Tot zover zijn wij het gewoon eens.
Waarom? Die chemicalieen weten dat ze nog niet eerder geladen zijn en denken bij de 1e keer 'goh dit is mijn eerste keer dus moet ik meer rommel maken?'.
Dat is nu juist wat er onzin is aan dit verhaaltje. Er is geen sprake van 'als de chemie nog op gang moet komen'.
Je redenatie is niet logisch. Althans.. ik vind het een totaal onlogische gedachte dat moleculen weten hoe vaak een bepaalde reactie al heeft plaatsgevonden en dan bij de 1e keer meer afvalstoffen opleveren. Daar ontgaat mij de logica volledig van.
Ik denk dat je de levensduur van je lipo beter houdt als je 'm binnen de specs gebruikt en niet te ver ontlaadt, of te hard laadt. Volgens mij win je daar heel wat meer levensduur mee dan met het hogenaamde inlopen.
Inbreken is overigens ook al een kulterm, een slechte vertaling van het engelse 'breaking in' wat, goed vertaald, gewoon inlopen betekent.
Ik stel het allemaal hard, maar dat doe ik ook een beetje opzettelijk.. ik hoop om op die manier eens iemand zo ver te krijgen om nu echt eens een goede redenatie op te schrijven waarom iets nodig zou zijn. "ik merk het" is geen bewijs.. onze hobby zit vol met wijsheden waarvan ongetwijfeld een groot deel waar zal zijn, maar ook een groot deel niet. In plaats van dit soort waarheden in stand te houden door elkaar op een forum na te kakelen, zijn we er meer mee gediend om eens echt uit te zoeken hoe iets zit
Het probleem is dat er nog te weinig literatuur e.d. beschikbaar is. Dat betekend niet dat we onwaarheden vertellen. Over b.v. polyesters, tweecomponentenlijm e.d. is genoeg literatuur en wijsheden te vinden, die in de loop der tijd proefondervindelijk zijn vastgesteld. Toen deze materie net bekend was, was hierover ook niet véél te vinden.
Wat we wel weten is over b.v. tweecomponentenlijm is dat hoe beter we het mengen, hoe sneller de reactie verloopt. Twee slecht gemengde componenten worden uiteindelijk ook wel hard, het duurt wat langer. Dit heeft véél te maken met oppervlakte, raakvlak en dus daadwerkelijke menging van de stoffen.
Voor de ongelovige Henri
(vat het niet persoonlijk, JIJ zegt het ronduit, er zijn velen die het denken maar niet hardop zeggen)... we gaan het proberen te visualiseren!
De cel heeft, net als bijna iedere andere akku, een tweetal verschillende metalen. Dit bepaalt het potentiaalverschil tussen de verschillende metalen, en is een vast en gegeven feit (ga ik je NIET uitleggen, hierover is al wel véél literatuur). Het ideale van de Lipo cel is dat er een hoog potentiaalverschil is tussen de gebruikte metalen (één van de redenen waarom deze cel zo'n hoog specifiek vermogen heeft).
Voordat er een electronenstroom kan lopen om dit potentieel "op te heffen", moet er een geleiding zijn (eenvoudig gezegd). Het geleiden doet het electroliet, in een lipoakku is dit vaak gelvormig (het electroliet en het metaal doet meer, daar ga ik nu ook niet op in).
Hoe beter dit electroliet geleid, hoe meer stroom er kan lopen. Dit electroliet is een mengsel van verschillende stoffen... waarschijnlijk is dit goed gemengd, maar nog niet op chemisch niveau, en dat doet een lading, ontlading! Dit is een feit!!!
Waarom hebben we het nu over meerder cycli, want idd na 1 cycli is het electroliet goed genoeg (en misschien is het al bij enkele fabrikanten voor het toevoegen aan de cel reeds op moleculair niveau gemengd)... Dat heeft alles te maken met letterlijk oppervlakte!
De electronenoverdracht tussen electroliet en metaal gebeurt aan de oppervlakte van het metaal... grensvlak tussen metaal en electroliet. Is een cel nieuw, dan is dit oppervlak relatief vlak en "ongeschonden". Door te laden en ontladen ontstaat er een reactie op dit grensvlak, het metaal word tijdens gebruik daadwerkelijk opgeruwd door de reactie (iedereen heeft wel eens de totaal vervormde platen van een goed gebruikte loodakku gezien). Dit opruwen gebeurt op moleculair niveau, en ook alleen goed zichtbaar onder héle dure microscopen, of met een normale microscoop na véle cycli van de cel. Door dit opgeruwde oppervlak krijgt de cel daadwerkelijk meer raakvlak tussen metaal en electroliet... hoe meer oppervlak, hoe meer electronenstroom er kan "lopen" tussen electroliet en metaal... hoe minder weerstand, hoe meer en makkelijker de cel stroom geeft! tHet is m.i. (en dat word zeker nog wel eens door anderen of mezelf onderzocht) dat het maximaal nuttige oppervlak bereikt word na ca 4 a 5 cycli. Dit geld in principe bij een goed ontworpen cel (maximale gewenste prestatie, maximaal haalbare capaciteit/gewichtsverhouding... misschien wordt je dat ook nog eens uitgelegd
). Het metaal in de cel vervormt ook daadwerkelijk gedurende gebruik. Dit is zo nihiel dat het ook eigenlijk amper zichtbaar is met het oog, gelukkig maar, want ook dit bepaalt de levensduur van een Lipocel!
Ik vind het leuk dat je zo kritisch bent, Henri, en wacht met plezier je volgende reactie af!
Greetz van Aldert
