Via dit modelbouwforum kon ik de hand leggen op een prachtige Freewing Sukhoi 35, nog nooit mee gevlogen. Ik was op zoek naar een mooie grote EDF jet, en met dit model kon ik niet beter wensen, volgens de besprekingen die ik ervan vond: je kan dit model zowel goedmoedig vliegen, als in het andere extreem, 3D vluchten via de "thrust vectoring", waarbij je de stuwkracht zelf in een bepaalde richting stuurt via nozzles, beweegbare uitlaatstukken.
Met Freewing modellen heb ik echter de ervaring dat de roerheveltjes veel te fragiel gemaakt zijn, en aangestuurd worden via plastieken "vorkjes" met een flinterdun pinnetje dat doorheen de roerhevel gaat. Bij mijn Mosquito is er bij de eerste vlucht namelijk zo eentje (van een rolroer) in vlucht afgebroken, met een verschrikkelijke crash tot gevolg.
Sindsdien inspecteer ik modellen op zulke zwakke plekken, en aangezien deze SU35 ook van Freewing is, net zoals mijn Mosquito, was het hier hetzelfde. Na al deze door metalen exemplaren te hebben vervangen, de EDFs te balanceren, en nog wat kleine modificaties links en rechts, was dit mooie model klaar om in te vliegen. Het was alleen wachten op het juiste weer, en de juiste omstandigheden.
En die kwamen er de voorbije zomer…. En zo reed ik die vrijdagochtend vroeg richting vliegveld, in een poging om als eerste ter plaatse te zijn en in alle rust mijn model klaar te maken en een laatste inspectie te doen. Maar dat was buiten een TV cameraploeg gerekend, die waren toevallig die week een reportage op en rond het vliegveld aan het maken. En een vrouw die aan modelvliegen doet, en die dan ook nog eens een eerste vlucht met zo'n model komt maken, dat wilden ze echt niet missen…. Tot zover mijn plan om in alle discretie te vliegen….
Om een lang verhaal kort te maken, het werd middag eer ik aan vliegen toekwam, en intussen zat daar een massa volk te kijken (ik was blijkbaar de enige van onze club die niet op de hoogte was van het feit dat die cameraploeg kwam filmen…vandaar de grote opkomst….
Onder deze grote belangstelling verliep de eerste vlucht, zij het met knikkende knieën, perfect, inclusief een landing volgens het boekje, onder applaus van het publiek.
Een tweede vlucht in de namiddag bevestigde alleen de zeer goede vliegeigenschappen van dit model, zodat de dag niet meer stuk kon voor mij.
En het mooiste van dit verhaal is dat er een professionele cameraploeg beschikbaar was om dit vast te leggen… Begin oktober 2015 werd dit uitgezonden op de VRT, maar tot nu toe kon ik nog steeds de hand niet leggen op de beelden, ondanks de belofte van de cameraploeg om mij de beelden te bezorgen (na de uitzending).
En dus maakte ik alvast deze voorlopige beelden van mijn TV scherm….beter dan niets….
Een paar kleine aanpassingen aan de instellingen, en een correctie aan de neuswiel aansturing was alles dat nodig was om verder te kunnen genieten van dit prachtige model. De thrust vectoring durfde ik nog niet te gebruiken, alvorens ik het toestel helemaal "aanvoelde".
Na nauwelijks een vlucht of vijf, zes liep het dan toch mis…. Het toestel was niet echt dichtbij, toen ik met de (redelijk turbulente) wind meedraaide dook het plots naar beneden, na scherp over een vleugel gekiept te zijn. Ik trok de gashendel dicht en kreeg terug wat controle, het toestel vloog terug vlak, maar te laat…quasi horizontaal ging het de bomen in, waar het bleef hangen.
Met de hulp van een paar clubleden hebben we het toestel uit de boom gekregen, alle stukjes die we konden vinden bijeenrapend onder de bomen.
Het resultaat was redelijk ontnuchterend….
Het brak mijn hart om dit mooie model zo aan zijn einde te zien komen, en ik begreep er niks van hoe het zo ver was kunnen komen.
Toen ik de resten in de auto laadde, was ik overtuigd dat dit model een total loss was:
Maanden later was ik op een ander forum over de motorisatie van dit model aan het discussiëren, omdat ik had ondervonden dat dit iets beter kon. Bij de eerste vlucht had ik namelijk de volledige lengte van de startbaan nodig gehad (80m).
Maar deze discussie wakkerde bij mij het vlammetje terug aan, en dus ging ik in onze logeerkamer de wrakstukken van mijn SU35 aan een tweede inspectie onderwerpen. En dat deed me opnieuw twijfelen of ik deze hoop onderdelen niet terug luchtwaardig kon krijgen. Het begon serieus te kriebelen om deze uitdaging aan te gaan, net zoals ik ooit met mijn Mosquito deed.
Blijkbaar heb ik telkens een langere periode van rouw nodig eer ik de moed kan vatten om zo een uitgebreide restauratie te overwegen.
Op het eerste zicht leek het doenbaar. De romp was weliswaar in twee stukken gebroken, maar het was een cleane breuk die heel mooi terug gelijmd kon worden, eventueel versterkt met wat carbon.
Het grootste praktische probleem dat ik zag waren de inlaatkanalen van de motoren. Eentje was ik volledig kwijt, de andere had de crash min of meer overleefd. Deze inlaatkanalen zou ik helemaal moeten van scratch reconstrueren. Aangezien ze structureel gezien slechts een minimale functie hebben qua sterkte dacht ik dat ik er wel kon mee wegkomen….
Een ander probleem leek een afgebroken carbon staaf van de rechtse elevon, waarvan op het eerste zicht de ene helft in de romp nog was vastgelijmd. Later zou blijken dat deze helemaal niet gebroken was….
En opeens leek het een zeer aanlokkelijk idee om het toch te proberen om deze terug luchtwaardig te krijgen. Voor een minimum aan geld heb ik terug een vliegbaar model, met een splinternieuwe kit als reserve. Indien dit lukt, zou het alleszins mijn zenuwen tot bedaren kunnen brengen en mij zover krijgen om de thrust vectoring eens uit te proberen (in pitch tenminste toch).
Deze foto toont de "mooie" cleane breuk in de romp, en het inlaatkanaal dat "ongeveer" de crash overleefde.
Dit is de afgebroken steunplaat voor de elevon:
De schade aan de vleugel is alleszins niet structureel, en kan relatief eenvoudig hersteld worden:
Aan de andere vleugel is een plastieken plaatje afgebroken:
Een richtingsroer werd er met scharnieren en al uitgerukt:
De restauratie zal ik in een volgend deel bespreken….
Met Freewing modellen heb ik echter de ervaring dat de roerheveltjes veel te fragiel gemaakt zijn, en aangestuurd worden via plastieken "vorkjes" met een flinterdun pinnetje dat doorheen de roerhevel gaat. Bij mijn Mosquito is er bij de eerste vlucht namelijk zo eentje (van een rolroer) in vlucht afgebroken, met een verschrikkelijke crash tot gevolg.
Sindsdien inspecteer ik modellen op zulke zwakke plekken, en aangezien deze SU35 ook van Freewing is, net zoals mijn Mosquito, was het hier hetzelfde. Na al deze door metalen exemplaren te hebben vervangen, de EDFs te balanceren, en nog wat kleine modificaties links en rechts, was dit mooie model klaar om in te vliegen. Het was alleen wachten op het juiste weer, en de juiste omstandigheden.
En die kwamen er de voorbije zomer…. En zo reed ik die vrijdagochtend vroeg richting vliegveld, in een poging om als eerste ter plaatse te zijn en in alle rust mijn model klaar te maken en een laatste inspectie te doen. Maar dat was buiten een TV cameraploeg gerekend, die waren toevallig die week een reportage op en rond het vliegveld aan het maken. En een vrouw die aan modelvliegen doet, en die dan ook nog eens een eerste vlucht met zo'n model komt maken, dat wilden ze echt niet missen…. Tot zover mijn plan om in alle discretie te vliegen….
Om een lang verhaal kort te maken, het werd middag eer ik aan vliegen toekwam, en intussen zat daar een massa volk te kijken (ik was blijkbaar de enige van onze club die niet op de hoogte was van het feit dat die cameraploeg kwam filmen…vandaar de grote opkomst….
Onder deze grote belangstelling verliep de eerste vlucht, zij het met knikkende knieën, perfect, inclusief een landing volgens het boekje, onder applaus van het publiek.
Een tweede vlucht in de namiddag bevestigde alleen de zeer goede vliegeigenschappen van dit model, zodat de dag niet meer stuk kon voor mij.
En het mooiste van dit verhaal is dat er een professionele cameraploeg beschikbaar was om dit vast te leggen… Begin oktober 2015 werd dit uitgezonden op de VRT, maar tot nu toe kon ik nog steeds de hand niet leggen op de beelden, ondanks de belofte van de cameraploeg om mij de beelden te bezorgen (na de uitzending).
En dus maakte ik alvast deze voorlopige beelden van mijn TV scherm….beter dan niets….
Een paar kleine aanpassingen aan de instellingen, en een correctie aan de neuswiel aansturing was alles dat nodig was om verder te kunnen genieten van dit prachtige model. De thrust vectoring durfde ik nog niet te gebruiken, alvorens ik het toestel helemaal "aanvoelde".
Na nauwelijks een vlucht of vijf, zes liep het dan toch mis…. Het toestel was niet echt dichtbij, toen ik met de (redelijk turbulente) wind meedraaide dook het plots naar beneden, na scherp over een vleugel gekiept te zijn. Ik trok de gashendel dicht en kreeg terug wat controle, het toestel vloog terug vlak, maar te laat…quasi horizontaal ging het de bomen in, waar het bleef hangen.
Met de hulp van een paar clubleden hebben we het toestel uit de boom gekregen, alle stukjes die we konden vinden bijeenrapend onder de bomen.
Het resultaat was redelijk ontnuchterend….
Het brak mijn hart om dit mooie model zo aan zijn einde te zien komen, en ik begreep er niks van hoe het zo ver was kunnen komen.
Toen ik de resten in de auto laadde, was ik overtuigd dat dit model een total loss was:
- de romp was in twee stukken gebroken, en dan nog net ter hoogte van de centrale vleugelverbinding
- de inlaatkanalen waren volledig vernield; erger nog, eentje was compleet weg, niets van teruggevonden op de crash-site
- vele barsten, scheuren en blutsen overal
Maanden later was ik op een ander forum over de motorisatie van dit model aan het discussiëren, omdat ik had ondervonden dat dit iets beter kon. Bij de eerste vlucht had ik namelijk de volledige lengte van de startbaan nodig gehad (80m).
Maar deze discussie wakkerde bij mij het vlammetje terug aan, en dus ging ik in onze logeerkamer de wrakstukken van mijn SU35 aan een tweede inspectie onderwerpen. En dat deed me opnieuw twijfelen of ik deze hoop onderdelen niet terug luchtwaardig kon krijgen. Het begon serieus te kriebelen om deze uitdaging aan te gaan, net zoals ik ooit met mijn Mosquito deed.
Blijkbaar heb ik telkens een langere periode van rouw nodig eer ik de moed kan vatten om zo een uitgebreide restauratie te overwegen.
Op het eerste zicht leek het doenbaar. De romp was weliswaar in twee stukken gebroken, maar het was een cleane breuk die heel mooi terug gelijmd kon worden, eventueel versterkt met wat carbon.
Het grootste praktische probleem dat ik zag waren de inlaatkanalen van de motoren. Eentje was ik volledig kwijt, de andere had de crash min of meer overleefd. Deze inlaatkanalen zou ik helemaal moeten van scratch reconstrueren. Aangezien ze structureel gezien slechts een minimale functie hebben qua sterkte dacht ik dat ik er wel kon mee wegkomen….
Een ander probleem leek een afgebroken carbon staaf van de rechtse elevon, waarvan op het eerste zicht de ene helft in de romp nog was vastgelijmd. Later zou blijken dat deze helemaal niet gebroken was….
En opeens leek het een zeer aanlokkelijk idee om het toch te proberen om deze terug luchtwaardig te krijgen. Voor een minimum aan geld heb ik terug een vliegbaar model, met een splinternieuwe kit als reserve. Indien dit lukt, zou het alleszins mijn zenuwen tot bedaren kunnen brengen en mij zover krijgen om de thrust vectoring eens uit te proberen (in pitch tenminste toch).
Deze foto toont de "mooie" cleane breuk in de romp, en het inlaatkanaal dat "ongeveer" de crash overleefde.
Dit is de afgebroken steunplaat voor de elevon:
De schade aan de vleugel is alleszins niet structureel, en kan relatief eenvoudig hersteld worden:
Aan de andere vleugel is een plastieken plaatje afgebroken:
Een richtingsroer werd er met scharnieren en al uitgerukt:
De restauratie zal ik in een volgend deel bespreken….
Laatst bewerkt:
