Eigenwijs zijn
Ineens is het zover. Het vliegspook komt brutaal op mijn schouder zitten.
He joh, fluistert hij in mijn oor, die kist is gewoon klaar hoor. Een beetje wind kan je toch niet tegenhouden en dat forum komt wel. Ga nou toch vliegen met dat ding!
Ja maar ik wil nog foto’s maken en er komen vanavond eters ik heb helemaal geen tijd, sputter ik zwakjes tegen. Ik tuur naar buiten en zie de bomen behoorlijk bewegen. Zie je wel het waait ook veel te hard.
Maar in de avond wordt de wind altijd minder. Ga je eerst eten en koffie drinken en dan tegen zonsondergang toch nog even? Houd het spookje volhardend aan en hij weet al dat de winst binnen is. Frits we gaan vanavond vliegen, roep ik tegen mijn zoon. En ik begin alles in orde te maken.
Nu is mijn zoon enig realisme niet vreemd dus ik hoor mijn eigen argumenten weer terug en ook nog het moet toch windstil zijn voor de maiden? Welnee dit kistje vliegt zo goed we gaan het gewoon proberen. Zoonlief kijkt me vertwijfeld aan. Schat zijn kansen in en haalt dan berustend zijn schouders op. OKE mompelt hij, ik ga wel mee en met een blik van ik heb je gewaarschuwd ouwe, maar als je eigenwijs wil zijn moet je dat zelf maar weten verdwijnt hij in zijn eigen domein.
Diezelfde avond ongeveer een uur voor zonsondergang vertrekken we naar onze vliegstek. Er staat nog best behoorlijk wat wind, maar dat houd me niet tegen. De rangecheck verloopt zonder enig probleem en ik controleer alle aansluitingen en de balans nog maar eens.
Met een ferme zwaai werp ik de Tipsy zonder motor vlak weg. Het hart klopt in de keel en maakt stevig overuren. Niet nodig. De Tipsy beschrijft een kaarrechte lijn en komt zo’n 20 meter verder (jawel!) zachtjes met een buiklanding in het gras tot stilstand. Gesterkt door dit gedrag, slik ik nog eens stevig en mik haar met vol gas de lucht in. In een rustige stijgvlucht vertrekt ze naar hoger sferen. In de wind kan ik geen afwijking in de trim ontdekken. Dat kistje vliegt als een zonnetje, fantastisch, geweldig, kijk , zie je nou wel! Dan draai ik haar dwars op de wind en weet gelijk waar ze haar naam aan te danken heeft. Als een dronken droppie dwarrelt ze door het firmament, maar ze blijft wel bestuurbaar. Ze reageert stevig op het roer en heeft de neiging om bij dieper sturen over een vleugel weg te vallen. Maar verder vliegt ze stabiel en de 280 motor levert voldoende vermogen om met wat wind te kunnen vliegen. Het is duidelijk een zweefkist met hulpmotor, zeg maar een zelfstarter en geen acrobatisch wonder.
We maken allebei 2 vluchten van een minuut of tien en als Frits haar land is het al ruim na zonsondergang en behoorlijk donker. We hebben zo’n 40 minuten gevlogen en de 1300 Lipo is nog lang niet leeg. Mijn zoon is al een beetje aan het opruimen, maar ik kan het niet laten. Voor de vijfde maal kiest ze het luchtruim. Na de 2e bocht weet ik het. Dit was niet handig een grijs vliegtuig tegen een grijze lucht en bijna donker is geen goed combinatie. Maar snel landen dus. Ik denk dat ik haar indraai voor de landing maar zeker weten doe ik het niet. Ik heb geen idee wat de stand van het vliegtuig is. Een flinke stuurfout en een windvlaag en ze duikt over een vleugel weg in een vrille. Niet meer te corrigeren en vanaf een meter of tien stort ze nose first ter aarde. Ik heb in ieder geval het gas er af kunnen halen.
Met een houding waaruit meer dan overdadig spreekt “ik had je nog zo gewaarschuwd” zegt Frits , ik zal wel gaan kijken en hem ophalen. Tegen beter weten in hoop ik op een schadevrij vliegtuig. Maar Frits komt terug met de vleugel in drie delen. Via de canopy en de starre vleugel zijn alle krachten op de motorophanging terecht gekomen. De bovenkant van de motor bevestigsteun is er af en de vleugel zelf is precies in het midden door twee gegaan. Precies de delen die ik niet heb versterkt. Positief is dat het aangebrachte doek het blijkbaar goed doet. Op het net staan foto’s van dergelijk crashes met Tipsies in honderden stukjes. Dit is gelukkig goed en makkelijk te herstellen.
Met gemengde gevoelens gaan we huiswaarts. Je kent dat vast wel.
In de auto kruipt het vliegspook, alsof er niets is gebeurd weer op mijn schouder. Is maar kleine schade hoor wat vliegt dat ding he?
Ja antwoord ik, maar nu wel op mijn manier. Eerst netjes afmaken en dan met goed weer pas weer vliegen, en nou wegwezen @#$ :evil: :evil:
Verongelijkt verdwijnt het spook in het niets en ziet niet meer dat ik met een glimlach achter het stuur zit.
Wat kan dat ding vliegen!
Ineens is het zover. Het vliegspook komt brutaal op mijn schouder zitten.
He joh, fluistert hij in mijn oor, die kist is gewoon klaar hoor. Een beetje wind kan je toch niet tegenhouden en dat forum komt wel. Ga nou toch vliegen met dat ding!
Ja maar ik wil nog foto’s maken en er komen vanavond eters ik heb helemaal geen tijd, sputter ik zwakjes tegen. Ik tuur naar buiten en zie de bomen behoorlijk bewegen. Zie je wel het waait ook veel te hard.
Maar in de avond wordt de wind altijd minder. Ga je eerst eten en koffie drinken en dan tegen zonsondergang toch nog even? Houd het spookje volhardend aan en hij weet al dat de winst binnen is. Frits we gaan vanavond vliegen, roep ik tegen mijn zoon. En ik begin alles in orde te maken.
Nu is mijn zoon enig realisme niet vreemd dus ik hoor mijn eigen argumenten weer terug en ook nog het moet toch windstil zijn voor de maiden? Welnee dit kistje vliegt zo goed we gaan het gewoon proberen. Zoonlief kijkt me vertwijfeld aan. Schat zijn kansen in en haalt dan berustend zijn schouders op. OKE mompelt hij, ik ga wel mee en met een blik van ik heb je gewaarschuwd ouwe, maar als je eigenwijs wil zijn moet je dat zelf maar weten verdwijnt hij in zijn eigen domein.
Diezelfde avond ongeveer een uur voor zonsondergang vertrekken we naar onze vliegstek. Er staat nog best behoorlijk wat wind, maar dat houd me niet tegen. De rangecheck verloopt zonder enig probleem en ik controleer alle aansluitingen en de balans nog maar eens.
Met een ferme zwaai werp ik de Tipsy zonder motor vlak weg. Het hart klopt in de keel en maakt stevig overuren. Niet nodig. De Tipsy beschrijft een kaarrechte lijn en komt zo’n 20 meter verder (jawel!) zachtjes met een buiklanding in het gras tot stilstand. Gesterkt door dit gedrag, slik ik nog eens stevig en mik haar met vol gas de lucht in. In een rustige stijgvlucht vertrekt ze naar hoger sferen. In de wind kan ik geen afwijking in de trim ontdekken. Dat kistje vliegt als een zonnetje, fantastisch, geweldig, kijk , zie je nou wel! Dan draai ik haar dwars op de wind en weet gelijk waar ze haar naam aan te danken heeft. Als een dronken droppie dwarrelt ze door het firmament, maar ze blijft wel bestuurbaar. Ze reageert stevig op het roer en heeft de neiging om bij dieper sturen over een vleugel weg te vallen. Maar verder vliegt ze stabiel en de 280 motor levert voldoende vermogen om met wat wind te kunnen vliegen. Het is duidelijk een zweefkist met hulpmotor, zeg maar een zelfstarter en geen acrobatisch wonder.
We maken allebei 2 vluchten van een minuut of tien en als Frits haar land is het al ruim na zonsondergang en behoorlijk donker. We hebben zo’n 40 minuten gevlogen en de 1300 Lipo is nog lang niet leeg. Mijn zoon is al een beetje aan het opruimen, maar ik kan het niet laten. Voor de vijfde maal kiest ze het luchtruim. Na de 2e bocht weet ik het. Dit was niet handig een grijs vliegtuig tegen een grijze lucht en bijna donker is geen goed combinatie. Maar snel landen dus. Ik denk dat ik haar indraai voor de landing maar zeker weten doe ik het niet. Ik heb geen idee wat de stand van het vliegtuig is. Een flinke stuurfout en een windvlaag en ze duikt over een vleugel weg in een vrille. Niet meer te corrigeren en vanaf een meter of tien stort ze nose first ter aarde. Ik heb in ieder geval het gas er af kunnen halen.
Met een houding waaruit meer dan overdadig spreekt “ik had je nog zo gewaarschuwd” zegt Frits , ik zal wel gaan kijken en hem ophalen. Tegen beter weten in hoop ik op een schadevrij vliegtuig. Maar Frits komt terug met de vleugel in drie delen. Via de canopy en de starre vleugel zijn alle krachten op de motorophanging terecht gekomen. De bovenkant van de motor bevestigsteun is er af en de vleugel zelf is precies in het midden door twee gegaan. Precies de delen die ik niet heb versterkt. Positief is dat het aangebrachte doek het blijkbaar goed doet. Op het net staan foto’s van dergelijk crashes met Tipsies in honderden stukjes. Dit is gelukkig goed en makkelijk te herstellen.
Met gemengde gevoelens gaan we huiswaarts. Je kent dat vast wel.
In de auto kruipt het vliegspook, alsof er niets is gebeurd weer op mijn schouder. Is maar kleine schade hoor wat vliegt dat ding he?
Ja antwoord ik, maar nu wel op mijn manier. Eerst netjes afmaken en dan met goed weer pas weer vliegen, en nou wegwezen @#$ :evil: :evil:
Verongelijkt verdwijnt het spook in het niets en ziet niet meer dat ik met een glimlach achter het stuur zit.
Wat kan dat ding vliegen!
