Bijgaand een kort verslag voor wie nog geinteresseerd is.
Europese kampioenschappen Czestochowa
Omdat Rob en ik de laatste weken voor de EK weinig tijd hadden gehad om nog wat te trainen besloten we dinsdag 19 juli al af te reizen naar Czestochowa met de bedoeling een tussenstop te maken in Sebnitz om daar in de namiddag/avond nog wat te trainen, woensdag aan te komen in Czestochowa, donderdag en vrijdag mee te doen aan de Worldcup wedstrijd waarna vanaf zaterdag de EK een aanvang zou nemen. Dat bleek een verstandige planning omdat we daardoor in Sebnitz al wat problemen konden oplossen die ons anders in Polen parten zouden hebben gespeeld. Om maar wat te noemen; loskomende tankbevestiging, een cilinder die rondom ter hoogte van de poorten doorscheurde, lijnen waaraan nog wat gesoldeerd moest worden. Hoewel er in Sebnitz dus weinig van vliegen kwam hebben we wel een lekkere knutselavond gehad in de tuin van het hotel waar we aan de eettafel al die technische malheur konden oplossen met een biertje onder handbereik.
Bij aankomst in Czestochowa werd het net droog en dat bood de mogelijkheid te zien welk stukje van het kampeerterrein het langst boven grondwaterniveau bleef en dat was maar goed ook want de 10 dagen die nog zouden volgen waren nat en ik was blij dat ik een tent bij me had waarin ik kon staan, waarin ik een stoel en tafel kon zetten om zo de schijn van een beschaafd bestaan op te kunnen houden. Al snel druppelden er meer Nederlandse deelnemers binnen en zo waren we op woensdagavond als ploeg al behoorlijk op sterkte en kon Hans Visser beginnen zijn waarde als ploegleider te bewijzen door al die dingen te regelen waarvan je als ploeglid weet dat die gebeuren moeten maar waaraan je liever niet denkt.
Tijdens de Worldcup hielden voor Rob en mij de problemen natuurlijk niet op maar uiteindelijk wisten we met een tijd van 3:54 toch een acceptabele tijd neer te zetten en ervoor te zorgen dat we nog steeds kunnen zeggen dat we geen enkele wedstrijd met drie streepjes hebben moeten afsluiten. De indruk die we van de organisatie kregen was dat die nogal een geïmproviseerd karakter had, nog een reden om blij te zijn met een ploegleider die zijn werk serieus neemt want daardoor blijft daarvan veel voor de deelnemer onzichtbaar. De EK werd gehouden op het terrein van een motorspeedway stadion en oorspronkelijk was het de bedoeling dat kunstvlucht in dat stadion gevlogen zou worden. Gelukkig werd besloten kunstvlucht te verplaatsen naar het 18km verder gelegen vliegveld van Rudniki en combat in het stadion te vliegen hoewel dat voor mij wel veel meer op en neer rijden zou betekenen. De omstandigheden waren voor kunstvlucht op het vliegveld echter veel beter (minder turbulent) en combat kon zo gebruik blijven maken van noodzakelijkerwijs assisterende ploegleden uit andere klassen. Na een natte openingsceremonie op zondag kon op maandag de wedstrijd van start. In F2c waren Rob en ik van plan ons nieuwste model/motor in te zetten maar het wild maar niet lukken om daar een betrouwbare afstelling mee te krijgen. Uiteindelijk zou blijken dat de grote venturi hiervan de oorzaak was, met een kleinere venturi bleek de boel een stuk minder kritisch maar voor de eerste heat werd een ouder model/motor ingezet en we waren zeer tevreden met onze tijd van 3:39, geen wereldtijd maar er was nog voldoende ruimte voor verbetering om hoop te houden ons PR (3:33,33) te kunnen verbeteren. Daar zou het niet van komen. In de tweede heat besloot minuten voor het begin van de vlucht een circlip die de pistonpen op zijn plaats moet houden te breken om verderop in de motor zijn verwoestende werk te kunnen doen (zuiger/cilinder afgeschreven, lager van de intakedrum zwaar beschadigd) en in de derde heat bleken we ergens onderweg de compressieschroef verloren te hebben. Zo bleef onze eerste tijd staan en eindigden we op de 27ste plaats in een veld van 31 deelnemers. Overigens was het niveau in de top uitzonderlijk hoog. Om de semifinale te halen moest 3:12,1 gevlogen worden en hoe klein de verschillen in te top zijn mag wel blijken uit de uiteindelijk gedeelde eerste plaats voor het Franse team Surugue/Surugue en de Russen Andreev/Vorobyev die beiden in de finale 6:24,1 lieten noteren. Ook bij speed was de wedstrijd van uitzonderlijk hoog niveau. Tot die conclusie moet je wel komen als je ziet dat de eerste 6 allemaal sneller dan 300 km/u vlogen, er in totaal door die zes deelnemers 14 vluchten boven de 300 km/u werden gemaakt en dat de uiteindelijke winnaar 4 keer op rij het wereldrecord verbrak om uiteindelijk met een snelheid van 307,4 km/u de lauwerkrans te mogen opstrijken. In dat veld werd Rob Metkemeier 15de met 289,1 km/u en Han Esselaar 28ste met 275,2 km/u. Han leverde daarmee misschien wel de beste prestatie van het NL contingent door op zijn eerste EK zijn doelstelling (verbeteren PR, harder dan 275 km/u) ook werkelijk te halen.
Over kunstvlucht kan ik kort zijn, ik kwam niet uit de verf en uiteindelijk eindigde ik achter Henk de Jong (18de) en Bert Metkemeier (45ste) met 77,5% van de winnaarsscore als 47ste. Geen resultaat om blij mee te zijn en het bewijs dat ik veel meer had moeten trainen in de aanloop naar dit EK. Er was geen sprake van technische malheur en kon braaf mijn vier vluchten maken maar ik begon last te krijgen van de ongelijke motorloop bij voor en achterover gevlogen figuren en wist nu zeker dat ik mijn handvat kleiner zou moeten maken. Kleine dingen die ik bij meer vliegen in het voorseizoen al opgemerkt en opgelost zou hebben. Twee klassen vliegen kan goed maar dan moet de voorbereiding wel tiptop zijn. Bij kunstvlucht werd Igor Burger beloond voor zijn onvermoeibare inspanningen met elektro aangedreven modellen en nam de eerste plaats over van Richard Kornmeier die ondanks dat ook hij inmiddels over elektrisch aangedreven modellen beschikt tijdens dit EK –nog- koos voor zijn ST60 model.
(Tekst en een paar foto's ook in het B&V-blog op mijn site)
Vriendelijke groet, Bram
Europese kampioenschappen Czestochowa
Omdat Rob en ik de laatste weken voor de EK weinig tijd hadden gehad om nog wat te trainen besloten we dinsdag 19 juli al af te reizen naar Czestochowa met de bedoeling een tussenstop te maken in Sebnitz om daar in de namiddag/avond nog wat te trainen, woensdag aan te komen in Czestochowa, donderdag en vrijdag mee te doen aan de Worldcup wedstrijd waarna vanaf zaterdag de EK een aanvang zou nemen. Dat bleek een verstandige planning omdat we daardoor in Sebnitz al wat problemen konden oplossen die ons anders in Polen parten zouden hebben gespeeld. Om maar wat te noemen; loskomende tankbevestiging, een cilinder die rondom ter hoogte van de poorten doorscheurde, lijnen waaraan nog wat gesoldeerd moest worden. Hoewel er in Sebnitz dus weinig van vliegen kwam hebben we wel een lekkere knutselavond gehad in de tuin van het hotel waar we aan de eettafel al die technische malheur konden oplossen met een biertje onder handbereik.
Bij aankomst in Czestochowa werd het net droog en dat bood de mogelijkheid te zien welk stukje van het kampeerterrein het langst boven grondwaterniveau bleef en dat was maar goed ook want de 10 dagen die nog zouden volgen waren nat en ik was blij dat ik een tent bij me had waarin ik kon staan, waarin ik een stoel en tafel kon zetten om zo de schijn van een beschaafd bestaan op te kunnen houden. Al snel druppelden er meer Nederlandse deelnemers binnen en zo waren we op woensdagavond als ploeg al behoorlijk op sterkte en kon Hans Visser beginnen zijn waarde als ploegleider te bewijzen door al die dingen te regelen waarvan je als ploeglid weet dat die gebeuren moeten maar waaraan je liever niet denkt.
Tijdens de Worldcup hielden voor Rob en mij de problemen natuurlijk niet op maar uiteindelijk wisten we met een tijd van 3:54 toch een acceptabele tijd neer te zetten en ervoor te zorgen dat we nog steeds kunnen zeggen dat we geen enkele wedstrijd met drie streepjes hebben moeten afsluiten. De indruk die we van de organisatie kregen was dat die nogal een geïmproviseerd karakter had, nog een reden om blij te zijn met een ploegleider die zijn werk serieus neemt want daardoor blijft daarvan veel voor de deelnemer onzichtbaar. De EK werd gehouden op het terrein van een motorspeedway stadion en oorspronkelijk was het de bedoeling dat kunstvlucht in dat stadion gevlogen zou worden. Gelukkig werd besloten kunstvlucht te verplaatsen naar het 18km verder gelegen vliegveld van Rudniki en combat in het stadion te vliegen hoewel dat voor mij wel veel meer op en neer rijden zou betekenen. De omstandigheden waren voor kunstvlucht op het vliegveld echter veel beter (minder turbulent) en combat kon zo gebruik blijven maken van noodzakelijkerwijs assisterende ploegleden uit andere klassen. Na een natte openingsceremonie op zondag kon op maandag de wedstrijd van start. In F2c waren Rob en ik van plan ons nieuwste model/motor in te zetten maar het wild maar niet lukken om daar een betrouwbare afstelling mee te krijgen. Uiteindelijk zou blijken dat de grote venturi hiervan de oorzaak was, met een kleinere venturi bleek de boel een stuk minder kritisch maar voor de eerste heat werd een ouder model/motor ingezet en we waren zeer tevreden met onze tijd van 3:39, geen wereldtijd maar er was nog voldoende ruimte voor verbetering om hoop te houden ons PR (3:33,33) te kunnen verbeteren. Daar zou het niet van komen. In de tweede heat besloot minuten voor het begin van de vlucht een circlip die de pistonpen op zijn plaats moet houden te breken om verderop in de motor zijn verwoestende werk te kunnen doen (zuiger/cilinder afgeschreven, lager van de intakedrum zwaar beschadigd) en in de derde heat bleken we ergens onderweg de compressieschroef verloren te hebben. Zo bleef onze eerste tijd staan en eindigden we op de 27ste plaats in een veld van 31 deelnemers. Overigens was het niveau in de top uitzonderlijk hoog. Om de semifinale te halen moest 3:12,1 gevlogen worden en hoe klein de verschillen in te top zijn mag wel blijken uit de uiteindelijk gedeelde eerste plaats voor het Franse team Surugue/Surugue en de Russen Andreev/Vorobyev die beiden in de finale 6:24,1 lieten noteren. Ook bij speed was de wedstrijd van uitzonderlijk hoog niveau. Tot die conclusie moet je wel komen als je ziet dat de eerste 6 allemaal sneller dan 300 km/u vlogen, er in totaal door die zes deelnemers 14 vluchten boven de 300 km/u werden gemaakt en dat de uiteindelijke winnaar 4 keer op rij het wereldrecord verbrak om uiteindelijk met een snelheid van 307,4 km/u de lauwerkrans te mogen opstrijken. In dat veld werd Rob Metkemeier 15de met 289,1 km/u en Han Esselaar 28ste met 275,2 km/u. Han leverde daarmee misschien wel de beste prestatie van het NL contingent door op zijn eerste EK zijn doelstelling (verbeteren PR, harder dan 275 km/u) ook werkelijk te halen.
Over kunstvlucht kan ik kort zijn, ik kwam niet uit de verf en uiteindelijk eindigde ik achter Henk de Jong (18de) en Bert Metkemeier (45ste) met 77,5% van de winnaarsscore als 47ste. Geen resultaat om blij mee te zijn en het bewijs dat ik veel meer had moeten trainen in de aanloop naar dit EK. Er was geen sprake van technische malheur en kon braaf mijn vier vluchten maken maar ik begon last te krijgen van de ongelijke motorloop bij voor en achterover gevlogen figuren en wist nu zeker dat ik mijn handvat kleiner zou moeten maken. Kleine dingen die ik bij meer vliegen in het voorseizoen al opgemerkt en opgelost zou hebben. Twee klassen vliegen kan goed maar dan moet de voorbereiding wel tiptop zijn. Bij kunstvlucht werd Igor Burger beloond voor zijn onvermoeibare inspanningen met elektro aangedreven modellen en nam de eerste plaats over van Richard Kornmeier die ondanks dat ook hij inmiddels over elektrisch aangedreven modellen beschikt tijdens dit EK –nog- koos voor zijn ST60 model.
(Tekst en een paar foto's ook in het B&V-blog op mijn site)
Vriendelijke groet, Bram
