De Berg is van Jan!
- Topicstarter Roel van Essen
- Startdatum
- Status
Best wel.
't is een gave, maar niet altijd een zege.
En dan helpt dat plaatje van Jan hierboven ook niet echt.
In het kader van 'and now something completely different':
mag ik de eigenaar van het Leutelpaleis even vragen wat dit bord bij de wasstraat te betekenen heeft?
Ken jij opeens geen engels meer????
Daar verkopen ze gewassen en vacuum verpakte oudere burgers....
(wat je er mee moet, dat is me dan wel weer een volkomen raadsel, maar dat terzijde...)
Groet, Bert
Op zich natuurlijk wel, tenzij TF zo slim zou zijn om ook de negeerlijst ook te gebruiken..... maar helaas. Gelukkig zijn er meer medestanders in jouw geval dus het wordt je enigszins vergeven voor Bergse begrippen dan.
jullie ook een goede nachtrust.
Daar slaap ik geen minuut minder om hoor (toegegeven, ook geen minuut meer....)
Wel respect dat je het lef hebt ons een blik in je persoonlijke foto-archief te gunnen, maar ik zat er niet echt op te wachten....
Groet, Bert
Kun je er voortaan rekening mee houden dat er meer mensen visueel zijn ingesteld, waaronder ik. Heb dan volgens jouw een gave maar met een absoluut visueel geheugen inderdaad geen zege met dit soort plaatjes.
Nu moet ik weer een stuk terug naar de schattige kerstpakjes om mijn netvlies weer schoon te krijgen.
@Bert, je hoefde de foto niet ook te quoten hoor, is wel genoeg Erwin op de Berg jjjjggg!
Tja, als jij dan zo gek bent op plaatjes van schaars geklede dames heb ik er ook nog wel eentje voor je, hoor. Aangezien ik bang ben, dat het plaatje niet helemaal past bij het formaat van dit forum geef ik alleen de verwijzing:
http://musicandmischief.com/wp-content/uploads/Susanne-Eman.jpg
http://musicandmischief.com/wp-content/uploads/Susanne-Eman.jpg
Roel van Essen
Forum veteraan
Sjongejonge... Zit je een avondje te repeteren op je koor, is er weer geveegd en wordt je bij terugkomst op de Berg weer verplicht om bij tafel 4 aan te schuiven... Nou ja, doe me maar een Baco dan.
(Overigens is zingen (als bas) voor mij één van de geneugten des levens. Lekker meebrommen bij, hoe toepasselijk "Band of Brothers" of het Hallelujah van G.F. Händel... Maar dat terzijde.)
Tja en wat mijn loopbaan aangaat: niet mijn hele leven, maar volgend jaar hoop ik toch mijn 35 jaar als militair bij Defensie vol te maken. Waarvan ondertussen 11 jaar als reservist. En sommige aspecten in dat werk horen inderdaad bij de "geneugten des levens":
's ochtends errug vroeg in de stilte midden op oefenterrein Sennelager in de sneeuw een troep evenzwijnen tegen komen die gaan foerageren...
of op de schietbaan als Schutter Lange Afstand op 800 meter afstand een groepje van 5 patronen in de roos te schieten met een onderlinge afstand van 3 cm...
in Libanon, midden in een oorlogsgebied tóch op Paasmorgen (wederom errug vroeg) héél in de verte de kerkklokken horen luiden...
in Irak een Amerikaanse collega in z'n blote r**t en met z'n broek op z'n enkels in de plenzende regen uit een Dixie zien komen rennen omdat hij per ongeluk een rookhandgranaat in diezelfde dixie had laten afgaan...
in Bosnië met 8 schitterende collega's vijf maanden lang in één huis wonen en keihard werken zonder ook maar één wanklank...
Om maar een paar simpele voorbeelden te noemen.
En nee, het doden van mensen valt daar niet onder. Bij mij tenminste niet. Dat is nou net het verschil tussen mensen mét en mensen zónder geweten.
Maar het hoort er wel bij, als het er echt opaan komt. En je hebt daar een behoorlijke tijd last van. En niet alleen jij, maar ook je directe omgeving. Mijn echtgenote kan daarover meepraten.
Zou ik, als ik de kans zou krijgen, iets anders gaan doen?
Ik denk het niet. Mijn leven bij Defensie heeft me deels gevormd (sommige lieden hebben het over "misvormd" maar dat laat ik graag aan hen) tot wat ik ben. Bij Defensie heb ik de kans gekregen om te ontdekken wie ik ben en wat ik kan. En de kans gekregen om te leren. Véél te leren. In een scala aan vakgebieden. Technisch, bewapening, leiderschap, menselijk gedrag onder stress-omstandigheden, mentale en fysieke weerbaarheid...
En nu, in mijn baan als burgermedewerker bij Defensie kan ik mijn steentje bijdragen door mensen vanuit mijn ervaring en mijn vakkennis voor te lichten en op te leiden in mijn vakgebied: veiligheid. In de breedste zin des woords.
En als het nodig is mijn uniform aan te trekken en dingen te doen als reservist op een militair actiecentrum. Coordineren van militaire inzet bij crises, wanneer politie, brandweer, GHOR en overige civiele diensten capaciteit tekort komen. Bij typisch Nederlandse dingen als wateroverlast, gekke koeien en grieperige vogels, maar ook bij andere zaken zoals de militaire inzet na de ramp met de MH-17.
De geneugten des levens hoef je niet persé in je werk te zoeken, maar het is wel bijzonder plezierig als je er op de werkvloer een aantal tegenkomt. Het maakt het leven zoveel gemakkelijker.
Overigens, om jullie beeldende fantasie nog even te prikkelen:
Ooit is deze jongen zijn werkzame leven begonnen op de patiënten-administratie van een regionaal ziekenhuis in Nijmegen.
Op mijn eerste werkdag stapte ik als 18-jarige testosteron-bom een kantoortuin binnen met 17 jongedames in de leeftijd tussen de 17 en 25. Let op: midden in de jaren '70 en vlak na de zomervakantie, dus waar je ook keek: een uitzicht met korte rokjes, hoge hakjes en leuke bloesjes.
Op zo'n moment denk je: "Dit is de hemel. Hier wil ik oud worden."
Nou, na twee weken had ik al door dat onder al die schone schijn een lading afgunst en jalouzie broeide, waar de gemiddelde vulkaan op Java jaloers op zou zijn. Niet omdat de dames in kwestie zich massaal aan mijn voeten zouden werpen (ik was toen een uiterst verlegen, mager mannetje met een bos knalrood haar en puistjes), maar omdat ze elkaar het licht in de ogen niet gunden. Na drie weken heb ik aan de personeelscheffin gevraagd zo zij geen andere job voor me had. Dat had ze. In de afwaskeuken. De dames de dag daarna vaarwel gezegd en vervolgens een jaar lang in de afwaskeuken gewerkt. Keihard werken in de hitte, maar een vreselijk mooie tijd gehad met al het keukenpersoneel. En vreselijk vaak en veel gelachen...
Potdorie, toch een stukje van mijn CV hier neergekwakt... 't Zal niet meer gebeuren!
Roel van Essen
Forum veteraan
Tja, wat een paar virtuele Baco'tjes al niet met een mens doen hé
- Status