mij )
