Moraal van dit verhaal;
Bespaar je zelf en de kleine de frustraties van gemalen groente papjes. Er is een reden waarom dit terug "gegeven" wordt.
'Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. '
Jaja... Bespaar mij even de frustraties van "Chinees", dankuwelalstublieft.
Als er bij mijn ouderlijk huis "rijst" gegeten werd, was dat witte rijst met boter (nou ja... margarine) suiker en kaneel. De eerste hapjes nog wel weg te werken, (onder het motte: "Honger maakt de blauwe bonen zoet") maar als de suiker spaarzamer werd en de kaneel ook, en de boter naar beneden was gesmolten, werd het best wel een droge hap.
Maar ja... In de winter van '63 waren de aardappels dusdanig duur dat het voor mij pa en ma, met één modaal salaris, maar 6 kinderen een tikje te duur werd om aardappels te eten.
Piepers werden dus alleen op zondag genuttigd. Door de week was het menu weken lang: rijst - macaroni - rijst - soep - macaroni enz. De macaroni werd 'op smaak gebracht' met een scheut Maggi. Punt.
Een en ander gecombineerd met 'groenvoer' uit blik. Bruine bonen of zo.
Enfin, een paar jaar later ging mijn oudste broer in militaire dienst bij de Marine. En maakten wij kennis met het fenomeen dat rijst ook gecombineerd kon worden met groenten en vlees en het dan plotseling 'nasi' heette. Mijn moeder vond op haar beurt dat niet te vreten (Zelfs de blauwe hap bij de Marine niet!!) dus als mijn moeder uit logeren ging aten wij 'Nasi'.
Huhuh...
Een blik Suzi Wan, een plak ham erop en een gebakken ei met de dooier kapot.
Voor 5 personen; Moeder weg, oudste broer (tevens grootste vreetzak) in dienst en één zus intern in de 'Hunkerbunker'. (Verpleegstersflat van het ziekenhuis waar ze werkte; hoe dat gebouw aan die naam kwam werd mij pas jááááren later duidelijk, maar dat terzijde...)
'Nasi' dus.
Het was in ieder geval beter te hachelen dan de witte rijst met boter, suiker en kaneel, totdat mijn pa met een klein potje op de proppen kwam en in een uiterst genereuze bui zei:
"Dat is voor de smaak; mag je best wel wat van op doen. Maar wél alles opeten."
Niet gehinderd door enige kennis van de Aziatische keuken deden mijn jongste broer en ik een gulzige greep in dat potje, met als gevolg dat wij even later met onze monden beurtelings onder de koude kraan hingen. Hielp ook niets, maar we moesten wel ons bord leeg eten. Dat zoete thee het effect van Sambal grotendeels teniet deed, was ons toen nog onbekend.
Enfin, een aantal jaren later, ik zat al in dienst, hebben wij onze pa grondig teruggepakt.
Als hij ergens niét van hield was het vis. Hij rook het om vijf uur 's middags al als mijn moeder om twaalf uur een lekkerbekje had gekocht. En dan was het huis te klein.
Enfin, op een gegeven moment gingen mijn ouders een weekje op vakantie en twee van mijn broers en ik zouden twee dagen voordat mijn ouders terugkwamen, óók op vakantie gaan.
Niet helemaal 'per ongeluk' hebben we de dag voor ons vertrek een portie kibbeling gekocht, dat lekker zitten opsmikkelen in de huiskamer en vervolgens de verpakking netjes in de (open) prullenbak in de keuken gegooid.
Volgens mijn moeder was mijn pa drie dagen niet te genieten geweest...
Moraal van dít verhaal:
als je een kuil graaft voor een ander, doe dat vooral gemechaniseerd.
Al jaren...