Het WK Buzau zoals ik het me nog zal herinneren. Snel neerpennen is de boodschap of er is al weer een hoop uit het geheugen.
Na een seizoen waarbij het voor mij voor geen meter ging moest ik ook nog naar het WK. Hoe gaan we daar iets wat op een prestatie lijkt neerzetten? Echt waar ik had geen idee. Op 1 maand nog 2 Avionics vernietigd elk na 4 vluchten. Waarbij 1 aandrijving volledig vernield was, uiteraard degen die ik wenste te gebruiken. Vooraf nog lichtere en minder krachtige cellen bekomen als sponsoring van Gens Ace om mogelijk toch eens de 10 minuten uit te vliegen. De andere Gens Ace batterijen waren zo sterk dat ik niet rond kwam met de motorlooptijd en kleinere props had ik niet. Het hielp niet, ik had wel wat meer motorlooptijd maar verbruikte ook meer voor de basen.
De laatste weken vooraf toch maar zoveel mogelijk naar het vliegveld om een beter ritme vast te krijgen. Af en toe lukte dat ook wel maar niet dikwijls. Ik was eigenlijk al meer bezig met wat ik na F5B zou gaan doen. Luc daarentegen had op het laatst nog een andere motor toegestuurd gekregen en dat scheen vrij goed te lukken. Van Gerben hoorden we dat hij nog met aandrijvingen en batterijen bezig was.
In Boekarest aangekomen moesten we een halve dag wachten tot Gerben zijn vlucht eraan kwam. We zijn dan maar naar een shoppingcenter gereden om de tijd door te krijgen. Een paar koffie’s besteld en laten koud worden. Man wat zijn dat mooie grieten daar( toch in zo’n center) zo vergeet je haast om van je koffie te drinken. Tegen dat het winkelcentrum sloot naar het vliegveld om Gerben op te pikken. De vliegtuigen uit de sporttube zodat alles in onze Dacia Logan raakte en naar Buzau. Ingechekt in het hotel nadat we met handen en voeten hadden uitgelegd dat we geen avondmaal hadden besteld en ook niet wilden en dat allemaal tegen iemand die geen engels verstond en alles de dag erop aan de baas moest vragen. Resultaat ze gingen ons paspoort bijhouden tot de volgende ochtend waar men opnieuw begon. Gelukkig maar dat we niet toegegeven hadden want men was de ene keer dat we daar gegeten hebben erg onvriendelijk.
De dag erna naar het vliegveld waar we een reusachtige steppe zagen waar al wat “gras” gemaaid was maar je nauwelijks kon stappen zonder voetletsels. De aarde was er dermate gebarsten van de droogte dat normaal lopen moeilijk was. Toch enkele testvluchten gemaakt. Er was gelukkig veel thermiek en al een secondje motortijd gewonnen maar nog ruim onvoldoende. Even met de lichtere batterijen getest maar dat bracht wel iets maar niet genoeg. Ik zag het nog steeds niet goed zitten.
De open wedstrijd kwam eraan en als vervolg op het ganse seizoen geëindigd bij de laatsten. Inmiddels was Joris erbij gekomen en kon die ook nog enkel testvluchten maken.Bij Luc, Gerben en Hugues ging het beter. Ik hoorde ze al praten over het teamklassement terwijl ik geen resultaat bekwam en het aan mij zou liggen als dat mislukte. Niet eenvoudig. De dag erop moest ik beslissen welke cellen ik zou gaan inzetten dus moest dat tijdens de open getest worden. Weinig opmerkelijk resultaat maar toch iets beter met de lichtere cellen. Ook had ik vastgesteld dat het vliegtuig soms letterlijk uit de lucht viel dus moest voor de zekerheid het zwaartepunt wat naar voor. Bijgevolg ook ruimere bochten maken. Allemaal maatregelen die de snelheid in de basen minder maakt maar hopelijk meer motortijd voor het zweven oplevert.
Tijdens de registratiedag die goed verliep nog een paar vluchten om te kijken of het wat opgeleverd en oei het regent. Dat kan toch niet zijn zeker want de overtuiging was er dat 1 dag regen voldoend zou zijn om alles te herschapen naar modder zoals in Kiev. Op de teammanagers vergadering kwamen de Oostenrijkers af met de melding dat volgens de regels Golikov ( die steeds hard van leer trekt) niet mag deelnemen omdat hij nog niet lang genoeg voor Rusland was ingeschreven. Dat klopte wel maar zonder hun melding had wellicht niemand het geweten en had Golikov gewoon meegedaan. Eigenaardig wel dat enkele dagen later als een oostenrijker een reflight kreeg en dit volgens mij niet kon dezelfde plots de regels niet meer zo goed kende.
Dag 1 van WK begon echt waar met een vlucht met nog enkel seconden overschot. Niet te geloven. Reeds kwam de gedachte om de zwaardere batterijen in te zetten om de achterstand op de basen toch wat verminderen. Nee tenminste tot na dag 2 moest het met wat zich reeds bewezen had.
Ondertussen moest ik voorzichtig door de bochten sturen want met het zwaartepunt vooruit, minder motor tijdens het lanceren en dus minder hoogte en snelheid was hoogte trekken zoals ik gewoon was onmiddellijk de snelheid breken. Dan kwamen de tellingen over de teamrangschikking waarbij we 4de stonden. Dus besloot ik om verder op veilig te spelen en mischien de laatste dag wat te proberen. Na 3 dagen en 6 vluchten alle vluchten uitgevlogen en nog steeds echte schrapper, niet te geloven. Ondertussen waren we Gerben even kwijt. Kort voor zijn vlucht ”Waar is Gerben” Hij loopt daar. Waar? In de verte een oranje stip in de bloedhete steppe. Oei hij loopt weg!!! Rare gewoonte je op die manier in te spannen om je te ontspannen maar het hielp wel blijkbaar. Veel overschot aan energie blijkbaar.
Ondertussen was Joris goed bezig en had hij ook wat aanwijzingen gekregen van Norbert Hubner om zij toestel te verbeteren. Luc had regelmatig 48 basen en Hugues van 47 tot 1 keer 49. Gerben kon regelmatig goede vluchten afleveren. Ondertussen waren de gebruikelijke reflights eraan gekomen waarbij er enkele onbegrijpelijk waren. Niet gemakkelijk je moet maar jury zijn op zo’n moment. Weer was er eentje bij waardoor de zwitsers dichtbij kwamen en uiteindelijk een podiumplaats opleverde. Maar goed het zal altijd wel iets zijn.
De laatste dag kwam eraan. Hoe zit het met de teamranking? Veilig? Neen. Dus maar het veilige stramien aanhouden, het moest zo eens lukken. Het zou spannend worden om de bestgeplaatsten bezig te zien en te kijken wie het best met de druk om kon gaan. Gelukkig voor Luc zat hij bij in het kleine groepje van de besten. Spijtig voor ons want zo misten we een deel van de spannende strijd al is het zeer spannend als je teammaat er bij tussen zit voor de 5de tot 10de plaats. Wel iedereen liet wat steken vallen zo dat het spannend bleef tot de laatste vlucht. Heerlijk om te zien en mee te maken. Luc moest de laatste vlucht van het BeNl kamp afronden en na met succes beëindigd toch een traantje van geluk.
Zo na een voor mij ongelooflijke kentering gaande van nooit uitvliegen en nooit voorheen zoveel tijd gespendeerd zonder resultaat naar 8 vluchten op rij uitgevlogen en brons in het landenklassement en nog een 15 de plaats individueel is dit wel meer dan geslaagd en beginnen we al te denken aan 2014 in Oostenrijk. Maar eerst nog selecteren in 2013 terwijl er dan wegens andere bezigheden veel minder tijd zal beschikbaar zijn.
Na een seizoen waarbij het voor mij voor geen meter ging moest ik ook nog naar het WK. Hoe gaan we daar iets wat op een prestatie lijkt neerzetten? Echt waar ik had geen idee. Op 1 maand nog 2 Avionics vernietigd elk na 4 vluchten. Waarbij 1 aandrijving volledig vernield was, uiteraard degen die ik wenste te gebruiken. Vooraf nog lichtere en minder krachtige cellen bekomen als sponsoring van Gens Ace om mogelijk toch eens de 10 minuten uit te vliegen. De andere Gens Ace batterijen waren zo sterk dat ik niet rond kwam met de motorlooptijd en kleinere props had ik niet. Het hielp niet, ik had wel wat meer motorlooptijd maar verbruikte ook meer voor de basen.
De laatste weken vooraf toch maar zoveel mogelijk naar het vliegveld om een beter ritme vast te krijgen. Af en toe lukte dat ook wel maar niet dikwijls. Ik was eigenlijk al meer bezig met wat ik na F5B zou gaan doen. Luc daarentegen had op het laatst nog een andere motor toegestuurd gekregen en dat scheen vrij goed te lukken. Van Gerben hoorden we dat hij nog met aandrijvingen en batterijen bezig was.
In Boekarest aangekomen moesten we een halve dag wachten tot Gerben zijn vlucht eraan kwam. We zijn dan maar naar een shoppingcenter gereden om de tijd door te krijgen. Een paar koffie’s besteld en laten koud worden. Man wat zijn dat mooie grieten daar( toch in zo’n center) zo vergeet je haast om van je koffie te drinken. Tegen dat het winkelcentrum sloot naar het vliegveld om Gerben op te pikken. De vliegtuigen uit de sporttube zodat alles in onze Dacia Logan raakte en naar Buzau. Ingechekt in het hotel nadat we met handen en voeten hadden uitgelegd dat we geen avondmaal hadden besteld en ook niet wilden en dat allemaal tegen iemand die geen engels verstond en alles de dag erop aan de baas moest vragen. Resultaat ze gingen ons paspoort bijhouden tot de volgende ochtend waar men opnieuw begon. Gelukkig maar dat we niet toegegeven hadden want men was de ene keer dat we daar gegeten hebben erg onvriendelijk.
De dag erna naar het vliegveld waar we een reusachtige steppe zagen waar al wat “gras” gemaaid was maar je nauwelijks kon stappen zonder voetletsels. De aarde was er dermate gebarsten van de droogte dat normaal lopen moeilijk was. Toch enkele testvluchten gemaakt. Er was gelukkig veel thermiek en al een secondje motortijd gewonnen maar nog ruim onvoldoende. Even met de lichtere batterijen getest maar dat bracht wel iets maar niet genoeg. Ik zag het nog steeds niet goed zitten.
De open wedstrijd kwam eraan en als vervolg op het ganse seizoen geëindigd bij de laatsten. Inmiddels was Joris erbij gekomen en kon die ook nog enkel testvluchten maken.Bij Luc, Gerben en Hugues ging het beter. Ik hoorde ze al praten over het teamklassement terwijl ik geen resultaat bekwam en het aan mij zou liggen als dat mislukte. Niet eenvoudig. De dag erop moest ik beslissen welke cellen ik zou gaan inzetten dus moest dat tijdens de open getest worden. Weinig opmerkelijk resultaat maar toch iets beter met de lichtere cellen. Ook had ik vastgesteld dat het vliegtuig soms letterlijk uit de lucht viel dus moest voor de zekerheid het zwaartepunt wat naar voor. Bijgevolg ook ruimere bochten maken. Allemaal maatregelen die de snelheid in de basen minder maakt maar hopelijk meer motortijd voor het zweven oplevert.
Tijdens de registratiedag die goed verliep nog een paar vluchten om te kijken of het wat opgeleverd en oei het regent. Dat kan toch niet zijn zeker want de overtuiging was er dat 1 dag regen voldoend zou zijn om alles te herschapen naar modder zoals in Kiev. Op de teammanagers vergadering kwamen de Oostenrijkers af met de melding dat volgens de regels Golikov ( die steeds hard van leer trekt) niet mag deelnemen omdat hij nog niet lang genoeg voor Rusland was ingeschreven. Dat klopte wel maar zonder hun melding had wellicht niemand het geweten en had Golikov gewoon meegedaan. Eigenaardig wel dat enkele dagen later als een oostenrijker een reflight kreeg en dit volgens mij niet kon dezelfde plots de regels niet meer zo goed kende.
Dag 1 van WK begon echt waar met een vlucht met nog enkel seconden overschot. Niet te geloven. Reeds kwam de gedachte om de zwaardere batterijen in te zetten om de achterstand op de basen toch wat verminderen. Nee tenminste tot na dag 2 moest het met wat zich reeds bewezen had.
Ondertussen moest ik voorzichtig door de bochten sturen want met het zwaartepunt vooruit, minder motor tijdens het lanceren en dus minder hoogte en snelheid was hoogte trekken zoals ik gewoon was onmiddellijk de snelheid breken. Dan kwamen de tellingen over de teamrangschikking waarbij we 4de stonden. Dus besloot ik om verder op veilig te spelen en mischien de laatste dag wat te proberen. Na 3 dagen en 6 vluchten alle vluchten uitgevlogen en nog steeds echte schrapper, niet te geloven. Ondertussen waren we Gerben even kwijt. Kort voor zijn vlucht ”Waar is Gerben” Hij loopt daar. Waar? In de verte een oranje stip in de bloedhete steppe. Oei hij loopt weg!!! Rare gewoonte je op die manier in te spannen om je te ontspannen maar het hielp wel blijkbaar. Veel overschot aan energie blijkbaar.
Ondertussen was Joris goed bezig en had hij ook wat aanwijzingen gekregen van Norbert Hubner om zij toestel te verbeteren. Luc had regelmatig 48 basen en Hugues van 47 tot 1 keer 49. Gerben kon regelmatig goede vluchten afleveren. Ondertussen waren de gebruikelijke reflights eraan gekomen waarbij er enkele onbegrijpelijk waren. Niet gemakkelijk je moet maar jury zijn op zo’n moment. Weer was er eentje bij waardoor de zwitsers dichtbij kwamen en uiteindelijk een podiumplaats opleverde. Maar goed het zal altijd wel iets zijn.
De laatste dag kwam eraan. Hoe zit het met de teamranking? Veilig? Neen. Dus maar het veilige stramien aanhouden, het moest zo eens lukken. Het zou spannend worden om de bestgeplaatsten bezig te zien en te kijken wie het best met de druk om kon gaan. Gelukkig voor Luc zat hij bij in het kleine groepje van de besten. Spijtig voor ons want zo misten we een deel van de spannende strijd al is het zeer spannend als je teammaat er bij tussen zit voor de 5de tot 10de plaats. Wel iedereen liet wat steken vallen zo dat het spannend bleef tot de laatste vlucht. Heerlijk om te zien en mee te maken. Luc moest de laatste vlucht van het BeNl kamp afronden en na met succes beëindigd toch een traantje van geluk.
Zo na een voor mij ongelooflijke kentering gaande van nooit uitvliegen en nooit voorheen zoveel tijd gespendeerd zonder resultaat naar 8 vluchten op rij uitgevlogen en brons in het landenklassement en nog een 15 de plaats individueel is dit wel meer dan geslaagd en beginnen we al te denken aan 2014 in Oostenrijk. Maar eerst nog selecteren in 2013 terwijl er dan wegens andere bezigheden veel minder tijd zal beschikbaar zijn.
had je je niet moeten inhouden voor het team zaten we misschien met 3 bij de 1e tien...
