Rick NL
PH-SAM
Vandaag zijn Stefan Bernardy en ik aangekomen in het zuidelijkste puntje van Taiwan om komend weekend de F3F Typhoon race te vliegen.
Deze staat bekend om zijn stevige wind goede helling en erg snelle tijden. Waarschijnlijk het Non-Plus-Ultra voor F3F.
Tegen 2 uur kwamen we aan op de helling zonder eerst naar het hotel te gaan, om meteen maar eens te kijken en te proberen hoe het er gaat.
Er waren een stel Taiwanners (Taiwanezen?) aan het vliegen en verder ook Philippe en Sebastian Lanes plus Andreas Fricke.
Door de flinke wind duurde het even voor we alles bij elkaar hadden om te gaan vliegen. Om te beginnen zochten we naar wat moed. Aan het idee om op een nieuwe niet al te makkelijke helling te beginnen met een wind van 25 à 30 m/s moesten we even wennen. Ook het in elkaar zetten van het model is geen sinecure. Eerst goed gekeken hoe iedereen vliegt, overleggen wat de moeilijkste punten zijn en twee keer meegelopen met vliegers om te zien hoe de landing gaat.
Dan toch maar vliegen, Ik ging eerst met de Freestyler 3. Volle Wolfraam ballast van 2.4 kg wat met het eigen gewicht van 2.1 kg op 4.5 kg vlieggewicht uitkomt. Meer mag niet van de FAI op een wedstrijd.
Het wggooien van het model is niet eenvoudig, maar Stefan lanceerde mijn model netjes. Eigenlijk is van lanceren geen sprake, het is alleen maar loslaten, als je hem maar recht kan houden.
Het vliegen ging prima, eerst erg ruim om geen enkel risico te nemen, daarna wat dichter op de helling, de bochten worden hier erg ruim gevlogen, door de verschillen van de wind en helling, links met een duidelijk andere techniek dan rechts.
Op je voeten blijven staan is ook niet zo erg makkelijk. Omdat de reis vermoeidheid nog voelbaar was heb ik er na ongeveer 40 heel snelle laps ging ik maar landen. Een eindje lopen om uit de rotor te komen, even de weg over is daar een mooi grasveldje. Hulp is zeker voor hen die er niet al 100x hebben gevlogen echt wel nodig.
Een paar vluchten daarna, hij had zijn model een paar vliegtuigen na mij in de wachtrij gelegd, was het de beurt aan Stefan. Hij vloog zijn Shinto, ook met alle mogelijke ballast. Ik probeerde hem te gooien, maar kon het toestel niet voldoende zeker vasthouden in de wind en een autochtoonse vlieger heeft hem gegooid.
Stefan begon ook rustig aan. Hier een foto van zijn begin.
En een korte video
Later kwam hij steeds beter in het ritme en hij was ook blij dat hij zijn model weer netjes (zij het wat ver) aan de grond kreeg.
Morgen meer vliegen om de helling nog wat beter te trotseren.
Voorlopig krijgen we hier waar we voor gekomen zijn. Meer verslag volgt.
Deze staat bekend om zijn stevige wind goede helling en erg snelle tijden. Waarschijnlijk het Non-Plus-Ultra voor F3F.
Tegen 2 uur kwamen we aan op de helling zonder eerst naar het hotel te gaan, om meteen maar eens te kijken en te proberen hoe het er gaat.
Er waren een stel Taiwanners (Taiwanezen?) aan het vliegen en verder ook Philippe en Sebastian Lanes plus Andreas Fricke.
Door de flinke wind duurde het even voor we alles bij elkaar hadden om te gaan vliegen. Om te beginnen zochten we naar wat moed. Aan het idee om op een nieuwe niet al te makkelijke helling te beginnen met een wind van 25 à 30 m/s moesten we even wennen. Ook het in elkaar zetten van het model is geen sinecure. Eerst goed gekeken hoe iedereen vliegt, overleggen wat de moeilijkste punten zijn en twee keer meegelopen met vliegers om te zien hoe de landing gaat.
Dan toch maar vliegen, Ik ging eerst met de Freestyler 3. Volle Wolfraam ballast van 2.4 kg wat met het eigen gewicht van 2.1 kg op 4.5 kg vlieggewicht uitkomt. Meer mag niet van de FAI op een wedstrijd.
Het wggooien van het model is niet eenvoudig, maar Stefan lanceerde mijn model netjes. Eigenlijk is van lanceren geen sprake, het is alleen maar loslaten, als je hem maar recht kan houden.
Het vliegen ging prima, eerst erg ruim om geen enkel risico te nemen, daarna wat dichter op de helling, de bochten worden hier erg ruim gevlogen, door de verschillen van de wind en helling, links met een duidelijk andere techniek dan rechts.
Op je voeten blijven staan is ook niet zo erg makkelijk. Omdat de reis vermoeidheid nog voelbaar was heb ik er na ongeveer 40 heel snelle laps ging ik maar landen. Een eindje lopen om uit de rotor te komen, even de weg over is daar een mooi grasveldje. Hulp is zeker voor hen die er niet al 100x hebben gevlogen echt wel nodig.
Een paar vluchten daarna, hij had zijn model een paar vliegtuigen na mij in de wachtrij gelegd, was het de beurt aan Stefan. Hij vloog zijn Shinto, ook met alle mogelijke ballast. Ik probeerde hem te gooien, maar kon het toestel niet voldoende zeker vasthouden in de wind en een autochtoonse vlieger heeft hem gegooid.
Stefan begon ook rustig aan. Hier een foto van zijn begin.
En een korte video
Morgen meer vliegen om de helling nog wat beter te trotseren.
Voorlopig krijgen we hier waar we voor gekomen zijn. Meer verslag volgt.