Na alle voorspoed moest er natuurlijk wat tegenspoed komen.
Vanochtend was ik van plan even te gaan vliegen, zet alles klaar. Begint de wasmachine te piepen; storing, voert geen water meer af.
Mee aan de slag gegaan, kinderen steeds baldadiger natuurlijk (zeker als papa op z'n kop in de wasmaschine hangt en geen aandacht heeft). Vliegtuigen helemaal vergeten.
Rijdt de jongste met een daverende klap met een loopauto mijn vleugels die tegen de muur stonden door de kamer heen. Zo op het oog leek het met een sisser af te zijn gelopen, enkel de ailerons stonden in hun uiterste stand. Nader onderzoek vanavond (wasmachine doet het weer trouwens): beide aileronservo-armpjes zijn hun tandjes kwijt. De stuurboord servo heeft nog een paar keer zielig heen en weer bewogen, sloeg toen vast in een hoek en lijkt naar z'n grootje. De vleugels zelf zijn nog heel.
Ben maar even naar buiten gegaan want ik wordt daar zó agressief van. Krijg dan de neiging de hele boel op te frommelen en in de grijze bak te stoppen. Niet naar het kind trouwens, die kan er ook niet zo heel veel aan doen op die leeftijd. Maar wat kun je je dan een sufferd voelen zeg. Herkenbaar....?
Ben net maar even naar buiten gegaan