Ik voel me elke keer zo'n prutser als ik dit soort prachtige constructies zie.
Jij zet mij wel aan het denken Raymond!
Nu moet ik weer terugdenken aan mijn beginperiode van modelbouw.
Wij, een paar vrienden zijn op zeer jonge leeftijd begonnen met de modelvliegsport.
Een modelvliegclub was toen nog niet in onze omgeving, dus moesten wij alles zelf leren uit boeken. Het bouwen van vliegtuigmodellen ging in het begin erg moeizaam en met wisselende resultaten.
Toch was er iets van een sfeer die enorm positief werkte.
Met de middelen die wij hadden is het ons gelukt vele modellen te bouwen en vliegen.
Zo weet ik me nog te herinneren van een jongen die zijn toestellen in een flatgebouw op 5 hoog aan het bouwen was. Hij woonde bij zijn gescheiden moeder. Oh wat waren de kamers klein. Het bouwen moest gebeuren in de woon- eetkamer waar amper plaats was voor vier personen. Zijn moeder vond alles goed, beter dit dan dat ze haar zoon ergens op een plein zag rondzwerven. Met de middelen die wij hadden en enorme toewijding waren wij de modellen aan het bouwen.
Nu terugkijkend hoe sommige modellen waren gebouw zou ik kunnen zeggen wat een gepruts. Maar dat is onzin, want wij hebben alles gedaan binnen onze mogelijkheden.
Door de jaren heen is qua techniek natuurlijk enorm veel veranderd. Zo heb je bijvoorbeeld modelbouwers die aluminium vleugelmalen frezen op een vijf assig high-speed bewerkingscentrum met een nauwkeurigheid binnen het µm bereik.
Moet ik me dan ook als een prutser voelen?
Nee hoor!
Het is natuurlijk prachtig wat vandaag de dag allemaal mogelijk is.
Maar ik heb vooral bewondering voor de doorzetters die met veel liefde en geduld spant voor spant, rib voor rib met een figuurzaag bewerken en uiteindelijk met hun prachtige model op het vliegveld verschijnen.
Dus Raymond,….even een andere bril opzetten.
,het gereedschap voegt daarin alleen gemak toe .