Nou Dirk mij is toch ook zo iets verteld. Het "verhaal" is als volgt.
Op een spiegel glad oppervlak blijven de luchtmoleculen een beetje "plakken" aan het oppervlak. Er ontstaat dus een dun luchtlaagje dat vertraagd wordt door dat "plakeffect" waardoor de weerstand hoger uitvalt.
Maak je het oppervlak heel licht ruw dan zullen die luchtmolecuultjes vast worden gehouden door dat ruwe oppervlak. De andere lucht moleculen kunnen dan heel makkelijk over hun vast zittende soortgenoten heen "glijden" waardoor de weerstand lager wordt.
Hoe groot die winst is kan ik je niet zeggen, ik kan me voorstellen dat dit niet zo gek veel zal zijn. Er zijn echter behoorlijk veel testen hiermee gedaan, onder andere ook door Fokker en het NLR. Of en wat voor bruikbare resultaten hieruit zijn voortgekomen weet ik helaas niet.
Dit effect is in water nog veel groter en wordt er ook veelvuldig gebruik van gemaakt door de natuur. Denk hierbij maar aan de huid van haaien. Weerstandsmetingen met haaien lieten zien dat de weerstand van de haai die door het water flitst veel lager was dan "men" tot dan toe dacht. Onderzoek naar de oorzaak daarvan bracht precies die ruwe huid naar voren. Dat heeft de mens "gekopieerd" met die haaienpakken die in de zwemwereld een poosje in zwang zijn geweest. Dat is zo langzamerhand ook weer voorbij gegaan. Waarschijnlijk is de winst toch te gering om voldoende tegen de nadelen op te wegen. Voor de natuur is de winst echter groot genoeg om dit toe te passen. Als dat niet zo was zouden de haaien al lang een andere huid hebben gehad. Ook veel andere vissoorten die dit effect op één of andere manier gebruiken zouden dan al lang iets anders gevonden moeten hebben.