Om niet tegelijk bij de eerste vlucht de Dakota aan gort te vliegen 
heb ik als 2 motorige trainer toch maar een semie scale Mosquito overgenomen. Zo op het oog een hele leuke kist, maar zoals gebruikelijk moesten er natuurlijk de nodige kleine dingetjes aan gedaan worden.
De Dakota staat dan wel even stil, maar dat zij zo.
Om te beginnen werkte het oorspronkelijke landingsgestel voor geen meter.
Van oorsprong was het een verend landingsgestel. Maar de ophanging was een beetje verbogen (zal wel een paar zware landingen gehad hebben) en roestvorming en in elkaar gedraaide veren zorgden samen voor de rest. Passé dus en exit main gear.
Als ik dan toch aan de bak moet dacht ik, zou leuk zijn om dan maar gelijk retracts er onder te zetten. Helaas, als ze al gemaakt werden was kopen hééééél duur zo niet onmogelijk. Dan maar kijken of ik het zelf kon maken. Op mijn vraag op het forum wist helaas niemand te vertellen hoe het landingsgestel van een Mosquito werkt. Maar.... verder speuren op internet leverde een paar foto’s op waarvan was af te leiden, hoe het zou kunnen werken.
Onder andere deze twee en ook nog een paar van het inwendige van de gondel.
Voor zover hieruit valt af te leiden, wordt de poot naar achter en naar boven getrokken door de schoor die naar boven knikt.
Aan de hand hiervan eerst maar eens schematisch iets opgezet.
En, nadat dit vergeleken was met de beschikbare ruimte in de motorgondels,
verder uitgewerkt. Maar nu met een betere maatvoering en met alles drop en dran. 80 mm wielen met een veerslag van 21 mm en een nauwkeurig bepaalde plaats van uitsparing in de vleugel. Wonder boven wonder bleek het te passen.
Of het ook allemaal zo gaat werken, zal aan het eind wel blijken.
Op grond van beschikbare materialen het idee in een “werktekening” verder uitgewerkt. Van messing bleek er buis te zijn met 0,5 mm wanddikte die met de maten 7, 6, 5 en 4 mm schuivend in elkaar past.
Het moest daarnaast met simpel gereedschap; blokhaakje, vijlen, pijpesnijertje, boormachine, ijzerzaagje, dremel en een brandertje, gemaakt en in elkaar gezet kunnen worden.
Voor de vaste poten is 7 mm messing buis gebruikt, evenals voor het juk en de schoren.
De verende poten zijn van 6 mm messing buis, verstevigd door daar een 5 mm in te schuiven en vast te solderen. Deze versteviging is om twee redenen.
a. De borgpen heeft zo meer houvast en
b. de poot is beter bestand tegen een zwaardere landing.
De lipjes voor het intrekmechaniek zijn gedacht uit een messing strip van 8x2 mm. De schuine stutten van het intrekmechaniek worden dan van 5 mm buis. De scharnieren daarvan weet ik nog niet
Voor de stabiliteit bij het bewerken van het buismateriaal (hoofdzakelijk vijlen) heb ik gebruik gemaakt van een alu U-profieltje. Hier de voorbewerking van de vaste poot voor de verbinding met het juk.
De onderdelen worden met zilver aan elkaar gesoldeerd.
Dan de schoren pas maken.
En op zijn plaats solderen
Eerst had ik gedacht de veren van het oude landingsgestel te kunnen gebruiken, maar die bleken te slap. Met 1 kg per veer zou het totaal op maximaal 4 kg belasting komen. Voor dit toestel wat aan de lage kant.
Bij een verenfabriek in de buurt bleken ze gelukkig standaard veren met een buitendiameter van 5,6 mm (past goed in een buis met inwendig 6 mm) en een veerdruk van 1,5 kg op voorraad te hebben.
(op de foto zijn de oude veren nog afgebeeld)
Als dezelfde metalen over elkaar glijden, gaat dit meestal niet (lang) goed omdat de delen op elkaar invreten. Dus ook niet bij veerpoten van messing die in een messing buis glijden.
Door de veerpoten te vertinnen denk ik dit probleem afdoende opgelost te hebben. Tot nu toe loopt het (veert het) als een trein.
heb ik als 2 motorige trainer toch maar een semie scale Mosquito overgenomen. Zo op het oog een hele leuke kist, maar zoals gebruikelijk moesten er natuurlijk de nodige kleine dingetjes aan gedaan worden. De Dakota staat dan wel even stil, maar dat zij zo.
Om te beginnen werkte het oorspronkelijke landingsgestel voor geen meter.
Van oorsprong was het een verend landingsgestel. Maar de ophanging was een beetje verbogen (zal wel een paar zware landingen gehad hebben) en roestvorming en in elkaar gedraaide veren zorgden samen voor de rest. Passé dus en exit main gear.
Als ik dan toch aan de bak moet dacht ik, zou leuk zijn om dan maar gelijk retracts er onder te zetten. Helaas, als ze al gemaakt werden was kopen hééééél duur zo niet onmogelijk. Dan maar kijken of ik het zelf kon maken. Op mijn vraag op het forum wist helaas niemand te vertellen hoe het landingsgestel van een Mosquito werkt. Maar.... verder speuren op internet leverde een paar foto’s op waarvan was af te leiden, hoe het zou kunnen werken.
Onder andere deze twee en ook nog een paar van het inwendige van de gondel.
Voor zover hieruit valt af te leiden, wordt de poot naar achter en naar boven getrokken door de schoor die naar boven knikt.
Aan de hand hiervan eerst maar eens schematisch iets opgezet.
En, nadat dit vergeleken was met de beschikbare ruimte in de motorgondels,
verder uitgewerkt. Maar nu met een betere maatvoering en met alles drop en dran. 80 mm wielen met een veerslag van 21 mm en een nauwkeurig bepaalde plaats van uitsparing in de vleugel. Wonder boven wonder bleek het te passen.
Of het ook allemaal zo gaat werken, zal aan het eind wel blijken.
Op grond van beschikbare materialen het idee in een “werktekening” verder uitgewerkt. Van messing bleek er buis te zijn met 0,5 mm wanddikte die met de maten 7, 6, 5 en 4 mm schuivend in elkaar past.
Het moest daarnaast met simpel gereedschap; blokhaakje, vijlen, pijpesnijertje, boormachine, ijzerzaagje, dremel en een brandertje, gemaakt en in elkaar gezet kunnen worden.
Voor de vaste poten is 7 mm messing buis gebruikt, evenals voor het juk en de schoren.
De verende poten zijn van 6 mm messing buis, verstevigd door daar een 5 mm in te schuiven en vast te solderen. Deze versteviging is om twee redenen.
a. De borgpen heeft zo meer houvast en
b. de poot is beter bestand tegen een zwaardere landing.
De lipjes voor het intrekmechaniek zijn gedacht uit een messing strip van 8x2 mm. De schuine stutten van het intrekmechaniek worden dan van 5 mm buis. De scharnieren daarvan weet ik nog niet
Voor de stabiliteit bij het bewerken van het buismateriaal (hoofdzakelijk vijlen) heb ik gebruik gemaakt van een alu U-profieltje. Hier de voorbewerking van de vaste poot voor de verbinding met het juk.
De onderdelen worden met zilver aan elkaar gesoldeerd.
Dan de schoren pas maken.
En op zijn plaats solderen
Eerst had ik gedacht de veren van het oude landingsgestel te kunnen gebruiken, maar die bleken te slap. Met 1 kg per veer zou het totaal op maximaal 4 kg belasting komen. Voor dit toestel wat aan de lage kant.
Bij een verenfabriek in de buurt bleken ze gelukkig standaard veren met een buitendiameter van 5,6 mm (past goed in een buis met inwendig 6 mm) en een veerdruk van 1,5 kg op voorraad te hebben.
(op de foto zijn de oude veren nog afgebeeld)
Als dezelfde metalen over elkaar glijden, gaat dit meestal niet (lang) goed omdat de delen op elkaar invreten. Dus ook niet bij veerpoten van messing die in een messing buis glijden.
Door de veerpoten te vertinnen denk ik dit probleem afdoende opgelost te hebben. Tot nu toe loopt het (veert het) als een trein.
Ga je de retracts met een servo aansturen?
