FORUMLEDEN met NOSTALGIE......"vreemde" kisten

Status
Niet open voor verdere reacties.
Theo Coenen zei:
bdoets zei:
Bruno van Hoek zei:
bdoets zei:
eh... Bruno, die link doet 't niet...
Sorry, zeker weer zo'n goedkoop ding van HCCnet. Even copy/paste in je browservenster van de hele regel t/m .mp3 ....
Nee, dat heb ik nou 3x gedaan, krijg niks anders dan een wit browservenster.
Bart

Gebeurd bij mij ook, maar de link rechtstreeks naar media player kopieeren werkt wel.
Misschien staat in Internet options/advanced bij het Multimedia blokje de optie 'Play sounds' uit....

Theo Coenen zei:
Bruno waar kunnen we die CD's van jullie verkrijgen???????
Omdat dit niet onder modelbouw valt wil ik dat niet in het markt forum zetten. Maar voor info even een PB-tje...

Ik had trouwens niet gedacht dat mijn opgave zo lastig zou zijn.

Zo, en nu gaan we repeteren met de nieuwe band. :bye:
 
North American Aviation (Rockwell) has in its archives an ordinary sheet of paper with handwritten numbers and a few hand-drawn doodles vaguely resembling parts of an aircraft scrawled across it and dated "dec. 10, 1934"[sic]. On that sheet, over a cup of coffee, J.H. "Dutch" Kendelberger, J.L. Atwood and H.R. Raynor sketched out what North American would come to call the "NA-16", Granddaddy of one of the greatest aircraft of all time - the T-6 "Texan".

The T-6 is known by a variety of names; the "Texan" by the US Air Force and US Navy, the "Harvard" by our British and Canadian allies, and the "Wirraway" by the Aussies. The NA-16 progressed from that crude, hand-drawing of December 1934 to a flying aircraft in less than four months (a performance which would later win North American a contract to build the first P-51 "Mustangs" for the British). On April 1, 1935 the NA-16 with the identification number "X2080" was sitting on the runway at the Dundalk, Maryland factory with Pilot Eddie Allen at the controls.
This first NA-16 had an open tandem cockpit, leading some historians to believe that the first NA-16 tested by the military had open cockpits. However, a picture taken on April 18, 1935, just a little over two weeks after its maiden flight, and while undergoing evaluation at the Army's Wright Field Test Facility clearly shows "X2080" with a greenhouse canopy.

Oftewel plaatje van Bruno is de NA-16, voorloper van de AT-6 'Texan/Harvard'

noram-na16.jpg
 
Kellett YO-60

The XO-60 (later YO-60) was a further development in which the chief differences were a 300hp Jacobs R-9I5-3 engine, a bulged Perspex cabin enclosure and observation windows in the fuselage floor. Because of the advent of successful helicopter designs, notably those of Sikorsky, further military development of the YO-60 was discontinued after 1943.

Die oude autogiro's beginnen trouwens ook steeds meer op elkaar te lijken.....
 
Eerst even een testje. Wat herken je in de middelste wolk? Het antwoord volgt verderop....

biplane1iu6.jpg


De nieuwe opgave. Als jullie gekke, moeilijk te vinden oude gevallen weten te uploaden kan ik dat natuurlijk ook:

ouwezooiqy6.jpg
 
Zulke testjes worden afgenomen om je psychische gesteldheid te testen. Meestal zijn ze een afspiegeling van je diepste gevoelens, dus een ieder herkent er in wat hem/haar het meeste bezig houdt.

De fotograaf zag er dit in:

biplane2xf3.jpg


Northrop N3P is overigens fout. Voor zowel de wolk als de nieuwe opgave.
 
Klopt, het is een Aichi E16A1 Zuiun

De Aichi E16A, door Japan Zuiun genoemd, was bedoeld als opvolger voor de Aichi E13A. Het nieuwe vliegtuig was duidelijk een verbetering op het vorige toestel, waar het ontwerp op was gebaseerd. Het revolutionaire in het ontwerp was de mogelijkheid om een verkenner te gebruiken als duikbommenwerper door toepassing van duikremkleppen onder de vleugels. Hierdoor werd het een drijvervliegtuig met duikremmen, een hoogst ongebruikelijke combinatie.
Van de in totaal drie gebouwde prototypen, vloog de eerste in mei 1942. De prototypen werden aangedreven door een Mitsubishi MK8A Kinsei 51 motor met een vermogen van 1300 pk. Het allereerste prototype was bewapend met twee 7,7 mm Type 97 machinegeweren in de vleugels en een enkele achter in de cockpit. Het toestel was ontworpen voor het dragen van een enkele 180 kg bom. Vanaf het tweede prototype kreeg de E16A haar toekomstige bewapening van twee 20 mm kanonnen in de vleugels.
De duikremmen leverden echter de nodige problemen op, waardoor het lang duurde voordat de produktie kon starten.

Aichi E16A1.
De eerste produktietoestellen kwamen in januari 1944 uit de fabriek en werd als eerste ingezet in de Filipijnen. De situatie was echter toen al van dien aard dat van Japans luchtoverwicht geen sprake meer was. Als verkenner was de Zuiun dan ook bijna niet inzetbaar.
Het vliegtuig werd daarom ingezet als duikbommenwerper, waarbij de bommenlast werd opgevoerd. Met één of twee 250 kg bommen werd het in deze rol ingezet. Tot werkelijke inzet is het bijna niet gekomen. De tot vliegdekmoederschip verbouwde kruiser Mogami zou uitgerust worden met dit type vliegtuig. Het is echter onzeker of dit ook daadwerkelijk is gebeurd en of de toestellen aan boord ook zijn ingezet.
e16a_00634_1g.jpg
 
Fokker T.VIII W (T-8 W)

Taak:

Torpedobommenwerper

Type:

Fokker T.VIII W/G (T-8 W/G)

Bemanning:

3 tot 4

Afmetingen:

Spanwijdte: 18,00m
Lengte: 13,00m
Hoogte: 5,00m
Vleugeloppervlak: 43,90 m2

Gewicht:

Leeggewicht: 3100kg
Geladen gewicht: 5000kg

Prestaties:

Maximumsnelheid: 285 km/u
Kruissnelheid: 220 km/u
Plafond: 6800m
Bereik: 2750km

Motoren:

twee Wright Whirlwind R-975 motoren met een vermogen van
450 pk

Bewapening:

één 7,62 mm mitrailleur
één 12,7 mm mitrailleur
750 kg aan bommen of torpedo's

Productie:

36 stuks (T.VIII-W/G 19, T.VIII-W/M 12 en T.VIII-W/C 5)


http://www.go2war2.nl/artikel/171


Wel gemakkelijk als je een boek hebt van bijna 1000blz van Flugzeug typen der welt ;)
even nog kijken voor een volgende
 
Junkers W 33 und 34






Sowohl die Junkers W 33 als auch die W 34, beide auf Schwimmern und noch mit offenen Führersitzen, wurden der Öffentlichkeit 1926 beim Deutschen Seeflugwettbewerb in Warnemünde erstmals vorgestellt. Beide waren Tiefdecker in der nun schon klassischen Junkers-Wellblechbauweise. Die W 33 wurde von einem Motor eigener Entwicklung angetrieben, dem Junkers L5, während die W 34 einen Sternmotor Bristol Jupiter hatte. Dieser fiel leider über dem Meer aus, was den Piloten Zimmermann zu einer Notlandung auf hoher See zwang und das Aus bedeutete. Die W 33 mit Langanke hingegen beendete den Wettbewerb an zweiter Stelle. Beide Flugzeuge, die sich nicht nur in den verwendeten Motoren, sondern vor allem in den Rumpfabmessungen beträchtlich von einander unterschieden, sollten an den Erfolg des Vorgängermusters F 13 anknüpfen, was aber nicht gelang. Entsprechend den Kundenwünschen wurde die W 34 mit vielen verschiedenen, luftgekühlten Sternmotoren angeboten. Damit verbunden ergaben sich teilweise Änderungen an der Flugzeugzelle, z. B. beim Motorvorbau aber auch den Flächen, deren Spannweite sich von 17,75 m bis auf 18,48 m vergrößerte. Hinzu kamen, je nach Verwendung, unterschiedliche Ausrüstungen mit Funk-, Sprechfunk- und Peilanlagen. Im zivilen Bereich wurden beide Muster zur Beförderung von Passagieren und Fracht, aber auch als Expeditions- oder Sanitätsflugzeuge mit Radfahrwerk oder auf Schwimmern eingesetzt. Mit beiden Mustern wurde eine Reihe von Weltrekorden aufgestellt und die Atlantiküberquerung 1928 durch Köhl. Fitzmaurice und von Hünefeld machte die W 33 'Bremen' weltberühmt. Den größten geschäftlichen Erfolg für die Firma brachte aber die Verwendung beider Muster als Übungsflugzeuge bei der Luftwaffe. Von der W 33 übernahm sie 196 Stück, dagegen von der W 34 in den Ausführungen hi und hau insgesamt 2024 Stück, an deren Fertigung eine Reihe von Lizenznehmern beteiligt war.


greets
 
Airbus, in het vervolg even je plaatjes op je pc downloaden en een andere naam geven. Op deze manier is het te gemakkelijk. Deze tip is niet van mij, maar die kregen wec aan het begin van dit draadje.
 
Moulton B. Taylor dreamed of producing a roadable aircraft, which could be used as a family car and, as the need or inclination arose, have wings, tail and propellor quickly attached. After World War 2, Taylor set to work to produce such a vehicle, and by late 1949 a prototype Aerocar had flown.

On 13th December, 1956, the improved production Aerocar 1 received FAA certification. Four further Model 1s were built, for demonstration and sale. The six Aerocars so far built accumulated over 200,000 road miles and 5,000 flight hours. The final version was a much improved Aerocar III, converted from a model 1.

The car itself was a fairly conventional front-wheel-drive automobile. The power plant was an Avco Lycoming O-320 aircraft engine in the rear of the vehicle. This drove either the road wheels or, via an extended drive shaft in the detachable tail boom, a propellor to the rear of the Y-form tail structure. Braced monoplane wings were fitted in high configuration to the rear of the car. Unless the wings and tail boom were all correctly engaged, it was not possible to start the engine for flight.

Conversion from air to road could be achieved by one person in five minutes. The detached aircraft components could be towed behind the car in folding wheels fitted to the wing roots.

The Aerocar project ended with the passing of new legislation relating to automobiles in the United States. To meet 1970s requirements, the Aerocar would have to become too heavy and expensive to be practical.

aerocar.jpeg
 
Status
Niet open voor verdere reacties.
Back
Top