EUREKA!
Na de afgelopen maanden veel te hebben geprutst met de juiste afwerking heeft de MiMi vandaag wind geproefd, hierbij een kort verslag van een enthousiaste bouwer.
Het is de hele week al heerlijk weer, deze ochtend blijven de windvaantjes dan eindelijk vrijwel stil hangen. GAAN!
Aangekomen op het reguliere veldje blijkt de boer dat net van een stevige ploegbeurt te voorzien. Balen, want het is een prachtig veldje waar wij veel vliegen. Maar die MiMi, die moet en zal toch echt de lucht in vandaag!
10 Km later, aan de andere kant van de stad, vind ik een geschikt veldje. De modelbouwmobiel aan de kant gezet en uitpakken maar.
Hoogteroer? check. Richtingsroer? check. De brommende servo is verholpen door het veertje iets te verzwakken, doosje dicht, schilderstape om de body.
Eerst maar eens voorzichtig lanceren zoals ik gewend ben van de normale modellen, vingers onder de body en een stevige zet geven. 15 meter. 20 meter. het eerste rondje. nog een rondje. Hey, dat gaat leuk!
Wat argwanend het stukje carbon op de vleugeltip aankijkend moet het er toch maar van komen. Ik heb een aantal DLG launch training videos bekeken en heb natuurlijk al even staan draaien in de achtertuin, we gaan ervoor.
Hoogteroer en richtingsroer goed afgetrimd geven we de MiMi een slinger. Eng hoor, al dat gewicht aan die vleugeltip. Houd dat echt? Dat houd prima! Harder, Harder, HARDER. Al snel merk ik dat de MiMi prima door de lucht snijd en ben ik prima in staat rondjes te vliegen. Wat een heerlijk gevoel is dit.
Dit gaat goed, te goed misschien. Ik trek de stoute schoenen aan en doe een poging om de MiMi op te vangen. Hebbes! Dat doen we nog een keer.
Had ik maar op de timer gekeken... denk je achteraf.
Inmiddels vol vertrouwen zet ik aan en slinger ik mijn rode duivel de hoogte in. Op hoogte aangekomen gaat het hoogteroer vlak en zetten we de eerste bocht in. Oh oh... Waarom zetten we de bocht niet in? Waar gaat die MiMi heen?
Er waren inmiddels 45 minuten verstreken, het accu pakketje begon de geest te geven en liet dit duidelijk merken. Zachtjes glijd de MiMi richting het groen... voorbij het groen en richting een stronkje. Het zal toch niet he!
Wel dus.
Het richtingsroer raakt net met de onderste tip de rand van het stronkje, KRAK. Strak achter het uiteinde van de carbon rod breekt mijn balsa richtingroer doormidden.
Wat een geweldige ervaring

Ondanks het eindgewicht van ~200 gram vliegt ze heerlijk en wint ze warempel zo nu en dan hoogte.
Mijn dank voor de assistentie en het advies tijdens de bouw, deze modelbouwer gaat snel een nieuw roertje vijlen.