Na een paar borrels (sorry voor typefouten) denk ik dat het nodig is om jullie te vertellen over mijn escapades op het DLG-gebied. Vorig jaar rond deze tijd tijd kreeg ik mijn eerste gekochte RC model, een Highlight DLG. Ik vloog net radio na me eerst 40 jaar met lijnbesturing te hebben bezig gehouden (en nog steeds).
Ik wist tot voor 1.5 jaar niet van het bestaan "modelbouwforum' en toen iemand mij hierop wees ben ik eens de verschillende klasses gaan bekijken. Ik liep tegen de 50 en dan mag je gaan radio-vliegen. Toen ik bij DLG aankwam wist ik dat dit mijn RC-klasse zou worden. Daarom waarschijnlijk de aanschaf van een Highlight bij Franken Modellbau. Een prachtig model voor weinig, had ik even een goede keus gemaakt. Omdat dit ding zo mooi was heb ik eerst maar eens zelf een vleugel, stabilo en kielvlak gemaakt want ik vloog net RC. Zonde om dit mooie highlight model te crashen.
Naar later bleek heb ik een lekker slappe vleugel gemaakt. Na een redelijke worp ( 25 meter) kon ik nog landen op het hoogteroer en kielvlak (vanwege aileronflutter) en s'avonds kon ik 2 nieuwe aileronservo's inbouwen, mijn lidmaatschap van de sportclub opzeggen om mijn ongebreidelde krachten in toom te houden. Dit laatste moet men als een grap beschouwen omdat ik vlak voor een heupoperatie stond en misschien niet zo sterk was als ik zelf hoopte. Na zo een operatie behoort men dit soort vreemde DLG-bewegingen niet meer te maken, jammer dus, voor de medici (doorgaan met uitvinden en verbeteren net als wij doen).
Nadat de Highlight en de heup het toelieten ben ik met dat ding gaan vliegen. Hoogtemeter gekocht en VOI-LA: 32 meter en geen flutter. Wat ik deed, geen flutter, gvd. Mijn krachten lieten me in de steek, dacht ik.
En ik zie wel allerlei verhalen over mensen die hoger gooien dan ik. Dit stinkt naar de misdaad dus op zoek. Kom ik Profili tegen en zie ik verhalen over Drela. Oh, gaat dat zo. Dus zelf een vleugel maken met een Drela AG455ct, 46ct, 47 ct profiel wat het ook betekenen mag.
Ik had geen weet van dikke mylars en had slechts 0.02 mm dat ik gebruik voor combatmodellen. Deze structuur noemen wij na uitharden dus de cellulitus structuur. Hij volgt echt ieder gleufje, bobbeltje of andere ongerechtigheid die we niet willen. Aileronscharnier van scheurband en het glas (25 gram) niet onder 45 graden want ik had te weinig glas en was ongeduldig om te wachten op het bestelde glas . Deze vleugel was al zo veel beter dan de Highlight maar het ziet er niet uit. Frans Bal en Theo Schoorl moeten medelijden gehad hebben want ze sturen mij belangenloos de DVD's van Phil Barnes op (vacuum bagging made easy). Aha, het werkt dus zo.
Pompje gekocht, glas bij Ruud Zandvliet, en sinds kort koolstofweefsel (66 grams) bij Ruud. Na eerst nog 3 vleugels gemaakt te hebben met glas (van 45 grams naar 58 grams (beter)) nu dus koolstofweefsel van 66 grams.
De eerste helft (bovenkant rechts) ging best lekker. ik heb epoxy met een potlife van 120 minuten (tijd zat dus bij 20 C en nu was het plotseling warmer op de zolder (30C)). De eerste mylar ingerold met epoxy en goed uitgerold met een aparte rubberroller om de koolstofweefsel te pletten en de structuur dicht te maken.
Wel een beetje gegolfde structuur maar wouw, dit gaat goed, nu de onderkant dus. Mylar inrollen en: Mozes wat nu?? de epoxy begint te geleren.
Inplaats van rustig te bedenken dat je gewoon de mylar schoonpoetst en nieuwe epoxy aanmaakt komt er een soort van stress de hoek omkijken. Koofstofweefsel op de mylar en rollen met de rubber roller. De epoxy is zo dik dat die zich niets aantrekt van de druk van mijn roller en zelfs dreigen met Sonja Bakker helpt niet. De koolstof blijft liggen zoals ik hem erop gelegd heb en verroerd zich slecht zelden.
Deze mooie open structuur noemen wij vanaf nu dus de jarretel structuur. Voor sommigen aantrekkelijk, voor anderen weer minder. Weer wat geleerd en mijn jonge kollega op het werk noemt mij een stom kadaver nadat ik een nacht heb wakker gelegen vanwege mijn stommiteit en hem vertel waarom ik zo slecht geslapen heb. Valt nog mee want meestal ben ik een rimpelsaurier voor hem.
Maar van alles leer je wat, toch.
Ik wil de lezers van dit drama niet de details onthouden en laat hier nu mijn rubberroller zien.
Die mooie omgedraaide lus van de metalen houder moet je dus aan de bovenkant houden als je gaat rollen en je moet hem niet door je koolstofweesfel willen rollen. Rach, enkele strengen naar de palestijnen van de linker onderhelft en een of meerdere borrels is het gevolg. Deze keer had ik tijd zat want ik had maar voor 1 kant aangemengd en heb er het beste van gemaakt. De weefsel is zo duur dat je bijna je fiets gaat verkopen aan een junkie...
Dit soort onregelmatigheden in je weefsel is niet leuk maar als je er aan gaat rekenen moet het makkelijk kunnen. (zeker zonder sportschoollidmaatschap)
De laatste kant (linksboven) is gelukkig beter geworden en heeft geen drankgelag tot gevolg gehad.
Deze vleugel (de 5de in de reeks) met al z'n onvolkomenheden hoopt volgende week op het Roosendaalse Veld te vliegen.
Stabilo en kielvlak liggen nu in de vacuumzak onze nachtrust te verstoren. Dit geheel was bedoeld voor de Turboromp maar omdat dit model nu het beste is dat ik heb gaat dit alles op een ingekorte Highligtromp.
Vandaar een nieuw stabilo en kielvlak en ook groter.
En nu dus weer aan de borrel.
Loet
Oh, ja, de vleugel is 136 gram geworden.
Ik wist tot voor 1.5 jaar niet van het bestaan "modelbouwforum' en toen iemand mij hierop wees ben ik eens de verschillende klasses gaan bekijken. Ik liep tegen de 50 en dan mag je gaan radio-vliegen. Toen ik bij DLG aankwam wist ik dat dit mijn RC-klasse zou worden. Daarom waarschijnlijk de aanschaf van een Highlight bij Franken Modellbau. Een prachtig model voor weinig, had ik even een goede keus gemaakt. Omdat dit ding zo mooi was heb ik eerst maar eens zelf een vleugel, stabilo en kielvlak gemaakt want ik vloog net RC. Zonde om dit mooie highlight model te crashen.
Naar later bleek heb ik een lekker slappe vleugel gemaakt. Na een redelijke worp ( 25 meter) kon ik nog landen op het hoogteroer en kielvlak (vanwege aileronflutter) en s'avonds kon ik 2 nieuwe aileronservo's inbouwen, mijn lidmaatschap van de sportclub opzeggen om mijn ongebreidelde krachten in toom te houden. Dit laatste moet men als een grap beschouwen omdat ik vlak voor een heupoperatie stond en misschien niet zo sterk was als ik zelf hoopte. Na zo een operatie behoort men dit soort vreemde DLG-bewegingen niet meer te maken, jammer dus, voor de medici (doorgaan met uitvinden en verbeteren net als wij doen).
Nadat de Highlight en de heup het toelieten ben ik met dat ding gaan vliegen. Hoogtemeter gekocht en VOI-LA: 32 meter en geen flutter. Wat ik deed, geen flutter, gvd. Mijn krachten lieten me in de steek, dacht ik.
En ik zie wel allerlei verhalen over mensen die hoger gooien dan ik. Dit stinkt naar de misdaad dus op zoek. Kom ik Profili tegen en zie ik verhalen over Drela. Oh, gaat dat zo. Dus zelf een vleugel maken met een Drela AG455ct, 46ct, 47 ct profiel wat het ook betekenen mag.
Ik had geen weet van dikke mylars en had slechts 0.02 mm dat ik gebruik voor combatmodellen. Deze structuur noemen wij na uitharden dus de cellulitus structuur. Hij volgt echt ieder gleufje, bobbeltje of andere ongerechtigheid die we niet willen. Aileronscharnier van scheurband en het glas (25 gram) niet onder 45 graden want ik had te weinig glas en was ongeduldig om te wachten op het bestelde glas . Deze vleugel was al zo veel beter dan de Highlight maar het ziet er niet uit. Frans Bal en Theo Schoorl moeten medelijden gehad hebben want ze sturen mij belangenloos de DVD's van Phil Barnes op (vacuum bagging made easy). Aha, het werkt dus zo.
Pompje gekocht, glas bij Ruud Zandvliet, en sinds kort koolstofweefsel (66 grams) bij Ruud. Na eerst nog 3 vleugels gemaakt te hebben met glas (van 45 grams naar 58 grams (beter)) nu dus koolstofweefsel van 66 grams.
De eerste helft (bovenkant rechts) ging best lekker. ik heb epoxy met een potlife van 120 minuten (tijd zat dus bij 20 C en nu was het plotseling warmer op de zolder (30C)). De eerste mylar ingerold met epoxy en goed uitgerold met een aparte rubberroller om de koolstofweefsel te pletten en de structuur dicht te maken.
Wel een beetje gegolfde structuur maar wouw, dit gaat goed, nu de onderkant dus. Mylar inrollen en: Mozes wat nu?? de epoxy begint te geleren.
Inplaats van rustig te bedenken dat je gewoon de mylar schoonpoetst en nieuwe epoxy aanmaakt komt er een soort van stress de hoek omkijken. Koofstofweefsel op de mylar en rollen met de rubber roller. De epoxy is zo dik dat die zich niets aantrekt van de druk van mijn roller en zelfs dreigen met Sonja Bakker helpt niet. De koolstof blijft liggen zoals ik hem erop gelegd heb en verroerd zich slecht zelden.
Deze mooie open structuur noemen wij vanaf nu dus de jarretel structuur. Voor sommigen aantrekkelijk, voor anderen weer minder. Weer wat geleerd en mijn jonge kollega op het werk noemt mij een stom kadaver nadat ik een nacht heb wakker gelegen vanwege mijn stommiteit en hem vertel waarom ik zo slecht geslapen heb. Valt nog mee want meestal ben ik een rimpelsaurier voor hem.
Maar van alles leer je wat, toch.
Ik wil de lezers van dit drama niet de details onthouden en laat hier nu mijn rubberroller zien.
Die mooie omgedraaide lus van de metalen houder moet je dus aan de bovenkant houden als je gaat rollen en je moet hem niet door je koolstofweesfel willen rollen. Rach, enkele strengen naar de palestijnen van de linker onderhelft en een of meerdere borrels is het gevolg. Deze keer had ik tijd zat want ik had maar voor 1 kant aangemengd en heb er het beste van gemaakt. De weefsel is zo duur dat je bijna je fiets gaat verkopen aan een junkie...
Dit soort onregelmatigheden in je weefsel is niet leuk maar als je er aan gaat rekenen moet het makkelijk kunnen. (zeker zonder sportschoollidmaatschap)
De laatste kant (linksboven) is gelukkig beter geworden en heeft geen drankgelag tot gevolg gehad.
Deze vleugel (de 5de in de reeks) met al z'n onvolkomenheden hoopt volgende week op het Roosendaalse Veld te vliegen.
Stabilo en kielvlak liggen nu in de vacuumzak onze nachtrust te verstoren. Dit geheel was bedoeld voor de Turboromp maar omdat dit model nu het beste is dat ik heb gaat dit alles op een ingekorte Highligtromp.
Vandaar een nieuw stabilo en kielvlak en ook groter.
En nu dus weer aan de borrel.
Loet
Oh, ja, de vleugel is 136 gram geworden.
.
