Begonnen aan de touwen van het puttingwant. Als stelregel voor de lengte van het puttingwant is genomen dat deze net zo lang is als de buitenste diameter van de mars. Ik heb dit ooit ergens gelezen en dit lijkt me om ook de juiste hoek te krijgen het meest logische.
Het is op een schaalmodel altijd lastig om het geen warboel van knoopjes te laten lijken. Maar het begin is er.
Op verschillende tekeningen en modellen kan je zien dat er door het aanbrengen van het putingwant een knik ontstaat in het want zelf? Is dit nu bewust of juist niet zo bedoeld?
Ik denk niet dat je zomaar kan zeggen dat die knik daar niet hoorde. Op mijn model is er overigens geen knik. Maar waarom zou er juist op oude modelllen en in tekenwerk deze knik wel getekend zijn of gemaakt? (Zie het verslag van Mattias voor de afbeeldingen en de bevindingen daar.)
Zou dit op modellen ontstaan zijn doordat dit niet anders kon en ze het niet voor elkaar kregen het want zonder knik te maken of is het juist de bedoeling geweest te laten zien en omdat het zo hoorde?
Ik kan me voorstellen dat ook de mars door dit putingwant in evenwicht wordt gehouden. Maar ook dat de krachten van het daarbovenliggende stengewant opgevangen werd mede door het puttingwant.
Mogelijk werd het puttingwant zo gespannen dat er bewust de wantouwen enigzins gelift werden hierdoor.
Dat hier grote spanningen ontstaan spreekt voor zich. En hierdoor moesten er zwichtingen komen. Dit was ook niet zomaar een simpel touwtje maar een degelijk omwikkeld of gestropt touw. Ook op de bovenste afbeelding zie je de knik.
Ook waren zwichtingen denk ik bekleed voor de aanwezige takels daar en zodoende het schavielen te voorkomen.