Weer eentje op de to-do lijst: de FX707S.
- Topicstarter pompebled
- Startdatum
pompebled
Forum veteraan
Het was me vandaag te warm om de Riser uit te laten, in plaats daarvan met de Pibros en de Albatross in de weer geweest.
Er stond een beetje wind, wat de te behalen hoogte zeer ten goede kwam; regelmatig vluchten van rond de minuut met de Pibros en ruim twee minuten met de Albatross, waarschijnlijk geholpen door wat thermiek, maar hoe je dat herkent zonder vario? Ik kan alleen vaststellen dat de zwever geen hoogte verliest als ik op hoogte grote cirkels vlieg.
De wind kwam over de stad aanzetten, op voldoende hoogte vlieg ik dan boven de turbulentie, maar als ik lager kom gooien de nabijgelegen boerderijen roet in het eten en moest ik een aantal keren vreemde capriolen van het toestel uitsturen...
Er kwam vandaag ook 10 meter extra latex 3 x 6mm binnen, dus ik kan binnenkort de schuimpjes aan 30 meter latex en een langere lijn starten.
Groeten, Jan.
Er stond een beetje wind, wat de te behalen hoogte zeer ten goede kwam; regelmatig vluchten van rond de minuut met de Pibros en ruim twee minuten met de Albatross, waarschijnlijk geholpen door wat thermiek, maar hoe je dat herkent zonder vario? Ik kan alleen vaststellen dat de zwever geen hoogte verliest als ik op hoogte grote cirkels vlieg.
De wind kwam over de stad aanzetten, op voldoende hoogte vlieg ik dan boven de turbulentie, maar als ik lager kom gooien de nabijgelegen boerderijen roet in het eten en moest ik een aantal keren vreemde capriolen van het toestel uitsturen...
Er kwam vandaag ook 10 meter extra latex 3 x 6mm binnen, dus ik kan binnenkort de schuimpjes aan 30 meter latex en een langere lijn starten.
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
Die langere lijn heb ik nog even laten zitten, want 30 meter latex laat zich best wel ver uitrekken; ik heb er vanmiddag even mee getest, zolang het weer nog goed was.
Windkracht 2-3 uit het NW, dus mooi in het verlengde van de grootste beschikbare lengte van het veld.
Het grondanker stond een meter of twintig van de doorgaande weg en ik kwam met de korte startlijn tot een meter of tien van de sloot benedenwinds.
Wow! Met de langere stijgtijd kom ik bijna recht boven het grondanker voor de lijn er af valt.
Dat is voor de Pibros eigenlijk teveel van het goede, want die wordt nu wel héél klein, helemaal omdat je na het ontkoppelen nog voldoende snelheid hebt voor een meter of twintig extra hoogtewinst.
Hier moet ik wel even aan wennen.
De Albatross haalt ook veel meer hoogte, zelfs zoveel, dat ik het lint aan de lijn niet meer kan onderscheiden en dus niet precies kan zien wanneer de zwever los van de lijn is.
Bijkomend nadeel is dat ik dus ook niet zie waar het eind van de lijn neer komt, dat zorgt voor een langdurige zoekactie na elke landing...
Als tussenoplossing heb ik een 'landingspijl' gemaakt van een lange bamboe prikker met een gewichtje aan de punt en een touwtje aan het eind; die knoop ik aan de lus van de startlijn.
Het plan is, dat de prikker rechtop in de grond valt, zodat het markeringslint boven het gras uit blijft steken en beter zichtbaar zal zijn.
We zullen het zien (of niet).
Alternatief is een kleinere parachute (kleiner dan ik voor de lange lijn en de Riser gemaakt heb) zodat er minder weerstand gegenereerd wordt, maar die moet ik nog maken.
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
Hallo Hein,
Een projectiel, dat van grote hoogte naar beneden komt, is natuurlijk nooit veilig, maar ik ben de enige in de wijde omtrek, dus daar maak ik me geen zorgen over. Het is ook maar een test.
Waarschijnlijk zal de prikker de grond raken en gewoon omvallen, want de bodem is behoorlijk hard...
Ik laat je weten hoe het gegaan is, als ik vandaag nog op het veld kom.
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
Net terug van het veld, met een grijns van oor tot oor!
De prikker is een 'inslaand' succes; in negen van de tien gevallen staat de prikker min of meer rechtop in het gras en is de markering goed te zien, als 'ie lekker wappert, wel vanaf een meter of vijftig. Scheelt aanzienlijk in de tijd tussen starts.
Iets anders was de WNW windkracht 4..., de rietkragen langs de sloten golfden in de vlagerige wind en de turbulentie van de bebouwing en de bomen was een heel eind op het veld merkbaar.
Ik heb de Pibros van 250 gram in de auto gelaten, die was waarschijnlijk alleen maar weggeblazen geworden geworden.
De 500 gram zware Albatross deed z'n best aan de 30 meter latex en 50 m lijn en ging steil omhoog, de trek van het rubber had alleen effect op het laatste deel vlak voor het afkoppelen en dan kon ik nog een meter of 20 hoogte winnen.
Nadeel van zo'n grote hoogte, is dat ik maar enkele keren de lijn ook daadwerkelijk heb zien vallen, daarvoor was de zwever te ver weg.
Nóg hoger en ik krijg oriëntatie problemen...
Vandaag ook voor het eerst achteruit gevlogen; dat ziet er bizar uit. In de vlagen heeft de Albatross te weinig penetratie en hangt stil, of vliegt achteruit. Een beetje duiken helpt natuurlijk, maar dat gaat ten koste van hoogte.
Bij wijze van experiment 550 gram lood onder de romp geplakt in het zwaartepunt, dat is ruim 10% van het totaal gewicht.
Het effect was marginaal; ik kon iets beter positie houden op hoogte, maar niet echt veel voortgang tegen de wind in boeken.
Qua starten en op hoogte komen merkte je niets van het toegevoegde gewicht.
Ik zal eens gaan zoeken hoeveel ballast je in welke situaties kunt toevoegen.
Groeten, Jan.
De prikker is een 'inslaand' succes; in negen van de tien gevallen staat de prikker min of meer rechtop in het gras en is de markering goed te zien, als 'ie lekker wappert, wel vanaf een meter of vijftig. Scheelt aanzienlijk in de tijd tussen starts.
Iets anders was de WNW windkracht 4..., de rietkragen langs de sloten golfden in de vlagerige wind en de turbulentie van de bebouwing en de bomen was een heel eind op het veld merkbaar.
Ik heb de Pibros van 250 gram in de auto gelaten, die was waarschijnlijk alleen maar weggeblazen geworden geworden.
De 500 gram zware Albatross deed z'n best aan de 30 meter latex en 50 m lijn en ging steil omhoog, de trek van het rubber had alleen effect op het laatste deel vlak voor het afkoppelen en dan kon ik nog een meter of 20 hoogte winnen.
Nadeel van zo'n grote hoogte, is dat ik maar enkele keren de lijn ook daadwerkelijk heb zien vallen, daarvoor was de zwever te ver weg.
Nóg hoger en ik krijg oriëntatie problemen...
Vandaag ook voor het eerst achteruit gevlogen; dat ziet er bizar uit. In de vlagen heeft de Albatross te weinig penetratie en hangt stil, of vliegt achteruit. Een beetje duiken helpt natuurlijk, maar dat gaat ten koste van hoogte.
Bij wijze van experiment 550 gram lood onder de romp geplakt in het zwaartepunt, dat is ruim 10% van het totaal gewicht.
Het effect was marginaal; ik kon iets beter positie houden op hoogte, maar niet echt veel voortgang tegen de wind in boeken.
Qua starten en op hoogte komen merkte je niets van het toegevoegde gewicht.
Ik zal eens gaan zoeken hoeveel ballast je in welke situaties kunt toevoegen.
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
Vorige week bij het testen van de 9 mm latex met de Riser, ook de Albatross er aan gehad, dat gaat ook goed, mits ik er niet teveel spanning op zet.
Tot ik bij een start recht tegen de zon in kwam te loeren en de zwever uit het oog verloor...
Dat was een nare klap; neus eraf en de cockpitkap, lipo en ballast in het gras.
Cockpit en lipo gevonden, het stukje lood is onvindbaar gebleken.
Inmiddels de boel weer gelijmd en de naden in de spackle gezet, de Albatross had een kunststof gleuf onder de cockpit voor een landingsgestel (wat er niet bij geleverd wordt) en dit plastic was met minimale lijm vastgezet, een soort van Sollbruchstelle in de neus.
Plastic deel vervangen door een stuk schuim en verlijmd.
Als de neus weer glad is, zet ik er een dun glasmatje met parketlak omheen, dat zal niet veel zwaarder zijn dan het gepantserde 50 mm brede plakband dat er eerst omheen zat.
Groeten, Jan.
Tot ik bij een start recht tegen de zon in kwam te loeren en de zwever uit het oog verloor...
Dat was een nare klap; neus eraf en de cockpitkap, lipo en ballast in het gras.
Cockpit en lipo gevonden, het stukje lood is onvindbaar gebleken.
Inmiddels de boel weer gelijmd en de naden in de spackle gezet, de Albatross had een kunststof gleuf onder de cockpit voor een landingsgestel (wat er niet bij geleverd wordt) en dit plastic was met minimale lijm vastgezet, een soort van Sollbruchstelle in de neus.
Plastic deel vervangen door een stuk schuim en verlijmd.
Als de neus weer glad is, zet ik er een dun glasmatje met parketlak omheen, dat zal niet veel zwaarder zijn dan het gepantserde 50 mm brede plakband dat er eerst omheen zat.
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
De Albatross is mee geweest op vakantie (de Pibros ook, maar die heeft maar één sessie gevlogen, te weinig ruimte voor een langere lijn) en is behoorlijk vaak de lucht in geweest.
Het beschikbare terrein is de ruimte tussen de rivier de Aller en de winterdijk, kilometers lang, maar niet erg breed, hier de blik in westelijke richting:
Zolang de wind westelijk was en over het open land aan kwam ging het prima, zelfs nog wat thermiek kunnen vliegen, zó hoog op zo'n smal strookje is enerverend en maakt het landen wel eens spannend. De camping ligt de andere kant uit en het dorp en de hoge bomen zorgen bij oostelijke wind voor een boel turbulentie dicht bij de grond:
De eerste dagen was de wind west tot noordwest, dus geen problemen, anders dan dat de parachute aan het eind van de lijn wel eens in de rivier terecht kwam, wat weer een boel ruk- en trekwerk opleverde en door de dichte begroeiing van de oever heen breken om bij het water te komen.
Zulke dingen helpen niet bij een korte doorlooptijd tussen de starts...
Ik heb de parachute vervangen door een lint en een stukje lood, zodat de wind het eind van de lijn niet zover weg kan blazen. Nadeel hiervan is dat je verder moet lopen om de lijn op te halen.
Wat ook niet helpt, is een onbedoelde waterlanding; een vlaag drukte de zwever naar beneden en boven de rivier. Onvoldoende hoogte over om nog boven de oever te komen, dus een nette waterlanding gemaakt.
Gauw m'n ankerboei aan een touwtje gepakt en een reddingspoging gedaan, helaas bleef de lijn hangen in de begroeiing en miste ik het vliegtuig op een metertje.
Dan is 6 km stroming best wel veel en ook volgende pogingen strandden in het struweel.
Lijn met boei opgerold en op de camping m'n fiets gepakt en stroom af gefietst, langs het fietspad dat op de eerste foto links in beeld is. Dat loopt dus nergens direct langs het water, dus ik ben diverse keren de dijk over geweest en door de uiterwaard naar het water gefietst, dat ging bij de gratie van de bikkelharde droge grond en een elektrische fiets...
Resultaat: niks, noppes, nada, geen witte zwever te zien.
Doorgefietst naar de eerstvolgende brug, vier kilometer verderop in Rethem en een paar vissers gevraagd naar de zwever uit te kijken, met een stroming van 6 km zou 'ie binnen het uur voorbij moeten komen drijven.
Zelf weer stroomop gefietst en een kanoër gevraagd of ze een zwever gezien had; "Een witte?", was het antwoord, ja, die lag op de oever op een krib, zo'n tweehonderd meter voorbij de camping.
Volgens de kanoër op de andere oever, dus ik terug naar de brug, er over naar de andere oever en naar de bewuste plek gefietst. Eenmaal bij het water zag ik de zwever liggen; op de oever waar ik net vandaan kwam, de kanoër had blijkbaar moeite met het onderscheiden van links en rechts, stroomafwaarts gezien.
Grmbl, grmbl, weer terug naar de brug bij Rethem, erover en weer richting camping. mijn acculading kakte inmiddels aardig in van al dat crosscountry fietswerk.
Op de camping laarzen en een lange broek aan, die manshoge stekels langs het water zijn niet lekker aan je blote benen, en naar de bewuste krib gefietst.
Door de lokale jungle heen gebroken en eenmaal op de bewuste krib; geen zwever...
Passerende suppers gevraagd vanaf het water naar belendende kribben te kijken, terwijl ik zelf door het struikgewas ploegde, van krib naar krib, zonder resultaat.
Redelijk afgepeigerd terug naar de camping, waar mijn vrouw klaar zat met een briefje met een telefoonnummer, of ik dat wou bellen.
De zwever was dus meegenomen naar Rethem door kanovaarders, die daar bezig waren de kano's op de trailer te laden voor de trip naar huis.
Ik weer naar Rethem, deze keer in de auto, want dat fietspad kon ik onderhand dromen.
Bij de aanlegplaats kreeg ik de zwever overhandigd door de kanovaarders.
De servo's trilden verdacht, dus eerst de stroom er maar afgehaald, de kanovaarders bedankt en naar de camping gereden.
Eenmaal daar, de elektronica eruit gehaald en laten drogen.
Een dag later alles weer gemonteerd en alles werkte ook nog naar behoren!
Mazzel gehad.
De volgende dag weer wezen vliegen waarbij de laatste landing er verdacht onbeholpen uit zag; één van de rolroer servootjes (PES GH-S37D) was wezen tandenpoetsen en het betreffende rolroer hing er sneu bij.
Nog een week vakantie te gaan, geen reserve en geen Modellbaugeschäft in de directe omgeving, dus de servo uit de ontvanger getrokken, de stang verwijderd en het rolroer met tape gefixeerd.
Met één rolroer de rest van de vakantie gevlogen, dat blijkt best te kunnen, alleen is de reactie wat trager dan met twee.
Een terugkerende ergernis, was het feit dat mijn laatst aangeschafte latex slang, waarmee ik de bestaande 20 m verlengd had naar 30 m, niet van dezelfde kwaliteit/leeftijd was en in de loop van tien dagen bijna dagelijks twee tot vijf keer brak, steeds in het laatst aangeschafte stuk en maar één keer in het eerst aangeschafte stuk.
Op het veld knoopte ik de boel aan elkaar, zodat ik verder kon, maar na afloop haalde ik de knopen er uit (veel weerstand door het gras) en maakte er nette lassen van met een stuk 6 mm lijn, waar ik de uiteinden verdikte met de vlam en de verdikkingen met een woeling vast zette in de slang.
Door deze ongein raakte ik bijna 8 m latex kwijt, want je wilt niet om de halve meter een las in je rubber.
Geen probleem bij wat wind, dan haal je nog wel een meter of zestig, maar de laatste dagen was het bloedheet en nagenoeg windstil. Dertig seconden was de maximale vliegtijd, meestal aanzienlijk korter, net als mijn startrubber...
Groeten, Jan.
Het beschikbare terrein is de ruimte tussen de rivier de Aller en de winterdijk, kilometers lang, maar niet erg breed, hier de blik in westelijke richting:
Zolang de wind westelijk was en over het open land aan kwam ging het prima, zelfs nog wat thermiek kunnen vliegen, zó hoog op zo'n smal strookje is enerverend en maakt het landen wel eens spannend. De camping ligt de andere kant uit en het dorp en de hoge bomen zorgen bij oostelijke wind voor een boel turbulentie dicht bij de grond:
De eerste dagen was de wind west tot noordwest, dus geen problemen, anders dan dat de parachute aan het eind van de lijn wel eens in de rivier terecht kwam, wat weer een boel ruk- en trekwerk opleverde en door de dichte begroeiing van de oever heen breken om bij het water te komen.
Zulke dingen helpen niet bij een korte doorlooptijd tussen de starts...
Ik heb de parachute vervangen door een lint en een stukje lood, zodat de wind het eind van de lijn niet zover weg kan blazen. Nadeel hiervan is dat je verder moet lopen om de lijn op te halen.
Wat ook niet helpt, is een onbedoelde waterlanding; een vlaag drukte de zwever naar beneden en boven de rivier. Onvoldoende hoogte over om nog boven de oever te komen, dus een nette waterlanding gemaakt.
Gauw m'n ankerboei aan een touwtje gepakt en een reddingspoging gedaan, helaas bleef de lijn hangen in de begroeiing en miste ik het vliegtuig op een metertje.
Dan is 6 km stroming best wel veel en ook volgende pogingen strandden in het struweel.
Lijn met boei opgerold en op de camping m'n fiets gepakt en stroom af gefietst, langs het fietspad dat op de eerste foto links in beeld is. Dat loopt dus nergens direct langs het water, dus ik ben diverse keren de dijk over geweest en door de uiterwaard naar het water gefietst, dat ging bij de gratie van de bikkelharde droge grond en een elektrische fiets...
Resultaat: niks, noppes, nada, geen witte zwever te zien.
Doorgefietst naar de eerstvolgende brug, vier kilometer verderop in Rethem en een paar vissers gevraagd naar de zwever uit te kijken, met een stroming van 6 km zou 'ie binnen het uur voorbij moeten komen drijven.
Zelf weer stroomop gefietst en een kanoër gevraagd of ze een zwever gezien had; "Een witte?", was het antwoord, ja, die lag op de oever op een krib, zo'n tweehonderd meter voorbij de camping.
Volgens de kanoër op de andere oever, dus ik terug naar de brug, er over naar de andere oever en naar de bewuste plek gefietst. Eenmaal bij het water zag ik de zwever liggen; op de oever waar ik net vandaan kwam, de kanoër had blijkbaar moeite met het onderscheiden van links en rechts, stroomafwaarts gezien.
Grmbl, grmbl, weer terug naar de brug bij Rethem, erover en weer richting camping. mijn acculading kakte inmiddels aardig in van al dat crosscountry fietswerk.
Op de camping laarzen en een lange broek aan, die manshoge stekels langs het water zijn niet lekker aan je blote benen, en naar de bewuste krib gefietst.
Door de lokale jungle heen gebroken en eenmaal op de bewuste krib; geen zwever...
Passerende suppers gevraagd vanaf het water naar belendende kribben te kijken, terwijl ik zelf door het struikgewas ploegde, van krib naar krib, zonder resultaat.
Redelijk afgepeigerd terug naar de camping, waar mijn vrouw klaar zat met een briefje met een telefoonnummer, of ik dat wou bellen.
De zwever was dus meegenomen naar Rethem door kanovaarders, die daar bezig waren de kano's op de trailer te laden voor de trip naar huis.
Ik weer naar Rethem, deze keer in de auto, want dat fietspad kon ik onderhand dromen.
Bij de aanlegplaats kreeg ik de zwever overhandigd door de kanovaarders.
De servo's trilden verdacht, dus eerst de stroom er maar afgehaald, de kanovaarders bedankt en naar de camping gereden.
Eenmaal daar, de elektronica eruit gehaald en laten drogen.
Een dag later alles weer gemonteerd en alles werkte ook nog naar behoren!
Mazzel gehad.
De volgende dag weer wezen vliegen waarbij de laatste landing er verdacht onbeholpen uit zag; één van de rolroer servootjes (PES GH-S37D) was wezen tandenpoetsen en het betreffende rolroer hing er sneu bij.
Nog een week vakantie te gaan, geen reserve en geen Modellbaugeschäft in de directe omgeving, dus de servo uit de ontvanger getrokken, de stang verwijderd en het rolroer met tape gefixeerd.
Met één rolroer de rest van de vakantie gevlogen, dat blijkt best te kunnen, alleen is de reactie wat trager dan met twee.
Een terugkerende ergernis, was het feit dat mijn laatst aangeschafte latex slang, waarmee ik de bestaande 20 m verlengd had naar 30 m, niet van dezelfde kwaliteit/leeftijd was en in de loop van tien dagen bijna dagelijks twee tot vijf keer brak, steeds in het laatst aangeschafte stuk en maar één keer in het eerst aangeschafte stuk.
Op het veld knoopte ik de boel aan elkaar, zodat ik verder kon, maar na afloop haalde ik de knopen er uit (veel weerstand door het gras) en maakte er nette lassen van met een stuk 6 mm lijn, waar ik de uiteinden verdikte met de vlam en de verdikkingen met een woeling vast zette in de slang.
Door deze ongein raakte ik bijna 8 m latex kwijt, want je wilt niet om de halve meter een las in je rubber.
Geen probleem bij wat wind, dan haal je nog wel een meter of zestig, maar de laatste dagen was het bloedheet en nagenoeg windstil. Dertig seconden was de maximale vliegtijd, meestal aanzienlijk korter, net als mijn startrubber...
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
Ik kon de zwever volgen tot de landing, dus geen steeklanding, maar een mooie flair vlak boven het water, zodat 'ie uit het grondeffect mooi recht naar beneden zakte. Anders had ik ook de ontvanger waarschijnlijk verzopen.Als je een zwever het water in vliegt, wil je eigenlijk een boot.
De romp van mijn vliegboot is voor 80% klaar, alleen de vleugel nog met de twin aandrijving erop.
Dat is echter geen zwever, maar waterlandingen en starts zou moeten kunnen...
Groeten, Jan.
pompebled
Forum veteraan
Vanwege de harde wind, NO4, vanmiddag met de Albatross en de Pibros naar het veld geweest en gevlogen aan 20 meter elastiek en 50 meter lijn.
De Riser en Mosquito moeten wachten op minder wind.
Er begint weer wat gras te groeien, dus de landingen zijn niet meer pats-boem, maar zien er meer uit alsof ik daadwerkelijk zachte landingen kan uitvoeren...
Het feit dat de Albatross een driekanaal is, helpt ook enorm.
De Albatross kon zonder ballast nog nét tegen de wind in komen; het was net hellingzweven, maar dan zonder de helling wind. Vliegtijden van 50 seconden tot 2 minuten, als ik wat thermiek trof.
De kleine Pibros kan het maar nét bolwerken tegen deze wind, de vluchten zijn even kort als altijd; 25-55 seconden, met één uitschieter naar anderhalve minuut, toen ik gelijk na het lossen in de thermiek terechtkwam en de delta, samen met een meeuw, rondjes draaiend in no time een klein puntje werd, dat inmiddels ruim benedenwinds was geblazen...
Ik zag me al door de weilanden baggeren op zoek naar een groene delta met een fel oranje vertikale stabilisator, maar ik kon door licht te duiken voldoende snelheid opbouwen om tegen de wind in weer boven het veld te komen. Pfew, dat was even spannend.
Slechts één keer het 6 mm rubber gebroken, knoopje erin en verder.
Voor de rest was het heerlijk weer en heb ik tientallen starts en landingen kunnen oefenen, just what the doctor ordered...
Groeten, Jan.
De Riser en Mosquito moeten wachten op minder wind.
Er begint weer wat gras te groeien, dus de landingen zijn niet meer pats-boem, maar zien er meer uit alsof ik daadwerkelijk zachte landingen kan uitvoeren...
Het feit dat de Albatross een driekanaal is, helpt ook enorm.
De Albatross kon zonder ballast nog nét tegen de wind in komen; het was net hellingzweven, maar dan zonder de helling wind. Vliegtijden van 50 seconden tot 2 minuten, als ik wat thermiek trof.
De kleine Pibros kan het maar nét bolwerken tegen deze wind, de vluchten zijn even kort als altijd; 25-55 seconden, met één uitschieter naar anderhalve minuut, toen ik gelijk na het lossen in de thermiek terechtkwam en de delta, samen met een meeuw, rondjes draaiend in no time een klein puntje werd, dat inmiddels ruim benedenwinds was geblazen...
Ik zag me al door de weilanden baggeren op zoek naar een groene delta met een fel oranje vertikale stabilisator, maar ik kon door licht te duiken voldoende snelheid opbouwen om tegen de wind in weer boven het veld te komen. Pfew, dat was even spannend.
Slechts één keer het 6 mm rubber gebroken, knoopje erin en verder.
Voor de rest was het heerlijk weer en heb ik tientallen starts en landingen kunnen oefenen, just what the doctor ordered...
Groeten, Jan.