Een beetje theorie daarvoor.
De voor thermieken benodigde lage daal- en vliegsnelheid krijg je bij een hoge liftcoefficient (grote instelhoek) van de vleugel.
Om stabiel te kunnen vliegen heeft een plank een profiel met een positief momentcoefficient nodig ( een S-slag profiel). Bij een plank is er een direct verband tussen liftcoefficient Cl, momentcoefficient Cm en stabiliteitsmarge STM:
Cl = Cm / STM
In woorden : een hoge liftcoefficient krijg je met een hoge Cm en een lage STM
De stabilteitsmarge is de afstand tussen neutraal- en zwaartepunt, gedeeld door (meestal) de koorde. Hoe achterlijker het zwaartepunt, hoe kleiner de STM tot je op het neutraalpunt zit. Bij ‘normale’ zwevers ligt de STM rond de 10% ( hier ga ik commentaar op krijgen
). Een goed getrimde plank met stijve en spelingsvrije roeren kan met een STM van 2 a 3% toe.
Of te wel, hoe hoger de Cm, hoe hoger de Cl waarmee het vliegtuig vliegt.
Helaas, helaas profielen met een hoge Cm (veel S-slag) hebben een lage Cl max (de liftcoeffient die het profiel maximaal kan leveren) en zijn ze ook nog eens gevoelig voor een laag reynoldsgetal (lage vliegsnelheid). Dit maakt dat een plank en thermiekzweven zo slecht samen gaan.
Als speed vliegtuig aan de helling daarentegen……Dan valt alles op zijn plaats
Hoge snelheid -> hoog reynoldsgetal en een lage Cl van bijna 0 -> lage Cm nodig -> profiel met een haartje S-slag -> nauwelijks profiel-en geinduceerde weerstand, geen schadelijke weerstand van romp en staartvlakken ( en die kunnen ook niet stuk bij een harde landing), super wendbaar door de kleine STM. Perfect! Maar een plank als thermiekzwever…. wel mooi, dat zondermeer.
