prop-er
Forum veteraan
De Scaled Composites Pond Racer is in opdracht van miljonair Bob Pond door Burt Rutan (Scaled Composites) ontworpen en gebouwd voor een bedrag van 2 miljoen dollar.
Bob is een vervend liefhebber en verzamelaar van klassieke WW2 warbirds (vooral toestellen van de Navy). Zijn liefde voor snelheid en warbirds trekt hem naar de Reno Air Races. Hier worden jaarlijks vliegraces gehouden. Originele Bearcats, Mustangs, Sea furies en Corsairs worden sneller gemaakt door de vleugels in te korten, en de motoren tot het uiterste te tunen. Er blijft weinig over van de originele kisten, en regelmatig worden toestellen onherstelbaar beschadigt bij crashes.
Bob besluit dat het vernietigen van dit erfgoed een halt moet worden toegeroepen. Zijn visie is een ultra-moderne unlimited racer die de oude warbirds het nakijken geeft. Als dit toestel races wint, is de kans groot dat de andere teams ook overstappen op zelf ontworpen toestellen, waardoor uiteindelijk de steeds zeldzamer wordende warbirds gespaard blijven.
Een nobel streven, en een aansprekend verhaal dat alle aandacht van de media krijgt. Probleem is alleen dat het toestel zich nog moet bewijzen. Het moest zelfs nog eerst gebouwd worden…
Bob Pond bepaalde de uitgangspunten van het project. Het moest een tweemotorig toestel worden. De motorisering is allesbepalend. Er zijn vrijwel geen compacte zuigermotoren leverbaar die een groot vermogen kunnen leveren. Bob Pond zocht een maximum aan vermogen, in een zo klein mogelijke vorm, geïnstalleerd in een geminimaliseerd toestel. Om een klein frontaal oppervlak te verkrijgen was het toepassen van radiaalmotoren uitgesloten. De keuze viel uiteindelijk op een tweetal 250 kg zware Electromotive-Nissan VG-30 3-liter GTP motoren (ontworpen door Dhr. Devendorf) die 1000pk leverden. Het toestel is door Burt Rutan volledig rond deze motoren ontworpen. Het gerucht gaat dat Burt tijdens een zeilvakantie geïnspireerd werd door de voor de boeg zwemmende dolfijnen. De dolfijnvorm is in het gehele ontwerp van de Pond racer terug te vinden.
Electromotive had met zijn krachtige motoren veel succes in de autoracerij (IMSA), en trok de aandacht van Nissan. Deze besloten vanwege marketingtechnische redenen Electromotive over te nemen. Dit was juist op het tijdstip dat de Pond Racer zijn debuut maakte. Toen Nissan ontdekte dat hun motoren werden gebruikt in een toepassing waar ze geen grip op hadden, besloten ze alle ondersteuning te staken. Jim Bede's BD-5 maakte ook gebruik van dit type motor, en ondervond dezelfde problemen.
Op het moment dat men de snelheid van de Pond Racer begon op te voeren, (door het veranderen van de overbrenging naar de propellers) en de motoren zwaarder belast werden, traden er problemen op. Door lekkage van de zuigers gebeurde het regelmatig dat het carter op overdruk kwam te staan. De olie werd uit het blok geperst, waardoor de drijfstangverbindingen droog kwamen te staan. Daardoor werden de betreffende drijfstangen dwars door de cilinders naar buiten gewerkt, waarna er brandstof de romp instroomde. De epoxy van de composiet structuur bleek niet bestand tegen de Methanol. Om ergere problemen te voorkomen werd besloten de Pond racer motoren voortaan op benzine te laten lopen.
Hierdoor ontstonden twee problemen. De motoren ontwikkelden veel meer warmte, en het verbruik nam toe. Doordat de Pond Racer slechts kleine brandstoftanks in de vleugel had, was men feitelijk alle reserve kwijt. Er was genoeg brandstof om precies 1 race te vliegen. Tevens was er onvoldoende koelcapaciteit om de extra warmte af te voeren. Hierdoor was het vrijwel onmogelijk geworden de motoren met vol vermogen te gebruiken. Uiteindelijk bleek 500-600pk de max voor deze motoren. De betrouwbaarheid en levensduur bij dit vermogen was zeer beperkt.
In 1993 ging het mis tijdens de kwalificatie. De Pond Racer had een verse motor gekregen, en moest zijn beste beentje voor zetten. De overbrengingsverhouding was gewijzigd, waardoor de motoren dit keer werkelijk 1000 Pk moesten leveren. De Pond Racer haalde een snelheid van 640 km/u. (Lijkt veel, maar de Bearcats deden rond die periode 768 km/u)
Plotseling trekt piloot Rick Brickert het toestel scherp omhoog. Hij meld een probleem met de rechter motor. De toren waarschuwt de piloot dat er een zwart rookspoor achter zijn kist hangt. Plotseling staat de rechterprop stil, de prop staat niet in de vaanstand. Het toestel zwenkt af en begint een steile daling. Het landingsgestel gaat uit, maar wordt vlak daarna weer ingetrokken. De Pond Racer verdwijnt uit het zicht.
Later blijkt uit de gegevens van de ECU dat de piloot nog 10 seconden voor de crash het gas heeft teruggenomen. Rick heeft geprobeerd het toestel aan de grond te zetten. De motor is echter in brand gevlogen, en de 5kg Halon blusfles heeft het vuur niet kunnen doven. De vleugel is in brand gevlogen, en de forward swept wing maakt dat de vlammen als van nature naar de cockpit worden getrokken. Bij de voeten van de piloot zijn de brandtofkleppen en pompen aanwezig. De cockpit brand volledig uit.
Volgens een monteur die destijds werkzaam was bij Bob Pond Racing, Inc, was het oorspronkelijke doel voor dit ontwerp het veroveren van het wereldsnelheidsrecord voor door zuigermotor aangedreven vliegtuigen. (unlimited piston powered world speed record.)
Het toestel zou drie maal een run door een "speed trap" maken. De radiator openingen zouden worden verwijderd en afgeplakt, en de radiatorruimte worden gevuld met Freon dat zou verdampen voor het koeleffect. De motoren zouden op methanol lopen, wat gunstig is voor de motortemperatuur.
Pas in een later stadium is besloten de Pond Racer in te zetten bij de Reno Air Races.
Dit zou een verklaring kunnen zijn voor het niet slagen van dit project. Het toestel was zo compact gebouwd, dat er werkelijk geen kubieke dm onbenut is gebleven. De ECU van de motor zat vrijwel boven de turbo. (het heetste deel van de motor). Verder waren de motoren niet geschikt voor gebruik in de luchtvaart. Er was echter geen mogelijkheid om andere motoren te monteren.
Tevens is het vreemd dat een toestel dat ontworpen is voor snelheid zoveel vleugel-romp verbindingen heeft. De luchtstroom rolt immers om de vleugel, en dit geeft ter hoogte van een romp hoge luchtweerstand. Een conventioneel vliegtuig heeft vier van die romp-vleugel verbindingen. De Pond Racer had er tien.
Ondanks het uitblijven van succes, de vele problemen, en de tragische dood van Rick Brickert, blijft de Pond Racer tot de verbeelding spreken. Het is en blijft een prachtig toestel.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik heb begin dit jaar tekeningen van een 40" Pond Racer gemaakt, maar had er weinig vertrouwen in. Ik vond deze versie te groot, te duur (aandrijving) en vond de gekozen bouwwijze te ingewikkeld. Ik vond uiteindelijk de doorslaggevende inspiratie om een kleinere verise te gaan ontwikkelen nadat ik een aantal keer succesvol had gevlogen met de door mij ontworpen Duplex Delta. Hier zat een motor in die slechts €12,50 kost, maar toch veel stuwkracht en snelheid levert. Op basis van deze motor ben ik gestart met het maken van tekeningen voor een 30" versie. In dit draadje zal ik de komende tijd een bouwverslag bijhouden. Deze zal iets uitgebreider zijn dan het verslag op de Groups.
Vincent
(Prop-er)
Bob is een vervend liefhebber en verzamelaar van klassieke WW2 warbirds (vooral toestellen van de Navy). Zijn liefde voor snelheid en warbirds trekt hem naar de Reno Air Races. Hier worden jaarlijks vliegraces gehouden. Originele Bearcats, Mustangs, Sea furies en Corsairs worden sneller gemaakt door de vleugels in te korten, en de motoren tot het uiterste te tunen. Er blijft weinig over van de originele kisten, en regelmatig worden toestellen onherstelbaar beschadigt bij crashes.
Bob besluit dat het vernietigen van dit erfgoed een halt moet worden toegeroepen. Zijn visie is een ultra-moderne unlimited racer die de oude warbirds het nakijken geeft. Als dit toestel races wint, is de kans groot dat de andere teams ook overstappen op zelf ontworpen toestellen, waardoor uiteindelijk de steeds zeldzamer wordende warbirds gespaard blijven.
Een nobel streven, en een aansprekend verhaal dat alle aandacht van de media krijgt. Probleem is alleen dat het toestel zich nog moet bewijzen. Het moest zelfs nog eerst gebouwd worden…
Bob Pond bepaalde de uitgangspunten van het project. Het moest een tweemotorig toestel worden. De motorisering is allesbepalend. Er zijn vrijwel geen compacte zuigermotoren leverbaar die een groot vermogen kunnen leveren. Bob Pond zocht een maximum aan vermogen, in een zo klein mogelijke vorm, geïnstalleerd in een geminimaliseerd toestel. Om een klein frontaal oppervlak te verkrijgen was het toepassen van radiaalmotoren uitgesloten. De keuze viel uiteindelijk op een tweetal 250 kg zware Electromotive-Nissan VG-30 3-liter GTP motoren (ontworpen door Dhr. Devendorf) die 1000pk leverden. Het toestel is door Burt Rutan volledig rond deze motoren ontworpen. Het gerucht gaat dat Burt tijdens een zeilvakantie geïnspireerd werd door de voor de boeg zwemmende dolfijnen. De dolfijnvorm is in het gehele ontwerp van de Pond racer terug te vinden.
Electromotive had met zijn krachtige motoren veel succes in de autoracerij (IMSA), en trok de aandacht van Nissan. Deze besloten vanwege marketingtechnische redenen Electromotive over te nemen. Dit was juist op het tijdstip dat de Pond Racer zijn debuut maakte. Toen Nissan ontdekte dat hun motoren werden gebruikt in een toepassing waar ze geen grip op hadden, besloten ze alle ondersteuning te staken. Jim Bede's BD-5 maakte ook gebruik van dit type motor, en ondervond dezelfde problemen.
Op het moment dat men de snelheid van de Pond Racer begon op te voeren, (door het veranderen van de overbrenging naar de propellers) en de motoren zwaarder belast werden, traden er problemen op. Door lekkage van de zuigers gebeurde het regelmatig dat het carter op overdruk kwam te staan. De olie werd uit het blok geperst, waardoor de drijfstangverbindingen droog kwamen te staan. Daardoor werden de betreffende drijfstangen dwars door de cilinders naar buiten gewerkt, waarna er brandstof de romp instroomde. De epoxy van de composiet structuur bleek niet bestand tegen de Methanol. Om ergere problemen te voorkomen werd besloten de Pond racer motoren voortaan op benzine te laten lopen.
Hierdoor ontstonden twee problemen. De motoren ontwikkelden veel meer warmte, en het verbruik nam toe. Doordat de Pond Racer slechts kleine brandstoftanks in de vleugel had, was men feitelijk alle reserve kwijt. Er was genoeg brandstof om precies 1 race te vliegen. Tevens was er onvoldoende koelcapaciteit om de extra warmte af te voeren. Hierdoor was het vrijwel onmogelijk geworden de motoren met vol vermogen te gebruiken. Uiteindelijk bleek 500-600pk de max voor deze motoren. De betrouwbaarheid en levensduur bij dit vermogen was zeer beperkt.
In 1993 ging het mis tijdens de kwalificatie. De Pond Racer had een verse motor gekregen, en moest zijn beste beentje voor zetten. De overbrengingsverhouding was gewijzigd, waardoor de motoren dit keer werkelijk 1000 Pk moesten leveren. De Pond Racer haalde een snelheid van 640 km/u. (Lijkt veel, maar de Bearcats deden rond die periode 768 km/u)
Plotseling trekt piloot Rick Brickert het toestel scherp omhoog. Hij meld een probleem met de rechter motor. De toren waarschuwt de piloot dat er een zwart rookspoor achter zijn kist hangt. Plotseling staat de rechterprop stil, de prop staat niet in de vaanstand. Het toestel zwenkt af en begint een steile daling. Het landingsgestel gaat uit, maar wordt vlak daarna weer ingetrokken. De Pond Racer verdwijnt uit het zicht.
Later blijkt uit de gegevens van de ECU dat de piloot nog 10 seconden voor de crash het gas heeft teruggenomen. Rick heeft geprobeerd het toestel aan de grond te zetten. De motor is echter in brand gevlogen, en de 5kg Halon blusfles heeft het vuur niet kunnen doven. De vleugel is in brand gevlogen, en de forward swept wing maakt dat de vlammen als van nature naar de cockpit worden getrokken. Bij de voeten van de piloot zijn de brandtofkleppen en pompen aanwezig. De cockpit brand volledig uit.
Volgens een monteur die destijds werkzaam was bij Bob Pond Racing, Inc, was het oorspronkelijke doel voor dit ontwerp het veroveren van het wereldsnelheidsrecord voor door zuigermotor aangedreven vliegtuigen. (unlimited piston powered world speed record.)
Het toestel zou drie maal een run door een "speed trap" maken. De radiator openingen zouden worden verwijderd en afgeplakt, en de radiatorruimte worden gevuld met Freon dat zou verdampen voor het koeleffect. De motoren zouden op methanol lopen, wat gunstig is voor de motortemperatuur.
Pas in een later stadium is besloten de Pond Racer in te zetten bij de Reno Air Races.
Dit zou een verklaring kunnen zijn voor het niet slagen van dit project. Het toestel was zo compact gebouwd, dat er werkelijk geen kubieke dm onbenut is gebleven. De ECU van de motor zat vrijwel boven de turbo. (het heetste deel van de motor). Verder waren de motoren niet geschikt voor gebruik in de luchtvaart. Er was echter geen mogelijkheid om andere motoren te monteren.
Tevens is het vreemd dat een toestel dat ontworpen is voor snelheid zoveel vleugel-romp verbindingen heeft. De luchtstroom rolt immers om de vleugel, en dit geeft ter hoogte van een romp hoge luchtweerstand. Een conventioneel vliegtuig heeft vier van die romp-vleugel verbindingen. De Pond Racer had er tien.
Ondanks het uitblijven van succes, de vele problemen, en de tragische dood van Rick Brickert, blijft de Pond Racer tot de verbeelding spreken. Het is en blijft een prachtig toestel.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik heb begin dit jaar tekeningen van een 40" Pond Racer gemaakt, maar had er weinig vertrouwen in. Ik vond deze versie te groot, te duur (aandrijving) en vond de gekozen bouwwijze te ingewikkeld. Ik vond uiteindelijk de doorslaggevende inspiratie om een kleinere verise te gaan ontwikkelen nadat ik een aantal keer succesvol had gevlogen met de door mij ontworpen Duplex Delta. Hier zat een motor in die slechts €12,50 kost, maar toch veel stuwkracht en snelheid levert. Op basis van deze motor ben ik gestart met het maken van tekeningen voor een 30" versie. In dit draadje zal ik de komende tijd een bouwverslag bijhouden. Deze zal iets uitgebreider zijn dan het verslag op de Groups.
Vincent
(Prop-er)
Laatst bewerkt door een moderator:
. Ik zit nog te twijvelen. OF zoiets en dan lekker snel, OF een rustig (water)vliegtuig dat nog wat kan meenemen... (of nog wat anders)
