Bouwverslag ss "Rotterdam" (V) schaal 1:200
- Topicstarter Ad Bakker
- Startdatum
Ad Bakker
In Memoriam
Beste Jos,
Jaaaaaaa, maar filosofie is wel een ander verhaal, en ik zou dat zeker niet klakkeloos onder de gamma wetenschappen willen indelen. Er zijn hele stevige raakvlakken tussen bijvoorbeeld moderne (deeltjes-)fysica en filosofie. Als je op grond van puur theoretische argumenten stelt dat er bepaalde elementaire deeltjes wel moeten zijn, zonder dat je ze experimenteel kunt aantonen dan wordt de natuurkundige ook een filosoof. De filosofie is wat mij betreft moeilijk in een hokje in te delen. Is het wetenschap, of een manier van denken en redeneren? Ik denk dat ieder mens op zijn eigen manier een "denkwijze" is.
Wat heeft dit nu met modelbouw te maken. Ik denk: heel veel.
Groet,
Ad
Brandaris
Forum veteraan
ntopic: maar weer (wat heb ik aangericht???)
B
Bismarckbouwer
Guest
Nieuwe discussie???
Ik heb nog al wat los gemaakt met mijn opleiding.
Maar ook met het diploma van de AVBK heb ik een goed leven gehad.
Het gebrek aan gereedschapkennis wordt ruimschoots goed gemaakt door een hoge vorm van inventiviteit. Ik ben een zeer tevreden man en ook tevreden over mijn frutselwerk. Maar zoals bij iedere modelbouwer heb ik altijd wel kritiek op wat ik gebouwd heb. Zo hoort het ook, anders ga je het afraffelen.
Voor mij mag het gras bij de buren groener zijn, ik hoef het toch niet te maaien! hahahahaha
Groetje Opa Jan
www.willem-ruys.nl
Het www adres van mijn frutselwerk, voor wie het nog niet wist.
Ik heb nog al wat los gemaakt met mijn opleiding.
Maar ook met het diploma van de AVBK heb ik een goed leven gehad.
Het gebrek aan gereedschapkennis wordt ruimschoots goed gemaakt door een hoge vorm van inventiviteit. Ik ben een zeer tevreden man en ook tevreden over mijn frutselwerk. Maar zoals bij iedere modelbouwer heb ik altijd wel kritiek op wat ik gebouwd heb. Zo hoort het ook, anders ga je het afraffelen.
Voor mij mag het gras bij de buren groener zijn, ik hoef het toch niet te maaien! hahahahaha
Groetje Opa Jan
www.willem-ruys.nl
Het www adres van mijn frutselwerk, voor wie het nog niet wist.
Ad Bakker
In Memoriam
Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 12)
Toch maar weer eens een aflevering op mijn weblog geplaatst. Hieronder een kopie daarvan:
Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 12)
Eigenlijk heb ik niet vreselijk veel nieuws te vertellen, maar ik kom toch met een nieuwe aflevering omdat er waarschijnlijk een nog langere periode van “weinig te melden” komt. Het waarom blijkt wel uit het vervolg van dit verhaal.
Na de laatste keer heb ik de uitslagen van alle verdere dekhuiswanden van het promenadedek gemaakt. In totaal heb ik hiervoor 2 plaatjes van zo’n 13 x 23 cm nodig. Het eerste plaatje geëtst en natuurlijk daarna het resultaat nog eens kritisch bekeken. En wat bleek tot mijn stomme verbazing: het “incident” met het maken van het naamplaatje voor Stephan le Sage was helemaal geen incident, maar een keiharde, consequent uitgevoerde fout. Achteraf wel te beredeneren, maar toch…. Oorzaak: ik maak de uitslag van een wand op de computer alsof ik tegen de (zichtbare) buitenkant aankijk. Als je dat uitprint op een inkjet printer komt de inkt op het transparant, en dat is nu juist de kant die je tegen het plaatoppervlak wil hebben om zo min mogelijk lichtverstrooiing te krijgen. En wat is dan het resultaat: jawel je krijgt het spiegelbeeld op je etsplaat. Dat was me dus met de eerste wanden ook weer overkomen. Het was bijna nog niet opgevallen omdat bakboord en stuurboord vrijwel gelijk waren, op één deur na die alleen aan bakboordzijde komt, en nu dus in mijn versie naar stuurboord was verhuisd. Resultaat: weer een paar wandjes om de te gebruiken spuit/verfmethode op uit te proberen. Met deze wetenschap zou je denken dat het toch in de toekomst geen probleem meer mag zijn, maar bij het ontwerpen van de (hopelijk nu definitieve) etsplaten voor het promenadedek ging ik diverse keren toch weer in de fout. Om mezelf te controleren had ik nu de voorkant met tekst gemarkeerd. Hieronder het resultaat.
Dat zag er goed uit. Dus op de vraag: “heeft hij hier iets van geleerd?” zou je geneigd zijn volmondig “ja” te zeggen. Maar dan eerst toch even de achterkant bekijken, want (volledig overbodig natuurlijk) had ik daarop ook een tekstmarkering aangebracht.
Toen ik dit zag, steeg me het schaamrood naar de kaken. Niet dat er verder iets mis is met dit plaatje (de voorkant is goed, dus ook de achterkant – op de tekst na dan natuurlijk), maar het feit dat je er zo op beducht bent, maar dan toch weer zo’n fout maakt is ontzettend frustrerend. Ik ga nu proberen om consequent een vaste procedure toe te passen. Dat betekent de etsplaten op de “natuurlijke” manier ontwerpen, en dan als aller, allerlaatste handeling voor het uitprinten het geheel te spiegelen. Bij het volgende plaatje lukte dat in ieder geval wel goed.
De volgende stap is het in vorm buigen van de wanden. De vouwlijnen heb ik eenzijdig ingeëtst, en dat lijkt prima te werken. Dan moet natuurlijk ook de steunconstructie voor de wanden gemaakt worden, en hiervoor heb ik de computertekening van het dek uitgeknipt en op het dek geplakt.
Om eraan herinnerd te worden waar ik rekening moet houden met verlichting heb ik dat met kleur gemarkeerd. Waarom dat ik daarvoor zowel groen als oranje gebruikt heb is me ontschoten, en ook zie ik nu dat het voor de voorkant hier nog helemaal niet gebeurd is. Het tweede wat nu moet gebeuren is het verven/spuiten van de wanden, want ik wil dat voor de montage doen. Nu had ik al eens begrepen dat je voor messing een speciale primer zou moeten gebruiken die zich via een ets-achtig proces aan het messing hecht. In het Bismarck draadje (nou, zeg maar draad) was hierover ook al een discussie, en ik had daar gemeld dat ik voor dat doel bestemde primer van Stilleven (spuitbus) had gekocht. Walter Walrecht (van het Resolve draadje) meldde toen dat hij die ook had gekocht, maar dat je het er zo weer vanaf krabbelde. En toen ik het zelf ging uitproberen bleek dat inderdaad het geval te zijn. Toen ik te raden ging bij een schildersbedrijf (waar ik de Stilleven spuitbus niet gekocht had) zei die me dat je dit soort primers, ondanks het feit dat ze redelijk snel droog zijn, wat betreft de hechting wel tijd moet gunnen (tot wel een week). Maar omdat ik dat niet erg praktisch vond, en omdat ik de indruk had dat spuiten me met alle hoeken en nissen in de wanden niet goed ging lukken heb ik een kwastprimer bij hem gekocht. Deze hecht wel veel sneller, hij dekt als je hem dun aanbrengt voor geen meter maar dat geeft niet want er gaat toch een dekkende (niet glanzende) laklaag over. Maar dan kom ik weer bij het volgende probleem, over die afwerking met de kwast ben ik niet tevreden. Dus overweeg ik nu om toch weer spuiten uit te gaan proberen. Het klinkt als “zwabberen”, en het is het ook. Ik denk dat ik het aan boord al snel tot “chef dekzwabberen” zou brengen. Maar het resultaat is wel dat ik nog een tijdje aan het uitproberen sla, iets dat me niet vrolijk stemt maar wat ik ook kies, ik moet het dan wel voor het hele schip gaan gebruiken en dat vraagt om een weloverwogen keuze.
Voor de afwisseling was ik ook al begonnen met de detaillering van het volgende dek, het boven-promenadedek. Daarbij bleek dat er veel meer onderlinge interacties zijn tussen de dekken dan ik me had gerealiseerd. Om verder niet voor verrassingen te komen staan heb ik daarom maar weer eens het roer omgegooid (was even zoeken, het roer van de Rotterdam heb ik nog niet gemaakt), en besloten (naast de spuit/verftestjes) eerst alle dekken en bijbehorende dekhuiswanden te ontwerpen voordat ik met het maken hiervan verder ga. Dat is een behoorlijk grote klus, waarmee ik nu al zo’n vier dagen bijna full-time mee bezig ben. Maar daar straf je me niet mee, want ik vind het leuk werk. Wel moet ik opletten om bij de les te blijven, want bij het uitzoeken moet ik de tekeningen heel nauwkeurig raadplegen, en dan heb ik nog al eens de neiging af te dwalen omdat die tekeningen zo’n enorme schat aan informatie bevatten. Wat ik verder ook wel ontdek is dat scheepsbouwkundigen zo’n beetje een eigen taal hebben ontwikkeld, met een terminologie die ik op sommige punten nog steeds niet bevat. Wat dacht je bijv. van een opmerking bij een maat in een plattegrondtekening van een dek: “gemeten volgens een vertikaal evenwijdig aan hart schip”. “Hart schip” is in mijn beleving het vertikale (symmetrie)vlak van het schip, dus elke vertikale lijn is per definitie evenwijdig aan hart schip. Ik denk ondertussen wel te begrijpen wat er wordt bedoeld, maar het staat er niet!!!
Ook blijkt nu dat de scheepsbouwkundigen er niet altijd “op papier” uitkwamen. Dan kom je een opmerking tegen als “overnemen van proefmodel”, en daar zit je dan als modelbouwer. Ik ga toch echt geen model maken om een model te kunnen maken, dat wordt dus improviseren. Verder zijn er een aantal zaken die nogal vaag zijn omdat daar alleen maar “voorstellen” voor het toelevingsbedrijf van op papier staan, en dat zijn veelal potloodtekeningen die heel slecht (soms helemaal niet) op de scans overkomen. Ook dit wordt dus improviseren.
Wat verder ook nog opvalt, en dat past wel aardig in het leerproces, is dat het steeds complexer wordt naarmate je hoger komt, met de radarmast, communicatiemast en de schoorstenen als slagroom op de taart. De wanden worden steeds ingewikkelder, en vooral bij de voor- en achterschotten is echt bijna alles schuin. Ben ik even blij dat de dekken in ieder geval dwarsscheeps horizontaal lopen….
Voor dat ik weinig te melden had is het toch nog een lang verhaal geworden. Met weinig plaatjes, maar daar wil ik nog wel even wat aan doen.
Ik kreeg het in Engeland bestelde boek binnen, en dat was het wachten waard. Het is opmerkelijk hoe een Engelse scheepsarchitect zo laaiend enthousiast kan zijn over de HAL, en de ss Rotterdam in het bijzonder. Aan de andere kant, als je zo’n foto als hieronder ziet dan kan je toch niet anders concluderen dan ze schitterend is.
Het boek “Grande Dame: Holland America Line and the ss Rotterdam” is met zoveel enthousiasme over de HAL , en in het bijzonder de ss Rotterdam geschreven dat het bijna genant wordt. Maar dat is de Engelse stijl denk ik, hoewel ik het wel bijzonder vind dat met name een Engelsman zo enthousiast is over een Nederlands maatschappij en schip, terwijl de Engelsen zelf toch ook een aardige traditie hebben op het gebied van passagierschepen. Wat opvalt is naast de benaming “Grande Dame”, dat zowel zowel de auteur als degene die het voorwoord schreef hoog opgeven over de properheid aan boord van de HAL schepen, en spreken van de “spotless fleet”, ofwel de “vlekkeloze vloot” (een klakkeloze vertaler had hier ook “onbevlekte vloot” van kunnen maken, maar dat betekent bij ons toch wat anders). Wie wel eens in een (ook heel duur) hotel in Engeland is geweest kan zich misschien wel voorstellen dat de Nederlandse properheid daar wel opviel. Bij het lezen zou je bijna denken aan een gesponsorde uitgave, maar het is uitgegeven door het Engelse Royal Institute of Naval Architecture (RINA), en ik weet zeker dat die zo iets niet doen. Wat overigens ook nog aardig is dat ik dit boek op het spoor kwam via de Stichting Behoud ss Rotterdam, maar die hadden het te boek staan als “antiquarisch verkrijgbaar”, terwijl ik er na wat zoeken achter kwam dat je het voor 19 Engelse Pond incl. verzendkosten gewoon bij het RINA kon bestellen. Elk goed boek heeft natuurlijk ook zijn slordigheden. Zo zegt de auteur dat de tewaterlating op 14 september 1958 plaatsvond, terwijl dat 13 september was (14 was wel aardig geweest, is mijn verjaardag). Verder heeft hij het stelselmatig over de “Rotterdam Drydock Company”, terwijl de Engelse naam van de RDM toch echt “Rotterdam Dockyard Company” was.
Als afsluiting nog iets voor de “racers” onder ons. De ss Rotterdam als speedboat:
Deze bijzondere foto uit het RDM archief is gemaakt tijdens de bochtproef bij de proefvaart in 1959. Ik vermoed dat ze daarna nooit meer zoveel slagzij heeft gemaakt (hoewel, ik heb foto’s gezien tijdens zware storm, maar daarop kon je de horizon niet zien….). Overigens, de "horizontale" lijn over het "eerste klas sportdek" voor het dekhuis (de "skyroom") is de expansievoeg waar ik het eerder over gehad heb, en waardoor de dekken toch in mijn etstank gaan passen.
Nu echt tot de volgende keer, maar dat kan vanwege de ontwerpbezigheden wel even duren. Maar wees ervan overtuigd dat er hard gewerkt wordt op werf Bakker.
Ad Bakker
Toch maar weer eens een aflevering op mijn weblog geplaatst. Hieronder een kopie daarvan:
Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 12)
Eigenlijk heb ik niet vreselijk veel nieuws te vertellen, maar ik kom toch met een nieuwe aflevering omdat er waarschijnlijk een nog langere periode van “weinig te melden” komt. Het waarom blijkt wel uit het vervolg van dit verhaal.
Na de laatste keer heb ik de uitslagen van alle verdere dekhuiswanden van het promenadedek gemaakt. In totaal heb ik hiervoor 2 plaatjes van zo’n 13 x 23 cm nodig. Het eerste plaatje geëtst en natuurlijk daarna het resultaat nog eens kritisch bekeken. En wat bleek tot mijn stomme verbazing: het “incident” met het maken van het naamplaatje voor Stephan le Sage was helemaal geen incident, maar een keiharde, consequent uitgevoerde fout. Achteraf wel te beredeneren, maar toch…. Oorzaak: ik maak de uitslag van een wand op de computer alsof ik tegen de (zichtbare) buitenkant aankijk. Als je dat uitprint op een inkjet printer komt de inkt op het transparant, en dat is nu juist de kant die je tegen het plaatoppervlak wil hebben om zo min mogelijk lichtverstrooiing te krijgen. En wat is dan het resultaat: jawel je krijgt het spiegelbeeld op je etsplaat. Dat was me dus met de eerste wanden ook weer overkomen. Het was bijna nog niet opgevallen omdat bakboord en stuurboord vrijwel gelijk waren, op één deur na die alleen aan bakboordzijde komt, en nu dus in mijn versie naar stuurboord was verhuisd. Resultaat: weer een paar wandjes om de te gebruiken spuit/verfmethode op uit te proberen. Met deze wetenschap zou je denken dat het toch in de toekomst geen probleem meer mag zijn, maar bij het ontwerpen van de (hopelijk nu definitieve) etsplaten voor het promenadedek ging ik diverse keren toch weer in de fout. Om mezelf te controleren had ik nu de voorkant met tekst gemarkeerd. Hieronder het resultaat.
Dat zag er goed uit. Dus op de vraag: “heeft hij hier iets van geleerd?” zou je geneigd zijn volmondig “ja” te zeggen. Maar dan eerst toch even de achterkant bekijken, want (volledig overbodig natuurlijk) had ik daarop ook een tekstmarkering aangebracht.
Toen ik dit zag, steeg me het schaamrood naar de kaken. Niet dat er verder iets mis is met dit plaatje (de voorkant is goed, dus ook de achterkant – op de tekst na dan natuurlijk), maar het feit dat je er zo op beducht bent, maar dan toch weer zo’n fout maakt is ontzettend frustrerend. Ik ga nu proberen om consequent een vaste procedure toe te passen. Dat betekent de etsplaten op de “natuurlijke” manier ontwerpen, en dan als aller, allerlaatste handeling voor het uitprinten het geheel te spiegelen. Bij het volgende plaatje lukte dat in ieder geval wel goed.
De volgende stap is het in vorm buigen van de wanden. De vouwlijnen heb ik eenzijdig ingeëtst, en dat lijkt prima te werken. Dan moet natuurlijk ook de steunconstructie voor de wanden gemaakt worden, en hiervoor heb ik de computertekening van het dek uitgeknipt en op het dek geplakt.
Om eraan herinnerd te worden waar ik rekening moet houden met verlichting heb ik dat met kleur gemarkeerd. Waarom dat ik daarvoor zowel groen als oranje gebruikt heb is me ontschoten, en ook zie ik nu dat het voor de voorkant hier nog helemaal niet gebeurd is. Het tweede wat nu moet gebeuren is het verven/spuiten van de wanden, want ik wil dat voor de montage doen. Nu had ik al eens begrepen dat je voor messing een speciale primer zou moeten gebruiken die zich via een ets-achtig proces aan het messing hecht. In het Bismarck draadje (nou, zeg maar draad) was hierover ook al een discussie, en ik had daar gemeld dat ik voor dat doel bestemde primer van Stilleven (spuitbus) had gekocht. Walter Walrecht (van het Resolve draadje) meldde toen dat hij die ook had gekocht, maar dat je het er zo weer vanaf krabbelde. En toen ik het zelf ging uitproberen bleek dat inderdaad het geval te zijn. Toen ik te raden ging bij een schildersbedrijf (waar ik de Stilleven spuitbus niet gekocht had) zei die me dat je dit soort primers, ondanks het feit dat ze redelijk snel droog zijn, wat betreft de hechting wel tijd moet gunnen (tot wel een week). Maar omdat ik dat niet erg praktisch vond, en omdat ik de indruk had dat spuiten me met alle hoeken en nissen in de wanden niet goed ging lukken heb ik een kwastprimer bij hem gekocht. Deze hecht wel veel sneller, hij dekt als je hem dun aanbrengt voor geen meter maar dat geeft niet want er gaat toch een dekkende (niet glanzende) laklaag over. Maar dan kom ik weer bij het volgende probleem, over die afwerking met de kwast ben ik niet tevreden. Dus overweeg ik nu om toch weer spuiten uit te gaan proberen. Het klinkt als “zwabberen”, en het is het ook. Ik denk dat ik het aan boord al snel tot “chef dekzwabberen” zou brengen. Maar het resultaat is wel dat ik nog een tijdje aan het uitproberen sla, iets dat me niet vrolijk stemt maar wat ik ook kies, ik moet het dan wel voor het hele schip gaan gebruiken en dat vraagt om een weloverwogen keuze.
Voor de afwisseling was ik ook al begonnen met de detaillering van het volgende dek, het boven-promenadedek. Daarbij bleek dat er veel meer onderlinge interacties zijn tussen de dekken dan ik me had gerealiseerd. Om verder niet voor verrassingen te komen staan heb ik daarom maar weer eens het roer omgegooid (was even zoeken, het roer van de Rotterdam heb ik nog niet gemaakt), en besloten (naast de spuit/verftestjes) eerst alle dekken en bijbehorende dekhuiswanden te ontwerpen voordat ik met het maken hiervan verder ga. Dat is een behoorlijk grote klus, waarmee ik nu al zo’n vier dagen bijna full-time mee bezig ben. Maar daar straf je me niet mee, want ik vind het leuk werk. Wel moet ik opletten om bij de les te blijven, want bij het uitzoeken moet ik de tekeningen heel nauwkeurig raadplegen, en dan heb ik nog al eens de neiging af te dwalen omdat die tekeningen zo’n enorme schat aan informatie bevatten. Wat ik verder ook wel ontdek is dat scheepsbouwkundigen zo’n beetje een eigen taal hebben ontwikkeld, met een terminologie die ik op sommige punten nog steeds niet bevat. Wat dacht je bijv. van een opmerking bij een maat in een plattegrondtekening van een dek: “gemeten volgens een vertikaal evenwijdig aan hart schip”. “Hart schip” is in mijn beleving het vertikale (symmetrie)vlak van het schip, dus elke vertikale lijn is per definitie evenwijdig aan hart schip. Ik denk ondertussen wel te begrijpen wat er wordt bedoeld, maar het staat er niet!!!
Ook blijkt nu dat de scheepsbouwkundigen er niet altijd “op papier” uitkwamen. Dan kom je een opmerking tegen als “overnemen van proefmodel”, en daar zit je dan als modelbouwer. Ik ga toch echt geen model maken om een model te kunnen maken, dat wordt dus improviseren. Verder zijn er een aantal zaken die nogal vaag zijn omdat daar alleen maar “voorstellen” voor het toelevingsbedrijf van op papier staan, en dat zijn veelal potloodtekeningen die heel slecht (soms helemaal niet) op de scans overkomen. Ook dit wordt dus improviseren.
Wat verder ook nog opvalt, en dat past wel aardig in het leerproces, is dat het steeds complexer wordt naarmate je hoger komt, met de radarmast, communicatiemast en de schoorstenen als slagroom op de taart. De wanden worden steeds ingewikkelder, en vooral bij de voor- en achterschotten is echt bijna alles schuin. Ben ik even blij dat de dekken in ieder geval dwarsscheeps horizontaal lopen….
Voor dat ik weinig te melden had is het toch nog een lang verhaal geworden. Met weinig plaatjes, maar daar wil ik nog wel even wat aan doen.
Ik kreeg het in Engeland bestelde boek binnen, en dat was het wachten waard. Het is opmerkelijk hoe een Engelse scheepsarchitect zo laaiend enthousiast kan zijn over de HAL, en de ss Rotterdam in het bijzonder. Aan de andere kant, als je zo’n foto als hieronder ziet dan kan je toch niet anders concluderen dan ze schitterend is.
Het boek “Grande Dame: Holland America Line and the ss Rotterdam” is met zoveel enthousiasme over de HAL , en in het bijzonder de ss Rotterdam geschreven dat het bijna genant wordt. Maar dat is de Engelse stijl denk ik, hoewel ik het wel bijzonder vind dat met name een Engelsman zo enthousiast is over een Nederlands maatschappij en schip, terwijl de Engelsen zelf toch ook een aardige traditie hebben op het gebied van passagierschepen. Wat opvalt is naast de benaming “Grande Dame”, dat zowel zowel de auteur als degene die het voorwoord schreef hoog opgeven over de properheid aan boord van de HAL schepen, en spreken van de “spotless fleet”, ofwel de “vlekkeloze vloot” (een klakkeloze vertaler had hier ook “onbevlekte vloot” van kunnen maken, maar dat betekent bij ons toch wat anders). Wie wel eens in een (ook heel duur) hotel in Engeland is geweest kan zich misschien wel voorstellen dat de Nederlandse properheid daar wel opviel. Bij het lezen zou je bijna denken aan een gesponsorde uitgave, maar het is uitgegeven door het Engelse Royal Institute of Naval Architecture (RINA), en ik weet zeker dat die zo iets niet doen. Wat overigens ook nog aardig is dat ik dit boek op het spoor kwam via de Stichting Behoud ss Rotterdam, maar die hadden het te boek staan als “antiquarisch verkrijgbaar”, terwijl ik er na wat zoeken achter kwam dat je het voor 19 Engelse Pond incl. verzendkosten gewoon bij het RINA kon bestellen. Elk goed boek heeft natuurlijk ook zijn slordigheden. Zo zegt de auteur dat de tewaterlating op 14 september 1958 plaatsvond, terwijl dat 13 september was (14 was wel aardig geweest, is mijn verjaardag). Verder heeft hij het stelselmatig over de “Rotterdam Drydock Company”, terwijl de Engelse naam van de RDM toch echt “Rotterdam Dockyard Company” was.
Als afsluiting nog iets voor de “racers” onder ons. De ss Rotterdam als speedboat:
Deze bijzondere foto uit het RDM archief is gemaakt tijdens de bochtproef bij de proefvaart in 1959. Ik vermoed dat ze daarna nooit meer zoveel slagzij heeft gemaakt (hoewel, ik heb foto’s gezien tijdens zware storm, maar daarop kon je de horizon niet zien….). Overigens, de "horizontale" lijn over het "eerste klas sportdek" voor het dekhuis (de "skyroom") is de expansievoeg waar ik het eerder over gehad heb, en waardoor de dekken toch in mijn etstank gaan passen.
Nu echt tot de volgende keer, maar dat kan vanwege de ontwerpbezigheden wel even duren. Maar wees ervan overtuigd dat er hard gewerkt wordt op werf Bakker.
Ad Bakker
B
Bismarckbouwer
Guest
Vergeten?
Hallo Ad,
Toch nog een flink verhaal geworden. Vergeten? wat is dat? Dat zal mij nou noooooit gebeuren. Blij te lezen dat ik niet de enige "lummel"' ben die dat voor gewoonte heeft. Ook dingen meerdere malen "bewust" fout doen is mij niet onbekend.
Begrijp ik het goed dat je alle dekhuizen van plaat maakt via dat etch gebeuren. Zal wel steviger zijn na het solderen dan mijn balsadekhuizen.
Voor de messing en koperen delen, gebruik gewone grondverf van Histor de extra witte, die spuit ik 2 maal, daarna mat witte lak en daarna glansvernis, zodanig verdund dat hij eiglans opdroogt. Als je met een metalen voorwerp hierover heen gaat moet je nog redelijk hard drukken voor het er af gaat. Wel is het zo, dat er dan gelijk een flink stuk afspringt, dus niet alleen het plekje wat bekrast wordt. Maar wees gerust, ik was niet van plan om dat dagelijks te demonstreren.
Succes en ik blijf het volgen
Opa Jan
Hallo Ad,
Toch nog een flink verhaal geworden. Vergeten? wat is dat? Dat zal mij nou noooooit gebeuren. Blij te lezen dat ik niet de enige "lummel"' ben die dat voor gewoonte heeft. Ook dingen meerdere malen "bewust" fout doen is mij niet onbekend.
Begrijp ik het goed dat je alle dekhuizen van plaat maakt via dat etch gebeuren. Zal wel steviger zijn na het solderen dan mijn balsadekhuizen.
Voor de messing en koperen delen, gebruik gewone grondverf van Histor de extra witte, die spuit ik 2 maal, daarna mat witte lak en daarna glansvernis, zodanig verdund dat hij eiglans opdroogt. Als je met een metalen voorwerp hierover heen gaat moet je nog redelijk hard drukken voor het er af gaat. Wel is het zo, dat er dan gelijk een flink stuk afspringt, dus niet alleen het plekje wat bekrast wordt. Maar wees gerust, ik was niet van plan om dat dagelijks te demonstreren.
Succes en ik blijf het volgen
Opa Jan
Ad,
't Is inderdaad weer een mooi verhaal.
Fouten zijn d'r om van te leren Ad. En door je grondige wijze van werken ben je achter deze kleine onvolkomenheid gekomen. (Ik wil je overigens graag nog even wijzen op bericht #60 uit deze draad. Ik heb dit punt daar al aangekaart
We wachten op je nieuwe berichten.
De donkere dagen voor Kerst komen er aan. Tijd om lekker bij de kachel aan de keukentafel te "prutsen" aan je boot.
En mocht het werken aan de keukentafel niet willen en zou je naar je kelder moeten, dan kun je altijd noch bij de kachel kruipen met je nieuwe boek. Wellicht ziet jou kenners-oog daar op foto's dingen die voor jou een nieuw licht werpen op je vragen.
Succes,
Wim
't Is inderdaad weer een mooi verhaal.
Fouten zijn d'r om van te leren Ad. En door je grondige wijze van werken ben je achter deze kleine onvolkomenheid gekomen. (Ik wil je overigens graag nog even wijzen op bericht #60 uit deze draad. Ik heb dit punt daar al aangekaart
We wachten op je nieuwe berichten.
De donkere dagen voor Kerst komen er aan. Tijd om lekker bij de kachel aan de keukentafel te "prutsen" aan je boot.
En mocht het werken aan de keukentafel niet willen en zou je naar je kelder moeten, dan kun je altijd noch bij de kachel kruipen met je nieuwe boek. Wellicht ziet jou kenners-oog daar op foto's dingen die voor jou een nieuw licht werpen op je vragen.
Succes,
Wim
Ad Bakker
In Memoriam
@ Opa Jan,
Inderdaad ga ik messing gebruiken, maar voldoende gesteund door hout erachter. Ik heb als voordeel dat (door de schaal 1:200) de ruimten achter ramen niet echt zichtbaar worden, ik heb al gezegd dat ik "de gordijnen dicht doe". Dus ik hoef alleen ruimten te creëren voor de verlichting achter de gordijnen. De steunconstructie voor de wanden (MDF) dient dan tevens als fundatie voor de erboven liggende dekken. Op die manier hoop ik solderen te voorkomen, want dat is net als schilderen geen echte vaardigheid van me (mijn opmerking over de academie ging ook beslist niet over schilderen, meer over tekenen en gravures waaronder etsen). Ik ben me wel bewust van het schaalverschil, maar ik zit me steeds weer te verlekkeren aan de details je aanbrengt bij je "Willempie". Met name het reliëf dat je bij ramen in de wanden aangebracht hebt. Want dat is toch één van de uitdagingen van modelbouw, om met veelal platte materialen toch een zekere dieptewerking te krijgen. Ik ben er nog steeds niet uit hoe ik dat op mijn schaal toch nog kan realiseren.
@Ome Jan & Walter
Ik heb ondertussen wat testjes uitgevoerd met "gewone" spuitbussen, in mijn geval van Flexa. De primer doet het eigenlijk best wel goed, en het eindresultaat vind ik meer dan aanvaardbaar. Wel ga ik de dekhuiswanden zo ontwerpen dat er zo min mogelijk hoeken in een wanddeel komen, om het zo toegankelijk mogelijk te houden voor het spuiten. Dat betekent dat ik de wanden in kleinere delen ga uitvoeren, met per deel uitsluitend buitenhoeken. Weer terug naar de "tekentafel" dus.
@Wim,
In huize Bakker geldt het spreekwoord "een gewaarschuwd man trekt zich nergens wat van an". Misschien wel een streekeigenschap (Rotterdam en omstreken).
@Kreeft,
Dank je voor je lovende woorden. Voor mijn vroegere werk heb ik altijd veel "beroepsmatig" moeten schrijven, daarom hou ik het nu maar bij deze vrijblijvende stukjes waarbij druk geen enkele rol meer speelt.
Groet aan allen,
Ad
Beste Jan,
Inderdaad ga ik messing gebruiken, maar voldoende gesteund door hout erachter. Ik heb als voordeel dat (door de schaal 1:200) de ruimten achter ramen niet echt zichtbaar worden, ik heb al gezegd dat ik "de gordijnen dicht doe". Dus ik hoef alleen ruimten te creëren voor de verlichting achter de gordijnen. De steunconstructie voor de wanden (MDF) dient dan tevens als fundatie voor de erboven liggende dekken. Op die manier hoop ik solderen te voorkomen, want dat is net als schilderen geen echte vaardigheid van me (mijn opmerking over de academie ging ook beslist niet over schilderen, meer over tekenen en gravures waaronder etsen). Ik ben me wel bewust van het schaalverschil, maar ik zit me steeds weer te verlekkeren aan de details je aanbrengt bij je "Willempie". Met name het reliëf dat je bij ramen in de wanden aangebracht hebt. Want dat is toch één van de uitdagingen van modelbouw, om met veelal platte materialen toch een zekere dieptewerking te krijgen. Ik ben er nog steeds niet uit hoe ik dat op mijn schaal toch nog kan realiseren.
@Ome Jan & Walter
Ik heb ondertussen wat testjes uitgevoerd met "gewone" spuitbussen, in mijn geval van Flexa. De primer doet het eigenlijk best wel goed, en het eindresultaat vind ik meer dan aanvaardbaar. Wel ga ik de dekhuiswanden zo ontwerpen dat er zo min mogelijk hoeken in een wanddeel komen, om het zo toegankelijk mogelijk te houden voor het spuiten. Dat betekent dat ik de wanden in kleinere delen ga uitvoeren, met per deel uitsluitend buitenhoeken. Weer terug naar de "tekentafel" dus.
@Wim,
In huize Bakker geldt het spreekwoord "een gewaarschuwd man trekt zich nergens wat van an". Misschien wel een streekeigenschap (Rotterdam en omstreken).
@Kreeft,
Dank je voor je lovende woorden. Voor mijn vroegere werk heb ik altijd veel "beroepsmatig" moeten schrijven, daarom hou ik het nu maar bij deze vrijblijvende stukjes waarbij druk geen enkele rol meer speelt.
Groet aan allen,
Ad
Ad Bakker
In Memoriam
@Lupgens,
Nee, ik beperk me tot statische modellen. Ik vind het al een hele uitdaging om haar verlicht te krijgen, aan de rest ga ik me niet wagen.
@Brandaris,
Ik weet het, ben lid van de Stichting "Behoud stoomschip Rotterdam". Maar vanwege mijn medische geschiedenis mag/kan ik niet aan dit soort happenings meedoen. Ik zal dus moeten wachten tot de officiële opening. Gezien het huidige trage bouwtempo (dat omgekeerd evenredig is met het aantal uren dat ik erin stop - lijkt wel op de gang van zaken bij het echte schip) komt dat zelfs wel in orde. Een bezoek heb ik eigenlijk alleen nodig voor wat details die veel later in de bouw aan de orde komen. Voor de grote lijnen heb ik voorlopig genoeg aan de tekeningen en het beschikbare fotomateriaal.
Groet,
Ad Bakker
Ad Bakker
In Memoriam
Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 13)
Ik wilde het jaar niet afsluiten zonder nog een aflevering van mijn verslag. Hieronder het resultaat (deel 13...............)
Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 13)
Zoals ik de vorige keer gemeld heb ben ik de laatste tijd nogal druk geweest met het vertalen van de werftekeningen naar uitslagen van de dekwanden. Dit is een erg tijdrovende klus, maar niet onprettig om te doen. Het levert echter (nog) geen spectaculaire plaatjes op die ik hier kan tonen. Dus weer geen bouwvorderingen te melden. Soms geneer ik me om dit nog een “bouwverslag” te noemen. Het lijkt meer op de beschrijving van een leerproces (droogzwemmen?).
Het tekenen is echter geen werk dat je continu kan doen (in ieder geval ik niet). Als ik nog een beetje normaal wil slapen moet ik vooral later op de avond ook wat andere dingen doen, anders spoken die tekeningen de hele nacht door mijn hoofd. Zijn weliswaar geen nachtmerries, maar toch…..
Dus tussendoor nog wat andere zaken gedaan. Ten eerste het volgen van dit forum, wat ik overigens met name leuk vind als ik eens incidenteel aan een discussie kan deelnemen. Ik hou dit wel beperkt tot die zaken waarvan ik denk dat ik er een positieve bijdrage aan kan leveren, of (wel zo belangrijk) er iets van kan opsteken. Verder komen bestellingen bij mij bijna altijd prompt op tijd, dus daarover kan ik op het forum ook niet klagen.
Soms kan het overigens ook wel eens behoorlijk frustrerend zijn als je ziet wat voor schitterende dingen sommige mensen kunnen maken. Dan word je weer eens op een pijnlijke manier aan je eigen beperkingen herinnerd. Gelukkig duurt dat meestal niet te lang, en besef je je weer eens dat het toch voornamelijk om het plezier gaat en hoe bevoorrecht je bent dat je zo intensief met je hobby bezig kunt zijn.
Het tweede (en volgens mijn vrouw het belangrijkste) dat ik toch maar weer eens aangepakt heb is: puinruimen!! Zowel mijn werkkamer als de berging waren doordat ik zo fanatiek bezig was geweest een enorme puinhoop geworden. Dus toch maar weer eens “de bezem erdoor”. Het is wat dat betreft altijd hetzelfde: ik zie er enorm tegenop en stel het ettelijke malen uit maar als het eenmaal gebeurd is (en zelfs terwijl ik er mee bezig ben) geeft het een enorm voldaan gevoel. Je zou zeggen, dan doe je dat toch vaker maar ik ben wat dat betreft (en volgens velen ook nog wel op andere gebieden) behoorlijk hardleers. En daarbij: rituelen moet je koesteren.
Verder had ik mij de laatste tijd nogal geïrriteerd aan het feit dat ik na mijn aanvankelijke “successen” een nogal wisselende kwaliteit van mijn etswerk kreeg. Los van de eerder genoemde “spiegeleffecten” had ik nogal eens een slecht resultaat zonder dat ik daarvoor een directe verklaring kon geven. Ik vond het daarom, mede gezien de grote “productie” die ik op stapel aan het zetten ben, wel eens goed om het hele proces nog een kritisch door te lopen en waar mogelijk verbeteringen aan te brengen. Nu kan dat nog omdat ik toch nog met de tekeningen bezig ben. Als die klaar zijn hoop ik zoveel mogelijk etswerk achter elkaar te doen, dus nu kan ik ze nog aanpassen als mijn testjes daartoe aanleiding geven. Als eerste heb ik nog eens naar mijn ontwikkel- en etsvloeistoffen gekeken. Op internet kwam ik een verhaal tegen over het maken van PCB’s (Making PCBs) waarin de gebruikelijke oplossing van caustic soda in water als ontwikkelvloeistof werd afgeraden, en werd een variant door het toevoegen van waterglas aangeprezen. Ik heb dat eens uitgeprobeerd, en ik moet eerlijk zeggen dat het perfect gaat. Het ontwikkelproces lijkt gewoon te stoppen en “overontwikkeling” treedt niet op.
Toen de etsvloeistof, want ik ergerde me nogal aan het feit dat wat ik bij de elektronicawinkel had gekregen (zij hadden niets anders) als het afkoelde sterk kristalliseerde en dat dit dan later weer heel slecht oploste. Ook de beluchtingsopeningen in de bodem van de etstank raakten hierdoor verstopt, en een aantal keren gebeurde dat zelfs tijdens het etsen. Blijkt achteraf dat het ammoniumpersulfaat was, en dat staat bekend om dit probleem.
Dan zijn er nog twee alternatieven: ijzer(III)chloride en natriumpersulfaat. Veel PCB makers zijn erg enthousiast over de ijzerchloride, dus dat eerst uitgeprobeerd. Ik had al gelezen dat dat minder doorzichtig was, maar de internetwinkel die het me verkocht zei dat het etsproces met een lamp erachter toch wel te volgen was. Nou, ik was snel genezen: wat een troep is dat. In de eerste plaats moet je er bijna een vuurtoren achter zetten om toch wat te zien (later gelezen dat met wat toevoeging van keukenzout dat wel wat te verbeteren is, maar toen was ik al genezen van dat spul). In de tweede plaats is het enorm vuile troep. Elke spetter, waar die ook op valt (en dan heb ik het niet over kleding, want die wordt door elk etsmiddel geruïneerd) is bijna niet meer weg te krijgen. Het is wat vettig en kleverig, echt vuile troep. Snel tot chemisch afval gepromoveerd dus.
Toen als laatste natriumperoxide geprobeerd. Had het kunnen weten, het wordt niet voor niets ook onder de benaming “fijnetsmiddel” verkocht. Het was echt een verademing, het is helder en vloeibaar als water en het etst fantastisch. OK, het is wat duurder maar je schijnt er aardig lang mee te doen, en op internet heb ik een behoorlijk goedkope leverancier gevonden. Levering de volgende dag, dus weer geen klagen (je zou het bijna jammer gaan vinden). Het enige nadeel is dat je op zo’n 45 tot 50 ˚C moet etsen, maar dat gold voor de ammoniumpersulfaat ook (kon wel wat minder). Opwarmtijd is behoorlijk lang, en het verwarmingselement dat bij mijn aangeschafte etstank zat bleek niet beveiligd te zijn. Dat is inmiddels opgelost, want die heb ik opgeblazen door hem een keer droog aan te laten staan. Dat gaf een flinke knal, steekvlam en rondvliegend glas. Overigens, snap niet dat zoiets verkocht mag worden, maar heb die veiligheidsbril achteraf toch niet voor niets gekocht!! Maar het etsen gaat erg goed, en zelfs nog sneller dan met het ammoniumpersulfaat (de ijzerchloride is wat dat betreft wel de kampioen, maar dat vind ik nou het minst belangrijke).
Verder waren er nog wat zaken die wat mij betreft verbeterd konden worden. Een eenvoudige hulpconstructie gemaakt waardoor ik de zonnebank als belichtingsapparaat nog beter benut als “tosti-ijzer”, namelijk door beide kanten gelijktijdig te belichten. Ook had ik me geërgerd aan het feit dat de te etsen plaat niet goed centraal in de etstank bleef, en de neiging had tegen één van de kanten te “plakken”. Ik had al wat uitgeprobeerd met opgelijmde blokjes, maar die wilden nogal eens loslaten en het aanbrengen kostte ook de nodige tijd. Toen moest ik ineens denken aan van die strips waaraan je posters kunt ophangen. Denken en kopen zijn echter verschillende dingen want ik heb me rot gezocht, maar nergens te krijgen (Karwei, Praxis, Gamma, Hema, en nog wat speciaalwinkels waronder een lijstenwikel afgestruind). Toen vrij simpel op internet gevonden (weer volgende dag binnen, om moe van te worden). Kost aan verzenden bijna meer dan de dingen zelf, maar dan nog super goedkoop. Hieronder een foto van een teststrook (kom ik later nog op terug) terwijl de etstank staat op te warmen. De strips doorboord en pluggen ingezet als afstandshouders en het werkt perfect!!
Wel blijft het nog steeds belangrijk om de plaat regelmatig te keren, maar dat gaat met deze constructie ook vrij eenvoudig. Ik vind dat ook niet zo erg, want terwijl het etsen plaatsvindt staat mijn hoofd er ook niet naar om tussendoor iets anders te doen. Omdat ik nogal eens de neiging had wat weg te dromen een eenvoudige stopwatch gekocht om elke 3 minuten de plaat te draaien. Maar ja, dan moet je natuurlijk niet vergeten die stopwatch weer te starten nadat je de plaat gekeerd hebt…………
Het is nu tijd voor de rubriek “blunder van de week”.
Toen ik een eerste proefstrook maakte voor het ontwikkelen met de nieuwe ontwikkelaar waren alle belichtingstijden te lang (liepen van 60 t/m 150 seconden met incrementen van 10 seconden). Alle belichtinstijden werden normaal ontwikkeld, er was nauwelijks verschil te zien. Hieronde het resultaat na etsen (vlakjes met lijnen van verschillende dikten van 0.1 tot 2 mm), éénzijdig belicht en vrijwel geheel (op de dunste lijnen na) doorgeëtst:
Achteraf misschien wel goed, want ik was vergeten aan te tekenen waar ik was begonnen, dus ik kon ook niet meer terugtracen welk vak welke belichting had gehad. Geeft trouwens wel aan hoe weinig kritisch de belichtingstijd is (werd ook als een van de voordelen van het toevoegen van waterglas aan de ontwikkelaar genoemd).
Een volgende proefstrook (de eerdere foto hierboven) dus veel korter belicht: 10 t/m 100 seconden met incrementen van 10 seconden. Hieronder deze plaat in de etstank vlak voor het moment dat hij klaar is.
Op de plaat een rechthoek van 5x10 mm tweezijdig belicht, zodat deze door-en-door geëtst wordt, met daaromheen éénzijdig aangebrachte rechthoeken met verschillende lijndikten (0.05, 0.1, 0.2, 0.5, 1 en 2 mm). Het resultaat voor de langste belichtingstijden ziet er goed uit.
Alleen de rechthoek met lijndikte van 0.05 mm is alleen bij de langste belichtingstijd (linkse) met een loep te zien. Aangezien ik er niet vanuit ga dat de mensen mijn schip met een loep gaan bekijken (op misschien de door Kreeft benoemde museumconservator na), laat ik die lijndikte maar verder voor gezien. Ik had dit proefje namelijk opgezet om te kijken hoe ik de aluminium kozijnen in de wanden kon simuleren.
Maar om op die blunder terug te komen, ik had deze tweede keer de belichtingstijd op het belichtingsmasker gezet, zodat dit meegeëtst werd. Hieronder het resultaat :
Verkeerd om dus!!! Links is 100 sec, dan naar rechts aflopend….. Achteraf heb ik er wel een verklaring voor, maar dat zegt iedereen die een fout gemaakt heeft. Het blijft gewoon een stomme blunder.
Als afsluiting ook nog een aflevering uit de rubriek “foto van de week”. Hieronder een kopie van een bladzijde van de ss Rotterdam kalender die ik opgestuurd kreeg met een beeld uit de machinekamer.
Daar druipt toch de nostalgie vanaf, ik hoop dat Frederik van Gent meekijkt….
En onder de foto: jawel de uitnodiging voor de eerste bezichtiging: 30 januari is het zover!!!!!!!!!
Ik geloof het pas als ik over de loopplank loop.
Het was weer een heel verhaal met weinig bouwresultaten, maar dat zijn jullie ondertussen wel van me gewend.
Iedereen prettige Kerst en een voorspoedig 2010 toegewenst.
Groet,
Ad Bakker
Ik wilde het jaar niet afsluiten zonder nog een aflevering van mijn verslag. Hieronder het resultaat (deel 13...............)
Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 13)
Zoals ik de vorige keer gemeld heb ben ik de laatste tijd nogal druk geweest met het vertalen van de werftekeningen naar uitslagen van de dekwanden. Dit is een erg tijdrovende klus, maar niet onprettig om te doen. Het levert echter (nog) geen spectaculaire plaatjes op die ik hier kan tonen. Dus weer geen bouwvorderingen te melden. Soms geneer ik me om dit nog een “bouwverslag” te noemen. Het lijkt meer op de beschrijving van een leerproces (droogzwemmen?).
Het tekenen is echter geen werk dat je continu kan doen (in ieder geval ik niet). Als ik nog een beetje normaal wil slapen moet ik vooral later op de avond ook wat andere dingen doen, anders spoken die tekeningen de hele nacht door mijn hoofd. Zijn weliswaar geen nachtmerries, maar toch…..
Dus tussendoor nog wat andere zaken gedaan. Ten eerste het volgen van dit forum, wat ik overigens met name leuk vind als ik eens incidenteel aan een discussie kan deelnemen. Ik hou dit wel beperkt tot die zaken waarvan ik denk dat ik er een positieve bijdrage aan kan leveren, of (wel zo belangrijk) er iets van kan opsteken. Verder komen bestellingen bij mij bijna altijd prompt op tijd, dus daarover kan ik op het forum ook niet klagen.
Soms kan het overigens ook wel eens behoorlijk frustrerend zijn als je ziet wat voor schitterende dingen sommige mensen kunnen maken. Dan word je weer eens op een pijnlijke manier aan je eigen beperkingen herinnerd. Gelukkig duurt dat meestal niet te lang, en besef je je weer eens dat het toch voornamelijk om het plezier gaat en hoe bevoorrecht je bent dat je zo intensief met je hobby bezig kunt zijn.
Het tweede (en volgens mijn vrouw het belangrijkste) dat ik toch maar weer eens aangepakt heb is: puinruimen!! Zowel mijn werkkamer als de berging waren doordat ik zo fanatiek bezig was geweest een enorme puinhoop geworden. Dus toch maar weer eens “de bezem erdoor”. Het is wat dat betreft altijd hetzelfde: ik zie er enorm tegenop en stel het ettelijke malen uit maar als het eenmaal gebeurd is (en zelfs terwijl ik er mee bezig ben) geeft het een enorm voldaan gevoel. Je zou zeggen, dan doe je dat toch vaker maar ik ben wat dat betreft (en volgens velen ook nog wel op andere gebieden) behoorlijk hardleers. En daarbij: rituelen moet je koesteren.
Verder had ik mij de laatste tijd nogal geïrriteerd aan het feit dat ik na mijn aanvankelijke “successen” een nogal wisselende kwaliteit van mijn etswerk kreeg. Los van de eerder genoemde “spiegeleffecten” had ik nogal eens een slecht resultaat zonder dat ik daarvoor een directe verklaring kon geven. Ik vond het daarom, mede gezien de grote “productie” die ik op stapel aan het zetten ben, wel eens goed om het hele proces nog een kritisch door te lopen en waar mogelijk verbeteringen aan te brengen. Nu kan dat nog omdat ik toch nog met de tekeningen bezig ben. Als die klaar zijn hoop ik zoveel mogelijk etswerk achter elkaar te doen, dus nu kan ik ze nog aanpassen als mijn testjes daartoe aanleiding geven. Als eerste heb ik nog eens naar mijn ontwikkel- en etsvloeistoffen gekeken. Op internet kwam ik een verhaal tegen over het maken van PCB’s (Making PCBs) waarin de gebruikelijke oplossing van caustic soda in water als ontwikkelvloeistof werd afgeraden, en werd een variant door het toevoegen van waterglas aangeprezen. Ik heb dat eens uitgeprobeerd, en ik moet eerlijk zeggen dat het perfect gaat. Het ontwikkelproces lijkt gewoon te stoppen en “overontwikkeling” treedt niet op.
Toen de etsvloeistof, want ik ergerde me nogal aan het feit dat wat ik bij de elektronicawinkel had gekregen (zij hadden niets anders) als het afkoelde sterk kristalliseerde en dat dit dan later weer heel slecht oploste. Ook de beluchtingsopeningen in de bodem van de etstank raakten hierdoor verstopt, en een aantal keren gebeurde dat zelfs tijdens het etsen. Blijkt achteraf dat het ammoniumpersulfaat was, en dat staat bekend om dit probleem.
Dan zijn er nog twee alternatieven: ijzer(III)chloride en natriumpersulfaat. Veel PCB makers zijn erg enthousiast over de ijzerchloride, dus dat eerst uitgeprobeerd. Ik had al gelezen dat dat minder doorzichtig was, maar de internetwinkel die het me verkocht zei dat het etsproces met een lamp erachter toch wel te volgen was. Nou, ik was snel genezen: wat een troep is dat. In de eerste plaats moet je er bijna een vuurtoren achter zetten om toch wat te zien (later gelezen dat met wat toevoeging van keukenzout dat wel wat te verbeteren is, maar toen was ik al genezen van dat spul). In de tweede plaats is het enorm vuile troep. Elke spetter, waar die ook op valt (en dan heb ik het niet over kleding, want die wordt door elk etsmiddel geruïneerd) is bijna niet meer weg te krijgen. Het is wat vettig en kleverig, echt vuile troep. Snel tot chemisch afval gepromoveerd dus.
Toen als laatste natriumperoxide geprobeerd. Had het kunnen weten, het wordt niet voor niets ook onder de benaming “fijnetsmiddel” verkocht. Het was echt een verademing, het is helder en vloeibaar als water en het etst fantastisch. OK, het is wat duurder maar je schijnt er aardig lang mee te doen, en op internet heb ik een behoorlijk goedkope leverancier gevonden. Levering de volgende dag, dus weer geen klagen (je zou het bijna jammer gaan vinden). Het enige nadeel is dat je op zo’n 45 tot 50 ˚C moet etsen, maar dat gold voor de ammoniumpersulfaat ook (kon wel wat minder). Opwarmtijd is behoorlijk lang, en het verwarmingselement dat bij mijn aangeschafte etstank zat bleek niet beveiligd te zijn. Dat is inmiddels opgelost, want die heb ik opgeblazen door hem een keer droog aan te laten staan. Dat gaf een flinke knal, steekvlam en rondvliegend glas. Overigens, snap niet dat zoiets verkocht mag worden, maar heb die veiligheidsbril achteraf toch niet voor niets gekocht!! Maar het etsen gaat erg goed, en zelfs nog sneller dan met het ammoniumpersulfaat (de ijzerchloride is wat dat betreft wel de kampioen, maar dat vind ik nou het minst belangrijke).
Verder waren er nog wat zaken die wat mij betreft verbeterd konden worden. Een eenvoudige hulpconstructie gemaakt waardoor ik de zonnebank als belichtingsapparaat nog beter benut als “tosti-ijzer”, namelijk door beide kanten gelijktijdig te belichten. Ook had ik me geërgerd aan het feit dat de te etsen plaat niet goed centraal in de etstank bleef, en de neiging had tegen één van de kanten te “plakken”. Ik had al wat uitgeprobeerd met opgelijmde blokjes, maar die wilden nogal eens loslaten en het aanbrengen kostte ook de nodige tijd. Toen moest ik ineens denken aan van die strips waaraan je posters kunt ophangen. Denken en kopen zijn echter verschillende dingen want ik heb me rot gezocht, maar nergens te krijgen (Karwei, Praxis, Gamma, Hema, en nog wat speciaalwinkels waronder een lijstenwikel afgestruind). Toen vrij simpel op internet gevonden (weer volgende dag binnen, om moe van te worden). Kost aan verzenden bijna meer dan de dingen zelf, maar dan nog super goedkoop. Hieronder een foto van een teststrook (kom ik later nog op terug) terwijl de etstank staat op te warmen. De strips doorboord en pluggen ingezet als afstandshouders en het werkt perfect!!
Wel blijft het nog steeds belangrijk om de plaat regelmatig te keren, maar dat gaat met deze constructie ook vrij eenvoudig. Ik vind dat ook niet zo erg, want terwijl het etsen plaatsvindt staat mijn hoofd er ook niet naar om tussendoor iets anders te doen. Omdat ik nogal eens de neiging had wat weg te dromen een eenvoudige stopwatch gekocht om elke 3 minuten de plaat te draaien. Maar ja, dan moet je natuurlijk niet vergeten die stopwatch weer te starten nadat je de plaat gekeerd hebt…………
Het is nu tijd voor de rubriek “blunder van de week”.
Toen ik een eerste proefstrook maakte voor het ontwikkelen met de nieuwe ontwikkelaar waren alle belichtingstijden te lang (liepen van 60 t/m 150 seconden met incrementen van 10 seconden). Alle belichtinstijden werden normaal ontwikkeld, er was nauwelijks verschil te zien. Hieronde het resultaat na etsen (vlakjes met lijnen van verschillende dikten van 0.1 tot 2 mm), éénzijdig belicht en vrijwel geheel (op de dunste lijnen na) doorgeëtst:
Achteraf misschien wel goed, want ik was vergeten aan te tekenen waar ik was begonnen, dus ik kon ook niet meer terugtracen welk vak welke belichting had gehad. Geeft trouwens wel aan hoe weinig kritisch de belichtingstijd is (werd ook als een van de voordelen van het toevoegen van waterglas aan de ontwikkelaar genoemd).
Een volgende proefstrook (de eerdere foto hierboven) dus veel korter belicht: 10 t/m 100 seconden met incrementen van 10 seconden. Hieronder deze plaat in de etstank vlak voor het moment dat hij klaar is.
Op de plaat een rechthoek van 5x10 mm tweezijdig belicht, zodat deze door-en-door geëtst wordt, met daaromheen éénzijdig aangebrachte rechthoeken met verschillende lijndikten (0.05, 0.1, 0.2, 0.5, 1 en 2 mm). Het resultaat voor de langste belichtingstijden ziet er goed uit.
Alleen de rechthoek met lijndikte van 0.05 mm is alleen bij de langste belichtingstijd (linkse) met een loep te zien. Aangezien ik er niet vanuit ga dat de mensen mijn schip met een loep gaan bekijken (op misschien de door Kreeft benoemde museumconservator na), laat ik die lijndikte maar verder voor gezien. Ik had dit proefje namelijk opgezet om te kijken hoe ik de aluminium kozijnen in de wanden kon simuleren.
Maar om op die blunder terug te komen, ik had deze tweede keer de belichtingstijd op het belichtingsmasker gezet, zodat dit meegeëtst werd. Hieronder het resultaat :
Verkeerd om dus!!! Links is 100 sec, dan naar rechts aflopend….. Achteraf heb ik er wel een verklaring voor, maar dat zegt iedereen die een fout gemaakt heeft. Het blijft gewoon een stomme blunder.
Als afsluiting ook nog een aflevering uit de rubriek “foto van de week”. Hieronder een kopie van een bladzijde van de ss Rotterdam kalender die ik opgestuurd kreeg met een beeld uit de machinekamer.
Daar druipt toch de nostalgie vanaf, ik hoop dat Frederik van Gent meekijkt….
En onder de foto: jawel de uitnodiging voor de eerste bezichtiging: 30 januari is het zover!!!!!!!!!
Ik geloof het pas als ik over de loopplank loop.
Het was weer een heel verhaal met weinig bouwresultaten, maar dat zijn jullie ondertussen wel van me gewend.
Iedereen prettige Kerst en een voorspoedig 2010 toegewenst.
Groet,
Ad Bakker
rotterdam
hoi ad
weer met veel interesse je bouwverslag gelezen,je maakt er een hele studie van ik denk dat de meeste je het niet nadoen!!Heb je in de berging een laboratorium?Zoals je weet ben ik erg druk ivm mijn verhuizing,en vandaag heb ik mijn hobbykamer opgeruimd en alles ingepakt in dozen!!tot groot verdriet van mijn wederhelft kan ik nergens afstand van doen en heb elk plankje moertje en schroefje netjes ingepakt voor mijn nieuwe hobbykamer dus om het plat te zeggen ik verplaats de rotzooi van het ene huis naar het andere!!Dat wordt straks nog een pittig gesprek met mijn vrouw!!maar ik dwaal af,vind het toch een beetje jammer dat je de r,dam niet rc maakt maar statisch.Want dan hadden wij nog langer van je bouwkusten kunnen genieten.En mischien je boot wel in zijn element gezien?Ik wens jou,je vrouw, en alle forumleden een fijne kerst toe en een voorspoedig nieuwjaar!!!En ik blijf je voor en tegenslagen met de bouw van de rotterdam volgen veel plezier straks op de echte rotterdam en neem de kans waar om fotos nemen!! groeten walter
hoi ad
weer met veel interesse je bouwverslag gelezen,je maakt er een hele studie van ik denk dat de meeste je het niet nadoen!!Heb je in de berging een laboratorium?Zoals je weet ben ik erg druk ivm mijn verhuizing,en vandaag heb ik mijn hobbykamer opgeruimd en alles ingepakt in dozen!!tot groot verdriet van mijn wederhelft kan ik nergens afstand van doen en heb elk plankje moertje en schroefje netjes ingepakt voor mijn nieuwe hobbykamer dus om het plat te zeggen ik verplaats de rotzooi van het ene huis naar het andere!!Dat wordt straks nog een pittig gesprek met mijn vrouw!!maar ik dwaal af,vind het toch een beetje jammer dat je de r,dam niet rc maakt maar statisch.Want dan hadden wij nog langer van je bouwkusten kunnen genieten.En mischien je boot wel in zijn element gezien?Ik wens jou,je vrouw, en alle forumleden een fijne kerst toe en een voorspoedig nieuwjaar!!!En ik blijf je voor en tegenslagen met de bouw van de rotterdam volgen veel plezier straks op de echte rotterdam en neem de kans waar om fotos nemen!! groeten walter
B
Bismarckbouwer
Guest
Ad & Walrecht
Ik volg met heel veel interesse het draadje over de etch mogelijkheden. Een fijn en helder verhaal.
Ook is het heerlijk mij zelf in beide verhalen te herkennen.
Ook ik verzamel een gigantische zooi om mij heen, tot mijn vrouw "gilt" ruim je rotzooi eens op, anders doe ik het. Dat moet ik voorkomen, dus als de bliksem puinruimen.
Alle boterbakjes, lege jam potjes, salade bakjes, die ik (stiekem) verzamel komen dan te voorschijn. Inderdaad alles gaat gesorteerd bewaard worden. Restjes messing, messing buis, balsahout (alle maten apart) restantjes verf gaan in medicijn potjes. Natuurlijk niet vergeten alle bouwspelden, elastiekjes, bouten en moertjes. Gek genoeg vind ik altijd gelijk alles wat ik nodig heb in het rampgebied, daarna,
Als het opgeruimd is ben ik heel trots en blij dat ik weer de ruimte heb. Maar....
IK BEN ALLES KWIJT, IK ZOEK MIJ EEN SLAG IN DE RONDTE !!!!!
De beste wensen voor de Kerst en een goed begin van 2010
Opa Jan
Ik volg met heel veel interesse het draadje over de etch mogelijkheden. Een fijn en helder verhaal.
Ook is het heerlijk mij zelf in beide verhalen te herkennen.
Ook ik verzamel een gigantische zooi om mij heen, tot mijn vrouw "gilt" ruim je rotzooi eens op, anders doe ik het. Dat moet ik voorkomen, dus als de bliksem puinruimen.
Alle boterbakjes, lege jam potjes, salade bakjes, die ik (stiekem) verzamel komen dan te voorschijn. Inderdaad alles gaat gesorteerd bewaard worden. Restjes messing, messing buis, balsahout (alle maten apart) restantjes verf gaan in medicijn potjes. Natuurlijk niet vergeten alle bouwspelden, elastiekjes, bouten en moertjes. Gek genoeg vind ik altijd gelijk alles wat ik nodig heb in het rampgebied, daarna,
Als het opgeruimd is ben ik heel trots en blij dat ik weer de ruimte heb. Maar....
IK BEN ALLES KWIJT, IK ZOEK MIJ EEN SLAG IN DE RONDTE !!!!!
De beste wensen voor de Kerst en een goed begin van 2010
Opa Jan
Ad Bakker
In Memoriam
Beste Jan,
Dit is zo verschrikkelijk herkenbaar. Ben nog steeds aan het zoeken, maar weet zeker dat er ook zaken zijn die nadat ze ik in jaren niet aangeraakt had naar de vuilstort op de gemeentewerf zijn verhuisd, maar nu plotseling tot onmisbaar zijn gepromoveerd.......
Groet,
Ad
Ad Bakker
In Memoriam
Beste Walter,
Ik ben gelukkig in mijn nu al weer 39 jarige huwelijkse periode maar twee keer verhuisd, en vind dat eigenlijk al twee keer te veel. Drama's vond ik het, vooral de laatste keer toen ik van een huis met een grote garage (waar nooit plaats was voor een auto) naar dit appartement (voor de rest fantastich overigens) met "beperkte" hobbyruimte ging.
Het niet varend maken was nu eenmaal een keuze, ik vind dit al ingewikkeld genoeg.
Om terug te komen op de eerdere discussie over gronden van messing: de "gewone" grondverf doet het toch niet zo goed. De "speciale" multiprimer van de "vakman" leek aanvankelijk ook zo los te krabbelen, maar na een dag drogen hecht het wel goed. Moet het nog spuiten om te zien hoe die combinatie werkt. Je hoort nog.
Sterkte, groet,
Ad
Ad,
weer met veel interesse je verslag gelezen. Het blijft elke keer weer een plezier te zien dat je weer een bijdrage hebt geplaatst.
(Zelfs als je "niets" te melden hebt )
Dat opruimen en zoeken naar je spullen NA het opruimen komt ook mij bekend voor
(Zo'n uitdaging staat mij ook nog te wachten)
Aan alle lezers van deze draad:
de beste wensen voor het nieuwe jaar!
Wim
weer met veel interesse je verslag gelezen. Het blijft elke keer weer een plezier te zien dat je weer een bijdrage hebt geplaatst.
(Zelfs als je "niets" te melden hebt
)Dat opruimen en zoeken naar je spullen NA het opruimen komt ook mij bekend voor
(Zo'n uitdaging staat mij ook nog te wachten)
Aan alle lezers van deze draad:
de beste wensen voor het nieuwe jaar!
Wim