Snowie, een siamees poesje, kregen we van een collega van Monique, nadat onze twee 20 jarige vuilnisbakken katertjes waren overleden (Bowie (vrij naar mooi en David Bowie) en Rindy (vernoemd naar een uiterst knappe nicht (Randy) van mijn toenmalig eega, en ja ik kwam er mee weg).
Zij was daar al weken in de tuin (afdankertje?) voor ze bij de collega in huis kon/werd opgenomen, maar dat klikte niet met de reeds-in-huis-poes.
Snowie was dus welkom bij ons. Maar dat heeft vele weken geduurd voor ze dat begreep.
Dagen wist ze zich beter te verstoppen dan wij konden zoeken.
We vonden uiteindelijk een compromis om kennis te maken. Snowie zat onder de bank en ik ging er voor liggen. Een beetje babbelen, een hand uitsteken, elke dag weer. Op een avond, ik zat boven te keuvelen met Michel, kwam Snowie onder de bank vandaan en kroop op schoot bij Monique voor de open haard.
Ze werd de meest knuffelige poes ooit.
Haar bijnaam werd pupper, van schnuppe puppe. Geleend van een uitspraak van der Rudi, de foute skileraar.
We zijn inmiddels 10 jaar verder, maar nog steeds noemen we alle knuffelige in-en rond het huis dieren; Puppers.
Met heel veel rust en geduld zou het vertrouwen goed moeten komen.
Laatst bewerkt:
