FORUMLEDEN met NOSTALGIE......"vreemde" kisten

Status
Niet open voor verdere reacties.
Okee, okee...:
"De Nederlandse luchtvaartontwerper Anthony Fokker opende de installatie van de vliegtuigenbouw in Duitsland in 1913 en werd één van de basisproducenten van Duitse vechters tot 1918 is wijd gekend zijn kleine triplane Dr.-1, toegelaten aan de bewapening in het midden van 1917 op dit vliegtuig zij met succes dergelijke beroemde loodsen vlogen aangezien Manfred von op de bijnaam "rode baron" rikhtgofen. De Fokker was één van de begaafdste ontwerpers van luchtvaartmateriaal. Tijdens de periode vanaf 1913 door 1918 bouwde hij meer dan 50 verschillende modelvliegtuigen."
 
mys87.jpg
 
Falcon 20EW

Falcon_3kl.jpg


The Hawks often operate in conjunction with Dassault Falcon 20EW threat simulation aircraft. These aircraft are used for electronic warfare simulation and are operated by Flight Refuelling Aviation (FRA) out of Bournemouth IAP. With the Falcons the Hawks operate in the role of sea-skimming or anti-radiation missiles. The Falcon's task is to make live difficult for the controllers on board of the vessels. For example by jamming their radars, disrupting communication, or placing chaff barriers. For these purposes the Falcon's can be equipped with AN/ALQ-167 jammers, ATRS-5 threat-emitter simulators or BOZ-3 chaff dispensers.

prop-er zei:
Maar wat is daar nou vreemd aan?
Heeft een fop-raampje; 2e van rechts is een sticker. De eigenaar wilde dat zo omdat dit de symmetrie ten goede komt :roll: !
 
Me-163 komett ? of is dit een instinker?


Messerschmitt Me 163

Rol: Jachtvliegtuig
Bemanning: 1
Varianten: A, B, C
Stukprijs: {{{Prijs}}}
Status
Eerste vlucht: {{{Eerstevlucht}}}
Aantal gebouwd: {{{Aantalgebouwd}}}
Gebruik: Duitsland (1944-?)
Afmetingen
Lengte: 5,70 m
Hoogte: 2,75 m
Spanwijdte: 9,33 m
Vleugeloppervlak: 18,5 m²
Gewicht
Leeggewicht: 1905 kg
Brandstofgewicht: {{{Brandstof}}} kg
Wapenlast: {{{Wapengewicht}}} kg
Startgewicht: 3950 kg
Max. gewicht: 4310 kg
Laadvermogen: {{{Laadvermogen}}}
Krachtbron
Motor(en): 1× Walter HWK 109-509A-2 vloeibare brandstof raket
Propeller(s): {{{Propeller}}}
Stuwkracht: 17 kN
Vermogen: {{{Vermogen}}} kW
Prestaties
Kruissnelheid: {{{Kruissnelheid}}}
Topsnelheid: 960 km/u
Klimsnelheid: 61 m/s
Vliegbereik: {{{Bereik}}} km
Actieradius: 40 km
Dienstplafond: 12100 m
Bewapening
Boordgeschut: 2×30 mm Rheinmetall Borsig MK 108 kanonnen
Ophangpunten: {{{Ophangpunten}}}
Bommen: {{{Bommen}}}
Raketten: {{{Raketten}}}

De Messerschmitt Me 163 , bijgenaamd "Komet", was het eerste en enige door een raket aangedreven jachtvliegtuig dat tijdens een oorlog werd ingezet. Het was door ingenieur Lippisch ontworpen en werd gekenmerkt door de vleugelvorm en het ontbreken van horizontale staartvlakken. Aanvankelijk achtte de Luftwaffe het niet nodig om een supersnelle onderscheppingsjager te hebben. Maar met de toename van geallieerde vliegtuigen boven Duitsland veranderde dit.

Een gemotoriseerd prototype vloog voor het eerst in 1943. De Me 163 werd in januari 1944 aan de Duitse Luftwaffe geleverd en voor het eerst ingezet op 13 mei 1944 vanuit Bad Zwischennahn. Op 28 juli 1944 werd voor het eerst een formatie Amerikaanse B-17 bommenwerpers door een Me 163 onderschept. De piloten hadden vooral moeite met de korte inzetbaarheid van het toestel. Er was slechts genoeg brandstof (C- en T-Stoff) voor 7,5 minuten. Hierdoor konden er vaak slechts één aanval op de vijand uitgevoerd worden waarbij de hoge naderingssnelheid slechts een korte schiettijd toeliet, zeker als er een frontale aanvalstactiek werd gebruikt. Dat het toestel een late ontwerp was is te merken aan het feit dat de vleugels uit hout zijn gemaakt en dat het toestel volledig uit strategisch minder belangrijke materialen is gemaakt. De komet was een pure onder schepper met een bereik van maar 50 mijl maar met een stijgsnelheid van 11.500 voet per minuut

Doordat het een futuristisch ontwerp was, waren er aanvankelijk meerdere problemen. De meeste van deze hebben ondertussen mythische proporties aangenomen. Zo zouden piloten na een crash levend verbrand en opgelost zijn door de chemicaliën die als brandstof werden gebruikt. Wel is het zo dat brandstofresten die in de tanks achterbleven door de impact bij de landing spontaan tot ontbranding konden komen, maar al snel werd een mogelijkheid ingebouwd waarbij alle resterende brandstof kon worden geloosd net voor de landing.

Rudolf Opitz was de chef-testpiloot op de Me 163 en stelt duidelijk dat het vliegtuig goede vliegeigenschappen bezat en voldoende veilig was. Bovendien beschikte het over een enorme stijgkracht en kon horizontaal een snelheid van bijna 1000 km/h halen. Maar ook hij bevestigde dat het toestel nog duidelijke tekortkomingen had. De voornaamste was de beperkte vluchtduur. De bedoeling was om een deel van de vlucht in zweeftoestand uit te voeren maar ook dan zou het toestel slechts een kwartier in de lucht kunnen blijven. De landing was eveneens problematisch. De Me 163 beschikte niet over een landingsgestel. Na de start werden de wielen afgeworpen, en de landing moest op een glijrib gebeuren. Dit had het nadeel dat het toestel hierna immobiel was en moest weggesleept worden.

Het met Me 163's uitgeruste jachtsquadron 400 had op 16 april 1945 in totaal twaalf vijandige toestellen neergehaald. Hiertegenover stonden een gelijkaardig aantal eigen verliezen. Zoals wel vaker met een hoogtechnologisch wapen (zoals ook de Me 262 of B-29) werden er aanvankelijk meer toestellen verloren door ongevallen dan door vijandelijke acties. Ook de levering van de speciale brandstof was problematisch op het einde van de oorlog. Dit zou kunnen vermeden worden als de V2 raket geen prioriteit zou gekregen hebben.

Op het einde van 1944 werd de Me 163C en Me 263 ontwikkeld die een raketmotor met secundaire raketmotor voor kruisnelheid hadden. De Me 163C was groter dan de Me 163B en had een grotere brandstofcapaciteit. De Me 263 was ontworpen door Heinrich Hertel van Junkers (en daarom ook Ju 248 genaamd) en was een volwaardig jachtvliegtuig, vooral door het gebruik van een landingsgestel. De Me 163S was een motorloos trainingsvliegtuig. Onlangs meerdere vermeldingen heeft de Me 163D nooit bestaan.
 
thmb_Conroy.jpg

Specialised (Conroy) Tri-Turbo Three
Omgebouwde DC-3... niet te geloven!
 
Huh ??? Wat is dit nu weer in vredesnaam? Hangen er nu twee kliko-bakken voorop? en het staat op een soort skid als landingsgestel? En het is een vliegende vleugel? in een akker?
 
Junkers JU322 Mammut

Op 12 maart 1941 werd de eerste vlucht van de Ju 322 uitgevoerd, hij werd hierbij getrokken door een Junkers Ju 90. Het prototype had een verminderde lading daar de houten constructie moest verstevigd worden. Tijdens deze eerste vlucht was het toestel zeer instabiel. De problemen kwamen van een te kleine staartvleugel en het graviteitpunt dat te ver naar achteren was gelegen, om dit laatste probleem op te lossen werden er twee watertanks in het voorste gedeelte van het vliegtuig geplaatst. Tevens werd een grotere staartvleugel gemonteerd, de instabiliteits problemen bleken echter niet opgelost. Tijdens de tweede vlucht in april 1941 werd de Ju 322 getrokken door drie Messerschmitt
Bf 110 toestellen waarvan er twee crashten tijdens het opstijgen. In mei 1941 besloot de RLM te stoppen met de ontwikkeling van de Ju 322 in het voordeel van de Messerschmitt Me 321. Tegen deze tijd was de serie productie van de 100 toestellen reeds begonnen. het eerste was reeds afgewerkt maar heeft nooit gevlogen, het werd samen met de anderen in stukken gezaagd en gebruikt als brandhout.
 
een Latecoere 631


Conçu juste avant la guerre, apparu après celle-ci, le Laté-631 va entrer en compétition avec les premiers avions aux performances transatlantiques. Utilisé pour relier les Antilles à l’Afrique noire et à la France, la moitié des 12 appareils construits disparaîtra en mer. Quoique les appareils restants donnent toute satisfaction, ce modèle d’élégant hydravion géant novateur représente la fin de l’exploitation civile commerciale par mer en France.


Une poignée d’appareils presque "maudits"

Plan 3 vues du Laté-631.Le concept de cet hydravion est basé sur une demande d’un prototype par le gouvernement français en 1938. A Toulouse-Montaudran, les travaux sont interrompus par la guerre, repris sous l’occupation allemande, puis la commande passe finalement à 12 exemplaires. Le 1er vol du prototype du Laté-631 se déroule le 4.11.1942 (F-BAGH) puis l’appareil est réquisitionné par l’occupant qui le base sur le lac de Constance en 1944, où il est finalement bombardé par les alliés. Un second appareil presque terminé est caché aux occupants en avril 1944, puis terminé après la Libération. Ce F-BANT (no.2) "Lionel de Marmier" fait son 1er vol le 19.03.1945. Il est reçu par Air France à fin juillet et débute sur la ligne de Dakar. Il part ensuite en Amérique du Sud où il fait des démonstrations de prestige. Le 31 octobre, les pales d’une hélice se détachent et tuent 2 passagers en traversant le fuselage, l’appareil réussit à se poser et, réparé, regagne la France.

Dès mars 1948, Air France reçoit trois Laté-631 : F-BANU "Henry Guillaumet" (no.3), F-BDRA (no.4) et F-BDRC (No.6). Aménagés pour 46 passagers et une charge marchande de 4700 kg, ils sont mis en œuvre par un équipage de 14 hommes. A partir du 5 juillet 1947, ils assurent les liaisons Biscarosse—Port Etienne—Fort de France (Antilles) avec régularité et sécurité. Hélas, en mars 1948 le F-BDRD parti du Havre se perd dans la Manche au cours de son transfert à Biscarosse et le 1er août le F-BDRC disparaît corps et bien dans l’Atlantique. Air France décide alors de suspendre de vol ses Laté-631 malgré 2 ans de service régulier sans le moindre incident. A la suite d’une enquête technique, les deux machines (no.3 et 4) sont transférées à une autre société qui les emploie entre la France et l’Afrique noire. L’accident fatal du F-BDRA, le 28.03.1950, provoque un nouvel arrêt des vols. L’expertise technique de plusieurs épaves repêchées conduit à une modification des ailerons et de leur commande, effectuée sur tous les appareils. Le F-BDRE (no.8) poursuit sa carrière en Afrique. Les six derniers Laté-631 le rejoigne en 1954 pour le transport du fret. Le 01.09.1955, le F-BDRE s’écrase au Cameroun. Interdits de vol une nouvelle fois, les appareils restants pourrissent sur place et finissent à la ferraille. Ces péripéties et l’évolution des "liners" (Constellation, DC-4, etc.) sonnent le glas des hydravions géants civils de transport


Late-631-F-BDRC-couleur.jpg

Latecoere-631-3vues.jpg
 
het volgende zoekplaatje

Een toestel van het zelfde type stond tot voor een paar jaar op EBZW tot de eigenaar besloot om hem over te vliegen naar Australie ( waar hij is gaan wonen).
Speciaal aan dit sport/reis vliegtuig is dat het een drukcabine heeft.
edit: het was de eerste sportvliegtuig met een drukcabine


m22%2520left%2520profile.jpg

m22-01.jpg


eric
 
Wat een leuk draadje is dit geworden.
Ik wist niet eens dat er zoveel vliegtuigen waren... :lol:

Is er eigenlijk wel een vliegtuig dat jullie niet kennen? Volgens mij is nagenoeg elk vliegtuig binnen 1 uur geraden.

Erg knap.
 
Er is natuurlijk wel een verschil tussen kennen, en vinden.

Mooney M-22 Mustang

Horsepower: 310 Gross Weight: 3680 lbs
Top Speed: 217 kts Empty Weight: 2380 lbs
Cruise Speed: 200 kts Fuel Capacity: 92.00 gal
Stall Speed (dirty): 60 kts Range: 813 nm

Takeoff Landing
Ground Roll: 1142 ft Ground Roll 958 ft
Over 50 ft obstacle: 2079 ft Over 50 ft obstacle: 1549 ft

Rate Of Climb: 1120 fpm
Ceiling: 24000 ft

The M22 Mustang, a 310-hp pressurized plane using the Lycoming TIO-541-AIA engine, was introduced in 1966. The company built 32 of those planes through 1970.

mooney%20m22%20left%20profile.jpg
 
Status
Niet open voor verdere reacties.
Back
Top