Droopy'ke
verslagschrijvers
Hallo iedereen,
Het toestel waarvan ik hier een bouwverslag ga plaatsen en dat ik graag aan jullie wil voorstellen is de Curtiss SB2C-4 Helldiver.
De bouwdoos is van Revell en is op schaal 1:48.
Het toestel dat ik ga bouwen zal uitgevoerd worden in de kleuren van de Helldivers die in april 1945 aan boord van het vliegtuigschip USS Essex waren.
Nu nog een klein woordje uitleg over het echte toestel:
Bij de bezettingstroepen was de Helldiver alleen als "The Beast" bekend.
Voor de Amerikaanse marine daarentegen was zij een van de belangrijkste duikbommenwerpers die vanaf vliegdekschepen kon opereren.
Reeds de eerste machines, die in juni 1942 de Curtiss-werkplaatsen verlieten, bewezen zich in het bijzonder door hun hoge gewicht, als zeer moeilijk te vliegen vliegtuigen.
De meest gebouwde variant van de karaktiristieke kenmerken van de Helldiver waren de aan de achterzijde van de vleugels aangebrachte duikvluchtremmen: zij openden gelijktijdig naar boven en naar onderen.
Zelfs na de oorlog werden vele Helldivers verder nog in de Amerikaanse navy voor verschillende doeleinden ingezet, de meeste als trainingsvliegtuigen. In 1950 werden zij volledig afgedankt.
Hier een Helldiver boven Tokyo (28 augustus 1945)
Enkele technische gegevens:
Aircraft : Curtiss SB2C-4 Helldiver
Year : 1943
Engine : 1 x Wright R-2600-20, 1900 hrs.pwr.
Wingspan : 15.14 m
Length : 11.18 m
Weight : 7536 kg
Max. speed : 475 km/h
Ceiling : 8900 m
Range : 1870 km
Crew : 2
Payload : 725kg bombs + 4x127mm rockets
Armament : 2x20mm + 2x7.62mm guns
Hier nog een kleurfotootje van het 1:1 toestel:
Het eerste wat ik gebouwd heb van deze kit was de pilootstoel.
Deze bestond uit één stuk, dus daar had ik eigenlijk geen werk aan.
Het maken en bevestigen van de gordels en de gespen dat was een ander paar mouwen. Zo 'n friemelwerkje op 1:48 is geen lachertje.
De gordels zijn gemaakt van papierstrips.
Nadat deze hun grijze kleur hadden gekregen moesten dan de gespen (héél kleine PE parts) op deze dunne riempjes geschoven worden.
Door gebruik te maken van een héél fijn pincetje is het me uiteindelijk toch gelukt om deze 12 marteltuigjes op de gordeltjes te bevestigen.
Het stoeltje met riempjes én gespjes op zijn plaats in de cockpit.
Het bommenruim heeft een gele drybrush gekregen. Door dit toe te passen heeft dit onderdeel nu wel meer 'diepte' gekregen. Deze techniek heb ik ook op het groen aan de binnenkant van de romp teogepast.
Het volgende wat moest gedaan worden was het aanbrengen van het instrumentenpaneel plus de bedieningshendels in de cockpit.
Bij deze kit heeft Revell een goed gedetailleerd pilotenfiguurtje geleverd, doch dit ga ik hier niet gebruiken.
Het bommenruim met de gele drybrush.
De cockpit
De 1:1 cockpit
Nu was het aan de radioruimte om z'n plaatsje in de romp te krijgen.
Volgens de bouwbeschrijving moest eerst heel de radio/ tailgun-ruimte worden gemonteerd. Deze module bestaat uit een lager gelegen vloerplaat en een hoger gelegen platform. Deze essemblage moest dan pas als één geheel in het toestel geplaatst worden.
Om de een of andere duister reden en hoe ik ook me ook in allerlei bochten wrong, de vloerplaat paste niet mooi in de onderkant van de romp.
Dan maar het boeltje terug uit elkaar gehaald en eerst het hogergelegen paltform in de romp gelijmd. Toen dit droog was kon ik er uiteindelijk de vloerplaat ook bij plaatsen. Pfffffffff.
Nu kwam de eigenlijke radio aan de beurt. Deze heb ik mat zwart geschilderd. Om de accenten een beetje beter te laten uitkomen kreeg alles nog een grijze drybrush.
Als je gewend bent om radiogestuurde schepen te bouwen dan valt zo'n friemelwerkje in 1:48 niet echt mee hoor.
Maar kom, al bij al ben ik tevreden met het resultaat.
Hier zien we de radio en radio/tailgun-ruimte. Het rode dingetje dat we hier nog net zien is een blusapparaat.
Vervolgens mùoest de motor worden geplaatst.
Nadat deze met Revell 91 zijn metalkleurtje had gekregen heb ik hem nog verder met een zwarte drybrush en een wash afgewerkt.
Toen dit achter de rug was heb ik de twee romphelften samengevoegd.
Om deze mooi in elkaar te laten overvloeien heb ik over de volledige lengte van het toestel, zowel onder als boven, de naad met een dun laagje plamuur afgewerkt.
Daarna hoefde ik deze naad enkel met 'wet and dry' mooi glad te schuren. Waar de 2 romphelften samenkomen kan je nu niks meer voelen. Deze overgang is zo glad als een babyhuidje.
Hier zien we de geplamuurde naad onderaan de vliegtuigromp.
Het wit dat zich in de panellijnen bevindt is plamuurstof. Dit heb ik ondertussen verwijdert.
Ook aan de bovenkant werd er geplamuurd.
En hier dan nogmaals een zijaanzichtje van de volledig gesloten romp.
Als ik eenmaal aan het landingsgestel zou beginnen dan was ik van plan om de banden van de Helldiver, waar deze kontakt met de grond maken, op deze plaats een klein beetje af te schuren. Op die manier lijkt het dan dat de banden door het gewicht van het toestel een beetje ingedrukt zijn.
Groot was vandaag dan ook mijn verbazing toen ik merkte dat Revell dit klusje voor mij al geklaard heeft. Dat ze bij de fabrikant zélfs daar aan gedacht hebben gaat mijn petje te boven.
Maar over deze banden en het landingsgestel in het algemeen lezen jullie hier later meer.
Ter afsluiting van dit eerste deeltje volgt hier nog een pracht van een foto:
Wordt vervolgd.
Droop
Het toestel waarvan ik hier een bouwverslag ga plaatsen en dat ik graag aan jullie wil voorstellen is de Curtiss SB2C-4 Helldiver.
De bouwdoos is van Revell en is op schaal 1:48.
Het toestel dat ik ga bouwen zal uitgevoerd worden in de kleuren van de Helldivers die in april 1945 aan boord van het vliegtuigschip USS Essex waren.
Nu nog een klein woordje uitleg over het echte toestel:
Bij de bezettingstroepen was de Helldiver alleen als "The Beast" bekend.
Voor de Amerikaanse marine daarentegen was zij een van de belangrijkste duikbommenwerpers die vanaf vliegdekschepen kon opereren.
Reeds de eerste machines, die in juni 1942 de Curtiss-werkplaatsen verlieten, bewezen zich in het bijzonder door hun hoge gewicht, als zeer moeilijk te vliegen vliegtuigen.
De meest gebouwde variant van de karaktiristieke kenmerken van de Helldiver waren de aan de achterzijde van de vleugels aangebrachte duikvluchtremmen: zij openden gelijktijdig naar boven en naar onderen.
Zelfs na de oorlog werden vele Helldivers verder nog in de Amerikaanse navy voor verschillende doeleinden ingezet, de meeste als trainingsvliegtuigen. In 1950 werden zij volledig afgedankt.
Hier een Helldiver boven Tokyo (28 augustus 1945)
Enkele technische gegevens:
Aircraft : Curtiss SB2C-4 Helldiver
Year : 1943
Engine : 1 x Wright R-2600-20, 1900 hrs.pwr.
Wingspan : 15.14 m
Length : 11.18 m
Weight : 7536 kg
Max. speed : 475 km/h
Ceiling : 8900 m
Range : 1870 km
Crew : 2
Payload : 725kg bombs + 4x127mm rockets
Armament : 2x20mm + 2x7.62mm guns
Hier nog een kleurfotootje van het 1:1 toestel:
Het eerste wat ik gebouwd heb van deze kit was de pilootstoel.
Deze bestond uit één stuk, dus daar had ik eigenlijk geen werk aan.
Het maken en bevestigen van de gordels en de gespen dat was een ander paar mouwen. Zo 'n friemelwerkje op 1:48 is geen lachertje.
De gordels zijn gemaakt van papierstrips.
Nadat deze hun grijze kleur hadden gekregen moesten dan de gespen (héél kleine PE parts) op deze dunne riempjes geschoven worden.
Door gebruik te maken van een héél fijn pincetje is het me uiteindelijk toch gelukt om deze 12 marteltuigjes op de gordeltjes te bevestigen.
Het stoeltje met riempjes én gespjes op zijn plaats in de cockpit.
Het bommenruim heeft een gele drybrush gekregen. Door dit toe te passen heeft dit onderdeel nu wel meer 'diepte' gekregen. Deze techniek heb ik ook op het groen aan de binnenkant van de romp teogepast.
Het volgende wat moest gedaan worden was het aanbrengen van het instrumentenpaneel plus de bedieningshendels in de cockpit.
Bij deze kit heeft Revell een goed gedetailleerd pilotenfiguurtje geleverd, doch dit ga ik hier niet gebruiken.
Het bommenruim met de gele drybrush.
De cockpit
De 1:1 cockpit
Nu was het aan de radioruimte om z'n plaatsje in de romp te krijgen.
Volgens de bouwbeschrijving moest eerst heel de radio/ tailgun-ruimte worden gemonteerd. Deze module bestaat uit een lager gelegen vloerplaat en een hoger gelegen platform. Deze essemblage moest dan pas als één geheel in het toestel geplaatst worden.
Om de een of andere duister reden en hoe ik ook me ook in allerlei bochten wrong, de vloerplaat paste niet mooi in de onderkant van de romp.
Dan maar het boeltje terug uit elkaar gehaald en eerst het hogergelegen paltform in de romp gelijmd. Toen dit droog was kon ik er uiteindelijk de vloerplaat ook bij plaatsen. Pfffffffff.
Nu kwam de eigenlijke radio aan de beurt. Deze heb ik mat zwart geschilderd. Om de accenten een beetje beter te laten uitkomen kreeg alles nog een grijze drybrush.
Als je gewend bent om radiogestuurde schepen te bouwen dan valt zo'n friemelwerkje in 1:48 niet echt mee hoor.
Maar kom, al bij al ben ik tevreden met het resultaat.
Hier zien we de radio en radio/tailgun-ruimte. Het rode dingetje dat we hier nog net zien is een blusapparaat.
Vervolgens mùoest de motor worden geplaatst.
Nadat deze met Revell 91 zijn metalkleurtje had gekregen heb ik hem nog verder met een zwarte drybrush en een wash afgewerkt.
Toen dit achter de rug was heb ik de twee romphelften samengevoegd.
Om deze mooi in elkaar te laten overvloeien heb ik over de volledige lengte van het toestel, zowel onder als boven, de naad met een dun laagje plamuur afgewerkt.
Daarna hoefde ik deze naad enkel met 'wet and dry' mooi glad te schuren. Waar de 2 romphelften samenkomen kan je nu niks meer voelen. Deze overgang is zo glad als een babyhuidje.
Hier zien we de geplamuurde naad onderaan de vliegtuigromp.
Het wit dat zich in de panellijnen bevindt is plamuurstof. Dit heb ik ondertussen verwijdert.
Ook aan de bovenkant werd er geplamuurd.
En hier dan nogmaals een zijaanzichtje van de volledig gesloten romp.
Als ik eenmaal aan het landingsgestel zou beginnen dan was ik van plan om de banden van de Helldiver, waar deze kontakt met de grond maken, op deze plaats een klein beetje af te schuren. Op die manier lijkt het dan dat de banden door het gewicht van het toestel een beetje ingedrukt zijn.
Groot was vandaag dan ook mijn verbazing toen ik merkte dat Revell dit klusje voor mij al geklaard heeft. Dat ze bij de fabrikant zélfs daar aan gedacht hebben gaat mijn petje te boven.
Maar over deze banden en het landingsgestel in het algemeen lezen jullie hier later meer.
Ter afsluiting van dit eerste deeltje volgt hier nog een pracht van een foto:
Wordt vervolgd.
Droop
